ตอนที่ 0 ความเดิมชาติที่แล้ว

ตอนที่ 0  ความเดิมชาติที่แล้ว

          หวังเว่ยซินในชาติที่แล้ว ทะลุมิติเข้าในนิยายอยู่ในร่างของกู้เฉียวจิงฮูหยินเอกของแม่ทัพบูรพาเสิ่นเยี่ยหงพร้อมมีบุตรด้วยกันสองคน ในวันที่เกิดใหม่พร้อมภารกิจตู้ยาวิเศษ  เกิดเรื่องราวมากมายจนกระทั่งนางหลงรักบุตรชายและบุตรสาวทั้งสองคนมากไม่อาจจะตัดใจจากไป   

ทว่านางไม่มีความรู้สึกลึกซึ้งกับเสิ่นเยี่ยหงแม้แต่น้อย

อีกทั้งคนที่บุรุษรักก็ไม่ใช่นาง  หากฝืนรักฝืนอยู่ด้วยกันย่อมมีปัญหามากมายตามมาที่หลัง 

          จนกระทั้งทำภารกิจที่ห้าสำเร็จ  นางได้รับรางวัลเป็นพรสามประการและยังค้นพบอีกว่าตั้งแต่แรกที่นางมาอยู่ที่นี่...เจ้าของร่างเดิมกู้เฉียวจิงยังอยู่กับนาง  เป็นหนึ่งร่างสองวิญญาณ

          กู้เฉียวจิง เจ้าของร่างเดิมไม่ได้คิดจะทวงร่างคืน  เพราะหากไม่มีหวังเว่ยซินที่เข้ามาอยู่ในร่างแทนแม้กระทั่งชีวิตของบุตรชายก็ไม่อาจจะรักษาเอาไว้ได้  บุญคุณครั้งนี้แค่ร่างกายนางยินดีที่จะมอบให้  นางจึงมาขอพรหนึ่งข้อเพื่อไปเกิดใหม่

          ทำให้หวังเว่ยซิน ผุดวาบความคิดหนึ่งขึ้นมา ความตั้งใจเดิมของนาง คืออยากออกจากจวนหงอี้โหว อยากหย่า เพียงแต่นางไม่อาจตัดใจทำร้ายจิตใจเด็กทั้งสองได้  ทำให้ยืดเยื้อมาหลายเดือน  ในเมื่อมีหนทางให้นางไปเกิดใหม่พร้อมกับพรสามประการ  นางจึงไม่ลังเลที่จะใช้มัน

          นางวางแผนฝังเงินเอาไว้ให้องค์รักษ์ซูซูเฝ้า พร้อมรหัสลับ  นักฆ่าศตวรรษที่ยี่สิบห้า   จากนั้นก็เรียบเรียงพร 

ขอไปเกิดใหม่พร้อมความทรงจำและวรยุทธ์

เกิดในครอบครัวที่นางสามารถเลือกใช้ชีวิตด้วยตนเองได้ทันที มีครอบครัวได้มีบิดา มารดา หรือน้องชายพี่ชายน้องสาวพี่สาว  แต่ขออย่ามีสามีเด็ดขาด

เกิดในยุคเดิมในนิยายที่มาทำภารกิจ ยุคที่กู้ซวินอายุห้าขวบเสิ่นซูเวยอายุสามเดือน  เผื่อคิดถึงจะได้แอบมาหา

เมื่อทุกอย่างพร้อม นางตัดใจเรียบร้อย ครั้งกล่าววาจาของขอพรเสร็จ ไม่ทันได้ทำใจฉับพลันสติก็ดับวูบทันที 

         

หวังเว่ยซิน ได้ตามที่ขอ

ในถนนเส้นหนึ่งในอำเภอเล็ก ๆ   มีรถม้าคันนี้กำลังเดินทางเข้าสู่เมืองหลวง  ภายในรถม้ามีเด็กสาววัยแรกแย้มอยู่ประมาณห้าหกคน  ทุกคนล้วนมีผิวพรรณละเอียดใบหน้าหมดจด  เค้าโครงรูปหน้าชัดบ่งบอกว่ายามเติบโตย่อมเป็นหญิงงามอย่างไม่ต้องสงสัย

“ฮื้อ  ฮื้อ...ข้าไม่อยากเชื่อเลยว่าครอบครัวข้าจะขายข้า” 

เสียงเด็กสาวร้องไห้สะอื้นจนตัวโยก  บางคนร้องจนหมดแรงหลับไป   กู้เฉียวจิงตอนนี้อยู่ในร่างของ หวังเว่ยซิน หนึ่งในสาวงามที่ถูกครอบครัวขายมา เจ้าของร่างได้ตรอมใจตายยกร่างให้กู้เฉียวจิง อย่างไม่อาลัยอาวรณ์พร้อมขอไปเกิดใหม่ทันที

นางนิ่งเงียบสนิทพยายามทบทวนเรื่องราวของตนเองจากความทรงจำเจ้าของร่างพร้อมกับตรวจสอบพรว่าได้ครบหรือไม่

         ในข้อที่หนึ่งขอไปเกิดใหม่พร้อมความทรงจำและวรยุทธ์ ข้อนี้ผ่านไม่มีข้อผิดพลาด  ถูกต้องตามเจตนา 

         ข้อสอง  เกิดในครอบครัวที่นางสามารถเลือกใช้ชีวิตด้วยตนเองได้ทันที  นับว่าใช่  ตอนนี้นางมีมารดาและน้องชายแต่นางถูกขายออกมาโดยผู้ที่ได้ว่าเป็นย่าแท้ ๆ  อำมหิตสุด ๆ แต่ก็ยังถูกต้องตามที่ขอ เลือกใช้ชีวิตได้ทันที   หวังเว่ยซินยิ้มแห้ง ๆ 

         ส่วนข้อสาม  ช่วงเวลาคงต้องรอสักระยะ  ได้ยินคนขับรถม้าคุยกัน จะพาพวกไปขายหญิงสาวที่หอชิงเซียงที่เมืองหลวง

          คิ้วของหวังเว่ยซิงขมวดเล็กน้อย  จะเป็นหอนางโลมที่เคยเชิญหญิงงามมาอบรมเหล่าอนุหรือเปล่านะ 

          เช่นนั้นก็ถือโอกาสนั่งรถม้าไปด้วย  โชคดีไม่ต้องหาทางเข้าเมืองหลวงเอง   จะได้ไปสืบด้วยว่าช่วงนี้คือยุคสมัยใด

         ดวงตาของเด็กสาววาววับขึ้น แล้วนางก็จะไปขุดเงินที่ฝั่งเอาไว้  เงินสองแสนตำลึงของนางหวังว่าคงจะอยู่ดีนะ

         ทว่าอย่างไรก็ต้อง  ก็ภาวนาในใจ  ขอบคุณท่านเทพท่านช่างเต็มเปี่ยมด้วยความเมตตาขอให้ท่านมีบารมี ยิ่ง ยิ่ง ยิ่งขึ้นไป... 

         หึ !  เสียงแค่นเสียงแว่วมาจากแห่งหนึ่ง 

         หวังเว่ยซินสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะยิ้มแป้น จากนั้นหาที่เหมาะเอนกายนอนลงไปอย่างใจเย็น

เช้ามืดรถม้าก็มาถึงประตูเมืองหลวง ทหารเฝ้าประตูเปิดอ่านเอกสารพลางเลิกผ้าเข้ามาดู  เด็กสาวพากันตกใจสั่นสะท้าน  แววตาที่ทหารมองดูฉายความเห็นใจอยู่จาง ๆ 

รถม้าเคลื่อนล้อไปอีกสักระยะก็จอดสนิท   เสียงไพเราะใสดังอยู่ด้านนอกรถม้า

“โจวถัง  ครั้งนี้หวังว่าจะมีที่ถูกใจข้านะ”

“ถูกใจเถ้าแก่หลีอย่างแน่นอนขอรับ  เชิญท่านตรวจสอบข้างในได้เลย” 

โจวถังพ่อค้าที่ไปซื้อนางมาจากบ้านก็เลิกผ้าม่านขึ้นแล้วออกเสียงสั่ง  “พากันออกมาได้แล้ว...ที่นี่เป็นหอซิงเซียงชื่อดังของเมืองหลวงหากแม่นางหลีถูกใจพวกเจ้าได้อยู่ที่นี่ทั้งชาติสบายไปทั้งชาติ  อย่าชักช้าข้าพาไปที่อื่นแล้วจะเสียใจ”

โจวถังทั้งกล่าวด้วยน้ำเสียงข่มขู่   เด็กสาวได้ยินต่างสะดุ้งหวาดกลัว  พวกนางกระจ่างใจดีถูกขายมาครั้งนี้ไม่พ้นลงเอ่ยที่หอนางโลม  ทว่าอย่างน้อยได้อยู่ที่ดี ๆ ชีวิตก็อาจจะไม่ย่ำแย่จนเกินไป  จึงพากันกระตื้อรือร้นลงจากรถม้า 

แม่นางหลีคลี่พัดพลางเดินสำรวจ  แววตาของปรายตามองดูเด็กสาวที่ละคน  ดูจากสีหน้านับว่าพึงพอใจ ดวงตาของโจวถังประกายแววยินดี

“ไม่ทราบว่าถูกใจแม่นางหลีหรือไม่ขอรับ...ข้าเดินทางไปรับมาจากบ้านด้วยตนเอง ต่างเป็นเด็กสาวว่านอนสอนง่ายทุกคนขอรับ” 

แม่นางหลีพยักหน้าพร้อมกับยิ้มพราว

“นับว่าท่านโจวถังใส่ใจคุณภาพไม่น้อย”

“แน่นอน แน่นอนขอรับ มาส่งให้หอซิงเซียงจะขอไปทีไม่ได้  ข้าเลือกสรรมาอย่างดีให้ท่านเลือกก่อนหอนางโลมอื่น ๆ ด้วยนะขอรับ”   

ความเหน็บหนาวสะท้านแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายจนสั่นเทา ทั้งที่นางไม่ใช่หวังเว่ยซินตัวจริงเย็นยังรับรู้ถึงความเจ็บปวด  เมื่อปรายตาดูก็เห็นเด็กสาวล้วนดวงตาหม่นหมองใบหน้าซีดเซียว

 ปรากฏว่า แม่นางหลีรับไว้ทั้งหมดจากนั้นนางก็ส่งสายตาให้คนพาเด็กสาวเข้าไปข้างใน  บุรุษกำยำกลุ่มหนึ่งออกมาต้อนดั่งต้อนวัวควาย  หวังเย่วซินกำมือแน่นเตือนสติตนเองอย่างสร้างเรื่องราวลับสายตาคนอื่น  นางแค่หนีออกไปก็จบแล้ว

พวกนางถูกนั่งไปขังรวมในห้องหนึ่ง  หวังเว่ยซินได้ยินแว่วคุยกัน  พวกเขากำลังพูดคุยเจรจาราคากัน  ต่อรองกันอย่างไม่มีใครยอมใคร

ร้อยตำลึง  ข้ามีค่าหนึ่งร้อยตำลึง

เมื่อตกลงซื้อขายกันเสร็จ  แม่นางหลีก็เดินเข้ามากวาดสายตาไปทั่วแล้วพูดขึ้น  “ตอนนี้มาถึงขั้นนี้แล้ว  ชีวิตมีแต่ต้องเดินต่อ...รูปร่างหน้าตาของพวกเจ้าแต่ละคนล้วนงดงาม  หากมีวาสนาอาจจะมีเหล่าขุนนางรับเลี้ยงเป็นอนุอยู่ดีกินดีไปตลอดชาติ  เชื่อข้าแม้กระทั่งบ้านเดิมพวกเจ้าก็ให้สิ่งนี้ไม่ได้”

เหล่าเด็กสาวพลางฟังพลางสะอื้น  แม่นางหลีเดินไปนั่งเก้าอี้ตรงหน้า  แล้วถือกระดาษหนาชุดหนึ่งขึ้นตบเบา ๆ  พลางเอ่ยเสียงขรึมข่มขู่

“พวกเจ้าลองทบทวนดูให้ดี..ข้าซื้อขายพวกเจ้ามาอย่างถูกต้องตามกฏหมาย  จะทำยำแกงอย่างไรก็ได้  หากพวกเจ้าคิดหนี  นอกจากคนของข้า  ที่จะตามจับพวกเจ้า..ยังมีคนของทางการ..หากหลุดรอดไปจริง ๆ ตลอดชีวิตนี้อย่าคิดว่าจะเปิดเผยตนเองได้เลย”

จากนั้นแม่นางหลีก็สะบัดโบกเดินส่ายสะโพกออกไป  อย่างไม่ใส่ใจว่าใครจะรู้สึกอย่างไร 

วาจานี้ สร้างความตกตะลึงให้กับหวังเว่ยซินเป็นอย่างมาก  แสดงว่า  แม้นางจะหนีไปได้  ก็ไม่ต่างจากนักโทษ?

นางปลอบให้ตนเองใจเย็น ไม่หนีก็ได้

นางมีเงินนางมาไถ่ตัวเองได้

หลังจากนั้นก็มีบ่าวหญิงชราพาพวกนางไปยังห้องอาบน้ำขัดตัว  พวกนางถูกเปื้อนอาภรณ์จนหมดสิ้นทั้งกายไม่มีสิ่งใดปกปิด เด็กสาวแต่ละคนล้วนก้มหน้าแดงอับอาย  หญิงชราต่างเดินสำรวจพร้อมลูบคล่ำนวดคลึง พลางบ่น “ฮืม  ผิวค่อนข้างหยาบกระด้างต้องบำรุงให้มากเสียหน่อย” 

แผ่นหลังเด็กสาวคนหนึ่งถูกชี้  นางสะดุ้งตกใจหญิงชราไม่ได้สนใจ เอ่ยพูดน้ำเสียงเสียดาย   “มีรอยแผลเป็นเล็ก ๆ ตรงนี้ ลองหาขึ้ผึ้งมาทาดู”   

หลังจากนั้นพวกเขาก็นำชุดผ้าแพรสีขาวปักลายพุดตานหลากสีสรร  มวยผมอย่างปราณีตประทินโฉมบางเบา  เน้นเผยความงดงามตามธรรมชาติ  ผสานกับดวงตากลมโตแววตาไร้เดียงสา  เด็กสาวชาวบ้านเหล่านี้ก็กลายเป็นบุปผาแรกแย้มพร้อมให้บุรุษมาเด็ดดอมดม 

แม่นางหลีเข้ามาดูผลงาน  ดวงตานางเป็นประกายยิ้มแย้มแฝงเลศนัย  “พวกเจ้าควรต้องภาคภูมิใจ  ที่ตนเองยังมีรูปร่างงดงามพอผ่อนปรนชะตากรรมที่เลือกไม่ได้  อย่างน้อยก็ไม่ให้อับจนมากเกินไป”

ขึ้นชื่อว่าสตรีย่อมรักสวยรักงาม  ครั้งได้เห็นตนเองสวมชุดอาภรณ์หรูหราใบหน้าแต่งแต้มงดงามผุดผาดก็เริ่มมีรอยยิ้มมีกำลังใจที่จะสู้ต่อ  รู้สึกว่าชีวิตไม่ได้แย่จนเกินรับไหว

หวังเว่ยซินครุ่นคิด  นางเองก็อยากรู้เสียแล้ว  ว่าคืนแรกของนางจะราคาเท่าไรจะมีคนเสนอราคาไหมนะ  ฮ่า  ฮ่า  

ค่ำคืนฤดูใบไม้ผลิ ดวงดาวบนฟ้าเปล่งแสงระยิบระยับหวังเว่ยซินมาปรากฏกายตรงจุดที่นางในนามกูเฉียวจิงชาติที่แล้ว ฝั่งหีบเงินเอาไว้  เวลาน่าจะผ่านมาหลายปี  ต้นไม้น้อยใหญ่เติบโตปกคลุม โชคดีที่นางขโมยมีดมาจากห้องครัวด้วย 

          ฉับ  ฉับ   พริบตาต้นไม้ก็ถูกถางเกือบหมดสิ้น  นางใช้ปลายมีดขุดดินลงไปได้เพียงหนึ่งครั้ง  ก็รู้สึกเยือกเย็นที่คอเมื่อกวาดสายตามองตามกระบี่ไปก็สบสายตากับคนคุ้นเคย 

          “ซูซูหรือ  ข้าคือ  นักฆ่าศตวรรษที่ยี่สิบห้า  พอดีเลยเจ้ามาช่วยข้าขุดหน่อย” 

ทั้งแววตาทอประกายดั่งยินดีที่ได้พบพร้อมกับประโยคนั้น ทำให้ซูซูชะงักงัน  เพ่งมองดูเด็กสาววัยแรกแย้มตรงหน้าอีกครั้ง  นักฆ่างั้นหรือ?  หลายปีที่มานางจินตนาการถึงคนที่จะมาขุดหีบเงินหีบนี้มาโดยตลอด  แต่ไม่เคยมีในความคิดว่าจะเป็นเด็กสาวอรชรบอบบางผู้หนึ่ง

“เหตุใดจึงนิ่งเล่า...มาช่วยกันหน่อย”

หวังเว่ยซินเอ่ยเรียกสติอีกฝ่ายอีกครั้ง  ทว่าถึงซูซูไม่ช่วย นางก็ไม่ขุ่นเคือง  เพราะตอนนี้นางเบิกบานใจยิ่งนัก  

พรทั้งสามข้อท่านเทพให้นางครบทุกข้อ 

ดีจริง ๆ

ชีวิตที่เป็นอิสระได้เริ่มต้นแล้ว