13 - ระหว่างเราคืออะไร(NCนิดหน่อย)

 

 ระหว่างเราคืออะไร(NCนิดหน่อย)

เดียน่าที่ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อ จึงได้แต่นอนลงอยู่นิ่งๆ อย่างว่าง่าย และหันหน้าหนีไปทางอื่น พร้อมกับหลับตาลงอย่างสนิท เพราะอายไม่กล้าที่จะสู้หน้าร่างสูง ที่ก้มลงมองส่วนนั้นของเธอ

“ก็ไม่บวมแล้วนี้ แค่ยังแดงๆอยู่ เดี๋ยวก็คงหายแหล่ะ” ธนาเอ่ยตอบด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง โดยไม่ได้เก้อเขินเลยแม้แต่น้อย

แต่ในทางกลับกัน คนที่ถูกจ้องมอง กลับต้องนอนม้วนผ้าห่มอยู่เพราะทำตัวไม่ถูก และก็เขินอายหน้าแดงยังกับลูกตำลึงอยู่ตอนนี้

“เขินเหรอ หน้าแดงเชียว” ธนาเอ่ยแซวขึ้นมา เมื่อจ้องมองไปที่หญิงสาว

“หยุดมองได้แล้ว” เดียน่าเอ่ยขึ้นมา เมื่อเห็นว่าร่างสูงยังคงจ้องมองที่หว่างขาของเธออยู่ พร้อมกับพยายามที่จะหุบขาลง

“เดี๋ยวช่วยรักษาให้” เสียงทุ้มของธนาเอ่ยขึ้นมา

“รักษา...รักษายังไง คุณไม่ใช่หมอน่ะ” เดียน่าเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัยในตัวของชายหนุ่ม เพราะเขาไม่ใช่หมอ จะรักษาเธอได้อย่างไรกัน

“นอนเฉยๆก็พอ” ธนาเอ่ยบอก พร้อมกับก้มลงไปละเลงลิ้นใส่บัวกลีบกุหลาบที่ตอนนี้ยังคงเป็นสีแดงอยู่ จากการร่วมรักกันมาทั้งคืน

“อ๊ะ...คะ คุณ อื้อ...” ร่างบางของเดียน่าบิดไปมาทันที เมื่อร่างสูงปรนเปรอส่วนนั่นของเธอ

“ทนไม่ไหวก็ปล่อยมันออกมา” เสียงแหบพร่าของธนาเอ่ยบอกขึ้นมา

“อ๊า...อ้ายยยย” ร่างบางที่ดีดดิ้น เกร็งจิกเล็บลงบนผ้าห่มอย่างแรงเพราะความเสียวซ่านที่ได้รับ และทนไม่ไหวปลดปล่อยน้ำรักออกมาทันที

ร่างสูงยังคงฉกชิมน้ำหวาน ที่หญิงสาวปลดปล่อยออกมาเมื่อสักครู่นี้จนหมดสิ้นทุกหยาดหยด

“เป็นยังไงบ้าง รู้สึกดีขึ้นมาบ้างไหม” ธนาลุกขึ้นมาคร่อมของร่างบางเอาไว้ แล้วเอ่ยถามขึ้นมาทันที

“...” หญิงสาวได้แต่นอนนิ่ง พร้อมกับลมหายใจที่หอบเหนื่อย

ร่างสูงเชยคางของหญิงสาวขึ้นมา พร้อมกับจ้องมองสบตากับหญิงสาวนิ่ง แล้วก้มลงมาชิงจูบปากของเธอทันที โดยที่เดียน่าไม่ทันได้ตั้งตัวเลย

“จุ๊บ..จ๊วบ...อ้าปาก” เสียงแหบพร่าของร่างสูงเอ่ยขึ้น เมื่อร่างบางเม้มปากไว้แน่น

“พอแล... อื้อ” ร่างบางอ้าปากขึ้นกำลังจะเอ่ยบอก แต่คำพูดก็ถูกกลืนลงคืนทันที เมื่อร่างสูงไม่ได้ฟังในสิ่งที่เธอจะพูด

 มือปลาหมึกของร่างสูง เลื่อนขึ้นมากอบกุมที่เต้าอวบนั้นของหญิงสาว และเริ่มทยอยปลดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ดอย่างช้าๆ โดยที่ปากก็ยังปรนเปรออยู่ ไม่ยอมละทิ้งหน้าที่แต่อย่างใด จนกระทั้งกระดุมเม็ดสุดท้ายหลุดออก ร่างบางสะดุ้งขึ้นมาทันที เมื่อมืออุ่นๆของชายหนุ่มสัมผัสที่เนื้อหนังเต้าอวบคู่งามของเธอ

“ขออีกรอบได้ไหม...” เสียงแหบพร่าของร่างสูงเอ่ยขอเว้าวอน เมื่อถอนจูบออก พร้อมกับจับมือของหญิงสาว ล้วงเข้าไปสัมผัสกับตัวตนของเขาที่แข็งสู้อยู่ตอนนี้

“คุณ!” เดียน่าเบิกตากว้างทันที ที่มือสัมผัสเข้ากับแก่นกายร้อนของผู้ชายเป็นครั้งแรก

“น่ะ...ไม่ไหวแล้ว จุ๊บ” เสียงเว้าวอนเอ่ยขอ แล้วจุ๊บลงที่ปากของหญิงสาวหนึ่งครั้ง โดยไม่ได้ล้วงล้ำแต่อย่างใด

“แต่...มันยังเจ็บ” หญิงสาวรีบเอ่ยค้านขึ้นมาทันที

“รู้ว่าเจ็บ แต่ไม่ได้ที่จะสอด แค่ให้จับเฉยๆ ก็ได้” ร่างสูงเอ่ยบอก พร้อมกับลูบศรีษะทุยของหญิงสาวเบาๆ แล้วสบตานิ่ง

“จับเฉยๆ มันจะเสร็จเหรอ” เดียน่ารวบรวมความกล้าถามออกมาอย่างสงสัย

“ลองเถอะน่า...กำมันแล้วรูดขึ้นรูดลง” ร่างสูงเอ่ยขึ้นพร้อมกับจับมือของหญิงสาวเพื่อนำทาง ให้เธอได้ทำตามที่เขาบอก

“แบบนี้ได้ไหม” หญิงสาวเอ่ยถามขึ้นมาอย่างใสซื่อ เมื่อเริ่มจับจังหวะได้

“อ่าห์...ดะ เดียร์ ดีมาก” เสียงครางกระเส่าเอ่ยออกมาจากร่างสูงแทบไม่เป็นศัพท์ เมื่อร่างบางปรนเปรอให้ แล้วก้มลงงับไปที่เต้าอวบคู่งามนั้นทันที เพราะความเสียวซ่าน

“อ๊ะ...อย่ากัดได้ไหม มันเจ็บ” ร่างบางเปล่งเสียงร้องออกมาทันที เมื่อฟันของร่างสูงขบกัดที่เต้าอวบของเธออย่างแรง

“โทษทีน่ะ เสียวมากไปหน่อย อ่าห์ เดียร์” ร่างสูงรีบขอโทษทันที เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเผลอทำรุนแรงกับหญิงสาวไป แล้วมือก็เลื่อนลงมาขยี้ที่ติ่งเกษรนั้นของหญิงสาวแทน

“อื้อ...” ร่างบางร้องขึ้นมาทันที และยกสะโพกขึ้นสวนส่ายไปมา ใบหน้าเริ่มยับยู่ยี่ ทำอะไรไม่ถูก แต่มือกลับยังชักสาวแก่นกายของร่างสุงไว้แน่น ไม่ยอมละหน้าที่

“ปล่อยออกมา พร้อมกันน่ะ” เสียงแหบพร่าเอ่ยบอก

“อื้อ อ้ายยย...” ร่างบางได้แต่ดีดดิ้น ใบหน้าบิดเบี้ยวไม่เป็นรูป พร้อมกับปลดปล่อยน้ำหวานออกมาอีกครั้งเต็มมือของชายหนุ่ม

เมื่อเห็นว่าร่างบางได้ไปถึงจุดหมาย และได้ปลดปล่อยน้ำหวานออกมาแล้ว ร่างสูงจึงจัดการสาวตัวตนของตนเองอย่างเร่งรีบ และก็ได้ปลดปล่อยในที่สุด

“อ๊าสสส ดะ เดียร์” เสียงครางกระเส่าเอ่ยอย่างสุขสม เมื่อได้ปลดปล่อยลาวาร้อนๆ สู่หน้าท้องอันแบนราบของหญิงสาว

“หืม เลอะหมดเลย ปล่อยมาทำไม” ร่างบางต่อว่าขึ้นมาทันที เมื่อเห็นน้ำสีขาวขุ่นที่เปรอะเปื้อนอยู่บนหน้าท้องของเธอ

เมื่อได้ปลดปล่อยในสิ่งที่ต้องการแล้ว ร่างสูงก้ไม่ได้เอ่ยตอบอะไร ที่โดนร่างบางต่อว่า แต่กลับเป็นช้อนร่างบางขึ้นมาในท่าเจ้าสาว แล้วอุ้มพาเข้าไปในห้องน้ำทันที เพื่อชำระร่างกายต่อ

“นอนอยู่ที่นี่แหละ รู้ว่ายังเจ็บอยู่ ก็จะรีบออกไปให้คนเขาเห็นเหรอ” ร่างสูงเอ่ยบอกทันที เมื่อสวมเสื้อให้แก่หญิงสาว

“เดียร์จะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องค่ะ” ร่างบางเอ่ยบอก พร้อมกับลุกขึ้นทันที

“บอกให้อยู่ที่นี่ก็อยู่เถอะน่า ทำไมถึงดื้อนักห๊ะ หัดเชื่อฟังบ้างสิ” ร่างสูงออกคำสั่งขึ้นทันที พร้อมกับพูดเสียงดังขึ้นมา

“เราเป็นอะไรกันค่ะ” หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้นถามทันที

“...” ร่างสูงนิ่งเงียบ พูดอะไรไม่ออกทันที ที่เจอคำถามนี้

“เดียร์เป็นอะไรสำหรับคุณ” หญิงสาวเอ่ยถามขึ้นมาอีกครั้ง อย่างต้องการคำตอบ

“...” ร่างสูงของธนายังคงยืนนิ่ง ไม่เอ่ยตอบอะไร

“ตอบไม่ได้ แล้วจะให้เดียร์อยู่ในห้องนี้ ในฐานะอะไร เด็กในอุปถัมภ์อย่างนั้นเหรอค่ะ คุณผู้ปกครอง” เดียน่าเอ่ยขึ้นมาเองทันที เมื่อร่างสูงไม่ยอมเอ่ยอะไรออกมา และรีบสาวเท้าเดินออกจากห้องนี้ไปทันที โดยไม่ได้สนใจร่างสูงที่ยังคงยืนทำหน้าเหวออยู่

“ดะ เดียร์”

เมื่อพึ่งจะนึกอะไรขึ้นมาได้ ก็ไม่ทันเอาเสียแล้ว เพราะหญิงสาวเดินไปถึงที่ประตู และเดินออกจากห้องนี้ไปแล้ว