พวกเจ้ากลับมาทำไม

เลี่ยงรุ่ยแววตาแข็งกร้าวขึ้นทันที เขามองไปที่เว่ยอ๋อง เพื่อประเมินดูว่าเขาพูดขึ้นมาต้องการสิ่งใด และเขารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร

“หึ พระชายาของเปิ่นหวาง วิญญาณของนางมาจากภพอื่น และนางก็มีช่องเก็บของเช่นเดียวกับอาเยว่”

เมื่อได้ฟังคำของเว่ยอ๋องแววตาของเลี่ยงรุ่ยก็อ่อนลง พร้อมกับพยักหน้ารับ

“แต่นางไม่ได้มีเพียงช่องเก็บของกระมัง ดูจากของที่นางนำออกมา เพราะซูเซียวนางไม่ได้มีของที่นำออกมาได้เช่นนี้

“ใช่พ่ะย่ะค่ะ” เพราะในตอนนี้เขาจำเรื่องราวได้หมดแล้ว หากจะให้พูดเช่นเดิมก็คงไม่เหมาะสมนัก

“เจ้าพูดกับเปิ่นหวางเช่นเดิมเถิด เปิ่นหวางยังมิอยากให้ผู้ใดรู้” เขาโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ

“ข้าคิดว่านางคงเป็นญาติผู้น้องของเซียวเซียว”

เรื่องนี้นับว่าสร้างความประหลาดใจ เพิ่มให้เลี่ยงรุ่ยมากยิ่งขึ้น เมื่อเขาเอ่ยเล่าเรื่องราวของซูเซียวที่นางมีแซ่เซี่ยแซ่เดียวกับหลินเยว่

“คงมิบังเอิญถึงเพียงนั้น” เขาพึมพำออกมาอย่างไม่อยากเชื่อ

“อาหญิงของเซียวเซียว นางหายตัวไปเมื่อสิบแปดปีก่อน ต่อให้คนตระกูลเซี่ยค้นหาเพียงใดก็หาตัวนางไม่พบ นางรู้หรือไม่เล่าว่ามารดาของนางเหตุใดถึงมาอยู่ที่นี่ได้”

“เรื่องนี้นางก็ไม่รู้เช่นกัน มารดานางเ