Ep.5 หิมะตกในไทย

Ep.5 หิมะตกในไทย

เช้าวันใหม่ที่ดูสดใสเเละสดชื่นหลังจากที่เมฆฝนเริ่มจางหายไป ทว่าความสดใสเเละสดชื่นของบรรยายนั้นกลับไม่สามารถเรียกร้องความสนใจจากใครบางคนได้เลย

ลูกกวาดนั่งเท้าคางมองไปทางหน้าต่างกำลังคิดเรื่องราวที่น่าปวดหัว เเต่เธออดคิดเรื่องคู่หมั้นไม่ได้เลย เมื่อคืนก็ยากยิ่งหนักที่จะข่มตาหลับลง ความกลัวเข้าครอบงำจิตใจ กลัวว่าคนที่เธอรักจะนอกกายไปนอนกับผู้หญิงคนนั้นทั้งที่ยังเป็นคู่หมั้นกับเธอ

ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว ยิ่งฟุ้งซ่านก็ยิ่งฟังอาจารย์สอนไม่รู้เรื่องเลย เพราะเธอไม่ได้โฟกัสอะไรนอกจากเพลิงกัลป์คู่หมั้นของเธอ

"วันนี้ยัยคนพูดมากเป็นอะไรไปเนี่ย เงียบผิดปกติ" ติช่า เพื่อนสนิทของลูกกวาดหันมากระซิบกับมะปรางเพื่อนอีกคนด้วยความงุนงงระคนอึ้งไม่ใช่น้อยที่คนพูดมากพูดเก่งอย่างลูกกวาดจะสงบปากสงบคำได้ขนาดนี้ เพราะตั้งเเต่เข้าเรียนมา ลูกกวาดไม่พูดไม่จากับพวกเธอเเม้เเต่คำเดียว เจ้าตัวเอาเเต่นั่งเหม่อลอยใจลอยไปไหนก็ไม่รู้

"นั่นสิ ปกติพูดไม่หยุดเลย" มะปรางพยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับติช่า นี่มันเป็นอะไรที่มหัศจรรย์ใจมากที่ลูกกวาดนั่งเงียบมาเป็นชั่วโมงได้ขนาดนี้ วันนี้หิมะจะตกที่เมืองไทยไหมนะ

"สงสัยจะไม่สบายหรือเปล่า?" เห็นสีหน้าของเพื่อนดูเเปลกไป หรือที่ลูกกวาดไม่พูดไม่จาเธออาจจะรู้สึกไม่สบาย

"ลูกกวาดเเกไม่สบายหรือเปล่า ดูเงียบผิดปกตินะ" มะปรางตัดสินใจสะกิดเพื่อนเเล้วเอ่ยปากถามด้วยความเป็นห่วง หากว่าเพื่อนเกิดไม่สบายจริง ๆ เดี๋ยวเธอจะอาสาพาเพื่อนไปพักเอง

ลูกกวาดเมื่อโดนเพื่อนสะกิดก็สะดุ้งหลุดออกจากภวังค์ก่อนจะฝืนยิ้มบาง ๆ เเล้วตอบกลับเพื่อน

"เปล่าหรอก ไม่มีไร" หากให้เธอพูดความจริงออกมา เพื่อน ๆ ต้องเค้นถามอีกนานเลย เธอรู้นิสัยของติช่าเเละมะปรางดี เพราะเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งเเต่สมัยมัธยมเเล้ว พอจะขึ้นมหาลัยฯ สาว ๆ ก็ตัดสินใจมาเรียนคณะนิเทศศาสตร์ด้วยกัน เพราะมีความชอบเหมือน ๆ กัน

"เเน่นะ?" นี่ขนาดตอบว่าไม่มีอะไร ติช่ายังไม่เลิกเค้นเอาความจริงจากเธอเลย

"อืม" ลูกกวาดตอบเเค่นั้นก็รีบสลัดความคิดฟุ้งซ่านทั้งหมดที่เกี่ยวกับคู่หมั้นเเล้วหันกลับมาสนใจในการเรียนจนเพื่อนทั้งสองต้องหันมามองตากันปริบ ๆ กับอาการที่เเปลกไปของลูกกวาด มันต้องมีอะไรที่ทำให้เพื่อนของพวกเธอไม่สบายใจอยู่เเน่ ๆ ไม่งั้นลูกกวาดจะไม่เงียบกริบเเบบนี้

@ห้องน้ำ

"โอ้ย! เสียดายที่สุดเลย!" ลูกกวาดที่กำลังจะเปิดประตูออกจากห้องน้ำก็เป็นอันต้องชะงักลงเมื่อได้ยินเสียงของหญิงสาวสบถออกมาอย่างหัวเสีย เธอเลยขอสอดรู้สอดเห็นหน่อยว่าเจ้าหล่อนเป็นอะไรมาถึงได้มาโวยวายในห้องน้ำ

"เป็นอะไรของเเกยัยจูน?" ได้ยินชื่อของหญิงสาวขี้โวยวายเท่านั้นเเหละ ลูกกวาดก็ตาลุกวาวรู้สึกคุ้นชื่อของหญิงสาวคนนี้ ชื่อเหมือนผู้หญิงที่ควงเเขนว่าที่สามีของเธอเลย หรือว่าจะเป็นคนคนเดียวกัน อาจเป็นไปได้ น้ำเสียงคล้ายกันมาก

"ก็เมื่อวานนะสิ อุตส่าห์ชวนพี่เพลิงไปดื่มที่ห้องได้เเล้วเชียว อยู่ ๆ พี่เพลิงก็ดันติดธุระ อดได้ขึ้นเตียงกับพี่เพลิงเลยอ่ะ" จูนมีสีหน้าหงุดหงิดบูดบึ้งระบายความเสียดายให้เพื่อนของเธอฟังโดยไม่รู้เลยว่าคู่หมั้นของชายหนุ่มกำลังเเอบฟังบทสนทนาอยู่ในห้องน้ำใกล้ ๆ

"เอานา ไว้คราวหน้าก็ได้" เพื่อนของจูนยกมือบางตบไหล่มนของเพื่อนเบา ๆ เป็นการปลอบใจ

"อืม เเต่ก็อดเสียดายไม่ได้ไง"

"ปะ ไปหาอะไรกินกันดีกว่า"

จากนั้นสองสาวก็เดินออกจากห้องน้ำไป ลูกกวาดจึงเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไปจากเมื่อเช้าอย่างสิ้นเชิง รอยยิ้มตรงมุมปากสวยปรากฏขึ้นเหมือนคนเจ้าเล่ห์

"งั้นก็เเสดงว่าพี่เพลิงไม่ได้ไปดื่มกับยัยนั่น" ลูกกวาดมองดูตัวเองผ่านกระจกใสก่อนจะฉีกยิ้มร้ายเจ้าเล่ห์เพทุบายให้กระจก

"สงสัยพี่เพลิงเเค่อยากสลัดเราทิ้ง หึ ๆ มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะคะ...ว่าที่พ่อของลูก" ลูกกวาดกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อมีเเผนการร้ายผุดขึ้นมาในหัวน้อย ๆ ของเธอ

@ตึกคณะวิศวะ

"ไอ้ลุคส่งประเเจเบอร์ 19 ให้กูหน่อย" ชายหนุ่มใบหน้าหล่อรูปร่างกำยำมัดกล้ามเเน่น ๆ ท่อนบนปราศจากเสื้อผ้าโชว์เนื้อหนังมังสากำลังวุ่นอยู่กับการซ่อมอะไรบางอย่างใต้กระโปรงรถ

"กูบอกว่าเบอร์ 19 ไม่ใช่ เบอร์ 17" เพลิงมัวเเต่หมกมุ่นอยู่กับการซ่อมรถ เเต่ก็เหลือบมองประเเจที่เพื่อนยื่นมาให้ก็ต้องถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายเมื่อประเเจที่ขอไม่เป็นไปตามความต้องการ โอ้ย! จะบ้าตาย เรียนมาจนอยู่ปี 3 เเล้ว ไม่คิดว่าเพื่อนจะยังสมองช้าอยู่อีก เพลิงจึงหันมากะจะว่าเพื่อนสักหน่อย

"ยัยลูกกบ!!!"

"คิดถึงคู่หมั้นจังเลยค่ะ^⁠_⁠^"