บทที่ 6   มีแค่เธอที่เจอฉัน

           ทั้งสองเดินตามทางมาเรื่อย ๆ ระหว่างทางมีเพียงความเงียบงัน ไร้ซึ่งเสียงพูดคุย แต่หนุ่มสาวกลับไม่ได้อึดอัดใจแต่อย่างใด ทั้งคู่เพียงเดินข้างกันอย่างเงียบ ๆ โดยมีสายตาคู่คมของชายหนุ่มมองร่างบางเป็นระยะ ซึ่งตัวเธอไม่ได้รับรู้หรือใส่ใจ

           ผ่านไปไม่นาน…

           ตรีวิทย์กับขวัญนรีก็มาหยุดยืนอยู่บริเวณหน้าหอของคนตัวเล็ก ใบหน้าหล่อจ้องมองมาที่เพื่อนสาวด้วยแววตาที่อ่อนโยน

            “ราตรีสวัสดิ์ล่วงหน้านะ ยายตัวเล็ก” น้ำเสียงทุ้มมีเสน่ห์เอ่ยบอก คำเรียกที่ฟังดูไม่คุ้นเคยจากปากอีกฝ่ายทำเอาตัวเธอแปลกใจ

            “ทำไมถึงเรียกแบบนั้นล่ะ?”

            “แค่ลองเรียกตามนิราน่ะ…” เด็กหนุ่มเอ่ยบอกอย่าง

เขินอาย มือหนายกขึ้นลูบท้ายทอยตัวเองเบา ๆ พลางหลุบตามองต่ำ ไม่กล้าสบสายตากับใบหน้าสวยหวานที่กำลังมองมาที่เขาอยู่

            “โอเค เราขึ้นห้องแล้วนะ ตรีก็กลับดี ๆ นะ” ขวัญนรีเอ่ยลาเพื่อนหนุ่มหล่อตรงหน้า พร้อมกับส่งยิ้มหวานที่ทำคนตรงหน้าละลายเป็นไอศกรีมได้เลย

           “วันหลังถ้ากลับดึกอีกให้ตรีมาส่งได้นะ”

           “ก็ได้ นายกลับเถอะ เดี๋ยวจะดึกมากกว่านี้” ขวัญนรีตกปากรับคำอย่างเลี่ยงไม่ได้เพราะดูท่าว่าตรีวิทย์นั้นคงจะรั้นไม่น้อย

           “ครับ ไว้เจอกัน ขวัญก็รีบเข้าหอไปได้แล้ว”

           ต่างฝ่ายต่างหันหลังและแยกทางกัน ดวงตากลมสวยที่หันมาเห็นฉัตรธรยืนมองอยู่ไม่ไกลจึงรีบก้าวเข้าไปหาหวังจะทักทาย

           ทันทีที่เดินมาถึง…

           “อ้าว… หายไปไหนแล้วเนี่ย”

           เจ้าหล่อนถึงกับงุนงงปนแปลกใจเมื่อพบเพียงความว่างเปล่า ดวงตาสีน้ำตาลสุกใสกวาดมองไปรอบ ๆ ก่อนจะไปสะดุดเข้ากับร่างหนึ่งที่กำลังนั่งลูบแมวอยู่จุดที่แสงสว่างส่องไม่ค่อยถึง

           “ชอบเล่นกับไอ้พวกเจ้าเหมียวจริง ๆ เลยนะ” เสียงใสเอ่ยเบา ๆ พร้อมกับรีบก้าวเดินเข้าไปใกล้อีกฝ่ายมากขึ้นเรื่อย ๆ จนระยะห่างระหว่างพวกเขาลดเหลือน้อยลง

           “เจอทีไรก็เห็นเล่นกับแมวตลอดเลยนะคะ” เด็กสาวอดไม่ได้ที่จะเอ่ยแซวขึ้น โดยมีภาพจำ รุ่นพี่หน้าหล่อที่มักจะอยู่กับแมว เรนจึงเพียงพยักหน้ารับช้า ๆ ก่อนจะเอ่ยตอบสาวน้อยข้าง ๆ

           “อืม… ก็มีแค่พวกมันนี่แหละที่ช่วยคลายเหงา”

           ใบหน้าหล่อเหลายังคงให้ความสนใจอยู่ที่แมวตัวอ้วน ขวัญนรีจึงมีโอกาสลอบมองไปทั่วทั้งตัวของหนุ่มรุ่นพี่ได้อย่างสบายใจ

            “โธ่!… ดูพูดเข้าสิ”

            กายขาวเนียนค่อย ๆ นั่งลงไม่ห่างจากชายหนุ่มเท่าไร

            “ผู้ชายคนนั้นใช่ไหม?” ฉัตรธรเอ่ยถามขึ้นมาดื้อ ๆ

            “หมายถึงอะไรเหรอคะ” เจ้าหล่อนที่ตามสถานการณ์ไม่ค่อยทันจึงเอ่ยถามออกมาด้วยความงุนงง เรนจึงเอ่ยขยายความ

           “ก็คนที่เธอเคยเล่าไง”

           เมื่อได้ฟังดังนั้น ร่างบางจึงครุ่นคิดตามก่อนจะรับรู้และเข้าใจในที่สุด “อ้อ… ถ้าหมายถึงคนในใจ… ไม่ใช่เขาหรอกค่ะ…”

           “หืม… งั้นหรอกเหรอ?”

           “ใช่ค่ะ เขาเป็นเพื่อนใหม่น่ะ รู้จักกันวันปฐมนิเทศ”

           เมื่อเห็นแววแห่งความแปลกใจปนไม่เชื่อจากร่างสูง ขวัญนรีจึงเอ่ยบอก ชายหนุ่มเพียงนั่งฟังอยู่เงียบ ๆ พร้อมกับลูบไปตามตัวแมวอ้วนสีส้มที่กำลังนอนให้เขาสัมผัสอย่างสบายใจเฉิบ

           “งั้นก็เพิ่งเจอกันได้ไม่นานสิ”

           “ถูกค่ะ แต่เขาค่อนข้างอัธยาศัยดีน่ะ” ปากอวบอิ่มเอ่ยออกมายิ้ม ๆ เมื่อนึกถึงใบหน้าเพื่อนคนใหม่ที่เป็นผู้ชายอย่าง

ตรีวิทย์ เรียกความสนใจจากฉัตรธรให้หันมองไปยังตัวเธอได้ในทันที

           “อย่าไว้ใจคนง่ายนักสิ ควรจะดูให้ดี ๆ ก่อนนะ” เขาพูดกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมากขึ้น ทำเอาร่างเล็กบอบบางถึงกับทำตัวไม่ถูกเมื่อรุ่นพี่หน้าหล่อเปลี่ยนท่าทีอย่างกะทันหัน

          “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ… ตรีคงไม่มีพิษมีภัยอะไรหรอก” ขวัญนรียังคงเอ่ยปกป้องอีกฝ่ายและมองโลกในแง่บวก ทำเอาคนฟังถึงกับคิ้วขมวด เมื่อได้ฟังคนตัวเล็กเอ่ยบอกออกมาแบบนั้น

          “ฉันเพิ่งบอกไปเองนะ ว่าอย่าเพิ่งรีบไว้ใจใคร”

          “แต่ขวัญไว้ใจและเชื่อใจพี่เรนนะคะ” สาวน้อยว่าออกมาอย่างซื่อ ๆ ทำเอามือหนาของร่างสูงยกขึ้นไปกุมเข้าที่ขมับในทันใด

          “มันไม่เหมือนกัน ฉันเป็นคนดีแน่นอน” เรนพยายามอธิบายให้รุ่นน้องได้เข้าใจมากขึ้น แต่เขากลับพบว่าการพูดออก มาแบบนั้นเหมือนกำลังยอตัวเองอยู่ จึงถอนหายใจอย่างเซ็ง ๆ

          “เฮ้อ… ฉันไม่รู้จะพูดยังไง”

          “…ขวัญเข้าใจแล้ว…” เจ้าหล่อนเอ่ยบอกเมื่อเห็นว่าหนุ่มรุ่นพี่กำลังทำสีหน้าหนักใจ ร่างสูงโปร่งที่ได้ฟังจึงพยักหน้ารับเบา ๆ

          “ดีแล้ว จะคบหากับใครต้องดูให้ละเอียด”

          “พี่เรน… นิสัยคล้ายพ่อขวัญมาก พอพูดแล้วก็คิดถึงท่าน…” ขวัญเอ่ยบอกพร้อมกับยิ้มอ่อนเมื่อนึกไปถึงผู้เป็นพ่อของตน

          “โทรไปหาสิ ถึงจะอยู่ห่างไกล…แต่ก็ติดต่อกันได้นี่” เสียงทุ้มเสนอขึ้น สาวน้อยวัยแรกแย้มจึงทำแค่ระบายยิ้มกว้างเท่านั้น

          “ไม่ได้หรอกค่ะ ท่านไปในที่ที่ไกลแสนไกลมาก ท่านไปเป็นเทวดาอยู่บนสวรรค์แล้วน่ะค่ะ คอยมองขวัญจากข้างบนนั้น”

           “…”

           ประโยคที่ออกมาจากริมฝีปากของคนเด็กกว่าทำเอาฉัตรธรถึงกับชะงักนิ่งไปชั่วครู่ เพราะเขาเข้าใจและรับรู้ความ หมายดี

           “…อืม ฉันเข้าใจแล้ว ไม่เป็นไรนะ…”

           “ค่ะ นั่นมันก็ผ่านมานานแล้ว ขวัญไม่คิดมากหรอก”

           เกิดเป็นความเงียบขึ้นมาอีกครั้งเพราะต่างฝ่ายต่างจมอยู่กับความคิดของใครของมัน ไม่นาน… ชายหนุ่มก็เอ่ยพูดต่อ…

           “รอบหน้า… ถ้าจะกลับดึกก็โทรมาบอกฉันนะ”

           “แล้วพี่เรนไม่มีเบอร์เป็นของตัวเองเหรอคะ?” ด้วยความพลั้งปากขวัญจึงรีบเอ่ยถามไปก่อนจะค่อย ๆ รู้สึกตัวว่าไม่ควร…

           “…”

           “เอ่อ… ขวัญหมายถึงว่า…เบอร์ติดต่อส่วนตัวน่ะค่ะ”

           “ฉันใช้โทรศัพท์ร่วมกับแม่น่ะ” เรนตอบออกมานิ่ง ๆ

           “…โอเคค่ะ ขวัญเข้าใจแล้ว…”

           เกิดความเงียบขึ้นมาปกคลุมรอบ ๆ บริเวณ…

           “แล้วฝึกงานเป็นยังไงบ้างคะ?” คนตัวเล็กเอ่ยถามเพื่อทำลายความอึดอัดที่กำลังก่อตัวมาคุภายในบรรยากาศจนรับรู้ได้

           “ความจริงก็…ฉันยังไม่ได้เริ่มฝึกหรอก”

           เมื่อได้ฟังดังนั้น… ขวัญนรีถึงกับแปลกใจ ดวงตากลมโตยังคงจับจ้องไปยังร่างสูงของอีกคนไม่วางตา ซึ่งเรนก็ไม่ได้ว่าอะไร

           “อ้าว! นึกว่าพี่กำลังอยู่ในช่วงนั้นซะอีก…”

           “…”

           “เห็นพี่ไม่ค่อยอยู่ห้องเลยคิดว่าไปทดลองงาน” เจ้าหล่อนเอ่ยพูดตามที่ใจนึกคิด ตัวเธอเข้าใจแบบนั้นจริง ๆ เพราะหลายวันมานี้ขวัญนรีไม่ค่อยเห็นอีกฝ่ายอยู่ที่ห้องหรือหอสักเท่าไร

            “ก็เกือบได้ฝึกแล้วแหละ แต่พลาดไปซะก่อนน่ะ” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา เป็นประโยคที่มีความหมายแฝงเอาไว้

            “ไม่เป็นไรนะคะ ยังมีโอกาสหน้าอีกค่ะ” ร่างบางพยายามที่จะปลอบใจอีกฝ่าย มือเรียวเกือบจะเอื้อมไปแตะที่ไหล่กว้างของหนุ่มรุ่นพี่ แต่ก็ต้องชะงักค้างเอาไว้กลางอากาศ เมื่อเธอรู้ตัว

             ใบหน้าหล่อแค่พยักหน้ารับเบา ๆ และยิ้มบาง ๆ

             เพราะภายในใจเขารู้ดีว่า… นั่นไม่มีทางเกิดขึ้นได้… เพราะมีความจริงอันโหดร้ายที่คอยตอกย้ำและเตือนใจเขาอยู่ตลอด

             และในระหว่างนั้น…

             “หนูจ๊ะ มานั่งทำอะไรตรงนี้คนเดียวเนี่ย?” หญิงวัยกลาง คนที่เป็นหนึ่งในผู้เช่าเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นเด็กสาวกำลังนั่งคนเดียว ด้วยความเป็นห่วงจึงเดินเข้ามาทักทายและถามไถ่พูดคุยดู

             “หนูมาเล่นกับแมวค่ะ” ขวัญเอ่ยตอบพร้อมกับยิ้มกว้างส่งไปให้ตามประสาสาวน้อยผู้น่ารักอัธยาศัยดีเป็นมิตรกับทุก ๆ คน

             “อ้อ… โอเคจ้ะ รีบกลับขึ้นห้องนะ”

             “ได้ค่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ” ใบหน้าสวยยังคงประดับไปด้วยรอยยิ้มสดใส เมื่อเห็นดังนั้นอีกฝ่ายจึงค่อย ๆ เดินจากไป

             “คุณป้าพูดจาแปลกดีจัง คงไม่เห็นพี่เรนสินะ” ขวัญนรีพึมพำเบา ๆ ก่อนจะหันความสนใจกลับไปที่รุ่นพี่หน้าหล่อข้างตัวของเธอ

             “ก็คงประมาณนั้นแหละมั้ง” ฉัตรธรเอ่ยเชิงเห็นด้วย

             “น่าจะใช่ค่ะ นั่งอยู่ด้วยกันแท้ ๆ ไม่เห็นได้ไงกัน” ปากอวบอิ่มยังคงบ่นออกมา ทำเอาคนฟังนั้นถึงกับหัวเราะออกมาเบา ๆ

             “หึหึ เรื่องปกติธรรมดาแหละ… คนในหอก็ไม่เห็นฉันอยู่แล้ว มีก็แต่เธอนี่แหละขวัญนรี… ฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือน กัน…”

             หญิงสาวที่ได้ฟังถึงกับงุนงงกับคำพูดคำจาแปลก ๆ ของอีกฝ่าย แต่เจ้าหล่อนก็ไม่ได้คิดอะไรมากนัก เพียงรับฟังเท่านั้น

            “เธอไม่รีบขึ้นห้องเหรอ?”

            “ว่าจะรอไปพร้อมกับพี่ค่ะ”

            เรนเพียงแค่นั่งฟังนิ่ง ๆ อยู่เงียบ ๆ ไม่ได้เอ่ยตอบกลับไป ทั้งคู่นั่งเล่นกับแมวต่ออีกสักพักก่อนจะพากันลุกเดินกลับขึ้นห้อง โดยระหว่างทางมีเสียงพูดเจื้อยแจ้วของคนตัวเล็กตลอดทาง

            “พี่เรนชอบอะไรเป็นพิเศษไหมคะ?”

            “ฉันชอบแมวน่ะ”

            คำตอบที่ออกมาจากปากของอีกฝ่ายทำเอาขวัญนรีถึงกับยกยิ้มขึ้นมาเมื่อได้ฟัง เพราะประโยคเรียบ ๆ และง่าย ๆ ของฉัตรธรนั้น… ช่างน่ารักและน่าเอ็นดูในสายตาของเด็กสาวตัวเล็ก

           “คิกคิก สมกับเป็นพี่เรนของขวัญ ตัวจริงต้องติดแมวสินะ”

           “แล้วเธอล่ะ ขวัญ?” เสียงทุ้มเอ่ยถามในขณะที่เดินมาถึงชั้นสามที่ทั้งสองคนได้พักอาศัยอยู่ สาวน้อยจึงรีบเอ่ยตอบทันที

            “ขวัญชอบหลายอย่างเลยค่ะ ถ้าให้อธิบายนะ ทั้งวันทั้งคืนก็คงเล่าได้ไม่หมด เพราะมันเยอะมากจริง ๆ ค่ะที่ขวัญชอบ น่ะ”

            “งั้นเหรอ?”

            “ค่ะ ชอบทั้งอาหาร ตุ๊กตา เสื้อผ้า ของสวย ๆ งาม ๆ สัตว์เลี้ยง แล้วก็หลาย ๆ อย่างที่น่ารักและน่าเอ็นดูค่ะ ให้พูดคงไม่หมด”

            “แล้วถ้าเป็นแบบที่ชอบมากกว่าอันอื่นล่ะ”

            “มากที่สุดงั้นเหรอคะ…” ร่างบางทำท่าครุ่นคิดสักพัก

            ‘ถ้าชอบมากที่สุดก็คงเป็นเวลาที่เราอยู่กับพี่นั่นแหละ คนอะไรทั้งหล่อ นิสัยดี อ่อนโยน น่ารักและเอาใจใส่ แม้ว่าจะพูดไม่เก่งก็เถอะ แต่ขวัญก็ยังชอบเวลาที่ได้ใช้ร่วมกันกับพี่มากอยู่ดีค่ะ’ เด็กสาวเพียงแต่กล่าวในใจเพราะไม่กล้าที่จะพูดออกมาตรง ๆ

             “…”

             “ชอบมากที่สุด… ไม่รู้สิคะ ตัดสินใจยากจัง”

             “หึหึ เธอนี่มัน... เอาเถอะ”

             “โธ่! ถึงห้องซะแล้ว งี้ก็ต้องจากกันแล้วสินะ”

             ใบหน้าหล่อถึงกับแย้มยิ้มออกมาเมื่อได้ฟังที่คนตัวเล็กกว่าโอดครวญ ขายาวก้าวหยุดอยู่ที่หน้าห้องของเขาและของเธอ

             “เดี๋ยวก็ได้เจอกันอีกน่า”

             “ก็ได้ค่ะ! ฝันดีนะคะ…พี่เรน” ใบหน้าสวยพยักหน้ารับเบา ๆ ก่อนจะเอ่ยอวยพรให้อีกฝ่ายนั้นได้นอนหลับฝันถึงแต่สิ่งดี ๆ

             “อืม ราตรีสวัสดิ์นะขวัญ”

             เมื่อร่ำลากันเสร็จเรียบร้อย ทั้งสองต่างก็แยกย้ายเข้าห้องเพื่อไปทำกิจวัตรและพักผ่อนร่างกายที่เหนื่อยล้ามาตลอดทั้งวัน…