บทที่ 3 ถูกจับได้เสียแล้ว (1/4)

3

ถูกจับได้เสียแล้ว

            ผลั่ก! บุรุษที่บอกว่าเป็นสหายของพี่ชายดันประตูให้เปิดออกอย่างแรง

            ชายงามในห้องทั้งสามคนที่กำลังกินอาหารอยู่พลันสะดุ้งสุดตัวก่อนจะรีบวางมือแล้วหันไปยิ้มต้อนรับคุณชายจิตใจดี

            “คุณชายกลับมาแล้วหรือขอรับ”

            “บอกลาชายงามของเจ้าซะ”

            “พวกท่านตามสบายเถิดขอรับ นี่เป็นค่าเสียเวลาของพวกท่าน พี่ชายข้าจะพากลับจวนแล้ว เอาไว้ข้าจะมาหาพวกท่านใหม่นะขอรับ”

            “เจ้ายังคิดจะมาในที่เช่นนี้อยู่อีกหรือ” สหายของพี่ชายหันมาถลึงตาใส่นาง

            ‘มันเป็นคำบอกลาที่ไม่ให้ดูเสียมารยาทเจ้าค่ะ บุรุษกักขฬะเช่นท่านคงไม่เข้าใจ’ นางค่อนขอดเขาในใจ

            “คุณชายอย่าได้เกรงใจพวกเราเลยขอรับ” ชายงามทั้งสามมองคุณชายจิตใจดีด้วยสายตาอาวรณ์อยู่บ้าง

            “รีบจ่ายตำลึงจะได้รีบกลับ”

            “ขอรับ ๆ” นางตอบรับพลางนึกในใจ หากรีบก็กลับเองสิจะมาเร่งนางด้วยเหตุใด

            “รับไปเถิดขอรับ ข้าเรียกพวกท่านมาข้าก็ต้องจ่าย” นางมอบก้อนตำลึงให้พวกเขาพลางน้ำตาตกใน ตำลึงทองที่นางเก็บหอมรอมริบไว้เกือบจะหมดถุงแล้ว

            หอชายงามช่างเป็นแหล่งสูบเงินชั้นยอดเสียจริง ข้าเปิดบ้างดีหรือไม่ เผื่อจะได้มีเงินถุงเงินถังโดยไม่ต้องเอ่ยขอท่านแม่

            “เสร็จแล้วใช่หรือไม่”

            “ขอรับ”

            “เช่นนั้นก็กลับจวนได้แล้ว” กล่าวจบก็จับข้อมือกลมกลึงแล้วลากคุณชายตัวปลอมออกจากห้องแห่งนั้น ทิ้งให้ชายงามทั้งสามมองตาม

            “คุณชายรูปงามคงเป็นสามีของแม่นางน้อยผู้นั้นเป็นแน่”

            “ข้าก็คิดเช่นเดียวกับเจ้า แต่คงเป็นคนนิสัยไม่ดีเท่าใด มิเช่นนั้นฮูหยินของเขาคงไม่ลอบหนีมาเที่ยวหาความสำราญในหอชายงามเช่นนี้”

            “ช่างน่าเสียดายแม่นางน้อยผู้นั้น สตรีจิตใจดีมีเมตตาเช่นนางสมควรจะได้เจอบุรุษที่ดี”

            “นั่นสิ! ช่างน่าเสียดาย น่าเสียดาย” ชายงามทั้งสามกล่าวก่อนจะพากันออกจากห้องเช่นกัน

           

            ด้านคุณหนูผู้มีจิตใจเมตตานั้นกำลังตกอยู่ในที่นั่งลำบาก ดวงตาเมล็ดซิ่งกลอกมองซ้ายทีขวาทีคล้ายกำลังหาทางเอาตัวรอด

            “หากคิดจะหนีไปก่อน เลิกคิดได้เลย”

            ‘หากท่านไปส่งข้าที่หน้าทางเข้าจวน ข้าก็ถูกท่านพ่อท่านแม่ต่อว่าสิ”

            “หากเจ้าหนีไป ไม่ให้ข้าไปส่งถึงจวน ข้าจะไปบอกไห่ถิง ให้กลับจวนไปลงโทษซีอิ๋ง”

            “ข้าทำผิด เหตุใดซีอิ๋งนางถึงต้องถูกลงโทษแทนขอรับ”

            “ในบรรดาคนตระกูลฟ่านนอกจากไห่ถิง ข้าก็รู้จักเพียงนาง ดังนั้นเป็นนางต้องรับโทษแทนเจ้าก็ถูกต้องแล้ว”

            “ข้า เผิงเย่ฟางขอรับ หากข้าทำสิ่งใดผิดก็ให้มาลงโทษที่ข้าเผิงเย่ฟางเถิด”

            “ขึ้นรถม้าได้แล้ว”

            “ข้า ข้า...”

            “ลงโทษซีอิ๋ง” เขากดเสียงต่ำเพื่อข่มขู่

            ‘ข้า เผิงเย่ฟาง ท่านไม่ได้ยินหรืออย่างไร’ แม้จะโต้แย้งไปเช่นนั้น แต่เมื่อเห็นสีหน้าอยากสังหารคนของเขา นางได้แต่คอตกยอมเดินขึ้นรถม้าแต่โดยดี

            “ก็ได้ขอรับ”

            ก็เป็นอย่างที่คิด ภายในรถม้าเงียบกริบไร้เสียง สหายของพี่ชายผู้นี้นั่งหลับตานิ่งไม่ยอมเอ่ยปากสนทนาพานทำให้นางรู้สึกอึดอัดไปด้วย

            ‘สหายพี่ชายคนนี้มีนามว่าอะไร’ เหตุใดถึงรู้สึกคุ้นหน้าเช่นนี้

            ‘บะ บุรุษผู้นี้ คงไม่ใช่พี่ชายซืออี้หรอกนะ’ ดวงตาของนางเบิกกว้างด้วยความตื่นตกใจ

            จะไม่ให้นางตกใจได้อย่างไร ในเมื่อพี่ชายซืออี้เป็นหนึ่งในต้นเหตุที่จะทำให้นางและคนตระกูลฟ่านถูกประหารทั้งตระกูล

            คังซืออี้ คือบุตรชายคนเดียวของชินอ๋อง อดีตแม่ทัพใหญ่ซึ่งบัดนี้ส่งคืนอำนาจทางการทหารแล้วพาพระชายาออกท่องเที่ยว ปล่อยให้บุตรชายอย่างคังซืออี้หรือชินอ๋องซื่อจื่ออยู่จวนตามลำพัง และเขาผู้นี้ยังเป็นคนที่ฟ่านไห่ถิงพึงใจ จนนำไปสู่การล่มสลายของตระกูลฟ่าน

            “อย่าได้ริอ่านจ้องมองบุรุษอื่นด้วยสายตาเช่นนั้น”

            “ขะ ขอรับ” ฟ่านซีอิ๋งตื่นตกใจไม่น้อยที่เขาทราบว่านางลอบมองเขาอยู่

            “มิเช่นนั้นจะถูกตราหน้าว่าเป็นต้วนซิ่วได้”

            “ขอรับ” โล่งอกไป นึกว่าความแตกเสียแล้ว แม้จะทราบดีว่าพี่ใหญ่และบิดามารดาเฝ้าประคบประหงมนาง แต่หากพวกเขาทราบว่านางปลอมตัวเป็นบุรุษลอบไปที่หอชายงาม ต่อให้รักมากเพียงใดก็คงไม่พ้นต้องโดนลงโทษเป็นแน่

            “อยากทราบสิ่งใดก็เอ่ยปากถามมา”

            “ท่านกล่าวว่าเป็นสหายของพี่ไห่ถิง ท่านมีนามว่าอันใดหรือขอรับ”

            “ข้า...คังซืออี้” สิ้นเสียงของเขา นัยน์ตาเมล็ดซิ่งเบิกกว้าง สีหน้าของนางฉายแววตื่นตระหนกอย่างชัดเจน ทำให้เขาเลิกคิ้วมองอย่างแปลกใจ

            “ทะ ท่านคือพี่ซืออี้”

            “อืม” เขาตอบรับพลางปรายตามองท่าทีของอีกฝ่าย

            “ที่แท้เป็นชินอ๋องซื่อจื่อนี่เอง ขออภัยที่ข้าน้อยมีตาหามีแววไม่”