บทที่ 2 ไม่ใช่เรื่องจริงใช่หรือไม่ (4/4)

        “เจ้ากำลังทำอันใดอยู่” เสียงของบุรุษผู้หนึ่งที่กระซิบที่ข้างหูทำให้นางตกใจยิ่งนัก ก่อนจะรีบหันไปมองอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากจึงแตะเข้ากับริมฝีปากของเขาแต่แทนที่จะเป็นนางที่ร้องโวยวายกลับเป็นเขาที่แสดงท่าทีตกใจระคนรังเกียจ

            “เจ้า!” เพื่อป้องกันไม่ให้เขาส่งเสียงไปมากกว่านี้ นางจึงรีบกระโจนเข้าหาแล้วใช้มือข้างหนึ่งจับหัวเขาเอาไว้ มือข้างหนึ่งปิดปาก

            “ท่านอย่าได้ตกใจ คนที่อยู่ในห้องเป็นพี่ชายของข้า ข้าเพียงมาหาเขา หาได้มีเจตนาร้ายอันใดไม่”

            “...” บุรุษที่ถูกนางปิดปากอยู่กลอกตาไปมาคล้ายอยากเอ่ยวาจา

            “ท่านสัญญาได้หรือไม่ หากข้าปล่อยมือท่านจะไม่โวยวาย”

            “...” เขาพยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงตอบรับ

            ‘นั่นใคร!’ เสียงที่ดังจากในห้องทำให้นางตกใจ นางปล่อยมือจากตัวเขาแล้วแสร้งยืนเบียดเขาทำตัวคล้ายชายงามออดอ้อนคุณชายที่มาเที่ยวหอชายงามทำให้บุรุษผู้นั้นตกใจจนตัวแข็งทื่อ เดือดร้อนให้นางต้องจับตัวเขาหันหลังให้ประตู

            พรึ่บ! เมื่อเสียงประตูด้านหลังเปิดออกนางก็รีบจับมือของเขาให้มาโอบเอวตนเอง

            “คุณชายขอรับ วันนี้ต้องขอบคุณท่านมากนะขอรับที่เรียกหาข้า” ฟ่านซีอิ๋งเอนซบใบหน้าลงกับแผงอกของบุรุษผู้นั้นหวังซ่อนใบหน้าของตน หากพี่ชายวิ่งออกจากห้องมาดูหน้าพวกนาง

            “...”

            “ข้าทราบดีว่าท่านยังไม่อยากกลับ แต่หากอยู่นานกว่านี้ประเดี๋ยวฮูหยินของท่านจับได้ ท่านก็จะไม่ได้มาหาข้าอีกนะขอรับ”

            ‘คุณชายขอรับมีปัญหาอันใดหรือไม่ ให้ข้าน้อยเรียกผู้คุ้มกันมาหรือไม่’ เสียงของคนด้านหลังทำให้นางหยุดฝีเท้า ก่อนจะขยับตัวและใบหน้าของตนผ่านอกของบุรุษผู้นั้นเพื่อลอบมองสิ่งที่อยู่ด้านหลังผ่านช่องว่างระหว่างตัวและแขนของเขา

            ‘ไม่ต้อง ช่างเถิด เราเข้าไปหาความสำราญด้านในต่อกันเถิด’

            เมื่อประตูห้องที่พี่ชายอยู่ปิดลง นางก็รีบผละตัวออกห่างจากบุรุษผู้นั้นอย่างรวดเร็ว

            “ขออภัยคุณชายที่ล่วงเกินท่าน ข้าน้อยเพียงกลัวพี่ชายจะรู้สึกไม่ดี หากทราบว่าข้าน้อยเห็นเขามาเที่ยวในที่เช่นนี้”

            “ซีอิ๋ง...เจ้าเป็นสตรีไม่ควรมาอยู่ในที่เช่นนี้” วาจาที่ออกจากปากบุรุษผู้นั้นทำให้นางตื่นตกใจเป็นอย่างยิ่ง

            “ท่านจำคนผิดแล้ว” นางตอบกลับพลางทำท่าจะวิ่งหนี แต่กลับถูกอีกฝ่ายดึงรั้งคออาภรณ์ด้านหลังเอาไว้

            “เมื่อครู่เจ้าบอกว่าบุรุษที่อยู่ในห้องนั้นเป็นพี่ชายของเจ้ามิใช่หรือ”

            “ท่านอาจจะฟังผิดแล้ว”

            “เช่นนั้นเจ้าเป็นศัตรูสินะ” สิ้นเสียงเขา นางสัมผัสได้ถึงไอสังหาร

            “มิใช่ ๆ พี่ชายไห่ถิงเป็นเปี่ยวเกอ[1]ของข้าขอรับ” นางมีสีหน้าเลิ่กลั่กเล็กน้อยก่อนจะรีบเอ่ยคำโกหกออกไป

            “เปี่ยวเกอหรือ ข้ารู้จักไห่ถิงมานานหลายปี ข้าเพิ่งทราบว่าเขามีเปี่ยวเกอหน้าตาเช่นเจ้า”

            “กาลเวลาผันเปลี่ยน คนเราย่อมหน้าตาเปลี่ยนไปขอรับ”

            “อืม...ที่เจ้ากล่าวมาก็ไม่ผิด ไม่ได้เจอกันเพียงปีสองปี มิคาดว่าจะงดงามขึ้นถึงเพียงนี้” หากใครที่เคยดูแคลนต่อว่าเจ้าก้อนแป้งอ้วนกลมมาเห็นนางยามนี้เข้า เกรงว่าจะต้องสำลักน้ำลายตนเองตาย   

            “พี่ชาย! เมื่อครู่ท่านเอ่ยว่าอันใดนะขอรับข้าไม่ได้ยินที่ท่านกล่าว ท่านปล่อยข้าก่อนได้หรือไม่”

            “อย่าริอ่านทำตัวเป็นเด็กซุกซนมาวิ่งเล่นในที่เช่นนี้”

            “ข้าเป็นบุรุษที่อยากลองมาเที่ยวหอชายงามบ้าง มันก็ไม่ผิดแปลกนี่ขอรับ”

            “ในเมื่อเจ้ากล่าวว่าเป็นน้องของไห่ถิง ข้าที่เป็นสหายของเขาจะรับหน้าที่ไปส่งเจ้าเอง”

            “มิเป็นไรขอรับ ข้ามาเองก็กลับเองได้” กล่าวจบนางก็ทำท่าจะวิ่งหนี แต่เขาที่เคลื่อนไหวเร็วกว่ารีบคว้าข้อมือกลมกลึงเอาไว้

            “อย่าได้เกรงใจกันเลย คนกันเองทั้งนั้น”

            “แต่ว่า...”

            “น้องของสหายก็เหมือนน้องของข้า ไปเถิดข้าจะไปส่งเจ้ากลับจวน” เขาไม่ปล่อยให้นางหนีไปได้ มือใหญ่จับข้อมือกลมกลึงไว้แน่น

            “ข้ายังไปไม่ได้ขอรับ” คุณหนูฟ่านพยายามรั้งฝีเท้าตนเองไม่ให้ก้าวตามแต่สตรีมีหรือจะสู้แรงบุรุษได้

            “เพราะเหตุใด”

            “ก็ข้า...ข้าเรียกชายงามมาปรนนิบัติยังไม่ได้จ่ายตำลึงให้พวกเขาเลย”

            “อ๋อ! เป็นเช่นนั้นเอง ห้องของเจ้าคือห้องใด”

            “ห้องนั้นขอรับ” เมื่อรู้ตัวว่าอย่างไรก็สลัดบุรุษผู้นี้ออกไปไม่ได้ นางจึงจำใจต้องชี้นิ้วไปที่ห้องนั้น

            “อืม” เขาตอบรับก่อนจะลากนางให้เดินตามไป

[1] ลูกพี่ลูกน้องฝ่ายแม่ที่เป็นผู้ชายอายุมากกว่า

........................................

จุดใต้ตำตอแล้วไหมละน้องเอ๋ย เจอเพื่อนพี่ชายซะงั้น