Mag-log inShare
บทที่ 7...ติดฝนกับคนหื่น
Huling Na-update:
2025-07-20 20:31:34“เอ่อ” สาวสวยหน้าแดงก่ำรีบผละตัวออกก่อนที่เธอจะควบคุมหัวใจไม่ไหว บ่ายหน้าหันมองทางอื่นเสียเพราะไม่อยากให้เขาเห็นแก้มแดงเรื่อเหมือนลูกตำลึงสุกของเธอ ซึ่งออกอาการชัดว่าเขิน
“ดูสถานการณ์แล้ว..ฝนน่าจะตกทั้งคืนนะ อาจจะตกหนักเลยด้วย” เขาอมยิ้มกรุ้มกริ่ม ดวงตาเจ้าเล่ห์หันมองไปทางหน้าต่าง เห็นสายฝนกระหน่ำเทลงมาอย่างหนัก พร้อมลมพายุกรรโชกแรงเสียงดังหวีดหวิวแล้วแอบพอใจ...สวรรค์ช่างเป็นใจให้เขาได้ทำในสิ่งที่ปรารถนา หรือสวรรค์จะได้ยินคำอธิษฐานของเขา ที่อยากจะดูแลและปกป้องลูกเลี้ยงด้วยชีวิต
“เฮ่อ ฝนนะฝน อยู่ ๆ ก็ตกเนี่ยนะ ไม่บอกไม่กล่าวกันเล๊ยยย” แล้วเธอจะกลับหอยังไงล่ะเนี่ย สงสัยคงต้องค้างที่บ้านซะแล้ว
“หนาวมั้ย?” เขาเอ่ยถามเสียงนุ่ม แต่เธอยังไม่ทันจะตอบ โทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เขารีบรับสายนั้นอย่างไม่ลังเล “ครับคุณหวาน”
คำว่าคุณหวานทำให้เธออารมณ์เสีย ไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอจะรู้สึกไม่พอใจขนาดนี้ นี่เธอกำลังหวงพ่อเลี้ยงตัวเองอย่างนั้นหรือ
เขาเหลือบสายตามองเธอนิดหน่อย เพราะอยากรู้ว่าเธอะมีปฏิกิริยาอย่างไร “จะมาคืนนี้หรือครับ ทนคิดถึงผมไม่ไหวเหรอ”
เธอเม้มริมฝีปากแน่นด้วยความเคือง “งั้นยุ้ยออกไปรอที่ห้องรับแขกนะคะ”
“เดี๋ยวสิยุ้ย...หวานครับ คืนนี้คงไม่ได้นะ ผม...พอดีลูกสาวกลับมาค้างที่บ้าน”
เธอพยายามปลดมือเขาออก แต่เขายิ่งรั้งแน่น ลูกสาวงั้นเหรอ...เธอล่ะหมั่นไส้
“กู๊ดไนท์ครับ” เขากดวางโทรศัพท์ ก้มมองเธอด้วยสายตาเร่าร้อน สายตาที่ทำให้เธอใจเต้นรัว
“บอกแล้วไงว่าฉันไม่ใช่ลูกสาวของคุณ”
“งอนเหรอ? หรือว่าหึงกันแน่ ลูกรัก” สายตาคมกริบจ้องมองเธอเหมือนจะกลืนกิน “มีเซ็กส์กันมั้ย”
เธอตาลุกวาว “อะไรนะ!”
“ทำตามหัวใจเรียกร้องไง ผมรู้นะว่าคุณหึงผม”
“ฉันก็แค่...” หน้าแดงก่ำลนลานดูมีพิรุธ “ไม่พอใจที่คุณใช้บ้านหลังนี้เป็นสถานที่เริงกามของคุณ”
“หรือไม่พอใจที่เห็นพ่อเอาอยู่กับคนอื่นกันแน่”
เขาพูดแทงใจดำเธอจนเลือดซิบเลยล่ะ เธอสะบัดมือจากการเกาะกุม จ้องหน้าเขาอย่างไม่พอใจ
“ใช่ ฉันเกลียดมากที่คุณพาผู้หญิงพวกนั้นเข้ามา ฉันเกลียด เกลียด เกลียดคุณที่สุด” เธอตะโกนใส่หน้าเขาไม่ยั้ง เขาข่มกรามแน่นด้วยความคลั่ง ความคลั่งที่มีต่อหญิงสาวตรงหน้า คลั่งในรสใคร่เสน่หาที่ก่อกวนหัวใจทรยศของเขามาเกือบปี หากเธอรู้ว่าเขาทนเป็นพ่อเลี้ยงของเธอได้อย่างไรมาเป็นปี ทั้งที่แม่ของเธอสุดแสนจะงี่เง่าและเอาแต่เรียกร้องความสนใจ เธอก็จะได้รู้ว่าเขามันเลวทรามแค่ไหน
เมฆากระชากลูกเลี้ยงเข้าไปจูบอย่างดูดดื่ม บดริมฝีปากเร่าร้อนเข้าใส่แล้วกดดูดอย่างเมามันส์ ขบเม้มเลียไล้ไถถูอย่างหยาบหยาม เสียงอู้อี้ในลำคอของหญิงสาวที่แสดงการต่อต้าน ถูกกลืนหายไปในพริบตา ก่อนจะกลายเป็นเสียงครางโหยหาแผ่วเบา...
“อือ...อือออ...อือออออ” ริมฝีปากร้ายแสนร้อนบดขยี้ริมฝีปากนุ่มเนียนกลิ่นกุหลาบ ถูไถคลุกเคล้าเล้าเลียอย่างกระหืดกระหาย ก่อนจะแหย่แยงลิ้นเข้ามาในโพรงปากของเธอแล้วดูดดุนเลียไล้ลิ้นอุ่นไม่ยอมปล่อย
“อื้อ...อื้อออ...อืออออ...อืมมม” ลิ้นสากแสนร้อนทำให้เธออ่อนระทวยไปทั้งตัว ฝ่ามือใหญ่ที่เลื่อนลงมาตะปบเนินสวาทแล้วบีบขยำนวดเน้น สร้างความซ่านตั้งแต่หัวจรดเท้า
“อื้อ...” ทั้งที่ชอบ แต่เธอก็พยายามผลักไส...เธอยอมรับนะว่าชอบเขา หลงใหลรสจูบแสนหยาบและรุนแรงของเขาซึ่งบ่งบอกถึงแรงปรารถนาคลั่งใคล้ที่เขามีต่อเธอ แต่เพราะรู้ว่ามันผิด มันไม่สมควร ความคิดสับสนปนเปเริ่มต่อต้าน แต่สุดท้ายมันก็แพ้ให้กับแรงใคร่ราคะที่มีอำนาจเหนือกว่า
“อื้อ...อย่า...อย่า” ริมฝีปากเธอพยายามบอกเขา แม้ใจจะคิดตรงกันข้าม...ใจที่โหยหา เรียกร้องให้เขาเข้ามาหาเธอ เข้ามาปลอดปล่อยเธอจากความทรมาน
“อย่าอะไร ชอบไม่ใช่เหรอ”
“คุณ!”
เขายิ้มร้าย “พ่อก็ชอบเหมือนกัน”
ขาดคำนั้น เขาตรึงเธอด้วยสองแขน ก้มเข้าหาใบหน้าสวยแล้วจูบไซ้อย่างเร่าร้อน ก่อนจะดันร่างของเธอลงบนเตียงนอนนุ่ม ทิ้งร่างแกร่งลงคร่อมทับ หวังจะบดขยี้พรหมจรรย์ลูกเลี้ยงไม่ให้เหลือ
“อย่าค่ะ...” ฝ่ามือเล็กดันหน้าอกเขาไว้ เขาขมวดคิ้วไม่เข้าใจ เพราะคงไม่มีผู้หญิงคนไหนยอมจูบแลกลิ้นกับผู้ชายที่ไม่พึงปรารถนา
“เรารักกันไม่ใช่เหรอยุ้ย”
เธอนิ่งไปนิด ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น แต่ก็หวาดหวั่น “คือ...ยุ้ย...”
เขาตาวาว “หรือว่ายุ้ยไม่อยากทำในห้องนี้ โอเคนะสาวน้อย ผมเข้าใจ”
เขายอมปล่อยเธอ เหมือนเสือที่ยอมปล่อยเหยื่อให้วิ่งหนี เพราะรู้ดีว่าเดี๋ยวก็จับเหยื่อได้ไม่ยาก
ยงรวีรีบกลับมาที่ห้องนอนของตัวเองด้วยความตื่นเต้นสับสน วินาทีที่ได้ยินเสียงฝีเท้าของเขาอยู่หน้าประตูห้อง หัวใจเธอเต้นระส่ำ เลือดในกายเดือดพล่านตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
การที่เธอไม่ได้ล็อคประตูก็ย่อมหมายความว่าเธอยินดีให้เขาก้าวเข้ามา “ยุ้ย พ่อมาแล้วครับ”
เธอขมวดคิ้ว “ไม่เอา อย่าเรียกอย่างนั้นได้มั้ย”
“แต่ผมชอบนะ ผมดีใจนะที่ได้เป็นพ่อเลี้ยงของคุณ ลูกสาวสุดสวยของพ่อ พ่ออยากทำให้ลูกสาวมีความสุขนะ” ขยิบตาวิบวาวหยอกเย้า พร้อมก้าวเข้าหาร่างสวยด้วยความตื่นเต้น “น่ารักเหลือเกินลูก”
“นี่ขนาดยังใส่เฝือกอยู่นะคะ โรคจิตจัง”
Pinakabagong kabanata
พ่อเลี้ยงพันธุ์ดุ ตอนจบ...เจ้าสาวของคุณอา
“อย่าเพิ่งแตกครับ ฟังก่อน พราวไม่ใช่ลูกพี่สิงขรหรอกครับ เราสองคนไม่ได้เป็นอาหลานกันจริงๆ ผมตรวจดีเอ็นเอเรียบร้อยแล้ว ผลออกมาว่าเราไม่ได้เกี่ยวข้องทางสายเลือดกันเลย ดังนั้น ไร่ของเรากำลังจะมีงานแต่งงานเกิดขึ้นในเร็วๆนี้ หากป้าจะเอาเรื่องนี้ไปโพทะนาให้ทั่วไร่ ผมก็ไม่ห้ามนะ”“จริงหรือคะ”“จริงสิครับ”ป้าไฉไลนั้นดีใจยิ่งกว่าพราวนภาเสียอีก ท่านกอดพราวนภาจนแน่น แสดงความยินดีกับเจ้านายทั้งสองคนอย่างจริงใจ“แล้วที่คุณหนูอาเจียน...อย่าบอกนะคะ”รอยยิ้มเจือเขินของสิงหรัตน์และพราวนภาทำให้คุณป้าไฉไลรู้ได้ทันทีว่าไร่แห่งนี้กำลังจะมีเจ้านายน้อยถือกำเนิดขึ้นแล้ว เพราะงั้น เธอในฐานะแม่บ้านคนสนิทของพ่อเลี้ยงแห่งไร่ตะวันฉาย จึงจะต้องทำหน้าที่กระจายข่าวดีนี้ให้ทั่วถึงกันเสียหน่อย ไอ้พวกที่ชอบนินทาเจ้านายจะได้เงียบปากเงียบคำกันเสียทีเป็นที่เปิดเผยแล้วว่าคุณหนูพราวนภาไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขของพ่อเลี้ยงสิงขร ดังนั้น เธอจึงไม่ใช่หลานสาวแท้ๆของคุณอาสิงหรัตน์เช่นเดียวกันส่วนข่าวลือที่ว่าคุณหนูพราวนภาหายไปกับผู้ชายถึงสามวันสามคืนนั้น ก็ไม่ใช่ใครอื่นเลย ผู้ชายคนนั้นก็คือพ่อเลี้ยงสิงหรัตน์ ซึ่งเป็นพ่อของลูกในท้
พ่อเลี้ยงพันธุ์ดุ บทที่ 38...เราสองคนกำลังจะแต่งงานกัน
"อะไรกันคะคุณสิงห์ พินัยกรรมอะไรกันคะ พี่ไม่เห็นเคยรู้เลย”“มันเป็นพินัยกรรมฉบับที่สองครับ พี่สิงขรได้เขียนเอาไว้ว่า...ภรรยาของข้าพเจ้า นางพิไลลักษณ์ได้คบชู้สู่ชายมานานหลายปี ทำให้ข้าพเจ้าเกิดความเสียใจและล้มป่วยลงจนอาการทรุดหนัก แต่เธอก็ไม่เคยเหลียวแล ปล่อยปละละเลยเพราะมัวแต่หาความสุขส่วนตน ข้าพเจ้าจึงต้องการให้ภรรยาและชู้รักออกไปจากไร่แห่งนี้ ทันทีที่ข้าพเจ้าเสียชีวิตลง โดยภรรยาของข้าพเจ้าจะไม่ได้ทรัพย์สินใด ๆ ติดตัวไปเลย แม้แต่ลูกสาวสองคนก็ไม่มีสิทธิ์นำพาติดตัวไป ลูกสาวสองคนได้แก่เพ็ญกมลและพรฤดี จะยังคงมีสิทธิ์ในทรัพย์สินตามที่ข้าพเจ้าได้ลงบันทึกไว้ในพินัยกรรมฉบับแรกทุกประการ...”พิไลลักษณ์ ปรีชา และเพ็ญกมลถึงกับหน้าเซียวหน้าซีด แทบจะทนฟังเนื้อความในจดหมายนั้นต่อไปไม่ได้“หมายความว่าพี่จะต้องออกไปจากไร่หรือคะ”“ความจริงผมควรจะทำตามพินัยกรรมของพี่สิงขรตั้งแต่เมื่อ 9ปีก่อน แต่ผมก็ไม่ได้ทำ จึงเกิดเรื่องร้ายขึ้นในวันนี้ ผมถือว่าผมเองก็มีส่วนผิดในเรื่องนี้เช่นเดียวกัน เพราะงั้น พี่พิไลกับพี่ปรีชาจึงจะต้องออกจากไร่ไปตั้งแต่วันพรุ่งนี้ และจะไม่กลับมาที่ไร่แห่งนี้อีกจนตลอดชีวิต”พิไลลักษณ์
พ่อเลี้ยงพันธุ์ดุ บทที่ 37...สารภาพผิด
“กูจะตัดของมึงด้วย อีแก่จะได้ไม่มีอะไรใช้งานในนรก!”“ฮือ...ไอ้สารเลว! มึงไม่ได้ตายดีแน่! โธ่ลูกแม่ เจ็บมากมั้ยลูก! ไอ้ชั่วมึงทำลูกกู”“อ้าว ทีลูกคนอื่น มึงยังสั่งให้กูไปทำเลย พอทำลูกสาวมึงบ้าง มึงกลับมาแช่งกูซะงั้น...จุ๊ๆๆๆ แต่ลูกสาวมึงอร่อยเหาะเลยว่ะ ชักเสียดาย เก็บไว้ก่อนดีมั้ยนะ เอาไปรวมกับอีวารีที่กระท่อมดีกว่า จะได้อยู่กันแบบสามคนผัวเมียไปจนเบื่อ แล้วพอเบื่อ ก็ค่อยทุบหัวฝังดินในหลุมเดียวกันไปเลย ง่ายดีออก!!”ขาดคำนั้น...ลูกปืนปริศนายิงเข้ามาที่ต้นขาของไอ้เมฆจนมันล้มลงไป“โอ๊ย!”สิหรัตน์พร้อมลูกน้องอีกประมาณห้าคนเดินเข้ามาในบ้าน โดยมีอาวุธครบมือทุกคน“ขจร จับตัวมันส่งตำรวจ แล้วก็ให้คนไปช่วยวารีที่กระท่อมกลางป่าด้วย”“ครับพ่อเลี้ยง!”เมื่อเห็นสิงหรัตน์ยืนอยู่ตรงหน้า พิไลลักษณ์ถึงกับปล่อยโฮออกมาด้วยความโล่งใจ“ฮือ...คุณสิงห์ ช่วยพี่ด้วย ช่วยยัยเพ็ญด้วยค่ะ มันจะฆ่าพวกเราทั้งหมด!”“ใจเย็นครับพี่พิไล มันกำลังจะได้รับผลกรรมที่มันก่อขึ้นแล้วครับ”พราวนภาตามเข้ามา ด้วยสีหน้าตระหนกตกใจ เธอตรงเข้าไปหาร่างของเพ็ญกมลที่ยังนอนไม่ได้สติทันที“คุณพี่เพ็ญ!...เป็นยังไงบ้างคะ คุณอาคะ รีบพาคุณพี่เพ็
พ่อเลี้ยงพันธุ์ดุ บทที่ 36...รับกรรมหนัก
“ฉันหวังให้เป็นอย่างนั้นล่ะ แต่ถ้าวันพรุ่งนี้ยังติดต่อทั้งสองคนไม่ได้ ฉันจะขอให้คุณสิงห์ช่วยแล้วล่ะ”“ก็คงต้องเป็นอย่างนั้นล่ะครับ...แล้วเรื่องคุณหนูพราวเป็นยังไงบ้าง ได้ข่าวว่ากลับมาแล้ว”“ก็ดูระรื่นดี” พิไลลักษณ์เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความแค้นใจ “ถึงว่าแววตามันดูมั่นใจนัก มันทำให้ไอ้เมฆทรยศเราได้ ยัยนี่ไม่ธรรมดา สงสัยจะปล่อยมันไว้ไม่ได้แล้ว คงต้องจัดการขั้นเด็ดขาด!”“ก่อนที่จะจัดการคุณหนูพราว หรือจัดการไอ้เมฆ ผมว่าคุณพักผ่อนก่อนดีกว่านะ เก็บแรงเอาไว้ก่อน พรุ่งนี้เรายังมีเรื่องต้องสะสางอีกเยอะ ไปเถอะ ผมจะพาไปนอน...”ขาดคำนั้น ปรีชาร้องลั่นออกมาเต็มเสียง ก่อนจะสลบฟุบลงไปนอนกองกับพื้น เลือดแดงสดไหลออกมาจากท้ายทอยแทบจะทันที“หา....” พิไลลักษณ์ตกใจตาเหลือก ก่อนหันขวับมองคนร้ายที่ยืนถือไม้หน้าสามตรงหน้า“ไอ้...ไอ้...ไอ้เมฆ!!”“หึ! ใช่ กูเอง คนที่พวกมึงอยากฆ่าให้ตายไง!” ไอ้เมฆย่างสามขุมเข้ามาหาพิไลลักษณ์ “กูมานี่แล้วไง อยากฆ่ากูนักไม่ใช่เหรอ มาสิ มาฆ่ากูเลย!”“อย่าเข้ามานะ!!” พิไลลักษณ์ถอยหลังรนรานโดยไม่ทันระวังจึงเหยียบนลำตัวของปรีชาเข้าอย่างจัง จึงทำให้เธอล้มหงายลงไปอีกคน “โอ๊ย! ไอ้สารเล
พ่อเลี้ยงพันธุ์ดุ บทที่ 35...กรรมตามทัน
“หา...ไอ้..ไอ้เมฆ! แกคิดจะทำอะไร...ไอ้สารเลว! แกหยุดเดี๋ยวนี้นะ อย่าทำฉันนะ!!”“แหม..ร้องลั่นเชียว เวลาสั่งให้ทำคนอื่น เสียงระริกระรี้มีความสุขสะใจสุดๆเชียวนะ แต่พอถึงตาตัวเอง สั่นเป็นลูกหมาตกน้ำเลยโว๊ย...หือ...น่าจะจับอีแก่กับลูกสาวมาอีกคน จะได้พร้อมหน้าพร้อมตา แล้วก็ให้ไอ้ปรีชานี่แหละ ทำพวกมึง...แต่ถ้ามากันเยอะ กูก็ต้องเหนื่อยอีก งั้นจัดไปทีละคนแล้วกัน เอาแบบชัวร์ๆแต่ไม่ต้องเสี่ยงมาก ดีมั้ยครับคนสวย”“กรี๊ดดดดด อย่านะ อย่าเข้ามา!!!” วารีทิพย์หวีดร้องลั่นไปทั้งป่า ยามถูกไอ้เมฆกดร่างแล้วสอดท่อนเอ็นเข้ารูสาวของเธออย่างแรงไร้ปราณี“อ๊า...อร๊ายยยย เจ็บ...ช่วยด้วย ช้วยด้วย!”เธอร้องลั่น น้ำตาไหล ไอ้เมฆหนวกหูจัด เลยฟาดหน้าเจ้าหล่อนไปสองที จนเลือดซึมมุมปาก“โอ๊ย! ไอ้ชั่ว ไอ้สารเลว! มึงตบกูทำไม”“มึงจะได้หยุดร้องซะทีไง กูรำคาญ!!”“คอยดูเถอะ มึงทำกูแบบนี้ มึงไม่ได้ตายดีแน่!”“มึงคิดว่ากูกลัวมึงเหรอ ถ้ากูกลัว กูไม่จับมึงมาหรอก ป่านนี้กูหนีไปถึงพม่าแล้ว กูก็อยากรู้เหมือนกันว่าพ่อมึงจะทำกับลูกเขยได้ลงจริงเหรอ”“ไอ้บ้า! กูไม่ใช่เมียมึง!”“ไม่ใช่ได้ไง ดูสิดู แหกตาดู อะไรอยู่ในรูปู”วารีทิพย์หลับตา
พ่อเลี้ยงพันธุ์ดุ บทที่ 34...เสร็จไอ้เมฆ
“จริงด้วย วันนี้คุณหนูได้กลับบ้านแล้วนี่นา”ขจรศักดิ์ยิ้มกริ่ม เพราะรู้ใจเจ้านายดีว่าคิดอย่างไรกับสาวน้อย...“พ่อเลี้ยงไม่ต้องห่วงครับ รีบกลับบ้านเถอะ เดี๋ยวทางนี้ผมจัดการเอง ถ้ามีอะไรคืบหน้า ผมจะรีบโทรไปรายงานทันที”“ฝากด้วยนะ ขอบใจมากที่ทำงานสำเร็จลุ่ล่วงเป็นอย่างดี เสร็จจากงานนี้ ทุกคนจะได้รับโบนัสไม่อั้น”ห้านาทีต่อมา รถกระบะคันใหญ่ของสิงหรัตน์ขับเคลื่อนลงจากเขา มุ่งสู่ไร่ชาอันกว้างใหญ่ บ้านแสนรักของเขาที่มีหญิงสาวที่เขารักรออยู่...พิไลลักษณ์ยืนรอวารีที่จุดนัดพบซึ่งเป็นช่วงรอยต่อระหว่างไร่ตะวันฉายและไร่ภูวารีนั่นเองที่แห่งนี้กลายเป็นที่นัดหมายพูดคุยงานอย่างลับๆมานานนับเดือนแล้ว หลังจากที่รู้กันว่าต่างมีเป้าหมายเป็นคนเดียวกันหญิงสูงวัยรอด้วยใจกระวนกระวาย เดินไปเดินมาไม่หยุด ชะโงกชะเง้อชะแง้แลหนทางจนคอจะเคล็ดอยู่แล้ว“ยัยเพ็ญก็หายจ้อย ปรีชาก็ไม่ยอมกลับบ้าน โทรศัพท์ก็ไม่รับทั้งคู่ ยังไม่รู้ตัวอีกว่าเกิดเรื่องใหญ่แล้ว”จังหวะนั้นเอง วารีทิพย์ก็โผล่มา ด้วยสีหน้าหนักใจไม่แพ้พิไลลักษณ์“ไอ้เมฆ ไอ้เฮงซวย! ไหนคุณพิไลบอกว่าไว้ใจได้ มันเพิ่งจะส่งข้อความมาขู่วารีเมื่อกี้ มันน่านัก!”“มันส่
Maaari mong magustuhan
