20. ฉันรับประกันเอง 1

“ที่น้าพูดมันก็ถูก แต่ควรดูเจตนาเด็กก่อนที่จะกล่าวหา ชัยไม่ได้ตั้งใจขโมยแต่แรกนี่ เขาได้ยินว่าน้าไม่กินแล้ว และกำลังจะเทให้หมา ชัยเขาหิว เขาเลยตัดสินใจไปแบบนั้น”

“หล่อนไม่ต้องมาทำหัวหมอ ฉันไม่สนใจ ถึงแม้ฉันจะไม่ต้องการกินแกงนี่แล้ว แต่มันก็ยังเป็นของฉัน ฉันจะให้ใครมันก็เป็นเรื่องของฉัน ในเมื่อฉันตั้งใจจะยกให้หมาแล้ว ไอ้เด็กหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์แย่งไปได้ ฉันจะเอาเรื่องไอ้เด็กเหลือขอนี่ให้ถึงที่สุด”

เมื่อยุพินพูดจบ ผู้คนที่ยืนรายล้อมต่างส่งเสียงออกมาหลายแนว บ้างก็เห็นด้วยกับยุพิน บ้างก็เห็นด้วยกับปิ่นแก้ว บ้างก็มองดูเหตุการณ์ด้วยความสะใจและสนุกกับคราวเคราะห์ของชัยในครั้งนี้ บ้างก็มีสีหน้าแสดงความเห็นใจเด็กชาย แต่ยุพินไม่สนใจ เธอยังคงตั้งมั่นในความคิดของตน

“ตกลงมีเรื่องอะไรกัน” คำแปง ผู้ใหญ่บ้านที่โดนเรียกตัวมาอย่างเร่งด่วน สอบถามถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

เมื่อได้ฟังทั้งยุพินและปิ่นแก้วชี้แจงเรื่องราวในมุมมองของตน คำแปงก็ทำสีหน้าหนักใจอยู่ไม่น้อย เรื่องเหมือนจะดูเล็กน้อย แต่ถ้าคิดเป็นเรื่องใหญ่ ก็ดูใหญ่พอตัว โดยเฉพาะในหมู่บ้านที่ไม่เคยเกิดเหตุทำนองนี้มาก่อน

“ยุพิน ปล่อยเด็กไปสักครั้งเถอะ อย่าเพิ่งให้ถึงตำรวจเลย เห็นแก่อนาคตมัน ฉันจะให้เด็กพูดสาบานตรงนี้ว่าจะไม่ทำอีก” คำแปงอดเอนเอียงไปทางชิงชัยไม่ได้ ด้วยเพราะอายุยังน้อยนัก

“ไม่ได้นะผู้ใหญ่ อย่าลำเอียง เรื่องเล็กน้อยในตอนนี้อาจเป็นเรื่องใหญ่ในอนาคตได้ นี่ฉันปกป้องหมู่บ้านเราหรอกนะ ไม่อยากให้มีเหตุลักเล็กขโมยน้อยขึ้นในอนาคต” ยุพินพูดด้วยเสียงไม่พอใจ โดยมีชาวบ้านที่เห็นด้วยกับยุพินเริ่มส่งเสียงเชียร์

ครอบครัวยุพินมีฐานะดีที่สุดในหมู่บ้าน จึงค่อนข้างมีอิทธิพลพอตัว เธอจึงไม่รู้สึกเกรงกลัวหรือเกรงใจผู้ใหญ่บ้านอย่างที่ควรจะเป็นมากนัก คำแปงเองก็จำต้องให้ความเกรงใจครอบครัวนี้อยู่ส่วนหนึ่งเสมอมา ด้วยไม่อยากให้เกิดปัญหากระทบกระทั่งกันภายหลัง

“มีทางอื่นให้เลือกนอกเหนือจากจับส่งตำรวจอีกไหม” คำแปงอดไม่ได้ที่จะต่อรองให้เด็ก

“หาคนมาลงลายมือค้ำประกันว่าถ้าคราวหน้าไอ้เด็กนี่มันยังทำอีก ให้ครอบครัวมันและคนค้ำออกจากหมู่บ้านไป ไม่ต้องกลับมาเหยียบที่นี่อีก”

“ว่าไง? จะมีใครกล้าค้ำประกันให้มันไหม ถ้ามีคนค้ำ ฉันจะยอมปล่อยมันไป”

คราวนี้ บรรดาชาวบ้านทั้งที่สนับสนุนยุพินและพวกที่เห็นใจชิงชัยต่างพากันส่ายหน้า เนื้อไม่ได้กินหนังไม่ได้รองนั่ง แล้วทำไมต้องพาตัวเข้าไปยุ่งด้วย

“ฉันค้ำประกันให้เอง” ปิ่นแก้วพูดโพล่งออกมาท่ามกลางสีหน้าแปลกใจของผู้คนที่อยู่รายล้อม นี่ยังใช่ปิ่นแก้วที่ขี้ขลาดและชอบทำหน้าเศร้าอยู่เป็นนิจอยู่หรือเปล่า?

ยุพินเองก็อดทำสีหน้าประหลาดใจไปด้วยไม่ได้ ที่จริงเธอรู้สึกแปลกที่ปิ่นแก้วเอาตัวเข้ามายุ่งในเรื่องนี้ตั้งแต่แรกแล้ว เพราะโดยปกติ ปิ่นแก้วที่เคยพบเจอมักจะชอบก้มหน้า พูดน้อย แลดูขี้ขลาด ยิ่งตอนเมื่อเผชิญหน้ากับยุพินด้วยแล้ว ปิ่นแก้วมักจะหลุบตาก้มต่ำ ไม่กล้าเผชิญหน้ากับเธออยู่เสมอ

“ตั้งแต่แขวนคอตายดูเหมือนจะกล้าขึ้นเยอะ” ยุพินเอ่ยเยาะ “แต่เธอไม่น่าเชื่อถือพอที่จะค้ำประกัน คนฐานะต่ำเตี้ยแถมไม่มีที่ไปแบบเธอมีหน้าอะไรมาเอ่ยปากค้ำประกันให้คนอื่นได้ ไม่รู้จักอายตัวเองบ้าง”

“แล้วทำไมไม่คิดอีกด้านล่ะว่าคนไม่มีที่ไปแบบฉันนี่แหละเหมาะที่สุด น้าก็อยากให้ฉันไปพ้นหน้าจากลูกชายน้าอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ถ้าเกิดชัยมีนิสัยลักขโมยในภายหลัง ฉันก็จะอยู่หมู่บ้านนี้อีกไม่ได้เลยนะ” ปิ่นแก้วเอ่ยท้วงเสียงหยัน

ยุพินตาสว่างวาบ แม้จะหงุดหงิดที่ถูกหญิงวัยคราวลูกรู้ทันความคิด แต่แบบนี้ก็ไม่เลวเหมือนกัน หากเด็กชิงชัยนั่นทำผิดอีกครั้ง เธอก็สามารถกำจัดปิ่นแก้วให้พ้นจากลูกชายสุดหวงไปตลอดชีวิตได้

“ว่าไงล่ะน้า” ปิ่นแก้วทวงถาม

“แก้ว ตัดสินใจให้ดีอีกรอบก่อนนะ” คำแปงเอ่ยท้วงด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรค่ะลุง”

เธอหันไปเอ่ยถามชิงชัยที่กำลังนั่งนิ่งมองมาด้วยแววตาขอบคุณ “พี่เชื่อใจชัยได้ใช่ไหม”

“ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ผมสัญญา” ชิงชัยพูดเสียงเครือพร้อมกับยกมือไหว้ขอบคุณปิ่นแก้วไปด้วย

“แล้วตกลงน้าว่าไง” เธอหันไปถามยุพินอีกรอบ

“เอาแบบนี้ก็ได้ ฉันเห็นแก่อนาคตของเด็กหรอกนะถึงได้ยอมให้คนแบบเธอมาค้ำประกัน ผู้ใหญ่มาเขียนสัญญากันตรงนี้เลย นั่งทำต่อหน้าพยานเยอะ ๆ นี่แหละดี จะได้รู้กันทั่ว”

ปิ่นแก้วอ่านทบทวนข้อความในสัญญาอยู่หลายรอบก่อนลงลายมือชื่อ โดยมีผู้ใหญ่บ้านและชาวบ้านร่วมเป็นพยานอีกสามคน หลังจากรับสำเนามาเก็บไว้กับตัวแล้ว เธอก็จูงมือแดนไทยและชิงชัยเดินออกไปเพื่อกลับบ้าน

“เดี๋ยว! จ่ายค่าอาหารมาสิบบาทด้วย” ยุพินเรียกขึ้นมาก่อน

ปิ่นแก้วขมวดคิ้วมุ่น “ค่าอาหารอะไร ชัยไม่ได้ซื้ออะไรจากร้านน้านี่”

“ก็ค่าข้าวหมาที่มันกินนั่นไง ฉันคิดสิบบาท คราวนี้จะได้ถือว่าเจ้าชัยมันซื้อข้าวหมากิน ไม่ใช่ขโมยกิน”

“มันเกินไปรึเปล่ายุพิน กับข้าวนี่ก็เหลือทิ้งอยู่แล้วเลยโยนให้หมากินแบบนั้น ทำไมถึงคิดเงินเด็กมันอีก” คำแปงท้วงออกมาด้วยความไม่พอใจ “หยวน ๆ ไปเถอะน่า ถือว่าเลิกแล้วต่อกันไป สัญญาค้ำประกันแก้วมันก็ลงชื่อไว้ให้แล้ว”

“ไม่ได้หรอกผู้ใหญ่ เจ้าชัยมันแย่งหมากินไปหมดแบบนี้ ลำบากฉันก็ต้องหาข้าวให้หมามันใหม่อีกรอบ มันมีค่าใช้จ่ายนะ”

“ไม่เป็นไรหรอกลุงผู้ใหญ่” ปิ่นแก้วข่มความรู้สึกไม่พอใจ “ฉันจ่ายได้” เธอควักธนบัตรใบละสิบบาทส่งให้ยุพินและจูงมือเด็กชายทั้งสองเดินจากไป