ตอนที่5.

ตอนที่5.

เมวีกระทืบเท้าเร่าๆ ชี้หน้าด่าเขาไฟแลบดีที่ว่าห้องนอนทุกห้องของบ้านเป็นห้องเก็บเสียง เสียงกรีดร้องด้วยความโกรธเกรี้ยวของหญิงสาวจึงไม่ดังเล็ดลอดไปให้ใครได้ยิน

“แหม หน้าตาก็สวย หุ่นก็อึ๋มน่าฟัด แต่ปากนี่ มีน้องหมาหลายตัวเหลือเกินนะครับคุณหนูเมวี อ้อ... อีกอย่างคำพูดหยาบคายแบบนี้ทำให้ฉันนึกถึงอะไรรู้มั้ย... นึกถึงโสเภณีข้างถนนไงล่ะ... หึหึ”

ออสการ์พูดอย่างยียวนแต่ทุกคำล้วนแล้วแต่เจ็บแสบกรีดลึกลงไปในใจคนฟัง ใบหน้าที่เมวีนึกชื่นชมในใจว่าหล่อเหลาราวเทพบุตรกรีกนั้นดูกระด้างเย็นชาจนเธอรู้สึกหนาวเหน็บขึ้นมากับแววตาของเขา

ผู้ชายคนนี้มีดวงตาที่สามารถฆ่าคนได้เลยทีเดียว...

“ฉันจะเตือนเธอเป็นครั้งสุดท้ายนะเมวี หากเธอคิดจะทำร้ายคุณทัศยาไม่ว่าจะด้วยการกระทำหรือคำพูด ฉันไม่เอาเธอไว้แน่! ...” พูดจบร่างสูงใหญ่ก็เดินออกไปจากห้องของเธอโดยดีอย่างไม่สนใจคนที่ยืนหน้าดำหน้าแดงมองเขาด้วยความเจ็บแค้นขัดเคือง

“อะ ไอ้ ฝรั่งบ้า ฉันเกลียดแก!”

ร่างสูงถึงหนึ่งร้อยแปดสิบเก้าเซนติเมตรก้าวยาวๆ อย่างมั่นคงไปยังห้องท่านประธานใหญ่ของทัศนไพศาลกรุ๊ปโดยไม่มีความรู้สึกตะขิดตะขวงใจหรือใส่ใจสายตาหรือคำพูดของคนที่พูดถึงเขาลับหลังในแง่ลบ ออสการ์นึกหมิ่นในใจกับนิสัยของคนไทยในส่วนนี้ ซึ่งคนประเทศของเขาแทบจะไม่ใส่ใจเลยว่าคนคนนี้จะเป็นใครมากจากไหน หรือเคยเป็นอย่างไรมาก่อน แต่จะดูจะวัดกันที่ ความสามารถและศักยภาพของคนคนนั้นมากกว่า เพราะถึงแม้คนคนนั้นจะร่ำรวยมหาศาลแต่ไม่มีความสามารถจะทำอะไรได้ก็ไม่มีระโยชน์หรือได้รับความชื่นยกย่องแล้วยิ่งไม่มีความดีอะไรให้จดจำ คนคนนั้นก็ยิ่งดูเหมือนเป็นคนไร้ค่า เหมือนอย่างเมวีนั่นอย่างไรล่ะ เธอสวย ร่ำรวย และการศึกษาดีไม่เป็นรองใคร แต่หูเบาเชื่อคำพูดลวงโลกของบารมี หูเบาและมองอะไรเพียงแค่ภายนอกโดยไม่มีสติคิดถึงเหตุและผลจนมองคนอื่นในแง่ลบ...

สวยแต่นิสัยเสีย... เมวี ฉันนี่ล่ะจะดัดนิสัยเธอเอง... ออสการ์คิดในใจ และต้องหยุดชะงักเมื่อเลขาหน้าห้องของเขาเดินมาขวางทางเขาไว้หน้าตาตื่นตระหนก

“เอ่อ.. เดี๋ยวค่ะท่านประธาน” จิตสมร เลขาสาววัยสี่สิบกล่าวขึ้นด้วยท่าทีลำบากใจ

“มีอะไร...”

“เอ่อ คือว่า... คุณ...”

“พูดมา” ออสการ์พูดสั้นๆ น้ำเสียงของเขาห้วนทรงอำนาจที่คนฟังไม่กล้าจะบิดเบือนความจริง

“คือคุณหนูเมเธออยู่ในห้องท่านประธานค่ะ แล้วสั่งว่าหากคุณมาให้ไปนั่งทำงานที่ห้องประชุมก่อน แล้วเธอจะหาห้องทำงานให้คุณใหม่” เลขาวัยดึกกล่าวเสียงอ่อยๆ

“ไปทำงานของตัวเองเถอะ เรื่องนั้นฉันจะจัดการเอง อ้อ.. แล้วอย่าให้ใครมารบกวน...”

“ค่ะ ท่านประธาน” จิตสมรกล่าวอย่างนอบน้อม แล้วมองตามเจ้านายหนุ่มซึ่งมีสีหน้าเรียบเฉยที่กำลังเดินไปเปิดประตูห้องทำงานของตัวเองตามปรกติด้วยความชื่นชมและพอจะเข้าใจความรู้สึกของเขา...

ตลอดสองปีกว่าที่ออสการ์เข้ามาบริหารงานที่เรียกได้ว่าโอบอุ้มกอบกู้ให้ทัศนไพศาลสามารถกลับมายืนหยัดและมั่นคงอีกครั้งหลังจากที่ประสบกับปัญหาขาดทุน ผลผิตและกำไรจากธุรกิจแปรรูปผลิตภัณฑ์อาหารตกต่ำลงตามสภาวะเศรษฐกิจโลก อีกทั้งประสบปัญหาการผลิตวัตถุดิบที่ป้อนให้กับโรงงานนั้นทำให้กระบวนการการผลิตไม่ได้มาตรฐานและไม่ตรงตามเวลาที่ลูกค้าต้องการ แต่เมื่อออสการ์เข้ามาดูแลและบริหารจัดการให้กับคุณทัศยาที่ร่างกายอ่อนแอลงและไม่มีกำลังที่จะต่อรองกับคู่ค้าสภาวะที่ย่ำแย่ก็ดีขึ้นทันตา

แม้ในตอนแรกทางผู้ถือหุ้นจะคัดค้านและไม่เห็นด้วยกับการที่คุณทัศยายกอำนาจการบริหารจัดการให้กับเขา ชายหนุ่มซึ่งไม่มีที่มาชัดเจนและไม่ได้อยู่ในกลุ่มผู้ที่มีแนวโน้มจะนั่งแท่นผู้บริหารสูงสุดของทัศนไพศาลนั่นเอง แต่ที่ผ่านออสการ์ได้พิสูจน์ให้เห็นว่าเขาเหมาะสมที่จะได้รับตำแหน่งนี้ที่สุด ซึ่งมันทำให้คนที่ถอนหุ้นออกไปอยากจะกลับเข้ามาเป็นหุ้นส่วนในผลกำไรมหาศาลที่มากกว่าตอนที่คุณเมธีนั่งแท่นผู้บริหารเสียอีก ซึ่งในหุ้นส่วนคนสำคัญของทัศนไพศาลก็คือครอบครัวของบารมีคู่หมั้นของเมวีนั่นเอง

แต่ตลอดเวลาเรื่องของออสการ์ไม่ได้ถูกเปิดเผยให้เมวีได้รับรู้ แต่จิตสมรเชื่อว่าบารมีคงไม่ยอมให้ใครมาชุบมือเปิบในสิ่งที่เขาหมายตาไว้ ดังนั้นเธอไม่แปลกใจเลยที่เห็นเมวีมาที่นี่และมาด้วยความเข้าใจผิดๆ กับข้อมูลปลอมๆ ที่บารมีสร้างเรื่องขึ้นมาแน่นอน...

“เข้ามาทำไม ฉันสั่งเลขาไว้แล้วไม่ใช่เหรอว่าให้นายไปหาห้องอื่นทำงานหรือไม่ก็ออกไปจากที่นี่...”

เมวีลุกขึ้นจากเก้าอี้ผู้บริหารนุ่มสบายอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อเห็นร่างสูงใหญ่น่าเกรงขามของเขาเดินเข้ามาในห้อง ออสการ์ปรายตามองหญิงสาวแล้วไม่พูดอะไรแต่เดินไปนั่งเหยียดยาวที่โซฟาตัวใหญ่ริมผนังกระจกอย่างดีที่สามารถมองเห็นทิวทัศน์ด้านนอกซึ่งเต็มไปด้วยตึกรามสูงและถนนหนทางซึ่งเต็มไปด้วยรถราขวักไขว่

“นี่นาย ฉันพูดไม่ได้ยินรึไงฮะ...”

เมวีเดินอาดๆ มาเท้าสะเอวมองชายหนุ่มอย่างแค้นเคือง แต่เขากลับไม่มีทีท่าเดือดร้อนกับท่าทางของเธอเลยแม้แต่น้อย กลับเปิดเอกสารอ่านอย่างสบายอารมณ์เมวียิ่งเดือดดาลมากขึ้นจนแทบอยากจะกระโจนเข้าไปข่วนหน้าหล่อๆ นั่นให้สาแก่ใจที่ร้อนรุ่ม

“นี่.. ฉันพูดไม่ได้ยินรึไงฮะ ไอ้บ้า..”

“ได้ยิน แต่ไม่คิดจะใส่ใจ เพราะมันเป็นเป็นเหมือนเสียงอะไรเห่ามากกว่า...”

ออสการ์เอ่ยเรียบๆ ท่าทางสบายๆ ดูน่าหมั่นไส้ทั้งคำพูดก็กรีดใจคนฟังยิ่งนัก เมวีไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะพูดกับสุภาพสตรีเช่นเธอแบบนี้

“อ๊ายยยย ไอ้บ้า นายว่าฉันเป็นหมาเหรอ”

“หึหึ.. หน้าตาไม่น่าจะฉลาด รู้ด้วยเหรอว่าฉันหมายถึงอะไร...”

“แก ไอ้ๆ นาย ฉันจะฆ่านาย ไอ้ฝรั่งขี้นก...”

พูดจบเมวีก็กระโจนเข้าหาร่างสูงที่นั่งอย่างสบายใจด้วยความโกรธจัด แต่ออสการ์นั้นระวังตัวไว้อยู่แล้วก็หลบร่างบางที่พุ่งเข้าหาได้ทันก่อนที่มือบางซึ่งเล็บยาวเคลือบสีสดใสนั้นข่วนหน้าหล่อๆ ของเขา..