บทที่ 7 เอาอกเอาใจเหนือผู้ใด (2/3)

“ในเมื่อคุณหนูอวี้กล่าวเช่นนี้ ข้าก็จะไม่อ้อมค้อม ยาต้านพิษร้อยแปด เจ้ามอบให้ข้าได้หรือไม่” แม่นางดอกบัวขาวกล่าวพลางเอื้อมมาจับมือนาง

“ขออภัยที่ข้าไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ ยาต้านพิษร้อยแปดเดิมทีข้าตั้งใจจะปล่อยให้พวกท่านประมูลได้แล้ว แต่พี่เฟยฉีน่ะสิเจ้าคะ เพียงแค่ข้าเอ่ยปากว่าอยากได้มาไว้ติดตัว เขาก็รีบเสนอเงินสูงถึงเพียงนั้น ข้าลำบากใจจริงๆ ห้ามก็ไม่ได้” สีหน้าจนใจของนางทำให้สตรีดอกบัวขาวตรงหน้าโทสะพุ่งสูงด้วยแรงริษยา

“เช่นนั้นก็อย่าหาว่าข้าแล้งน้ำใจ” สตรีตรงหน้ากล่าวจบก็ทำทีสะบัดตัวราวกับโดนผลักให้ล้มลงก่อนจะกล่าววาจาว่าร้าย

“คุณหนูอวี้ ข้าไม่ได้ตั้งใจทำให้ท่านโกรธ ข้าแค่อยากลองเจรจาขอซื้อยาต้านพิษต่อเพียงหนึ่งเม็ด เพื่อหวังจะเอาไปช่วยมารดาของสหายรักที่ถูกพิษไร้หนทางรักษา หากเจ้าไม่ให้ก็บอกกล่าวข้าตรงๆ ไม่ใช่มาทำร้ายกันเช่นนี้” สิ้นเสียงกล่าวที่ไม่เบาของเฟินฮุ่ยเหมย นางก็ตกเป็นเป้าโจมตีทันที

“ข้า...”

‘ไม่แปลกใจเลยที่คุณหนูเล็กอวี้จะร้ายกาจเช่นนี้ คงได้มาจากคุณหนูรองอวี้ ไม่รู้จวนนี้สอนบุตรสาวอย่างไร ถึงได้ร้ายกาจ