บทที่ 3 น้องสาวของสหายน่าเอ็นดูไม่น้อย (1/4)

                                                                                  3

                                                         น้องสาวของสหายน่าเอ็นดูไม่น้อย

            “คุณชายขอรับ มีคุณหนูมารอพบท่านอยู่ที่โถงด้านหน้าขอรับ” พ่อบ้านฉางรีบเข้ามารายงานทันทีที่เห็นคุณชายของตนเดินเข้าจวนมา

            “ใคร?”

            “คุณหนูเฟินฮุ่ยเหมยขอรับ”

            “ไล่กลับไป” หยางเฟยฉีกล่าวก่อนจะเดินตรงไปยังห้องหนังสือของตน

            เขาหยิบแผ่นกระดาษคำรับสารภาพของโจรป่าที่เป็นพวกเดียวกับที่ดักทำร้ายรถม้าของผู้ตรวจการโจว ซึ่งดูเหมือนเรื่องนี้จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องราวที่องค์รัชทายาทไหว้วาน

            ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้องหนังสือดังขึ้น เขาจึงเอ่ยปากอนุญาตตามความเคยชิน และเพราะเขาไม่ชอบความวุ่นวาย หน้าห้องหนังสือจึงไม่มีเวรยามยืนเฝ้าอยู่

            “เข้ามา” พอกล่าวจบเขาก็ก้มหน้าอ่านอะไรบางอย่างต่อ

            เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาหยุดยืนที่หน้าโต๊ะ เขาจึงเงยหน้าขึ้นมอง

            “ขออภัยเจ้าค่ะที่เข้ามารบกวนท่านพี่เฟยฉี”

            “พ่อบ้านฉาง อยู่ที่ใด” เสียงที่เอ่ยถามดังก้องบ่งบอกถึงแรงโทสะได้เป็นอย่างดี

            “พ่อบ้านฉางกำลังยุ่งกับการจัดการงานเจ้าค่ะ” เฟินฮุ่ยเหมยตอบด้วยคิดว่าเขากำลังถามตน

            “ข้าไม่ได้ถามเจ้า”

            “มาแล้วขอรับคุณชาย ขออภัยขอรับพอดีมีปัญหาที่โรงครัวนิดหน่อย ข้าน้อยจึงรีบไปจัดการก่อน”

            “จัดการเรียบร้อยดีหรือไม่”

            “เรียบร้อยขอรับ”

            “เช่นนั้นจัดการสตรีผู้นี้ แล้วไปรับบทลงโทษตามกฎข้อที่สิบของจวน”

            “ขอรับ”

            “ท่านพี่เฟยฉีเจ้าคะ อย่าได้ลงโทษท่านพ่อบ้านเลยเจ้าค่ะ เป็นความผิดของข้าที่เดินเข้ามาในเรือนส่วนในโดยไม่ได้รับอนุญาต” คุณหนูเฟินรีบคุกเข่าลงบนพื้นกล่าวขอความเมตตาด้วยท่าทางโศกเศร้าราวกับดอกสาลี่ต้องฝน

            “ในเมื่อรู้เช่นนั้นเจ้าก็ควรจะรีบออกไปจากจวนตระกูลหยาง และข้าจะบอกกล่าวเจ้าเป็นครั้งสุดท้ายว่า อย่าเรียกข้าด้วยคำที่สนิทสนมเช่นนั้น”

            “เพราะเหตุใดเจ้าคะ เมื่อก่อนข้าก็เรียกท่านเช่นนี้”

            “ยามนั้นข้าติดตามท่านแม่ทัพใหญ่ไปตรวจกองทัพ ข้าจึงต้องให้เกียรติแม่ทัพอุดร มิอาจปฏิเสธท่าทางสนิทสนมของเจ้าให้เสียน้ำใจบิดาเจ้า”

            “แล้วเหตุใดตอนนี้...” นางตั้งใจจะถามว่าเหตุใดเขาถึงปฏิเสธนาง หรือเป็นเพราะนางไม่งดงามพอ

            “เพราะเจ้าไม่ให้เกียรติข้า ข้าก็ไม่จำเป็นต้องให้เกียรติเจ้า เอาล่ะพ่อบ้านฉางรีบนำขยะกลิ่นเน่าเหม็นออกไปจากห้องหนังสือข้าเสียที ส่วนเจ้าคุณหนูเฟิน หากต่อแต่นี้พบเจอข้า เจ้าควรที่จะทำเป็นไม่รู้จักข้า”

            “ท่านพี่เฟยฉี...คุณชายหยางเหตุใดท่านถึงได้ใจร้ายกับข้านัก” เฟินฮุ่ยเหมยรีบเปลี่ยนคำเรียกขานเมื่อเห็นสายตาเย็นชาก่อนจะกล่าวพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มไหลรินดุจไข่มุกร่วงหล่น

            “ท่านพ่อบ้านเหตุใดไม่รีบจัดการ”

            “ขอรับๆ คุณหนูเชิญขอรับ”

            “ไม่ ข้าไม่ไป ท่านต้องตอบคำถามของข้าก่อน”

            “หากเจ้าอยากรู้ข้าก็จะบอก” จะได้เลิกยุ่งกับเขาเสียที

            “...”

            “เพราะเจ้าเป็นสตรีที่น่ารังเกียจอย่างไรเล่า” สิ้นวาจาร้ายกาจของบุรุษรูปงาม สตรีที่ทะนงตัวมาตลอดว่างดงามและเพียบพร้อมยืนนิ่งค้างราวกับวิญญาณได้หลุดลอยไปแล้ว

            พ่อบ้านฉางที่มีความผิดฐานปล่อยคนนอกให้เข้าเรือนชั้นในรีบสั่งการให้สาวใช้มาจัดการ

            “พวกเจ้ามาพาคุณหนูผู้นี้ออกไป”

            คุณชายของจวนมองภาพตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชา สตรีผู้นี้คงจะเป็นสตรีดอกบัวขาวดั่งที่สตรีตัวน้อยกล่าว

            ‘โชคดีที่ข้าไม่ใช่บุรุษหน้าโง่ จึงไม่หลงกลสตรีดอกบัวขาว’ ดวงหน้าน้อยๆ ของสตรีวัยสิบสี่ปีปรากฏขึ้นในห้วงความคิด มุมปากของเขายกยิ้มอย่างไม่รู้ตัว

            สำหรับเขาพระจันทร์ดวงน้อยแสนซุกซน น่าสนใจกว่า...

            กว่าเฟินฮุ่ยเหมยจะรู้ตัวว่าถูกหิ้วตัวออกจากจวนหยาง นางก็ออกมาอยู่หน้าจวนแล้ว

            ‘กรี๊ด...หยางเฟยฉี ข้าจะทำให้ท่านมาสยบแทบเท้าข้าให้ได้’ เพราะภาพลักษณ์ของนางคือสตรีที่เพียบพร้อม ชื่อเสียงดีงามไม่เคยเสื่อมเสีย นางจึงได้แต่กรีดร้องในใจ มือเรียวกำเข้าหากันแน่นอย่างพยายามระงับโทสะ ก่อนจะสะบัดอาภรณ์แล้วกลับจวนตน

            งานเลี้ยงจวนเจ้ากรมพิธีการในวันนี้ถูกจัดขึ้นเพื่อต้อนรับบุตรชายที่เรียนจบจากสำนักศึกษาชื่อดังของแคว้นฉีจินเพราะสำนักศึกษาแห่งนี้การสอบค่อนข้างยาก หากไม่มีความสามารถมากพอ ต่อให้เป็นเชื้อพระวงศ์ก็ไม่อาจเข้าศึกษาได้ เรียกได้ว่าหากบุตรหลานตระกูลใดสามารถเข้าศึกษาได้ก็จะเป็นหน้าเป็นตาให้วงศ์ตระกูล

            ทำให้วันนี้มีขุนนางน้อยใหญ่พาฮูหยินและบุตรธิดามาร่วมงานด้วยเป็นจำนวนมาก

            ด้วยเหตุฉะนี้อวี้ซีเยว่ที่แสนจะซุกซนจึงถูกสั่งตื่นตั้งแต่เช้ามืดเพื่อขัดผิวและแต่งตัว ซึ่งฮูหยินอวี้สั่งไว้ว่าคุณหนูจะต้องออกมาสวยที่สุด

            “ปักปิ่นแค่อันเดียวก็พอแล้ว” ใส่มากไปก็หนักหัว

            “ไม่ได้เจ้าค่ะคุณหนู ฮูหยินสั่งเอาไว้ว่า...”

            “เจ้าเอ่ยประโยคนี้เกือบสิบครั้งแล้ว เจียวลู่ข้าสบายใจที่จะแต่งตัวเช่นนี้ หากท่านแม่ตำหนิเจ้า ข้าจะรับโทษแทนเอง”

            “ถ้าเช่นนั้นเติมชาดอีกหน่อยดีหรือไม่เจ้าคะ”

            “ไม่! หากเจ้าเติมมากกว่านี้ ข้าคงต้องไปเล่นงิ้วแทนการเข้าร่วมงานเลี้ยงของพี่ใหญ่”