บทที่ 47 เทียบกันไม่ได้เลยสักนิด

เช้าวันใหม่

แสงแดดลอดผ่านช่องว่างผ้าม่านสีดำสนิทเข้ามาภายในห้องนอนทำให้ร่างบางค่อยๆ ขยับเปลือกตาเปิดออกทีละนิด พราวมุกรู้สึกได้ถึงวงแขนแกร่งที่สอดอยู่ใต้ลำคอของเธอและอีกข้างหนึ่งก็กอดรัดเอวบางของเธอเอาไว้แน่น

หญิงสาวค่อยๆ ขยับกายหันหลังกลับไปมองใบหน้าหล่อเหลาดั่งเทพบุตรที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่ในตอนนี้ พราวมุกไล่สายตาสำรวจไปทั้งใบหน้าของมาร์วิน ตั้งแต่คิ้วดวงตา จมูกและไล่ลงมาจนถึงริมฝีปากหยักหนาที่ชอบดูดเลียไปทั่วร่างกายของเธอ มาร์วินร่างกายเปลือยเปล่าอยู่ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่เพราะเขาไม่ค่อยชอบใส่เสื้อผ้านอนแบบนี้มาตั้งนานแล้ว

พราวมุกมองจ้องมาร์วินอยู่สักพักก่อนที่เธอจะหันไปมองยังนาฬิกาตรงกำแพงห้องเพื่อดูเวลาและพบว่าตอนนี้เป็นเวลาเกือบแปดโมงแล้ว หญิงสาวจึงค่อยๆ ผละตัวออกจากวงแขนแกร่งอย่างช้าๆ และเบาที่สุด แต่ทว่าก็โดนร่างกำยำกอดรัดแน่นมากขึ้น

“จะไปไหน” เสียงทุ้มเอ่ยถามออกมาในขณะเดียวกันดวงตาคมเข้มดุดันก็ลืมตาขึ้นมาทันที

“ปะ..เปล่าค่ะ” พราวมุกชะงักไปเล็กน้อย

“ไปอาบน้ำ วันนี้มุกต้องไปกับพี่ เราจะไปสะสางปัญหาที่ทำให้เมียของพี่ไม่สบายใจด้วยกัน”

สิ้นเสียงของชายหนุ่ม พราวมุกจึงพยักหน้าให้มาร์วิ