บทที่ 6 ทะเลภูเก็ตช่างร้อนแรง (1)

บทที่ 6

ทะเลภูเก็ตช่างร้อนแรง

“มีอะไรจะพูดก็พูดมา” อิทธิกรเอ่ยเสียงเรียบ นั่งกอดอกไขว้ห้างมองลูกสาวเพียงคนเดียวที่ตนตามใจมาตลอด ดูแลมาอย่างดีด้วยสายตากดดัน

“คือ...” เชอเอมอึกอัก พลางส่งสายตาไปทางผู้เป็นอาและเพื่อนอย่างขอความช่วยเหลือ

“ไม่ต้องให้อากับหนูนิดช่วย เรื่องนี้เป็นเรื่องของเราคนเดียว พูดมา” ผู้เป็นพ่อเอ่ยเสียงเรียบ ดักคอลูกสาวที่ส่งสายตาไปให้น้องชายและน้องสะใภ้ช่วย

“คือ...เอมก็ไม่รู้จะพูดยังไงดี คือเอมกับเขารู้จักกันผ่านซิกก้าแบบความบังเอิญ จะคิดแบบนี้ก็ได้นะคะ” เชอเอมพูดออกไปในที่สุดแม้จะลำบากใจที่จะพูด ด้วยเพราะไม่อยากให้ผู้เป็นพ่อรับรู้เรื่องราวลึกไปกว่านี้ที่มันข้ามขั้นไปไกลเสียเหลือเกิน

“ซิกก้าไปรู้จักเขาได้ยังไง” อิทธิกรถามออกไปด้วยความไม่รู้ เพราะตนก็ไม่ได้ใส่ใจมากกับคู่ค้าในปัจจุบัน เนื่องจากตอนนี้ตนปล่อยให้เป็นหน้าที่ของอัฐพลเต็มตัวแล้ว

ไม่เชิงว่าไม่รู้จัก เพียงแต่รู้ผิวเผินว่าเป็นใคร ทำธุรกิจอะไรก็เท่านั้น แม้แต่นามสกุลหรือครอบครัวก็ไม่รู้เท่าน้องชาย จะมีบ้างที่เข้าร่วมหารือและทำการตกลงกับสัญญาฉบับใหม่เพื่อรับรู้และให้คำแนะนำถึงจะได้เจอกับ

เซนนิก้า

“พี่ไม่รู้หรือครับ ซิกก้าเป็นน้องชายแท้ ๆ ของคุณเซน” ครานี้เป็น

อัฐพลที่ขมวดคิ้วถามพี่ชายไป

“ก็ไม่รู้น่ะสิ รู้แค่ว่าเป็นใคร ทำอะไรก็เท่านั้น” คนเป็นพี่พูดออกไปตามตรง

“เขาเป็นพี่ชายซิกก้า แล้วก็เป็นญาติห่าง ๆ ของนิดด้วยค่ะ ถ้าให้พูดถึงความไว้ใจก็ถือว่าเป็นคนที่ไว้ใจได้คนหนึ่งเลยค่ะ” ขนิษฐาพูดขึ้นบ้างเมื่อพบว่าพ่อของเพื่อนยังไม่รู้จักกับเซนนิก้ามากกว่าที่รู้

“งั้นเหรอ...แล้วคบกันมากี่เดือนแล้ว” อิทธิกรตอบรับคนทั้งสองก่อนจะหันไปถามลูกสาวเสียงเข้ม

“สองเดือนค่ะ แต่ที่เอมไม่ยอมบอกใครก็เพราะไม่รู้ว่าจะไปได้ดีแค่ไหน เอมเบื่อจะฟังอากับคุณพ่อบ่นเรื่องผู้ชายแล้วค่ะ ตอนนี้เอมก็โตพอที่จะคิดมองหาความรักที่มันเป็นผู้ใหญ่แล้วนะคะ” เชอเอมตอบผู้เป็นพ่อออกไปตามตรงอย่างที่ใจคิด

“ดูผู้ชายแต่ล่ะคนของแกที่คบ ไม่เลวก็ชั่วไปเลย ดีเท่าไรที่แกรู้จักรักนวลสงวนตัว” ไม่วายบ่นลูกสาว

“พี่ครับ ผมคิดว่าครั้งนี้ให้เอมจัดการและตัดสินใจเองดีกว่า เอมก็โตมากแล้ว คงจะคิดได้ไม่น้อย” เมื่อเห็นพี่ชายเริ่มมีน้ำโหจึงรีบพูดออกไปเพื่อช่วยหลานสาว

“ใช่ค่ะ อาอัฐพูดถูก คุณพ่อต้องปล่อยวางจากเอมได้แล้วนะคะ เอมโตแล้ว โตพอที่จะคิดได้ค่ะ” เชอเอมรีบเสริมทัพผู้เป็นอาไปทันที

“ไม่ต้องให้ท้ายกันมาก พ่อไม่ได้จะห้ามไม่ให้คบกัน แค่โกรธที่ไม่มีใครบอกอะไรจนไปได้ยินพวกพนักงานมันพูดกัน...เห้อ เอาเถอะ เอมโตแล้ว พ่อจะไม่เข้าไปยุ่ง” อิทธิกรแหวใส่คนทั้งสามที่รวมหัวกันต่อต้านเขามาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วอย่างหน่ายใจ

“อาอัฐคะ ถ้าไม่ติดว่าเย็นนี้เอมจะไปภูเก็ต เอมจะพาไปเลี้ยงมื้อค่ำค่ะ แต่ติดไว้ก่อนนะคะคุณพ่อ กลับจากภูเก็ตเอมจะพาไปกินข้าวข้างนอก เอมเป็นเจ้ามือเอง” สาวเจ้าพูดพลางลุกขึ้นยื่นเมื่อใกล้ถึงเวลานัดหมายกับเซนนิก้าแล้ว ไม่วายโน้มตัวลงไปหอมแก้มผู้เป็นพ่อ ซึ่งในที่สุดก็ยอมให้เธอได้ตัดสินใจอะไรตัวเองเสียที

ไม่ใช่แค่เชอเอมที่ดีใจกับความคิดที่เปลี่ยนไปของอิทธิกร ยังมีอัฐพลและขนิษฐาที่ดีใจไปกับสาวเจ้าด้วยที่ไม่ถูกผู้เป็นพ่อบังคับให้ทำนั่นทำนี่เหมือนคราวของอัฐพล ทั้งสามมองเชอเอมที่รีบเดินกลับขึ้นห้องไปทันทีด้วยความดีใจและมีความสุข หลังหลงคิดว่าจะถูกสั่งห้ามและกีดกันไม่ให้คบกับเซนนิก้า ไม่วายหันกลับมาเริ่มบทสนทนาต่อเมื่อคนเป็นพ่อเอ่ยถามผู้เป็นอาทันทีเมื่อรู้ว่าลูกสาวกำลังจะไปภูเก็ต แต่ไม่รู้รายละเอียดจึงเลือกที่จะถามคนที่สนิทและให้ท้ายลูกสาวตัวเองมาตลอด ครั้นจะรั้งถามเจ้าตัวก็อดสงสารไม่ได้ที่วันนี้ทั้งวันออกไปทำงานจนเหนื่อยมากแล้ว

“ยายเอมไปภูเก็ตกับใคร” ถามทันทีที่ลูกสาวหายลับสายตา

“กับคุณเซนครับ คงพากันไปเที่ยว ไม่ต้องห่วงครับ ผมไว้ใจทั้งสองคน” อัฐพลตอบได้ทันทีเพราะเซนนิก้ามาขออนุญาตกับตนเป็นที่เรียบร้อย

“นิดรับประกันให้พี่เซนได้ค่ะ เชื่อใจและไว้ใจได้เลยค่ะ ยิ่งเอมเราไม่ต้องห่วงเลยนคะ” แม้แต่ขนิษฐาก็ไม่วายช่วยสามีรับประกันญาติผู้พี่คนนี้

“ถึงจะยังงั้นก็เถอะ มันก็อดห่วงไม่ได้ จริงสิ ฟ้าครามไง อัฐโทร. หาฟ้าครามให้ช่วยจับตาดูที ยังไงที่ภูเก็ตก็ไม่ได้กว้าง คงหากันเจอไม่ยาก” แม้ทั้งน้องชายและน้องสะใภ้จะรับประกันเซนนิก้า แต่ตนก็ไม่วางใจที่ลูกสาวและชายหนุ่มไปเที่ยวด้วยกันสองต่อสองเช่นนี้อยู่ดี ไม่ใช่ไม่ไว้ใจลูกสาวตัวเอง เพียงแต่ตนยังไม่รู้จักเซนนิก้าดี ต่อให้จะมีคนมารับประกันก็ตาม

ลูกสาวทั้งคน จะไม่ให้ห่วงได้อย่างไร 

“พี่กร ฟ้าครามก็มีงานของตัวเองนะครับ”

“ไม่รู้ล่ะ ยังไงก็ห่วงอยู่ดี ฉันคงต้องหาโครงการสักโครงการให้ยายเอมร่วมหุ้นทำโรงแรมด้วยแล้ว จะได้ไหว้วานสะดวกใจหน่อย”

นิสัยที่ไม่ยอมฟังใครเมื่อเกิดอาการห่วงลูกสาวขึ้นมาฉับพลัน ทำให้ทั้งอัฐพลและขนิษฐาหันมามองหน้ากันอย่างช่วยอะไรเชอเอมไม่ได้ ก่อนจะพรูลมหายใจกับความขี้ห่วงลูกสาวของอิทธิกรที่ออกจะเกินไปหน่อย แม้ปากจะบอกว่ายอมปล่อยให้เชอเอมได้ตัดสินใจเอง แต่ยังมาตามห่วงเช่นนี้จึงทำให้สองสามีภรรยาอดที่จะหน่ายใจไม่ได้เช่นกัน

อิทธิกรไม่ใช่จะไม่เห็นด้วยไปเสียทุกอย่าง เพราะเป็นห่วง ถึงได้ตามจ้ำจี้ไปซะทุกเรื่อง ตนมีลูกสาวเพียงคนเดียว ก็อยากจะให้พบเจอกับเรื่องและคนดี ๆ ก็เท่านั้น แม้บางทีคนที่เลือกมาให้จะไม่ได้เรื่องและไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษแม้แต่น้อยก็ตาม หากไม่ใช่เป็นเพราะรู้สึกผิดที่เคยแนะนำผู้ชายที่ไม่ดีกับลูกสาวก็คงไม่ยอมให้กับความรักครั้งนี้ของลูกสาวเป็นแน่ อย่างไรเสียเขาก็ยังห่วง พ่อแม่ทุกคนก็มองลูกเป็นเด็กเสมอ แม้ว่าจะโตจนถึงวัยทำงานสร้างครอบครัวแล้วก็ตาม