บทที่ 7 จากไปนานมากแล้ว  

              ขวัญนรีที่กำลังช่วยทำกิจกรรมคณะอยู่ สาวเจ้าแหงนมองดูนาฬิกาที่ติดผนังถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน

              “เอาละเด็ก ๆ วันนี้พอกันแค่นี้ก่อนจ้ะ” เสียงหวานของรุ่นพี่คนสวยเอ่ยแจ้งขึ้นทำเอาทุกคนถึงกับพึงพอใจเมื่อได้ฟังคำพูดนั้น

              เพราะตัวของเธอกับพี่ ๆ เพื่อน ๆ ต่างก็อยู่ช่วยงานตั้งแต่ตอนฟ้ายังสว่างอยู่จวบจนพระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าและตกดินไป

             “โห่ เกือบสามทุ่มเลย” หนึ่งในบรรดารุ่นพี่เอ่ยโพล่งขึ้นมา

             ร่างเล็กบอบบางจึงยกโทรศัพท์เครื่องหรูขึ้นมาดูก่อนจะพบว่าตัวเลขที่แสดงบนหน้าจอนั้นกำลังบ่งบอกเวลา 20:40 น.

             “ไปกันเถอะขวัญ”

             ใบหน้าสวยน่ารักเงยขึ้นและมองไปยังนิราที่เก็บของเรียบร้อยแล้ว สาวเจ้าค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้นยืนก่อนจะหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย นิรณาที่เห็นว่าคนตัวเล็กกว่าพร้อมแล้วจึงเริ่มก้าวเดินนำไป โดยมีขวัญนรีเดินตามหลังมาติด ๆ

             ทั้งคู่มาหยุดยืนอยู่ที่หน้ารถหรูของสาวฮอตสุดเซ็กซี่ มือเรียวจับไปที่ประตูและเปิดมันออก ดวงตาคู่สวยหันมามองเพื่อนตัวเล็กที่ยังคงยืนแน่นิ่ง ไร้การเคลื่อนไหว

             “ขึ้นรถสิยายคนน่ารัก ฉันจะไปส่ง”

             “เอ่อ… ไม่เป็นไร เราเกรงใจน่ะ”

             “เกรงใจอะไรกัน” นิราส่ายหน้าไปมาเบา ๆ ก่อนจะบุ้ยปากไปทางประตูรถอีกฝั่ง แต่คนน่ารักที่ดื้อดึงยังคงยืนนิ่งไม่เปลี่ยน

             “ก็บ้านนิราอยู่ทางตรงกันข้ามกับหอพักเรานี่”

             “ไม่เป็นไร ฉันไปส่ง…”

             ยังไม่ทันที่เจ้าหล่อนจะได้พูดจบประโยค เสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้นนิรณาจึงต้องจำใจกดรับสายอย่างเลี่ยงไม่ได้

             “ฮัลโหล โทร.มามีอะไร” เสียงเล็กน่ารักเอ่ยถามกับปลายสาย ขวัญสังเกตเห็นความหงุดหงิดเล็ก ๆ บนใบหน้าสวยของนิรา

             “…”

             “เฮ้อ วุ่นวายจริง ๆ เลย” เธอยังคงบ่นออกมาอย่างเบื่อหน่าย ดวงตากลมโตของสาวน้อยจึงทำเพียงแค่มองดูเพื่อนสาวตน

             “…”

             “เข้าใจแล้ว ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ” เอ่ยจบ เรียวนิ้วขาวก็ชิงกดตัดสายในทันที นิรณาหันความสนใจมาที่ขวัญนรีอีกครั้ง

             “ฉันคงไปส่งเธอไม่ได้แล้ว”

             “ไม่เป็นไรเลย” คนตัวเล็กรีบพยักหน้าเข้าใจ

             “ฉันต้องรีบไปจัดการไอ้น้องตัวดีน่ะ”

             “โอเค เธอไปเถอะ เราเดินเท้าแป๊บเดียวก็ถึง”

             “หรือฉันจะแวะไปส่งเธอก่อนดีนะ…” นิราเอ่ยพลางครุ่นคิดอย่างหนัก ขวัญที่เห็นจึงรีบโบกไม้โบกมือขึ้นปฏิเสธในทันที

             “ไม่ต้องเลย รีบไปหาน้องตัวแสบซะสิ”

            “ก็ได้ ฉันจะโทร.เรียกตรี ให้เขาเดินไปเป็นเพื่อนเธอ”

            “อย่าเลยนะ ตรีเองก็คงยุ่ง ๆ อยู่แหละ”

            “แล้วนี่…คิดจะกลับคนเดียวเหรอ” นิราเอ่ยถามอย่างอดไม่ได้ เมื่อเพื่อนสาวตัวเล็กยังคงไม่ยอมรับเอาความหวังดีจากเธอ

            “เราโอเค เดินแป๊บ ๆ ก็ถึงแล้ว”

           “เฮ้อ เอาตามนั้นก็ได้ งั้นฉันไปก่อนนะ”

           “จ้ะ เดินทางปลอดภัยมายเฟรนด์~”

           เมื่อเห็นว่านิราได้บึ่งรถออกไปแล้ว ขาเรียวจึงก้าวเดินไปตามเส้นทางที่คุ้นเคยเพื่อจะกลับหอพัก

           “คืนนี้มืดสนิทจนน่ากลัวเลย…” ปากอวบอิ่มพึมพำเบา ๆ

           “ฉันคงต้องเปิดไฟฉายสินะ”

           เมื่อคิดได้ดังนั้น มือขาวจึงรีบกดปุ่มไฟส่องสว่างจากโทรศัพท์ ถึงแม้ว่าจะช่วยได้ไม่มากเท่าไร แต่ก็พอช่วยให้เธอได้อุ่นใจ

           “โอเค ค่อยรู้สึกดีขึ้นหน่อย”

            และในขณะที่เธอกำลังเดินเข้าซอยเล็ก ๆ ที่รอบบริเวณยังคงมืดสลัวอยู่นั้น ขวัญนรีรับรู้ได้ถึงฝีเท้าที่ก้าวตามหลังเธอมา…

            ‘อะไรเนี่ย… หวังว่าจะไม่ใช่กุ๊กกุ๊กกู๋นะ แต่ถ้าเป็นคน… ก็น่ากลัวไม่ต่างกัน เพราะสิ่งลี้ลับยังน่ากลัวน้อยกว่าอีก แล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะ… ทำไมฉันต้องเจอแต่อะไรที่น่ากลัวแบบนี้ด้วย!”

             หญิงสาวกล่าวในใจอย่างหดหู่และดูสิ้นหวัง มือเรียวขาวกำเครื่องมือสื่อสารยี่ห้อหรูราคาแพง เอาไว้แน่นด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งหวาดกลัว ประหม่า ทุกข์ใจ ท้อใจ และเศร้าใจ

             ในขณะเดียวกัน…

             ร่างสูงใหญ่ของชายฉกรรจ์เร่งฝีเท้าจนเดินเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ คนตัวเล็กที่รู้สึกตัวจึงรีบกดโทร.ออกหาคนที่เธอกำลังนึกถึงในขณะนี้ เป็นคนที่คอยวนเวียนอยู่ใกล้และอยู่ในหัวใจ

             “รับสิคะ พี่เรน…”

             ดวงตากลมโตจ้องมองหน้าจอมือถือไม่วางตาด้วยความร้อนรนใจ ปากอวบอิ่มเริ่มขบเม้มเข้าหากันจนกลายเป็นเส้นตรง

             เมื่อเห็นว่า… ไม่มีการตอบรับจากปลายสาย

             ขาเรียวรีบออกวิ่งในทันที ในตอนนี้ที่ความกลัวได้เข้าครอบงำ ร่างบางนั้นคิดอะไรไม่ออก ขวัญนรีเพียงทำตามสัญชาตญาณ

            และในขณะเดียวกัน…

            หนุ่มโรคจิตที่เห็นจึงรีบวิ่งตามหลังเธอมาติด ๆ สองร่างที่อยู่ภายในตรอกซอกซอยเริ่มเล่นเกมไล่ล่ากันอย่างดุเดือด…

            และคงเป็นคราวซวยของเธอ ที่บริเวณรอบ ๆ ไร้ซึ่งบ้านเรือน ขวัญนรียังคงวิ่งต่อไปเท่าที่จะทำได้ เมื่ออีกฝ่ายกำลังใกล้เข้ามาจนเกือบประชิด เปลือกตาเนียนจึงปิดลงพลางนึกไปถึง…

            ‘พี่เรน… ขวัญคงไม่รอดและไม่มีโอกาสไปสารภาพความรู้สึกกับพี่แล้ว… เรื่องระหว่างเราจะจบลงจริง ๆ เหรอ… พี่เรน…’

            ร่างเล็กที่กำลังคร่ำครวญตัดพ้ออยู่ในใจ และอีกร่างที่เข้ามาใกล้มากยิ่งขึ้น เพียงแค่เอื้อมมือเขาก็จะได้จบเกมล่าในครั้งนี้

            “หยุดวิ่งซะ ยังไงเธอก็ไม่รอดอยู่แล้ว”

            …เมื่อความกลัวเริ่มกัดกินหัวใจ ฉับพลันหยาดหยดสีใสก็ได้ไหลทะลักล้นออกมาจากดวงตาคู่สวยที่ยังคงปิดเปลือกตาอยู่

             ขวัญนรีวิ่งด้วยความเร็วที่ลดลงเรื่อย ๆ ด้วยความล้าและทุกข์ทรมานใจดวงน้อย ๆ และในวินาทีที่เธอเริ่มจะยอมแพ้นั้น…

             นัยน์ตาสีน้ำตาลสุกใสค่อย ๆ เปิดขึ้นเมื่อรับรู้ว่าเจ้าหล่อนนั้นได้ชนเข้ากับแผงอกแข็งแกร่งของใครบางคน ราวกับ เดจาวู

              และเป็นขณะเดียวกันกับที่ชายหนุ่มโรคจิตร้องโวย…

              “เหี้ย! ผะ…ผะ…ผะ ผีหลอก!”

              ร่างบางที่ได้ยินดังนั้นถึงกับงุนงงก่อนจะตัวแข็งทื่อเมื่อโดนฝ่ามือใหญ่ลูบไปที่ศีรษะสวยของเธอราวกับกำลังปลอบประโลม

              “…”

              ดวงตากลมโตค่อย ๆ ไล่สายตาขึ้นไปมอง จากอกผายขึ้นไปที่ลำคอ จนกระทั่งมาถึงบริเวณใบหน้าของชายหนุ่มที่โผล่มา…

               “…”

               ขวัญนรีถึงกับนิ่งค้างเพราะช็อกตกใจและตื่นตระหนก เธอเบิกตากว้างเมื่อได้เห็นกรอบหน้าที่แสนจะคุ้นเคยและติดอยู่ในใจ

               …โครงหน้าหล่อมีเสน่ห์ของชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง

              “พะ…พี่เรน…” เธอเอ่ยเรียกชื่ออีกฝ่ายเบา ๆ

              ใบหน้าหล่อเหลาที่ตอนนี้กำลังอาบย้อมไปด้วยเลือด สีผิวซีดเซียวราวกับไม่ใช่คนปกติทั่วไป สาวน้อยรีบผละตัวออกก่อนจะค่อย ๆ หมดสติ โดยมีวงแขนแข็งแรงกอดรับตัวเธอไว้อยู่

              ผ่านไปราวครึ่งชั่วโมง…

              ร่างเพรียวระหงค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา เธอขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะกะพริบเพื่อปรับการมองเห็น และภาพที่ปรากฏทำเอาเจ้าหล่อนถึงกับงุนงง เพราะเธอกำลังนอนอยู่ในห้องที่ไม่คุ้นตา…

              “ตื่นแล้วเหรอจ๊ะ” เสียงนุ่มละมุนหูของคุณนายวัลย์เอ่ยทักขึ้นพร้อมกับมองมาด้วยแววตาที่อ่อนโยนจนตัวขวัญนรีสัมผัสได้

             “ที่นี่… ที่ไหนเหรอคะ?”

             ดวงตาคู่สวยกวาดมองไปรอบ ๆ ก่อนจะหันความสนใจมาที่หญิงวัยกลางคนซึ่งเป็นเจ้าของห้องอย่างคุณนายปฐมาวัลย์

             “ห้องพักผ่อนสำรองของป้าเอง”

             “แล้วหนูมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงคะ” ขวัญถามออกมาด้วยความสงสัยแคลงใจทำเอาฝ่ายคนฟังถึงกับนิ่งเงียบ ไม่กล้าพูดตอบ

             “…”

             “ใช่! พี่เรนล่ะคะ พี่เรนไปไหนแล้ว ขวัญจำได้ว่ามีคนโรคจิตวิ่งตามมา และพี่เขาก็โผล่ไปตรงนั้น พี่เขาไปช่วยหนูค่ะคุณป้า”

             “…”

             “ทำไมถึงเงียบล่ะคะ หนูเป็นห่วงพี่เรนนะคะ” เสียงใสเอ่ยถามขึ้นอีกครั้งพลางจ้องมองมาที่หญิงวัยกลางคนอย่างรอคำตอบ

             “ใจเย็น ๆ ก่อนจ้ะ แล้วก็… ทำใจดี ๆ ไว้นะหนู”

             ทันทีที่เอ่ยจบ เรียวนิ้วยาวก็ได้ชี้ไปทางจุดที่เป็นหิ้งสูง…

             สายตาคู่สวยไล่มองตามไปก่อนจะเบิกตาโพลงเมื่อสิ่งที่เธอได้เห็น เป็นสิ่งที่หญิงสาวอย่างขวัญนรีไม่เคยคาดคิดมาก่อน…

             …กรอบรูปขนาดพอดีที่ภายในมีภาพใบหน้าหล่อของหนุ่มรุ่นพี่ ข้างกันมีโกฐกระดูกเถ้าอัฐิวางใกล้ ๆ พร้อมกับกระถางธูป

              “ปะ…เป็นไปไม่ได้ เมื่อกี้… พี่เขายังไปช่วยหนูอยู่เลย คุณป้าอย่าล้อเล่นแบบนี้สิคะ หนูไม่ตลกด้วยนะคะ ทำไมถึงเป็น…” สาวเจ้าเอ่ยออกมาอย่างไม่อยากจะยอมรับความจริง ใบหน้าสวยซีดลงอย่างเห็นได้ชัดบ่งบอกว่าเธอช็อกตกใจอย่างหนัก

              “ไม่! ไม่จริง… ที่ผ่านมาขวัญยังได้คุย ได้เจอ ได้ใช้เวลากับพี่เขาอยู่เลย มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ บอกขวัญสิคะ…ว่าไม่จริง” เสียงใสพึมพำกับตัวเอง เจ้าหล่อนยังคงรับความจริงไม่ไหว

              “ป้าก็ไม่รู้หรอก… ว่าทำไมหนูถึงเห็นเรน” เสียงนุ่มหูเอ่ยบอก แววตาคู่อ่อนโยนมองดูเด็กสาวที่นอนอยู่บนเตียงอย่างห่วงใย

              “…”

              “เขาจากไปได้ห้าปีแล้วลูก เรน…จากไปนานมากแล้ว”

             แม้จะไม่อยากพูดรื้อฟื้นการจากไปของลูกชาย แต่เมื่อเห็นว่าสาวน้อยผู้น่ารักต้องการคำยืนยัน จึงจำใจเอ่ยอธิบายออกมา

             “แล้วพี่เรน… เป็นอะไรคะ…” ขวัญที่รู้ว่าตัวเธอกำลังปกป้องความรู้สึกตัวเองจนไม่รับฟังอะไรจึงค่อย ๆ ตั้งสติและเอ่ยถาม

             “วันนั้น… เขากลับมาจากมหาลัยและเห็นว่าแมวน้อย ตัวหนึ่งกำลังจะข้ามถนน ฉัตรธรเลยรีบวิ่งไปช่วยมัน แต่ทว่า… ดันมีรถที่ขับมาด้วยความเร็ว สุดท้าย… เขาก็ช่วยลูกแมวได้สำเร็จ”

              “…”

              “และแลกมาด้วยร่างที่ไร้วิญญาณของเขาน่ะ” เจ้าของหอที่มีศักดิ์เป็นแม่ของชายหนุ่มได้เอ่ยบอกจนหมดเปลือก ดวงตาคู่สวยสั่นระริกยามเมื่อนึกถึงเหตุการณ์และเรื่องราวใน

วันนั้น…

               “หมายความว่า… พี่เรนโดนรถชนจนตาย…” ร่างบางยังคงช็อกอยู่ เธอพูดออกมาอย่างช้า ๆ ราวกับจะย้ำความเข้าใจ

              “ใช่แล้วลูก ฉัตรธร… ถูกชนและเสียชีวิตคาที่เลย”

              “…”

              “ถึงป้าจะเสียใจมากแค่ไหนที่เรนตัดสินใจทำแบบนั้น แต่ป้าก็คอยเลี้ยงแมวตัวนั้นต่อ เพราะมันแลกมาด้วยชีวิตลูกชายป้า”

               ขวัญนรีที่ได้ฟังถึงกับจุกอยู่ภายในอก ร่างบางหวนคิดไปถึงทุกช่วงเวลาที่เธอและหนุ่มรุ่นพี่ได้ใช้ร่วมกัน ดวงตากลมโตเริ่มคลอไปด้วยหยาดน้ำสีใส ซึ่งฝ่ายคนที่มองดูอย่างคุณนายวัลย์เองก็รู้สึกอยากร้องไห้ระบายความเสียใจเช่นเดียว ไม่ต่างกัน