ความลับไม่มีอีกต่อไปช่วงบ่ายของวันร่างสูงที่เป็นฝ่ายตื่นลืมตาขึ้นมาก่อน เพราะไอร้อนจากร่างบางในอ้อมกอด ที่แพร่มาสู่ตัวของเขา พร้อมกับอาการละเมอเพ้อจากพิษไข้ของหญิงสาว กับน้ำตาที่ไหลออกมาจากหางตาของเธอ แถมหัวใจของหญิงสาวยังเต้นเร็วระรัวอีก“แม่ขอโทษนะครับ ฟอร์ยู” เสียงหอบเหนื่อยเพ้อละเมอออกมาจากปากอันสั่นเทาของร่างบาง ที่นอนสั่นเทาเหมือนร่างเข้าทรง พร้อมกับใบหน้าที่มีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นมาเปียกชุ่มเต็มไปทั่วใบหน้า“หริ่งหริ่ง” ร่างสูงตบหน้าของเธอเบาๆ พร้อมกับเอยเรียกชื่อเธอขึ้น เพื่อเรียกสติให้เธอรู้สึกตัว“แม่ขอโทษ ที่แม่กับพ่อไม่สามารถเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ให้ลูกได้ แม่ขอโทษครับ” หญิงสาวยังคงละเมอเพ้อไม่หยุดร่างสูงที่ไม่รู้จะทำเช่นไร รีบดีดตัวลุกขึ้นจากที่นอนทันที แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือต่อสายหาใครบางคนอย่างร้อนรน โดยไม่อาจทนรอได้อีกต่อไป และก็ไม่รู้ด้วยว่าจะต้องทำเช่นไรไม่นานนักคนที่พจีพัฒน์โทรฯตามเมื่อสักครู่ก็มาถึงที่คอนโดฯของเขา แล้วก็จัดการธุระตามที่พจีพัฒน์บอกทุกอย่างจนแล้วเสร็จเรียบร้อย ตามหน้าที่ของเขาเอง จึงเก็บอุปกรณ์เข้าที่ และเตรียมตัวที่จะกลับไปทำหน้าที่ของเขาต่อ“ขอบคุณ
แฮปปี้เบิร์ธเดย์ NCกลับมาทางด้านของผับที่ทุกคนเริ่มทยอยกันกลับไปทีละคน เพราะร้านใกล้จะปิด และทุกคนก็เริ่มเมากันแล้ว บางคนก็สลบคอพับคาโต๊ะ จนเพื่อนบางคนต้องหิ้วปีกกันออกไปส่งถึงรถ“กลับกันดีๆน่ะ เว้ย” ชนาภัทรเอ่ยบอกเอกณัฐ เมื่อสองทั้งสองขึ้นแท็กซี่ เพราะตอนนี้อารยาเมาคอพับหลับไปแล้วชนาภัทรขอแยกตัวออกไปทำธุระต่อ เมื่อทยอยส่งเพื่อนๆขึ้นรถกลับกันจนเกือบหมดแล้ว เหลือเพียงแค่พจีพัฒน์กับพีรดา หญิงสาวที่เมาหน้าแดงระเรื่ออยู่ตอนนี้“ยัยแสบกลับบ้าน...” ร่างสูงเอ่ยบอก เมื่อเห็นหญิงสาวยืนโบกไม้โบกมือไม่ยอมขึ้นรถสักที“อื้มมม ฟอร์ยู...” หญิงสาวยังคงยืนโบกมือพร้อมกับโยกย้ายส่ายสะโพกไปมาอยู่อย่างนั้น“เบาๆหน่อย คนหันมามองกันแล้ว” พจีพัฒน์เดินเข้าไปใกล้และพยายามเอามือปิดปากของหญิงสาวเอาไว้เมื่อเริ่มพูดไม่รู้เรื่อง และยังเสียงดังออกมาอีก“ฟอร์ยู หริ่งจะไปหาฟอร์ยู หริ่งคิดถึงลูก...” เสียงอู้อี้ พร้อมกับใบหน้าแดงก่ำที่ทำหน้ายู่เหมือนกับเด็กยังไม่โต ใส่เขาตอนนี้ช่างน่ารักเอ็นดูเสียเหลือเกิน“รู้ว่าตัวเองไม่เคยดื่ม จะดื่มทำไม เมาแบบนี้คงไปหาลูกไม่ได้หรอก...” เสียงต่อว่าออกมาอย่างเอ็นดู เพราะไม่ได้ขึ้นเส
สารภาพรัก“หรีดหริ่ง...มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้คนเดียว ข้างนอกมีแต่กลิ่นบุหรี่ทั้งนั้นเลยน่ะ” ชนาภัทรที่ตามพีรดาออกมาจนถึง ถามขึ้นเมื่อเห็นหญิงสาวมานั่งลงข้างๆกับรถของพจีพัฒน์“ภัทร...มีอะไรเหรอ?” พีรดาถามขึ้น เมื่อเห็นว่าเสียงร่างสูงนั้นเป็นใคร แล้วลุกขึ้นยืนทันที“ฟู่ว์...เอาตรงๆเลยนะ เราชอบหริ่งน่ะ มาเป็นแฟนกับเราได้ไหม” ชนาภัทรเป่าลมออกทางทันที เพื่อรวบรวมความกล้าที่จะพูดออกมา“ภัทร” หญิงสาวทำตัวไม่ถูกขึ้นมา หันหน้ามองไปมาทางอื่น เพราะไม่คิดว่าชนาภัทรจะพูดอะไรแบบนี้ออกมา“เดิมทีเราให้ไอ้พีทมันช่วย เพราะเห็นว่าหริ่งกับมันสนิทกัน แถมอยู่บ้านหลังเดียวกันอีก แต่มันไม่ยอมทำอะไรเลย แม้แต่เบอร์โทร ที่เราเคยขอเบอร์หริ่งไปกับมันตั้งนานแล้ว แต่มันก็ไม่ยอมให้อ้างเหตุผลตลอด วันนี้ถือว่าเป็นโอกาสที่ดี และตรงกับวันเกิดเราด้วย เราเลยอยากจะขอโอกาสกับหริ่งดูสักครั้ง” ชนาภัทรร่ายยาวออกมาอธิบายถึงถึงความในใจของเขา ที่มีต่อหญิงสาวอย่างจริงใจ“ภัทร...เราบอกตรงๆน่ะ เราไม่อยากให้ภัทรหรือใครมาเสียเวลากับเราเลย...” พีรดาพูดออกมาตามตรง เพราะตอนนี้ชีวิตเธอไม่ได้ตัวคนเดียว“หริ่งยังไม่ต้องตอบ หรือปฏิเสธเราตอนน
พ่อสื่อ(รัก)ทุกคนยังคงนั่งดื่ม และคุยกันอย่างเพลิดเพลิน บางคนก็ลุกขึ้นไปโยกเต้นบ้าง เพราะนานๆที ที่จะได้ออกมาปลดปล่อยแบบนี้ และก็มารวมตัวกันต่ออยู่ที่เดิม จวบจนถึงเวลเดินทางมาถึงเกือบเที่ยงคืน“เวลานี้ เรามาฉลองกันน่ะภัทร ไม่ใช่เวลามาถามแต่เรื่องเรียนกัน อยู่ข้างนอกเราไม่คุยเรื่องเรียนกันน่ะ เข้าใจนะทุกคน” อารยาขัดขึ้นมาเสียก่อน เมื่อชนาภัทรเอาแต่พูดเรื่องเกี่ยวกับแต่การเรียน และสังเกตุเห็นท่าทีอ้ำอึ้งของพีรดาที่ลำบากใจด้วย“ใช่แล้ว หนึ่งพูดถูก สุขสันต์วันเกิดกับเพื่อนทั้งสองด้วยน่ะ มีความสุขมากๆน่ะสุดหล่อทั้งสองของฉัน” เอกณัฐเอ่ยชมเพื่อนสาวทันที แล้วหันไปทางเจ้าของวันเกิดทั้งสอง“ขอโทษด้วยน่ะทุกคน เต็มที่ได้เลยไม่ต้องเกรงใจ คืนนี้เรากับไอ้พีทเป็นเจ้าภาพเอง” ชนาภัทรพูดขึ้นมา พร้อมกับชูแก้วเครื่องดื่มขึ้นด้านณิชาที่แอบมาตามหลัง เพราะพึ่งทราบว่าวันนี้เป็นวันเกิดของพจีพัฒน์ และทราบว่าทุกคนฉลองกันที่ไหน จึงรีบตามมา ถึงแม้ว่าจะไม่มีใครเชิญมาก็ตามเมื่อทุกคนต่างกินดื่มกันอย่างสนุกสนาน แต่เจ้าของวันเกิดกลับไม่ยอมดื่ม เอาแต่สั่งการกัน เพราะวันนี้เป็นวันที่ชนาภัทรทวงคำตอบจากพจีพัฒน์ ที่เคยให
For Youตกเย็นร่างบางอันเปลือยเปล่ายังคงหลับสนิทอยู่แนบอกแกร่งของร่างสูง โทรศัพท์มือถือของเธอและเขาดังขึ้นมาหลายต่อหลายครั้ง แต่ร่างสูงไม่กล้ารับ เพราะเป็นเพื่อนๆที่โทรฯมา คงจะโทรฯมาถามว่าทำไมพวกเขาถึงไม่เข้าเรียนละสิสายตาคมจ้องมองสำรวจใบหน้าหวานที่หลับสนิทอยู่แนบอกอย่างพิจารณา เพราะนี้ก็ถือว่าเป็นครั้งแรกที่ได้สำรวจทุกรูขุมขนบนใบหน้าของเธอเป็นครั้งแรก มือสากลูบแก้มนวลเบาๆ พร้อมกับสายตาที่สื่อถึงความห่วงใยออกมาอย่างเห็นได้ชัดและเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้ ร่างสูงดึงลิ้นชักที่หัวเตียงออกมา พร้อมกับหยิบกล่องกำมะหยี่สีแดงสดไม่ใหญ่มากออกมา ซึ่งภายในประกอบไปด้วย สร้อยข้อมือที่ผลิตจากทองคำขาวที่เขาสั่งทำเป็นพิเศษ มีจี้ประดับตกแต่ง ซึ่งมีตัวอักษรภาษาอังกฤษในจี้ระบุว่า ‘For you’ ซึ่งเป็นชื่อเล่นของลูกชายของเขาและเธอนั้นเอง มือหนาหยิบขึ้นมามองสำรวจอีกที แล้วจึงบรรจงสวมให้แก่ข้อมือด้านซ้ายของร่างบาง โดยที่เธอยังคงหลับสนิท ไม่รับรู้อะไรเลย“อื้อพีท...” เสียงอู้อี้ดังออกมาจากร่างบาง เมื่อถูกรบกวนการนอน“อื้ม...คิดว่าเป็นใครล่ะ” เสียงนุ่มตอบรับกลับไป แล้วถามร่างบางตรงหน้าที่ยังนอนแนบอยู่กับอกแกร่ง“
บทลงโทษ NCคอนโดฯหรูกลางเมืองกรุงเมื่อลากหญิงสาวออกมาจากมหาวิทยาลัยได้แล้ว พจีพัฒน์ขับรถตรงมายังคอนโดหรูสูงเสียดฟ้าของพวกเขาทันที เพราะไม่รู้ว่าจะพาหญิงสาวไปที่ใด เพราะทั้งคู่ก็ยังสวมใส่ชุดนักศึกษากันทั้งคู่“พากลับมาที่คอนโดฯทำไม” หญิงสาวถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ เมื่อร่างสูงพาเธอกลับมาที่คอนโดฯคืน แทนที่จะพาไปที่อื่น“แล้วจะให้ไปไหนละ...ชุดก็ยังเป็นชุดนักศึกษาอยู่” ร่างสูงเปิดประตูเข้ามาตามหลังร่างบาง แล้วพูดขึ้นพร้อมกับเปลี่ยนรองเท้า“...” หญิงสาวไม่เอ่ยตอบกลับมา เอาแต่เดินไปทางห้องของเธออย่างเบื่อหน่ายร่างสูงรีบก้าวเท้ายาวตามหญิงสาวไปอย่างเร่งรีบ แล้วเอาตัวเขามาขวางทางหญิงสาวเอาไว้ทันที ไม่ให้เธอได้เข้าห้องของตัวเอง แล้วจับแขนเธอไว้“เดี๋ยว...ใครอนุญาตให้เข้าห้องนี้” พร้อมกลับถามขึ้น“อ้าว...ก็นี้มันห้องหริ่งนะ ว้ายยยย” ร่างบางไม่ทันที่จะได้ถามอะไรให้มากความ ก็ต้องร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อร่างสูงอุ้มเธอขึ้นมาในท่าเจ้าสาวโดยไม่พูดอะไร“จะ จะทำอะไร” หญิงสาวถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ติดขัดอยู่ในลำคอ“ทำโทษ...” เสียงเข้มตอบกลับเพียงแค่สั้นๆพจีพัฒน์อุ้มหญิงสาวเดินไปทางห้องนอนของเขาต่อทันที โ