บทที่ 3 น้องสาวของสหายน่าเอ็นดูไม่น้อย (4/4)

            “ดูเหมือนสตรีชาเขียวนี่จะร้ายกาจกว่าสตรีดอกบัวขาว”

            “ใช่เจ้าค่ะ แต่สำหรับข้า ข้าว่าสตรีทั้งสองแบบร้ายกาจพอกัน หากบุรุษผู้นั้นโง่งม มิแคล้วคงพลาดพลั้งคล้อยตามคำพูดของสตรีพวกนั้นจนทำเรื่องไม่ดีมากมาย”

            “อืม...โชคดีที่พี่ไม่ใช่บุรุษโง่งมเหล่านั้น”

            “ท่านอย่าเพิ่งด่วนออกตัวดีกว่าเจ้าค่ะ ตราบใดที่ท่านยังมีกิเลสตัณหาอยู่ ท่านมีโอกาสถูกสตรีดอกบัวขาวและสตรีชาเขียวล่อลวงได้”

            “เช่นนั้นเจ้าพอจะบอกพี่ได้หรือไม่ว่าในบรรดาคุณหนูพวกนั้น ใครเป็นสตรีดอกบัวขาว สตรีชาเขียวบ้าง พี่ย้ายมาอยู่เมืองหลวงยังอ่อนหัดนัก”

            “ไม่เจ้าค่ะ ข้าไม่อยากว่าร้ายใคร ท่านควรสังเกตพวกนางเอาเอง”

            “กำลังพูดคุยอันใดอยู่หรือ” อวี้ลู่หมิงที่หลีกหนีจากการถูกบิดามารดาลากไปสนทนากับคนนั้นคนนี้มาได้เอ่ยถาม

            “พี่เฟยฉีกำลังให้ข้าสอนเรื่องสตรีดอกบัวขาวเจ้าค่ะ”

            “เอ่ยถึงสตรีดอกบัวขาว พี่ว่าคุณหนูในเมืองหลวงช่างน่าหวาดกลัว” สายตาที่พวกนางทอดมองเขาแฝงด้วยความต้องการครอบครองอย่างแรงกล้า ทำให้เขารู้สึกขนลุกและอยากหลีกหนีให้ไกล        

            “เอาล่ะพี่ใหญ่ก็มาแล้ว งานเลี้ยงช่างน่าเบื่อหน่าย ข้าขอตัวกลับเรือนก่อนนะเจ้าคะ หากใครถามหาท่านช่วยบอกว่าข้าไม่สบายนะเจ้าคะ”

            “อืม ไปเถิด พี่จะช่วยกล่าวแทนเจ้าให้” อวี้ลู่หมิงที่รู้ดีว่าสตรีซุกซนและใสซื่อบริสุทธิ์อย่างน้องสาวไม่ค่อยชอบงานเลี้ยงที่เต็มไปด้วยความเสแสร้งแกล้งสร้างภาพลักษณ์ดีงามเหล่านี้

            “อีกกี่เดือนซีเยว่จะปักปิ่นหรือ”

            “น่าจะราวๆ แปดเดือน เจ้าถามทำไม”

            “มันคือเวลาที่เจ้าควรเตรียมพร้อม เพราะเท่าที่ข้าสังเกต มีบุรุษไม่น้อยที่เฝ้ารอวันที่ซีเยว่ปักปิ่น ข้าเชื่อว่าพอถึงวันนั้นคงมีแม่สื่อมาเยือนจวนอวี้ไม่ขาด”

            “เช่นนั้นข้าต้องรีบวางแผนจัดการเรื่องนี้กับท่านพ่อแล้ว” เพราะมัวแต่คิดเรื่องน้องเล็ก อวี้ลู่หมิงจึงไม่ทันได้เห็นแววตาล้ำลึกยากหยั่งถึงของสหาย มุมปากหยักยิ้มเพียงเล็กน้อยก่อนจะเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว

             

            ด้านอวี้ลู่เสียนที่ถูกน้องสาวจัดแจงและพยายามผูกด้ายแดงให้กับบุรุษหน้านิ่งผู้นี้ ก็ได้แต่ลอบถอนหายใจ

            “ข้าน้อยต้องขออภัยท่านแทนซีเยว่ด้วย ที่ชอบไปรบกวนท่านผู้ตรวจการโจว หากท่านมีเรื่องอันใดอยากไปทำก็เชิญเถิดเจ้าค่ะ” แม้จะรู้สึกเขินอายอยู่บ้างแต่นางก็ไม่ชอบที่จะฝืนใจใคร แตงที่ฝืนเด็ดจากต้นย่อมไม่หวาน

            “เจ้าอย่าได้คิดมาก ข้าไม่รู้จะไปพูดคุยกับใครเช่นกัน เรื่องวันนั้นข้าต้องขอบคุณพวกเจ้าที่เข้าช่วยเหลือข้า มิเช่นนั้นข้าคงไม่ได้มานั่งตรงหน้าเจ้าในวันนี้”

            “แล้วแผลท่านหายดีแล้วหรือไม่เจ้าคะ”

            “หายดีแล้ว ท่านหมอกล่าวให้ข้ารู้สึกขอบคุณคนที่ทำแผลให้ก่อนที่ท่านหมอจะมาตรวจ มิเช่นนั้นอาจจะทำให้ข้าไข้ขึ้นไปหลายวัน”

            “ท่านกล่าวเกินไปแล้ว ข้าแค่ทำในสิ่งที่ข้าพอจะทำได้เท่านั้น”

            “เจ้าช่างแตกต่างจากคำเล่าลือ”

            “คำเล่าลือเป็นอย่างไรข้าไม่สนใจหรอกเจ้าค่ะ เพราะข้ารู้ดีว่าคนทุกคนมักจะตกเป็นคนเลวร้ายในเรื่องเล่าของผู้อื่น”

            “ที่เจ้ากล่าวมาก็ไม่เกินจริง” โจวเลี่ยงรุ่ยกล่าวอย่างเห็นด้วยเนื่องจากบางคราเขาก็กลายเป็นคนไม่ดีในสายตาชาวเมืองที่เห็นแต่ด้านดีๆ ของนายอำเภอหรือเจ้าเมือง ทำให้บางครั้งเขาที่ต้องรับหน้าที่ไปตรวจมักจะถูกชาวบ้านว่าร้ายอยู่บ่อยครั้ง

            “แต่ก็ไม่แน่เจ้าค่ะ บางทีข้าอาจจะเป็นเช่นที่เขาเล่าลือก็ได้”

            “เช่นนั้นข้าก็คงต้องพิสูจน์ด้วยตัวเอง” ผู้ตรวจการหนุ่มกล่าวเสียงเบา

            “ท่านว่าอันใดนะเจ้าคะ”

            “มิมีอันใด เจ้าชอบขนมนี่หรือ ข้าเห็นกินไม่หยุดเลย” เขาเปลี่ยนบทสนทนา

            “เจ้าค่ะ รสชาติดีไม่น้อย”

            “อืม” เขาจะจำไว้ว่านางชอบขนมหนวดมังกร

            ทั้งสองนั่งพูดคุยกันอย่างสนุกสนานท่ามกลางสายตาสงสัยใคร่รู้และอิจฉาริษยา

            คุณหนูผู้ใดบ้างไม่รู้ว่า ‘โจวเลี่ยงรุ่ย’ ผู้นี้ เป็นหนึ่งในยอดบุรุษแห่งเมืองหลวง อยากริษยาข้าก็เชิญตามสบาย