บทที่ 3 น้องสาวของสหายน่าเอ็นดูไม่น้อย (2/4)

            “ไม่! หากเจ้าเติมมากกว่านี้ ข้าคงต้องไปเล่นงิ้วแทนการเข้าร่วมงานเลี้ยงของพี่ใหญ่”

            “คุณหนูจะแต่งเพียงเท่านี้จริงๆ หรือเจ้าคะ” มันไม่จืดชืดไปหน่อยหรือ

            “แค่นี้แหละ ไปกันเถิด หากชักช้ากว่านี้ระวังท่านแม่จะลงโทษเจ้า”

            “เจ้าค่ะ” เจียวลู่รับคำพร้อมกับเดินไปเปิดประตูเรือนนอนของคุณหนู

            พอประตูถูกเปิดออก อวี้ซีเยว่จึงเดินออกจากเรือนตนก่อนจะพบเข้ากับบุรุษรูปงามปานเทพเซียนจำแลงกายลงมาเดินยั่วยวนกิเลสตัณหาของมนุษย์

            “คุณชายหยาง...”

            “พี่เฟยฉี” เจ้าตัวแก้คำเรียกขานใหม่

            “คารวะพี่เฟยฉีเจ้าค่ะ ท่านมาทำอะไรที่เรือนของข้าหรือเจ้าคะ”

            “เอ่อ...คือ” เขาจะอธิบายอย่างไรดี จริงๆ ก็แค่ใช้วิชาตัวเบากระโดดเข้ามา ไม่คาดคิดว่าเรือนที่อยู่ติดกับเรือนของเขาโดยมีแค่กำแพงกั้นจะเป็นเรือนของนาง

            “ท่านเดินหลงทางใช่หรือไม่เจ้าคะ”

            “ใช่ๆ พี่เพิ่งมาจวนเจ้าครั้งแรกจึงยังสับสน หาที่ปลดทุกข์ไม่เจอ”

            “เช่นนั้นให้เจียวลู่...”

            “เจ้าช่วยนำทางให้พี่ได้หรือไม่ สหายของพี่ชายเจ้าเช่นพี่ไม่ได้ขอมากไปใช่หรือไม่”

            “ก็ได้เจ้าค่ะ เชิญทางนี้เจ้าค่ะ” อ้างถึงพี่ใหญ่เช่นนั้น หากนางปฏิเสธก็เท่ากับนางไม่ไว้หน้าพี่ชายน่ะสิ

            รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าของชายรูปงามทำให้อวี้ซีเยว่ถึงกับเบือนหน้าหนี มิเช่นนั้นตาคงพร่าไปแล้ว นางพาเขาเดินไม่กี่ก้าวก็ถึงที่สำหรับปลดทุกข์

            “ถึงแล้วเจ้าค่ะ”

            “เช่นนั้นรอพี่ตรงนี้ พี่ไปเพียงครู่เดียว”

            “เจ้าค่ะ” นางตอบรับอย่างจำยอม

            หยางเฟยฉีที่กล่าวว่าจะไปปลดทุกข์นั้นแท้จริงกำลังยืนมองสตรีที่เด็ดใบไม้เล่นด้วยท่าทางเบื่อหน่าย ดวงหน้าหวานที่ถูกแต่งแต้มชาดพอประมาณ อาภรณ์สวยงามที่บ่งบอกถึงความประณีตในการตัดเย็บ ทำให้วันนี้พระจันทร์ดวงน้อยเปล่งประกายยากละสายตา ดวงตาดำที่จ้องมองฉายแววหวงแหนอย่างไม่รู้ตัว

            แปะ เสียงนางตบเจ้ายุงตัวร้ายช่วยรั้งความคิดเขา ก่อนจะแสร้งทำเป็นเพิ่งปลดทุกข์เสร็จแล้วเดินกลับมาหานาง

            “ไปกันเถิด”

            “เจ้าค่ะ” นางตอบรับพลางทำท่าจะเดินขึ้นหน้าเพื่อนำทาง แต่เขากลับก้าวเท้าเพื่อตีเสมอนาง พอมาถึงบริเวณที่จัดงานเลี้ยงจึงกลับกลายเป็นคุณหนูเล็กอวี้กับคุณชายหยางเดินเคียงคู่กันเข้างาน บ่งบอกถึงสถานะคลุมเครือที่ส่อเค้าลางดีงาม

            เสียงเล่าลือของคุณหนูทั้งหลายดังเข้าหูคุณหนูแห่งจวนแม่ทัพ มือเรียวกำเข้าหากันแน่นด้วยความไม่พอใจ ที่แท้เขาไม่ชอบนางก็เพราะนังเด็กนั่นนี่เอง

            อวี้ลู่เสียนก็ล่อลวงพี่ชายนางให้หลงหัวปักหัวปำยอมจ่ายตำลึงจำนวนมากเพื่อซื้อของส่งไปให้ที่จวนทั้งที่จวนตระกูลเฟินก็ไม่ได้มีทรัพย์สินมากมายจนเข้าขั้นขัดสน พอนางรู้เข้านังตัวดีก็แสร้งปฏิเสธ ทั้งที่ความจริงไม่รู้ว่าได้ของไปมากเท่าใดแล้ว

            ตอนนี้อวี้ซีเยว่ ยังมาล่อลวงบุรุษที่นางหมายตาเอาไว้ตั้งแต่ยังไม่ปักปิ่น ท่านพ่อก็รับปากว่าเขาจะต้องกลายเป็นของนาง นางจึงไม่ทันระวังสตรียังไม่ปักปิ่นผู้นี้

            สองพี่น้องตระกูลอวี้ดูท่าจะอยู่บนผืนแผ่นดินเดียวกับนางไม่ได้แล้ว

            หลังจากหมายตาพี่เขยของตนเอาไว้แล้ว นางก็ส่งคนไปสืบเรื่องราวของโจวเลี่ยงรุ่ยจนได้รู้ว่านอกจากเขาจะยังไม่ได้แต่งฮูหยินแล้ว สาวใช้ข้างห้อง สตรีอุ่นเตียงหรือกระทั่งอนุภรรยาก็ไม่มี หอนางโลมก็ไม่เคยเที่ยว หากผู้คุ้มกันนางไม่สืบเรื่องราวการงานที่แสนจะเสี่ยงอันตรายและแทบไม่มีเวลาหยุดพักของเขามาด้วย นางคงคิดว่าว่าที่พี่เขยของตนเป็นบุรุษตัดแขนเสื้อไปแล้ว

            อวี้ซีเยว่เอาแต่เดินไปมาทั่วงานเลี้ยงกว่าจะเจอผู้ตรวจการโจวที่มาร่วมงานกับบิดาและมารดา

            “คารวะพี่เลี่ยงรุ่ย เอ่อ...ผู้ตรวจการโจวเจ้าค่ะ” นางแสร้งเอ่ยผิดก่อนจะก้มหน้ารับผิด

            “มิเป็นไร เรียกข้าว่าพี่เลี่ยงรุ่ย...ก็ได้” ผู้ตรวจการหนุ่มยิ้มอ่อนโยนก่อนจะชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นสีหน้าและแววตาของชายอีกคนที่ยืนมองมาทางนี้

            สายตาที่บุรุษด้วยกันมองปราดเดียวก็รู้ว่ามันคือสายตาหวงแหนเจือความไม่พอใจเมื่อสตรีที่ตนพึงใจใกล้ชิดกับบุรุษอื่น

            “เจ้าค่ะพี่เลี่ยงรุ่ย ข้าน้อยอวี้ซีเยว่ เป็นน้องสาวของพี่ลู่เสียน ไม่แน่ใจว่าท่านจำข้าได้หรือไม่”

            “จำได้” สตรีที่มีใบหน้าน่ารักน่าเอ็นดูเช่นนี้เหตุใดเขาจะจำไม่ได้ ยิ่งเป็นน้องสาวของสตรีนางนั้นด้วยแล้วเขายิ่งจำได้มิลืมเลือน

            “เช่นนั้นดีเลยเจ้าค่ะ เอ่อ...จะเป็นการรบกวนพี่เลี่ยงรุ่ยหรือไม่เจ้าคะ หากข้าอยากจะเชิญท่านไปนั่งสนทนาเป็นเพื่อนพี่รองของข้า คือนางไม่ค่อยมีสหายเลยเจ้าค่ะ ข้าเห็นนางนั่งคนเดียวแล้วสงสารนางยิ่งนัก” ท่าทางยิ้มแย้มเมื่อสักครู่แปรเปลี่ยนเป็นเศร้าสร้อย ท่าทางของสตรีผู้นี้ช่างน่าสงสารจนผู้ตรวจการหนุ่มตอบรับอย่างไม่รู้ตัว