ตอนที่ 6.2 จำอะไรไม่ได้

ท่าทางวางอำนาจ มั่นใจในตัวเองสูง พร้อมทั้งแพร่รังสีแสดงความเป็นเจ้าของต่อคนรอบข้างอย่างไม่เกรงกลัวแบบนี้ ภวินท์จึงทำเพียงแค่ยกยิ้มมุมปาก

ทำไมภวินท์จะไม่รู้จักว่าคนตรงหน้าคือใครเขาคือ

เวหา อนาคินทร์ นักธุรกิจด้านอสังหาริมทรัพย์อันดับต้นๆของเมืองไทย คนที่กำลังเป็นที่พูดถึงของสื่อในเวลานี้ เขารู้ความหมายในน้ำเสียงของเวหาดี หมาหวงก้าง สมภารกินไก่วัด แล้วยังไงคิดว่าเขาจะกลัวหรือไง

เวหาไม่มีสิทธิ์แสดงความเป็นเจ้าของเลยด้วยซ้ำ สิทธิ์นั้นต้องเป็นฟ้าลันดาเป็นคนตัดสินใจเองถึงจะถูก

“สวัสดีครับคุณเวหา ผมภวินท์ โสภาพินิช”

น้ำเสียงราบเรียบของภวินท์ดูไม่สะทกสะท้านต่อสายตาและท่าทางของเวหาสักนิด ใบหน้าเรียบเฉย สบตาเวหาตอบกลับอย่างไม่รู้สึกเกรงกลัว

เพื่อที่จะบอกเป็นนัยยะสำคัญว่า เขาพร้อมจะแย่งชิงสิ่งที่เขาต้องการมาครอบครองให้จนได้ โดยที่ไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวท่าทางข่มขู่ของเจ้าตัวที่ส่งมาเลยด้วยซ้ำ

“ผมไม่ได้อยากรู้จักคุณ”

ภวิทน์หัวเราะออกมาเมื่อเห็นดวงตาของคนตรงหน้าเปลี่ยนไป เขารู้กิตติศัพท์ของเวหามาพอสมควร แต่พึ่งจะเจอกับตัวก็วันนี้ อย่างนี้สิถึงสมน้ำสมเนื้อ

“บางที… ในอนาคตคุณเวหาอาจจะต้องรู้จักผมมากขึ