บทที่ 5 เสื้อคลุมเจ้าปัญหา (2/4)

          “มีคนลืมเอาไว้ เจ้าอย่าได้ซักไซ้ข้าเลย เอาไปเก็บเถิดแล้วเอาเสื้อคลุมของข้ามาให้ที” นางตอบพลางปลดเสื้อคลุมให้สาวใช้

            “เจ้าค่ะ” แม้จะอยากถามต่อว่าเสื้อเป็นของใครแต่พอเห็นสายตาดุของคุณหนู เจียวลู่จึงไม่กล้าเอ่ยถามออกไป

            “ซีเยว่ วันนี้เจ้าสนใจจะไปหาของกินเลิศรสกับพี่หรือไม่” เสียงของพี่รองดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัว

            “ไปเจ้าค่ะ” อาหารเลิศรสนางจะพลาดได้อย่างไร

            “เช่นนั้นก็รีบผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ ประเดี๋ยวไปรับมื้อเช้ากับแม่ใหญ่แล้วค่อยไป รอประเดี๋ยว...นั่นเสื้อคลุมของใคร” อวี้ลู่เสียนกล่าวพลางสาวเท้าเข้าไปใกล้บ่าวรับใช้คนสนิทของน้องสาว แล้วจับผ้าคลุมขึ้นมากางดู

            “ของพี่ใหญ่เจ้าค่ะ”

            “ของพี่ใหญ่จริงๆ หรือ เจ้ารู้หรือไม่ขนที่ประดับอยู่ตรงบริเวณนี้คือขนจิ้งจอกสีเงิน”

            “จิ้งจอกสีเงินหรือเจ้าคะ”

            “อืม จิ้งจอกสีเงินเป็นสัตว์หายาก จึงทำให้เสื้อคลุมที่ทำจากขนของมันราคาสูงมาก ขนาดในวังหลังยังมีเพียงฮ่องเต้ ไทเฮา ฮองเฮาและรัชทายาทเท่านั้นที่จะมีไว้ในครอบครอง”

            “ล้ำค่าเช่นนั้นเชียวหรือเจ้าคะ”

            “อืม แต่แม้จะราคาสูงเพียงใดคนก็ยังอยากหามาครอบครอง ว่ากันว่าขนของมันอ่อนนุ่มและอบอุ่นกว่าขนจิ้งจอกธรรมดา ยามที่ขนมันต้องแสงอาทิตย์จะเปล่งประกายระยิบระยับ”

            “เช่นนั้นข้าคงต้องให้เจียวลู่รีบนำไปเก็บแล้วเจ้าค่ะ” เกิดเสื้อคลุมของเขาเสียหาย นางมิต้องชดใช้ตำลึงจนหมดจวนหรือ

            “เจ้าจะไม่บอกพี่จริงๆ หรือว่าเสื้อคลุมตัวนี้เป็นของใคร” แน่นอนว่าไม่ใช่ของพี่ใหญ่อย่างที่อีกฝ่ายบอกแน่นอน แม้ตระกูลอวี้จะไม่ได้ขัดสน แต่ก็ใช่ว่าจะร่ำรวยถึงขั้นซื้อเสื้อคลุมราคาหลายพันตำลึงทองเช่นนี้ได้

            “ก็แค่บุรุษผู้หนึ่งที่หลงทางมาเจ้าค่ะ พี่รองอย่าบอกท่านพ่อท่านแม่และพี่ใหญ่นะเจ้าคะ”

            “บุรุษ? ใครหรือ”

            “พี่รองอย่าถามสิเจ้าคะ ข้าไม่อยากตอบ” อวี้ซีเยว่ทำแก้มพองแลดูน่าเอ็นดู จนคนเป็นพี่ใจอ่อนไม่ซักไซ้

            “เอาล่ะพี่ไม่ถามก็ได้ว่าเขาเป็นใคร แต่เขามาบ่อยหรือไม่เจ้าเป็นสตรีหากเขาปีนเข้าห้องเจ้า...”

            “เขาหลงทางเพียงครั้งเดียวเจ้าค่ะ และไม่มีเรื่องราวใดๆ เกิดขึ้นทั้งนั้น ข้าเพียงนั่งจิบชาพูดคุยเพื่อทบทวนเส้นทางกับเขาเพียงครู่เดียว เขาก็กลับไปเจ้าค่ะ” หากพี่รองผู้นี้รู้ว่าคนที่ปีนหน้าต่างเรือนนางคือหยางเฟยฉี มิแคล้วว่าคงกลายเป็นเรื่องใหญ่ นางไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้นหรอก

            “หากหลงทางมาเพียงครั้งเดียว เช่นนั้นก็แล้วไป พี่เพียงกลัวเจ้าจะเสื่อมเสียชื่อเสียง”

            “แต่หากเขามาอีกล่ะเจ้าคะ” นางกล่าวพลางส่งยิ้มหวานให้พี่สาว แต่คำตอบของอีกฝ่ายกลับทำให้นางยิ้มค้าง

            “ก็แสดงว่าเขามีใจให้เจ้าน่ะสิ”

            ไม่...ไม่น่าจะเป็นไปได้

            ‘แม้ข้าจะงดงามไม่น้อย แต่นั่นพระเอกนะพี่รอง เขาจะมีใจให้ตัวประกอบอย่างข้าได้อย่างไร เขาถูกกำหนดให้ต้องครองคู่กับนางเอก’

            “ดูเหมือนเจ้าอยากให้เขามาอีก เขารูปงามใช่หรือไม่”

            “ข้าแค่กำลังคิดว่าหากเขามาอีก คงเป็นเพราะข้างดงาม”

            “เยินยอตนเอง ไปรีบไปเปลี่ยนอาภรณ์ เราต้องไปรับมื้อเช้ากับทุกคนก่อนจะออกไป”

            “เจ้าค่ะ” กินให้น้อยๆ จะได้กินอาหารเลิศรสจากนอกจวนได้มากๆ

           

            อวี้ลู่เสียนพานางมานั่งจิบชาในห้องส่วนตัวซึ่งอยู่บริเวณชั้นสองของเหลาซูเม่ย แต่นั่งก้นยังไม่ทันอุ่น ก็มีบุรุษผู้หนึ่งเข้ามาทักทาย

            “บังเอิญจริงๆ ที่พวกเจ้าก็มานั่งจิบชาที่นี่”

            “บังเอิญจริงหรือเจ้าคะ มิใช่ว่าแท้จริงแล้วพวกท่านนัดกันไว้”

            “พี่ไม่ได้นัดเขานะซีเยว่” พี่รองรีบเอ่ยปฏิเสธกับนาง

            “พี่ไม่ได้นัดนางจริงๆ ซีเยว่ เมื่อครู่พี่เห็นพวกเจ้าเดินเข้ามาที่เหลาแห่งนี้จึงตามเข้ามา” โจวเลี่ยงรุ่ยตอบพลางลอบสังเกตสตรีที่ตนพึงใจ

            “หากท่านไม่มีธุระอันใดต้องไปทำ เช่นนั่งจิบชาด้วยกันก่อนเถิดเจ้าค่ะ”

            “เช่นนั้นพี่ต้องรบกวนด้วย” ผู้ตรวจการโจวตอบพลางสาวเท้าก้าวเดินไปที่เก้าอี้ตัวที่อยู่ข้างๆ อวี้ลู่เสียน

            “เลี่ยงรุ่ย เหตุใดเจ้าถึงเดินไม่รอข้า” บุรุษผู้หนึ่งเปิดประตูแล้วก้าวเข้ามาในห้องก่อนจะเอ่ยถาม

            “ขออภัย พอดีข้าอยากมาทักทายพวกนางจึงรีบร้อนไปหน่อย”

            “พวกนาง?” รองเจ้ากรมยุติธรรมผู้เก่งกาจทำหน้างง

            “ข้าจะแนะนำให้เจ้ารู้จัก นี่คือคุณหนูรองอวี้ อวี้ลู่เสียน ส่วนนั่นคือคุณหนูเล็กอวี้ อวี้ซีเยว่ ส่วนบุรุษผู้นี้คือสหายของข้ามีนามว่าซ่างกวนป๋อ เป็นรองเจ้ากรมยุติธรรม”

            “อ๋อ...ข้าเข้าใจแล้ว เช่นนั้นหากข้าขอร่วมโต๊ะด้วยอีกคน คุณหนูทั้งสองจะรังเกียจหรือไม่” เมื่อได้ยินชื่อแซ่ ซ่างกวนป๋อเข้าใจได้ทันทีว่าเหตุใดสหายของตนถึงรีบร้อนเข้ามาทักทายคุณหนูทั้งสอง

            “เชิญเจ้าค่ะ ท่านมานั่งตรงนี้ก็ได้” สตรีที่ยังไม่ได้ปักปิ่นกล่าวพลางตบมือลงบนเก้าอี้ข้างตัว

            “ขอบคุณคุณหนูเล็กอวี้” เขาตอบรับพลางส่งยิ้มบางให้กับสตรีตัวน้อย

            “ท่านรองเจ้ากรมยุติธรรมเรียกข้าว่าซีเยว่ก็ได้เจ้าค่ะ” นางกล่าวพลางยิ้มสดใส รอยยิ้มที่เป็นดั่งหยาดน้ำทิพย์ชโลมจิตใจที่เคยแห้งผากของรองเจ้ากรมหนุ่มให้ดีขึ้น