14 - คนไร้สถานะ

คนไร้สถานะ

“คุณธนาหายดีแล้วหรือค่ะ” นวลจันทร์ ถามขึ้นมาทันที ที่เห็นเจ้านายหนุ่มเดินลงมานั่งที่โต๊ะอาหาร ในเวลาเกือบจะคล้อยบ่ายแล้ว

“เอ่อ...อ่อครับ แล้วเดียน่าละ ลงมากินข้าวยังครับ” ธนาทำหน้างงทันที แต่พอนึกขึ้นได้ว่า คนที่บ้านอาจคิดว่าเขาป่วย เพราะเขาเป็นคนที่ให้หมอมาหาเอง จึงเฉไฉตามน้ำไปก่อน

“หนูเดียร์ยังไม่เห็นลงมาทานข้าวเลยค่ะ นี้ก็จะบ่ายแล้ว ปกติหนูเดียร์ไม่เคยตื่นสายนี้ค่ะ หรือว่าจะป่วยอีกคน” นวลจันทร์เอ่ยตอบเจ้านายหนุ่มออกไปตามตรง เพราะตั้งแต่เช้าก็ยังไม่เห็นหญิงสาวลงมา

“ชีโน่ล่ะครับ” ธนาเปลี่ยนเรื่อง ถามหาลูกชายทันที

“คุณหนูออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ คุณธนาจะทานข้าวต้มไหมค่ะ ป้าจะได้ทำให้ใหม่ พอดีป้าทำไว้ตั้งแต่ที่คุณหมอสิบทิศมาแล้ว กลัวว่าจะเสียเอา”

“...” ธนาได้แต่พยักหน้ารับ

“เดี๋ยวป้าไปเรียกหนูเดียร์ให้น่ะค่ะ จะได้ลงมาทานพร้อมกัน ป่วยหรือเปล่าไม่เห็นลงมาสักที” นวลจันทร์เอ่ยบอก พร้อมกับกำลังจะสาวเท้าเดินออกไป

“ไม่ต้อง...ผมไปเอง” เสียงเข้มเอ่ยบอก พร้อมกับลุกขึ้น เดินไปชั้นบนของบ้านทันที โดยไม่สนใจว่านวลจันทร์จะมองเขาแบบไหน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เดียร์...เปิดประตู” เสียงเข้มกระโกนดังอยู่ที่หน้าห้องของหญิงสาว เมื่อเคาะหลายครั้งแล้วหญิงสาวไม่ยอมเปิด

ปัง ปัง ปัง

“เดียร์ ฉันบอกให้เปิดประตู ไม่อย่างนั้นฉันจะพังเข้าไป” เสียงเข้มพูดขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับแรงที่ทุบประตู เมื่อเห็นว่าเคาจะดีๆแล้วหญิงสาว ไม่ยอมเปิด พร้อมกับเอ่ยคำขู่ออกไปหากว่าเธอไม่ยอมเปิดอีก

“มี...นี้คุณจะเข้ามาทำไม” หญิงสาวเปิดประตูออกมา ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยปากขึ้นถามีอะไร ร่างสูงก็ดันประตูออกกว้าง แล้วแทรกตัวเข้าไปด้านในห้องของหญิงสาวทันที

“เป็นอะไร” ร่างสูงเอ่ยถาม พร้อมกับจ้องมองไปที่ใบหน้าของหญิงสาว

“เปล่าค่ะ” เดียน่าไม่รู้ว่าจะเอ่ยตอบอย่างไร จึงได้แต่หันหน้าไปทางอื่น และเดินหนีทันที

“ตัวก็ไม่ร้อนแล้วนี้ ลงไปกินข้าว จะได้กินยา” ร่างสูงที่เดินตามคว้าตัวเอาไว้ และเอามือแตะดูที่หน้าผากมนของเธอทันที

“เดียร์ไม่หิวค่ะ” เดียน่าเอ่ยตอบพร้อมกับพยายามจะหลับหน้าของร่างสูง

“ดื้อจังน่ะ” ธนาไม่สาวความอะไรยาว เมื่อเห็นว่าหญิงสาวยังคงเมินเฉย ก็รีบอุ้มเธอขึ้นมาในท่าเจ้าทันที

“ว้าย...ปล่อยนะ” เดียน่าร้องขึ้นมา เพราะตกใจกลัวตก และรีบโอบคอร่างสูงไว้แน่นเพราะกลัวตก

“ไม่...ถ้าดิ้น ฉันจะปล่อยลงเดี๋ยวนี้เลย” ร่างสูงเอ่ยขู่ขึ้นมาทันที

“ปล่อยก่อน เดียร์เดินเองได้” เมื่อพูดจากปกติไม่เป็นผล เดียน่าจึงยอมลดน้ำเสียงลงมา พร้อมกับเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนขึ้น

“ก็แค่นี้แหล่ะ ชอบให้บังคับ” ธนาเมื่อได้ยินน้ำเสียงนั้นของเธอจึงยอมปล่อยร่างบางลง

“คนแก่เผด็จการ” หญิงสาวถลึงตาใส่ทันที

“ว่าใครแก่หืม แก่ก็ทำเธอร้องได้น่ะ อยากโดนคนแก่กระทุ้งอีกไหมหืม... เด็กน้อยเอ้ย!” ร่างสูงย่างสามขุมเข้าหาร่างบางทันที ที่โดนหญิงสาวล้อเลียนหาว่าแก่

“...” หญิงสาวเม้มปากแน่นไม่กล้าเอ่ยตอบอะไรออกมา และพยายามที่จะถอยหลังหนี

“นี้ยา...มียาแก้อักเสบกับยาคุมฉุกเฉินที่เหลืออยู่เม็ดเดียว เพราะเช้ามืดฉันให้เธอกินไปแล้ว กินข้าวเสร็จก็กินได้เลย หรืออยากท้องก็ไม่ต้องกินก็ได้น่ะ” ธนาหยิบห่อยาจากถุงกางเกง ที่เขาหยิบติดมือออกมาจากห้องด้วยยื่นให้แก่หญิงสาว แล้วอธิบายให้ฟัง แต่ก็ไม่พ้นที่จะเอ่ยแซวออกไป

“...” เดียน่าทำหน้าสลดลงทันที ที่ได้ยินคำว่าท้อง และก็รีบคว้ายานั้นจากมือของธนาไปทันที

“อยากท้องก็ไม่ต้องกิน ฉันเลี้ยงเองได้” ธนายังคงเอ่ยด้วยท่าทีที่ประชดประชัน หากหญิงสาวท้อขึ้นมาจริงๆ เขาก็พร้อมเลี้ยงได้เสมออยู่แล้ว

“ไอ้...” เดียน่าไม่รู้จะสันหาคำไหนมาต่อว่าร่างสูงตรงหน้า

“ไอ้อะไร...หืม มีอะไรกันคืนเดียวกล้าขึ้นเสียงใส่ขนาดเลยเหรอ หรืออยากโดนมากกว่าเมื่อคืน รอให้หายดีก่อนเถอะ จะทบทั้งต้นทั้งดอกเลย โทษฐานที่ปากดี แถมมาป่วยให้ฉันต้องเป็นหมอคอยดูแลอดหลับอดนอนแทบทั้งคืนอีก ขนาดชีโน่ ฉันยังไม่เคยได้ดูแลดีเท่าเธอเลย ตัวแสบเอ้ย!” ธนาเอ่ยออกมายาวเหยียด

“แล้วทำไมต้องดูแลด้วยล่ะ...ไม่ปล่อยให้ตายไปเลย จะได้ไม่ต้องเป็นภาระของคุณอีก เพราะคนอย่างเดียร์ก็ไม่มีอะไรที่ต้องเสียแล้ว แถมใครๆก็ไม่ต้องการเดียร์อีก แม้แต่พ่อก็ยังทิ้งเดียร์ไปเลย” หญิงสาวเอ่ยตัดพ้อขึ้นมาทันที เมื่อรู้สึกว่าเธอเป็นภาระของคนอื่นตลอด พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาไม่มีสาเหตุ เมื่อนึกถึงผู้เป็นพ่อ ที่ทิ้งเธอไป ชีวิตของเธอเลยต้องฝากไว้กับพ่อหม้ายปากร้ายอย่างธนา

“เดียร์...” ธนาตาลุกวาวขึ้นมาทันที เมื่อเห็นอาการของหญิงสาว พยายามเอื้อมมือไปปลอบ

“ไม่ต้องมายุ่ง...เดียร์ก็แค่เด็กอุปถัมภ์ ไหนๆคุณก็ได้ในสิ่งที่ต้องการไปแล้ว ก็ถือว่าเดียร์ได้ตอบแทนกับที่คุณเลี้ยงดูมาก็แล้วกัน เปิดเทอมเดียร์ขอออกไปอยู่ข้างนอก ไปใช้ชีวิตอิสระในแบบของเดียร์นะคะ ขอบคุณที่เลี้ยงดูเดียร์มาเป็นอย่างดี” หญิงสาวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่จุกอยู่ในอก

“เดี๋ยวๆ...ไปกันใหญ่แล้ว เธอเป็นอะไร อาการแบบนี้ของเธอมันหายไปนานแล้วนี้เดียร์ ทำไมถึงเป็นแบบนี้อีก” ธนานึกถึงอาการของเดียน่าเมื่อหลายปีก่อนทันที

“เดียร์ไม่รู้ เดียร์แค่อยากอยู่คนเดียว...” หญิงสาวพูดขึ้นมา พร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ

“ไม่...อาการแบบนี้เนี้ยนะอยากจะอยู่คนเดียว กว่าฉันจะรักษาเธอให้หาย ก็ใช้เวลานานพอสมควร ฉันไม่ยอมให้เธอไปจมปักกับอดีต แล้วเอามาตัดพ้อกับชีวิตเด็ดขาด เลิกคิดถึงเรื่องที่ผ่านมา ลืมมันไปให้หมด” ร่างสูงขยับเข้าไปใกล้ๆหญิงสาว แล้วเอ่ยบอกออกมา พร้อมกับจ้องมองใบหน้าของหญิงสาวนิ่ง แล้วก็อดใจไม่ไหวที่จะมอบจูบแสนหวานให้ จูบที่เต็มไปด้วยความเสน่หา และความห่วงใยจากเขาคนนี้เพื่อปลอบประโลมเธอ

“ขอโทษที่เผลอพูดไม่ดี...เธอจะไปไหนจากฉันไม่ได้ทั้งนั้นแหล่ะ ต้องอยู่เป็นเด็กอุปถัมภ์ของฉันไปตลอดชีวิต” เสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้นหลังจากที่ถอนจูบออก พร้อมกับจ้องมองหญิงสาวอย่างรู้สึกผิด ที่เผลอพูดอะไรไม่ดีออกมาให้หญิงสาวสะเทือนใจ

“แค่เด็กอุปถัมภ์เองเหรอ” เดียน่าเลิกคิ้วขึ้นมาถามร่างสูงตรงหน้า อย่างอยากได้ยินคำตอบอื่น

“อยากเป็นอะไรล่ะ หืม ไหนลองพูดขึ้นมาสิ” ธนาถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนละมุนขึ้น

“มีอะไรกันแค่คืนเดียว...คงไม่กล้าขอมีสถานะหรอก แบบนี้เขาก็เรียกแค่ว่า One Night กัน หรือไม่ก็แค่เด็กทดลองงานก็แค่นั้นแหล่ะค่ะ ไอ้คนแก่บ้ากาม หลอกกินเด็ก แบร่ๆ...” เดียน่าพูดขึ้นมา พร้อมกับท่าทางล้อเลียนร่างสูง แล้วรีบออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ไม่สนใจร่างสูงที่ยืนทำหน้าเหวออยู่

“เดียร์! นี้เธอกล้าหรอกฉันเหรอ ยัยเด็กแสบ รอหายดีก่อนเถอะ พ่อจะจับกระแทกให้จมเตียงไปเลย” ธนาได้แต่ก้นด่าออกไปตามหลัง เพราะหญิงสาวออกจากห้องไปแล้ว