บทที่ 6 ทะเลภูเก็ตช่างร้อนแรง (2)

เชอเอมระบายยิ้มไปถึงดวงตา ยืนมองคลื่นทะเลที่ซัดเข้าที่โขดหินสีดำใหญ่ด้านล่างของที่พักที่ติดริมทะเลอย่าง Patong Sunset Villa ที่พักน้องใหม่ที่กำลังโด่งดังในเวลานี้กับห้องท็อปวิวอย่างห้องเอสามศูนย์หนึ่งที่ใครมาก็ต้องเข้าพักห้องนี้ให้ได้ แม้เธอจะรู้มาว่าเซนนิก้ากำลังมีโครงการสร้างโรงแรมที่ภูเก็ต แต่ก็ยังอยู่ในขั้นตอนกำลังดำเนินการก่อสร้าง จึงไม่ได้เข้าไปพักโรงแรมของเขา ครั้นจะพักเข้าพักที่โรงแรมคนรู้จักก็เกรงว่าจะทำให้ชายหนุ่มเกิดความไม่พอใจเอาเปล่า ๆ

หากไม่ใช่เพราะเคยเจอเขาอารมณ์บูดที่เธอมีเพื่อนผู้ชายมากกว่าเพื่อนผู้หญิงคราวก่อน ก็เหนื่อยแทบแย่กว่าจะง้อสำเร็จ คราวนี้ขอมาเที่ยวพักผ่อนให้เต็มที่ไร้ปัญหาก็พอ เธอจึงเลือกที่จะเข้าพักตามโรงแรมรีสอร์ตที่ไม่มีคนรู้จัก

“หิวหรือยัง”

เซนนิก้าเดินมาสวมกอดจากด้านหลังเชอเอมพลางเกยคางลงบนไหลของสาวเจ้าอย่างออดอ้อนจนเธอสัมผัสได้ทันทีว่าเขาต้องการอะไร หากไม่ใช่ต้องการเรื่องบนเตียง ก็เพราะเธอกลับไปนอนบ้านจนมีเวลาอยู่กับเขาน้อยขึ้นทุกวัน อีกทั้งเมื่อคืนก็เดินทางมาถึงเกือบเที่ยงคืน ด้วยความเหนื่อย ทั้งเธอและเขาก็พากันอาบน้ำเข้านอนจนเช้า จึงทำให้คนที่เอาแต่โอดครวญบอกคิดถึงไม่มีคนให้กอดอย่างเขาได้ซุกซนแต่เช้าเช่นนี้

“หิวค่ะ หิวข้าวนะคะ” หญิงสาวพูดพลางดึงมือที่สอดเข้ามาภายในเสื้อนอนออกมาจนสำเร็จ แล้วหันกลับไปยกแขนขึ้นกอดรอบลำคอเขาอย่างออดอ้อน

“แต่พี่หิวเอม หิวมาก หินจนตาลายใจสั่นไปหมดแล้ว ถ้าไม่ได้กินคงเป็นลมแน่” ชายหนุ่มยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ ส่งสายตายั่วยวนอย่างไม่ได้ตั้งใจของสาวเจ้าแล้วพูดเสียงพร่ากระเส่า จบด้วยจุ๊บริมฝีปากไปหนึ่งทีให้เจ้าตัวได้รู้

ได้รู้ว่าเขาหิวมากแค่ไหน

“หิวจนจะเป็นลมก็กินข้าวสิคะ ช่วยได้เยอะเลยนะคะ” ไม่ใช่เธอไม่รู้ว่าเขารู้สึกอย่างไร แต่ก็อดแกล้งไม่ได้ เพื่อให้ได้เห็นใบหน้าคมหล่อนี้แสดงสีหน้าไม่พอใจแกมน้อยใจอยู่ในทีนิด ๆ

ยามที่ได้มองเขาแสดงสีหน้ามากมายทำให้เธอมีความสุขอย่างไรบอกไม่ถูก อาจเพราะใครต่างก็พูดกันว่าเขาเป็นคนเข้าถึงยาก ไม่ค่อยแสดงความรู้สึกและทำหน้านิ่งตลอดเวลา ทว่ายามได้คบหากับเธอ บ่อยครั้งที่เขาไม่ได้เป็นอย่างที่ใครหลายคนเคยพูดถึงเอาไว้แม้แต่นิด

ยิ่งทำให้เธออยากเห็นบ่อยครั้ง จะเรียกว่าหลงก็เป็นได้ เพราะเธอจะไม่ปฏิเสธเลยว่าชอบและชินกับการมีเขาแบบนี้ไปแล้ว แม้จะเป็นเวลาเพียงสั้น ๆ ก็ตาม แต่เธอไม่เคยได้มีช่วงเวลาแบบนี้กับใครเลยแม้แต่คนเดียวที่เคยคบหามาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย บางคนไม่ต่างคนก็ต่างอยู่ จะคุยหรือแสดงความต้องการทางความรักก็ต่อเมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่น หากให้พูดถึงอยู่กันตามลำพังสองคนก็เหมือนอยู่คนเดียว ดีขึ้นมาหน่อยก็เอาแต่ใจ เห็นแก่ตัว มีผู้หญิงอื่นไปด้วยระหว่างคบกับเธอ หรือไม่ก็บังคับให้เธอทำตามความต้องการกับทุกเรื่องในชีวิต

เลวร้ายที่สุดก็คือผู้ชายที่ทำเพื่อนของเธอท้องทั้งที่ยังคบหากับเธออยู่ หนำซ้ำยังควงคนอื่นไปด้วย เห็นจะมีแต่เพียงเขาเท่านั้นที่ทำให้เธอได้สัมผัสกับความรักจริง ๆ เสียที ความรักที่อยู่ด้วยกัน ทำกิจวัตรปะจำวันเหมือนคู่รักทั่วไป สวีตหวานยามอยู่กันสองคน ไม่สิ เขาน่ะแสดงความต้องการอยู่ตลอดเวลา ไม่คิดปิดบังเลย มิหนำซ้ำยังดูแลตามหึงตามหวงเธอเกือบตลอด

จะไม่ให้เธอชินได้อย่างไร เดี๋ยวบอกคิดถึง เดี๋ยวบอกอยากนอนกอดทุกคืน อิริยาบถที่ใครไม่เคยได้จากเขา เป็นเธอที่เขายอมแสดงออกมาโดยที่ไม่ต้องขอแม้แต่นิด จะไม่ให้เธอหลงได้อย่างไร

“ข้าวก็ช่วยไม่ได้ มีแค่เอมช่วยพี่ได้เท่านั้น” ไม่เพียงพูดแต่ยังก้มลงคลอเคลียที่ซอกคอขาวของหญิงสาว

“เย็นนี้นะคะ เย็นนี้เอมจะชดเชยให้ แต่ตอนนี้ไปกินข้าวก่อน เอมหิวจริง ๆ ค่ะ” เธอดันคนร่างสูงออกจนสำเร็จพร้อมกับรับปากออกไป

ใช่ว่าเธอจะไม่ชดเชยให้เขาเสียเมื่อไร เพียงแต่ความหิวไม่เข้าใครออกใครน่ะสิ ยามเธอหิวขึ้นมาอะไรก็ไม่เอาทั้งนั้นจนกว่าจะได้กินให้หายหิว

หญิงสาวยอมรับว่าชายหนุ่มเป็นผู้ชายที่น่ากิน เพียงแต่เรื่องท้องไส้ของเธอเป็นเรื่องใหญ่กว่า ฉะนั้นเธอจะไม่ยอมพลาดไปแม้แต่เรื่องเดียวหรอกนะ

เขาน่ะ เอาไว้คืนนี้ เธอจะชดเชยให้อย่างไม่ขาดตกบกพร่องเลยแม้แต่นิด...