12 - หมอจำเป็น

หมอจำเป็น

เมื่อทำการตรวจดูอาการของเดียน่าจนเสร็จสิ้นแล้ว สิบทิศก็ได้ฉีดยาไปให้หนึ่งเข็ม และจัดการเตรียมยา แล้วจัดแจงรายละเอียดต่างๆ ให้แก่ธนาฟังอย่างละเอียดอีกที

“อันนี้คือยาแก้ปวด-ลดไข้ ให้เธอทานได้เลย ไข้จะได้ลดเร็ว พี่ฉีดยาให้แล้วอาการคงไม่น่าเป็นห่วง” สิบทิศเอ่ยบอก พร้อมกับอธิบายเรื่องยาให้ฟังอีกครั้ง

“เดี๋ยว...พี่จะทำอะไร” ธนารีบห้ามและเอ่ยถามขึ้นทันที เมื่อเห็นสิบทิศกำลังจับผ้าชุบน้ำที่เปียกบิดน้ำออกให้หมาดๆ

“เช็ดตัวยังไงล่ะ ตัวร้อนขนาดนี้” สิบทิศเอ่ยบอกออกไป

“เอามาครับ ผมเช็ดเอง” ธนาแย่งผ้านั้นจากมือของสิบทิศไปถือไว้เสียเอง

“เฮ้อ...นี้คือยาแก้อักเสบน่ะ ทานหลังอาหาร” สิบทิศได้แต่ส่ายหน้าอย่างน่าเบื่อหน่ายให้แก่ธนา แล้วหยิบยาขึ้นมาอธิบายบอกอีกอย่าง

“เอ่อ...” ธนาได้แต่ทำท่าทางอ้ำๆอึ้งๆ ไม่กล้าพูดออกมา

“มีอะไรอีก” จนสิบทิศต้องเป็นฝ่ายถามขึ้นมาเสียเอง

“ขอยาคุมฉุกเฉินด้วยครับ” ธนารวบรวมความกล้า แล้วก็พูดออกมา

“ห๊ะ...นี้แกสดเลยเหรอว่ะ” สิบทิศเอ่ยถามขึ้นอย่างตกใจ เพราะไม่คิดว่าธนาจะทำอะไรที่มักง่าย และประมาทแบบนี้

“ครับ ปล่อยในด้วย แฮร่ ๆ...” ธนาก้มหน้าตอบ พร้อมกับยิ้มแห้งๆให้กับสิบทิศไป แล้วพูดขึ้นอย่างภาคภูมิใจด้วย

“จริงๆเลยแกนี้ ยังไงก็ป้องกันไว้ดีกว่าแก้ แถมเธอก็ยังเรียนไม่จบ ตัดอนาคตเด็กจังเลยน่ะแก อะนี้...ยังไงคราวหน้าก็หาวิธีป้องกันแบบอื่นเอาก็แล้วกัน ยาคุมฉุกเฉินมันอันตราย” สิบทิศยื่นยาให้ แต่ก็ไม่พลาดที่จะเอ่ยพร่ำสอนธนากลับไปด้วย

“…” ธนานิ่งเงียบ แต่ก็ยังทำหน้าที่เช็ดตัวให้แก่เดียน่า โดยที่เช็ดแค่เพียงภายนอกเท่านั้น เพราะสิบทิศยังอยู่ที่ห้องด้วย

“ทำไม...พี่ดูออกน่ะ ว่ายังไงแกก็ไม่ยอมปล่อยเธอไปหรอก ไม่งั้นคงไม่ทำอะไรแบบนี้ในห้องนี้เด็ดขาด ไอ้สมภารกินไก่วัดเอ้ย...” สิบทิศเอ่ยขึ้นมา เพราะเห็นจากอาการห่วงเดียน่าของธนาแล้ว ดูออกทันทีว่าธนาคิดอย่างไรกับหญิงสาว เพียงแค่ยังไม่รู้ใจตัวเองก็เท่านั้นเอง แล้วก็ไม่พ้นที่จะเอ่แซวออกไปด้วย

“พี่ก็เลิกแซวผมได้แล้วครับ พี่ก็รู้ว่าผมไม่กินซ้ำนี้”

“เฮ้อะ...ไม่กินซ้ำ ถ้าอย่างนั้น เธอหายดีเมื่อไหร่ พี่จะมาสู่ขอเดียน่าให้ลูกชายพี่ แล้วพาเธอออกไปจากที่นี่เสียเลย” เมื่อได้ยินธนาพูดแบบนั้น สิบทิศจึงพูดขึ้นมา เพราะอยากต้องการทดสอบธนา

“อ้าว...เรื่องอะไรล่ะ เดียร์เป็นเมียผมนะครับ” ธนารีบพูดสวนขึ้นมาทันที ที่ได้ยินว่า สิบทิศจะพาเดียน่าไปจากที่นี่

“เมีย...กล้าเรียกเมีย แล้วจะกล้ายอมรับกับทุกคนในบ้านไหมว่าทำอะไรลงไป” สิบทิศก้นด่าออกมาทันที

“เรื่องนี้ผมก่อเอง ผมจะแก้เองครับ ขอเวลาผมหน่อย...แล้วพี่จะมายุ่งเรื่องของบ้านผมทำไมครับ เสร็จธุระแล้ว ก็กลับบ้านพี่ไปเลย” ธนาเอ่ยบอกด้วยใบหน้าที่รู้สึกผิด และเมื่อนึกขึ้นได้ว่านี้คือเรื่องภายในบ้านของตน จึงรีบไล่สิบทิศกลับไปทันที

“พอกูหมดประโยชน์ก็ไล่เลยน่ะ ไอ้น้องเวร” สิบทิศสบถคำหยาบด่าออกมาทันที

“ขอบคุณนะครับสำหรับคำชม ไม่ส่งนะครับพี่” ธนาน้อมรับคำทันทีอย่างอยากเอาชนะ

เมื่อสิบทิศเดินออกไปจากห้องแล้ว ธนาก็ทำการเปิดผ้าห่มออกเช็ดตัวให้แก่หญิงสาวทันที ทุกซอกมุมอย่างละเอียด และก็ไม่ลืมที่จะปลุกเธอให้ลุกขึ้นมาทานยาอีกด้วย

“เดียร์” เสียงนุ่มเอ่ยเรียก พร้อมกับสะกิดเธอเบาๆ

“อื้อ...คนจะนอน” ร่างบางของเธอโวยวายขึ้นทันที เมื่อมีสิ่งรบกวน

“ลุกขึ้นมาทานยาก่อน ไม่อย่างนั้นจะป้อนทางปากน่ะ” ธนาเอ่ยขึ้นมาขู่ทันที เมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่ยอมลุก

เมื่อธนายื่นคำขู่ออกมา เดียน่าจึงต้องจำยอมลุกขึ้นมาทานยาอย่างยากลำบาก แล้วก็ทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง เพราะอาการเพลียจากพิษไข้ยังปกคลุมอยู่

เมื่อจัดการดูแล จัดแจงป้อนยาให้เดียน่าจนเสร็จสิ้นแล้ว และไม่ลืมที่จะหยิบเสื้อของตนมาสวมให้แก่หญิงสาวด้วย หลังจากนั้นธนาจึงทิ้งตัวลงนอนข้างๆกับเดียน่า แล้วก็ไม่ลืมที่จะดึงร่างบางเข้ามาสวมกอดเอาไว้แนบอกแกร่ง แล้วก็หลับไปตามๆกันกับเดียน่า เพราะความเหน็ดเหนื่อยของร่างกาย

รุ่งเช้า

“พ่อกับพี่เดียร์ล่ะครับป้านวล” ชีโน่ ที่นั่งอยู่บนโต๊ะอาหารคนเดียว ถามแม่บ้านขึ้นมาทันที เมื่อยังไม่เห็นพ่อ และเดียน่า หญิงสาวที่เขานับถือเหมือนพี่สาวแท้ๆ ลงมาร่วมโต๊ะด้วย

“คุณธนาน่าจะป่วยนะค่ะคุณหนู เพราะช่วงเช้ามืดป้าเห็นคุณหมอสิบทิศเข้ามา แล้วก็พึ่งจะกลับไปเมื่อไม่นานนี้เองค่ะ ส่วนหนูเดียร์ป้าว่าน่าจะยังไม่ตื่น เพราะเห็นเวลากับนาทีบอกว่า เมื่อคืนกลับมากันดึก” นวลจันทร์เอ่ยบอกเจ้านายน้อยของบ้านไป

“อ่อครับ” ชีโน่พยักหน้าอย่างรับรู้

“คุณหนูทานข้าวเถอะนะค่ะ สายๆถ้ายังไม่มีใครลงมา เราค่อยไปปลุกเขากันค่ะ” นวลจันทร์เอ่ยขึ้นมาอีกที แล้วก็ตักข้าวใส่จานให้ชีโน่

“ครับ”

ช่วงสายของวัน

เดียน่าที่เป็นฝ่ายตื่นลืมตาขึ้นมาก่อน กลับพบว่าร่างกายที่มีเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวเพียงตัวเดียว ที่สวมทับร่างให้นั้นนอนอยู่ภายในอ้อมกอดของธนา หญิงสาวพยายามขยับตัวออกอย่างช้าๆ และเบาที่สุด เพื่อไม่ให้ร่างสูงตื่น

“อื้อ...ตื่นแล้วเหรอ” ธนาร้องเสียงอู้อี้ขึ้นมาในลำคอ เมื่อมีแรงขยับจากอ้อมกอดของเขา พร้อมกับลืมตาขึ้นมา กลับพบว่าหญิงสาวนั้น พยายามลุกขึ้นออกจากอ้อมกอดของเขา

“…” เดียน่าไม่เอ่ยตอบอะไร แต่พยายามที่จะลุกออก

“ไม่มีไข้แล้ว...เดี๋ยวทานข้าว แล้วจะได้ทานยาต่อ” ธนาเอ่ยบอก เมื่อเช็คดูว่าร่างกายของหญิงสาวหายร้อน และกลับมาเป็นปกติแล้ว

“ดะ เดียร์ลงไปเองดีกว่านะค่ะ ตอนนี้เดียร์อยากอาบน้ำด้วย เหนียวตัวจะแย่แล้ว” เดียน่าเอ่ยบอก พร้อมกับกำลังจะดันร่างสูงออกห่าง

“...” ธนาไม่เอ่ยตอบ แต่กลับนั่งมองหญิงสาวนิ่งที่พยายามจะลุกขึ้น

“โอ้ยยย....ซีดดด...” ทันที ที่เท้าแตะยังพื้น ร่างบางล้มลงไปกองกับพื้นทันที พร้อมกับเสียงร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด

“เดียร์!!!...รู้ว่าเจ็บ แต่ก็ฝืน ดื้อนักน่ะเป็นยังไงล่ะ” ธนารีบดีดตัวลุกขึ้น แล้วเข้าไปหาร่างบางทันทีอย่างเป็นห่วง พร้อมกับต่อว่าอย่างเอ็นดูในความดื้อรั้นของหญิงสาว

“...” เดียน่าได้เม้มปากแน่น พร้อมกับก้มหน้าลงอย่างสลด

“นอนอยู่ที่นี่ หายดีแล้วค่อยลุก ถ้าอยากอาบน้ำก็บอกจะพาไป” ร่างสูงธนาเอ่ยขึ้นบอก พร้อมกับอุ้มหญิงสาวขึ้นมาในท่าเจ้าสาว แล้ววางหญิงสาวลงบนที่นอนนั้นคืน

“...” เดียน่าไม่เอ่ยตอบอะไร ได้แต่หลบหน้าร่างสูงที่จ้องมองมาที่เธอ

“นอนลง...ดูก่อนว่าหายดียัง จะพาไปอาบน้ำ” ธนาเอ่ยสั่ง พร้อมกับจับขาของหญิงสาวเอาไว้ แล้วใช้สายตาข่มขู่

“แต่...” เดียน่าทำท่าจะปฏิเสธ และรู้สึกอายที่จู่ๆ ธนาจะมาขอตรงนั้นอย่างดื้อๆ

“อายทำไม...มากกว่าเห็นก็ทำมาแล้ว แถมหลายรอบด้วย จำไม่ได้เหรอ หืมมมม” ธนาเอ่ยขึ้นมากระซิบบอกที่ข้างหูของหญิงสาว พร้อมกับไม่ลืมที่จะเอ่ยแซวออกไป