บทที่ 3 น้องสาวของสหายน่าเอ็นดูไม่น้อย (3/4)

         “เช่นนั้นดีเลยเจ้าค่ะ เอ่อ...จะเป็นการรบกวนพี่เลี่ยงรุ่ยหรือไม่เจ้าคะ หากข้าอยากจะเชิญท่านไปนั่งสนทนาเป็นเพื่อนพี่รองของข้า คือนางไม่ค่อยมีสหายเลยเจ้าค่ะ ข้าเห็นนางนั่งคนเดียวแล้วสงสารนางยิ่งนัก” ท่าทางยิ้มแย้มเมื่อสักครู่แปรเปลี่ยนเป็นเศร้าสร้อย ท่าทางของสตรีผู้นี้ช่างน่าสงสารจนผู้ตรวจการหนุ่มตอบรับอย่างไม่รู้ตัว

            “ได้”

            “เช่นนั้นเชิญทางนี้เจ้าค่ะ” น้ำเสียงที่เปลี่ยนไปร่าเริงสดใสดุจระฆังทำให้โจวเลี่ยงรุ่ยได้สติ ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างนึกเอ็นดู

            หากตนมีน้องสาวเช่นนี้คงจะดีไม่น้อย

            อวี้ซีเยว่พาผู้ตรวจการหนุ่มไปหาพี่สาวของตนที่กำลังนั่งเบื่อหน่ายอยู่ลำพัง

            “พี่ลู่เสียนเจ้าคะ ท่านกำลังเบื่อหน่ายใช่หรือไม่”

            “เจ้ามาแล้วซีเยว่ มาๆ นั่งสนทนาเป็นเพื่อนพี่ เจ้าก็รู้ว่าพี่เบื่อหน่ายงานเลี้ยงที่มีคนมากมายเช่นนี้” อวี้ลู่เสียนกล่าวโดยไม่ทันมองว่าด้านหลังน้องสาวมีใครเดินตามมาหรือไม่

            “ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าคงอยู่สนทนากับพี่รองไม่ได้ แต่ท่านไม่ต้องห่วง ข้าได้หาสหายมานั่งสนทนาเป็นเพื่อนท่านแล้ว”

            “สหายของเจ้า?” จำได้ว่านอกจากพี่รองอย่างตนแล้ว น้องเล็กก็ไม่ได้มีสหายนอกจวนที่ใด

            “เจ้าค่ะ พี่เลี่ยงรุ่ยเจ้าขา ข้าต้องรบกวนท่านแล้วเจ้าค่ะ” เด็กซุกซนจับตัวบุรุษตัวสูงให้นั่งลงใกล้ๆ พี่สาว

            “เจ้าจะไปที่ใด ถึงได้รบกวนผู้อื่นมาอยู่เป็นเพื่อนพี่”

            “ผู้อื่นที่ใดกันเจ้าคะ เขาคือว่าที่พี่เขยของข้านะเจ้าคะ” นางป้องปากคุยเสียงเบากับพี่สาว แต่คนที่ฝึกยุทธ์จนมีร่างกายกำยำอย่างผู้ตรวจการหนุ่มมีหรือจะไม่ได้ยิน รอยยิ้มจึงปรากฏบนใบหน้าของขุนนางหนุ่มผู้มีฉายาว่า ‘เสือยิ้มยาก’

            “เจ้าก็อยู่กินขนมจิบชากับพี่เถิดซีเยว่” ถึงแม้นางจะดูร้ายกาจแต่หากนางยังไม่เคยสนทนาเพียงลำพังกับบุรุษเช่นนี้ นางจึงรู้สึกเขินอายอยู่บ้าง

            “คงมิได้หรอก เพราะซีเยว่ต้องไปจัดการเรื่องบางอย่างให้พี่” การปรากฏตัวของบุรุษอีกคนทำให้ผู้ตรวจการหนุ่มยิ่งยิ้มกว้างเข้าไปอีก

            จ้องมองอยู่ได้ตั้งนานกว่าจะยอมแสดงตัว

            “คารวะพี่เฟยฉีเจ้าค่ะ” อวี้ลู่เสียนแสดงความเคารพสหายของพี่ชาย

            “อย่างไรพี่ขอตัวซีเยว่ไปก่อนนะ” กล่าวจบก็จับมือน้อยๆ ของนางแล้วรั้งให้เดินตาม

            พอเดินห่างมาไกลแล้วมือใหญ่จึงยอมปล่อยมือนางก่อนจะหันไปมองดวงหน้าหวานที่ทำให้เขารู้สึกมีโทสะยามที่นางส่งยิ้มให้ชายอื่น

            “ขอบคุณเจ้าค่ะพี่เฟยฉีที่ช่วยให้แผนของข้าสำเร็จ” หากเขาไม่ดึงนางออกมา พี่รองคงไม่ยอมปล่อยนางไปแน่

            “มิเป็นไร ดูเจ้าจะถูกใจท่านผู้ตรวจการโจวมาก”

            “เจ้าค่ะ ว่าที่พี่เขยที่ดีพร้อมเช่นนั้นหากข้าไม่รีบลงมือ ประเดี๋ยวก็โดนสตรีอื่นแย่งไป”

            ได้แต่หวังว่าพี่สาวของนางจะสามารถล่อลวงบุรุษได้สำเร็จ

            “แล้วเจ้าล่ะ ไม่พึงใจบุรุษคนใดบ้างหรือ”

            “ไม่เจ้าค่ะ” นางไม่คิดจะไปเป็นฮูหยินใครอยู่แล้ว

            อวี้ซีเยว่ไม่รู้ตัวเลยว่าคำตอบของตนทำให้แววตาของใครบางคนเป็นประกายก่อนจะเลือนหายไปอย่างรวดเร็วเมื่อนางหันมามอง

            “พี่เฟยฉี หากท่านจะไปหาพี่ใหญ่ เชิญตามสบายนะเจ้าคะ ไม่ต้องห่วงข้า”

            “มิเป็นไร ปล่อยให้ลู่หมิงพูดคุยกับแขกเหรื่อไปเถิด พี่นั่งสนทนากับเจ้าสนุกกว่า”

            ‘แต่ข้าไม่สนุกเลยสักนิด ข้าอยากไปนอนอ่านนิยายนี่’

            “พี่เฟยฉีเจ้าคะ ท่านนี่ก็เป็นที่หมายปองของสตรีไม่น้อยเลยนะเจ้าคะ” ดูสายตาสตรีพวกนั้นสิ ดูอิจฉาริษยานางที่ได้นั่งพูดคุยกับบุรุษผู้นี้

            “ทำอย่างไรได้ พี่รูปงามตั้งแต่กำเนิด พี่เคยได้ยินเรื่องสตรีดอกบัวขาวมาอยู่บ้าง ในฐานะที่เจ้าเป็นคุณหนูผู้หนึ่งเช่นกัน ช่วยสอนพี่สังเกตได้หรือไม่”  

            บุรุษผู้นี้หลงตัวเองไม่น้อย...

            “ได้สิเจ้าคะ แต่ท่านคงไม่รู้ว่านอกจากจะมีสตรีดอกบัวขาวแล้ว ยังมีสตรีชาเขียวอีกนะเจ้าคะ”

            “สตรีชาเขียวหรือ เป็นเช่นไร”

            “ข้าขอเริ่มอธิบายสตรีดอกบัวขาวก่อนนะเจ้าคะ เท่าที่ข้าสังเกตและสัมผัสมา สตรีดอกบัวขาวจะเป็นสตรีที่แสร้งสร้างเรื่องดีงามให้ตนเอง รูปลักษณ์จะดูใสซื่อบริสุทธิ์ เชี่ยวชาญศาสตร์ทั้งสี่ เป็นที่ถูกใจของบรรดาฮูหยินที่กำลังมองหาสะใภ้หัวอ่อนควบคุมง่าย แต่พอแต่งเข้าจวนเท่านั้นแหละเจ้าค่ะ ธาตุแท้ที่ซ่อนไว้ออกทันที สุดท้ายก็ต้องรีบหาฮูหยินรองให้บุตรชายเพื่อเอามาถ่วงดุลอำนาจ

            ส่วนสตรีชาเขียวในความคิดของข้านั้น น่าจะไม่ค่อยถูกใจฮูหยินที่มีบุตรชายเท่าใดนัก เพราะสตรีชาเขียวเป็นสตรีที่แสร้งทำตัวใสซื่อบริสุทธิ์เช่นเดียวกับสตรีดอกบัวขาว ต่างกันแค่สตรีชาเขียวมักจะชอบไปยุ่งเกี่ยวกับบุรุษที่มีคู่หมั้นหรือมีเจ้าของแล้ว พอมีคนกล่าวว่าเล่าลือในสิ่งที่นางทำ นางก็จะแสร้งไปนั่งร้องไห้เรียกร้องความเห็นใจจากบุรุษหน้าโง่ สุดท้ายก็จะแย่งชิงบุรุษที่มีเจ้าของมาเป็นของตนได้”

            “ดูเหมือนสตรีชาเขียวนี่จะร้ายกาจกว่าสตรีดอกบัวขาว”