บทที่ 1 การแต่งงานแทนเพื่อแก้เคล็ด

ฤดูใบไม้ร่วงปี 2015 เซี่ยซีหว่านกำลังนั่งอยู่บนรถไฟ ซึ่งรถไฟกำลังออกจากชนบทมุ่งสู่สถานีปลายทางเมืองไห่เฉิง

เธอถูกทิ้งไว้ที่ชนบทตั้งแต่อายุ 9 ขวบ และวันนี้เธอถูกรับกลับไป มีเพียงเหตุผลเดียวก็คือ ตระกูลเซี่ยต้องการให้ลูกสาวของของเขาแต่งเข้าไปในสวนโหย่วหลานเพื่อแก้เคล็ด

ได้ยินมาว่าเจ้าบ่าวของสวนโหย่วหลานนั้นป่วยหนัก ตระกูลเซี่ยมีลูกสาวสองคน แต่ทั้งสองคนกลับไม่เต็มใจที่จะแต่งงาน ดังนั้นตระกูลเซี่ยจึงรับเธอซึ่งได้รับการเลี้ยงดูในชนบทกลับมา และขอให้เธอแต่งงานแทนเพื่อเป็นการแก้เคล็ด

เซี่ยซีหว่านที่นั่งอยู่ในตู้นอน เธอกำลังอ่านหนังสือเล่มหนึ่งในมือของเธอ แต่จู่ ๆ ประตูก็ถูกผลักออกอย่างกะทันหัน และลมหนาวด้านนอกก็พัดโชยเข้ามาพร้อมกับกลิ่นคาวเลือด

เมื่อเซี่ยซีหว่านลืมตาขึ้นมาก็พบเข้ากับชายหนุ่มร่างสูงที่มีใบหน้าหล่อเหลาล้มเข้ามาจากทางด้านนอก

เขามีสภาพหมดสติ

และไม่กี่นาทีต่อมา ชายชุดดำสองสามคนก็วิ่งเข้ามาและพูดขึ้นว่า “ลูกพี่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ ฆ่าเขาเลยเถอะ”

“ใครบอกว่าไม่มี?”

ผู้ชายที่มีรอยแผลเป็นและดูเหมือนจะเป็นหัวหน้ามองตรงไปที่เซี่ยซีหว่าน

เซี่ยซีหว่านคิดไม่ถึงเลยว่าเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันจะเกิดขึ้นกับเธอ ชายหนุ่มที่จู่ ๆ ก็ตกลงมาบนตู้โดยสารของเธอ กลับทำให้เธอต้องตกอยู่ในอันตรายที่ถึงแก่ชีวิต ภายในดวงตาของผู้ชายที่มีรอยแผลเป็นนั้นแสดงเจตนาฆ่าออกมาอย่างชัดเจน และเห็นได้ชัดว่าเขาต้องการที่จะฆ่าเธอ

เซี่ยซีหว่านเหลือบมองอาวุธในมือของพวกเขาอย่างเงียบ ๆ และรีบร้องขอความช่วยเหลือด้วยความตื่นตระหนกว่า “อย่าทำร้ายฉันเลย ฉันไม่เห็นอะไรเลยจริง ๆ”

ผู้ชายที่มีรอยแผลเป็นเดินมาด้านหน้าพร้อมกับมองดูใบหน้าเล็ก ๆ ของเซี่ยซีหว่าน เธอสวมผ้าคลุมหน้าจึงทำให้ไม่เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเธอ และมองเห็นเพียงดวงตาสว่างสดใสที่เผยให้เห็นอยู่ด้านนอกผ้าคลุมเท่านั้น

ดวงตาคู่นั้นสว่างสดใสมาก ระหว่างที่เขากำลังพินิจพิจารณาอยู่นั้น ดวงตาคู่สวยก็เกิดสั่นไหวขึ้นเล็กน้อย

ผู้ชายที่มีรอยแผลเป็นไม่เคยเห็นใครที่มีดวงตางดงามถึงเพียงนี้มาก่อน เธอตราตรึงอยู่ในใจของเขาภายในชั่วพริบตา ช่วงเวลาที่ผ่านมาเขาก็แทบจะไม่ได้แตะต้องผู้หญิงเลยจนถึงทุกวันนี้ และทันใดนั้นเขาก็เกิดความคิดชั่วร้ายขึ้นภายในใจ

“น้องสาวคนสวย พวกพี่จะไม่ทำรายน้องหรอก แต่น้องต้องเชื่อฟังพวกพี่”

ร่างผอมเพรียวของเซี่ยซีหว่านสั่นเทาด้วยความกลัว เธอพูดอย่างน่าสงสารว่า “ฉันยังไม่อยากตาย ฉันกลัวแล้ว ได้โปรดไว้ชีวิตฉันด้วย”

การร้องขอชีวิตที่นุ่มนวลและอ่อนโยนของหญิงสาวนั้นทำให้ผู้ชายที่มีรอยแผลเป็นรีบกระโจนเข้าหาเธออย่างรวดเร็ว

“ลูกพี่เชิญก่อนเลย เรามาส่งสาวสวยคนนี้ขึ้นสวรรค์กันเถอะ”

ภายในตู้โดยสารเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะอันหยาบคายต่อสาวสวยที่ดูน่าสงสารคนนั้น ผู้ชายที่มีรอยแผลเป็นก็วางอาวุธลงและเอื้อมมือเข้าไปกระชากกระดุมเสื้อผ้าของเซี่ยซีหว่านให้หลุดออกอย่างแรง

แต่ไม่กี่วินาทีต่อมาก็มีกำปั้นของมือสีขาวเล็ก ๆ ชูขึ้นมา

เมื่อผู้ชายที่มีรอยแผลเป็นเงยหน้าขึ้น เขาก็สบตาเข้ากับดวงตาอันสดใสของหญิงสาว ในตอนนี้ดวงตาที่ตื่นตระหนกของเธอ กลับกลายเป็นดวงตาที่ฉายแววเยือกเย็นออกมา

“แก!”

ผู้ชายที่มีรอยแผลเป็นต้องการที่จะพูดบางอย่างออกมา แต่เซี่ยซีหว่านยกมือขึ้นและแทงเข็มสีเงินในมือของเธอเข้าไปในหัวของเขาทันที

ผู้ชายที่มีรอยแผลเป็นหมดสติ และล้มลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว

“ลูกพี่!”

ชายชุดดำหลายคนต่างพากันตื่นตกใจ พวกเขากำลังจะก้าวไปข้างหน้า แต่ทันใดนั้นชายหนุ่มที่นอนอยู่บนพื้นก็ลืมตาขึ้นมา เขาคว้าอาวุธขึ้นมาและต่อสู้กับกลุ่มชายชุดดำนั้น

ชายชุดดำทั้งหมดเริ่มล้มลงกับพื้นทีละคน ๆ

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก

เซี่ยซีหว่านลุกขึ้นนั่ง เธอรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าชายผู้นี้แสร้งทำเป็นอยู่ในอาการโคม่า และเลือดบนร่างกายของเขาก็เป็นเลือดของคนอื่น

เซี่ยซีหว่านเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มผู้นั้น ชายหนุ่มผู้นั้นก็มองมาที่เธอเช่นกัน เขามีดวงตาที่คมคายเฉียบแหลมราวกับเหยี่ยว ใครก็ตามที่จ้องมองดวงตาของเขาต่างก็รู้สึกราวกับถูกมนต์สะกดไว้

“คุณชาย พวกเรามาช้าเกินไป”

ผู้คนที่มาช่วยเหลือรีบวิ่งเข้ามาและเริ่มจัดการกับปัญหาที่เกิดขึ้นอย่างเป็นระบบระเบียบ คนสนิทของเขาก็ยื่นผ้าเช็ดหน้าที่สะอาดให้กับชายหนุ่มผู้นั้น

ชายหนุ่มผู้นั้นเช็ดมือของเขาอย่างสง่างาม จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปอยู่ตรงหน้าของเซี่ยซีหว่านอย่างสุขุม มือที่แข็งแรงก็บีบคางเล็กที่สวยงามของเธอไว้

เขาหรี่ตามองเธออย่างสนุกสนาน และโทนเสียงอันทุ่มต่ำแต่เต็มไปด้วยพลังของเขาก็พูดขึ้นว่า “เธอคิดว่าฉันจะจัดการกับเธอยังไงดี?”

คางของเธอถูกบีบเอาไว้ด้วยนิ้วมือเรียวบางของเขา และเซี่ยซีหว่านก็ถูกบีบบังคับให้มองขึ้นไปที่เขา ชายคนนั้นมีรูปร่างหล่อเหลา ดูไม่ธรรมดา รัศมีของเขาช่างแข็งแกร่ง และเย็นชาราวกับคืนที่มืดมิด

เมื่อครู่นี้เขาเช็ดมือของเขาแล้ว แต่เธอยังคงได้กลิ่นคาวหวานและกลิ่นไอของความเยือกเย็นเหี้ยมโหดจากตัวเขา

การเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็นและยากที่จะถอนตัว

ชายหนุ่มผู้นี้อันตรายอย่างแน่นอน

ผัวะ!

เซี่ยซีหว่านตีเข้าที่มือของชายหนุ่มผู้นั้น และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “อวดดี ฉันเป็นว่าที่เจ้าสาวของสวนโหย่วหลาน และฉันกำลังจะแต่งงาน!”

เจ้าสาวที่กำลังจะแต่งงานเข้าสวนโหย่วหลานอย่างนั้นเหรอ?

ชายหนุ่มเลิกคิ้วรูปดาบขึ้น แบบนี้ค่อยน่าสนใจหน่อย เจ้าสาว...ของเขา?

“คุณเป็นคนไห่เฉิงเหรอ？ ถ้าอย่างนั้นคุณควรจะรู้ว่าลูกสาวของตระกูลเซี่ยกำลังจะแต่งงานเข้าสวนโหย่วหลาน งานแต่งงานครั้งนี้ทำให้คนทั้งเมืองต่างพากันตื่นเต้น และฉันก็คือเจ้าสาวคนนั้น หากเกิดอะไรขึ้นกับฉัน คุณคิดว่าคุณจะไม่ต้องเจอกับปัญหาใหญ่อย่างงั้นเหรอ？ ปล่อยฉันซะ ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้น และฉันก็จะไม่พูดอะไรออกไปเช่นกัน!”

ตอนนี้เซี่ยซีหว่านอยากจะขอบคุณแม่เลี้ยงหลี่ยู่หลานของเธอจริง ๆ หลี่ยู่หลานรับเธอกลับไปที่ ไห่เฉิง แต่กลับให้เธอนั่งรถไฟราคาถูกเท่านั้น แต่งานแต่งงานที่เธอจัดขึ้นนั้นให้ความรู้สึกหรูหราเป็นอย่างยิ่ง และทำให้เธอได้รับชื่อเสียงเป็นอย่างมาก

ลูกสาวของตระกูลเซี่ยแต่งเข้าสวนโหย่วหลาน นี่เป็นข่าวซุบซิบที่ใหญ่ที่สุดในไห่เฉิง เซี่ยซีหว่านพนันว่าชายหนุ่มผู้นี้ไม่ต้องการมีปัญหาเป็นแน่แท้

ชายหนุ่มผู้นั้นมองมาที่เธอด้วยความสนใจ วันนี้เขาถูกคู่ต่อสู้ทางธุรกิจจ้างวานฆ่า และบังเอิญพบเจอกับหญิงสาวคนนี้

เมื่อมองดูแล้วหญิงสาวคนนี้น่าจะอายุไม่เกิน 20 ปี แม้ว่าใบหน้าจะซีดเซียวและสวมใส่เสื้อผ้าสกปรกเลอะเทอะ แต่ดวงตาสว่างสดใสและชาญฉลาดของเธอกลับเปล่งประกายเจิดจ้า

ที่สำคัญคือเธอยังเป็นเจ้าสาวของเขา

ชายหนุ่มผู้นั้นถอนสายตาของเขาออกมา และนำคนของเขาเดินจากไป

เซี่ยซีหว่านค่อย ๆ คลายปลายนิ้วที่กำไว้แน่นของเธอออกจากกัน

ทันใดนั้นชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเธอก็หันกลับมาอย่างเงียบ ๆ เขามองมาที่เธอ และพูดช้า ๆ ด้วยริมฝีปากบางของเขาที่เธอสามารถเข้าใจได้ว่า “เราจะพบกันใหม่เร็ว ๆ นี้”

......

ณ คฤหาสน์หลี่กง งานแต่งงานของตระกูลเซี่ยได้จัดขึ้นที่นี่ในวันนี้

ภายในห้องรับรองเจ้าสาว เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยมองดูเซี่ยซีหว่านน้องสาวต่างมารดาของเธอ และพูดว่า “เซี่ยซีหว่านแม่ของเธอจากไปตั้งแต่เธออายุเพียงเก้าขวบ ต่อมาเธอก็ผลักคุณปู่ตกบันไดด้วยมือของเธอเอง แม้แต่หมอดูก็บอกว่าเธอเป็นดาวแห่งหายนะ พ่อจึงส่งเธอไปอยู่บ้านนอก ครั้งนี้หากไม่จำเป็นต้องให้เธอกลับมาแต่งงานเพื่อแก้เคล็ด เธอก็คงจะได้อยู่บ้านนอกไปทั้งชีวิต เพราะฉะนั้นเธอจงจำไว้ให้ดีว่าเธอไม่ใช่ลูกสาวของตระกูลเซี่ย แต่เป็นเพียงสุนัขที่เลี้ยงโดยตระกูลเซี่ย!”

เซี่ยซีหว่านนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เธอพูดอย่างเย็นชาว่า “สุนัขตัวนี้ของเธอกำลังเห่าใครอยู่เหรอ”

เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยเอามือท้าวเอวแล้วพูดว่า “สุนัขกำลังเห่าเธออยู่ไงล่ะ!”

เซี่ยซีหว่านยิ้มและพูดว่า “ฉันรู้แล้ว ๆ เพราะฉะนั้นเธอไม่ต้องเห่าแล้ว”

เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยเพิ่งจะรู้ตัวว่าเธอถูกเซี่ยซีหว่านหลอกด่า เธอมองดูดวงตาที่สดใสของเซี่ยซีหว่าน ตั้งแต่กลับมาเธอสวมผ้าคลุมหน้าไว้ตลอดเวลาและเผยให้เห็นเพียงดวงตาคู่หนึ่งเท่านั้น และดวงตาคู่นี้ทำให้ผู้คนคิดว่าเธอเป็นสาวงามที่น่าทึ่งคนหนึ่ง

เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยรู้สึกอิจฉามากเสียจนอยากจะควักดวงตาคู่นั้นออกมาให้รู้แล้วรู้รอด คนบ้านนอกคอกนาอย่างเซี่ยซีหว่านจะกลายเป็นสาวงามได้อย่างไร แน่นอนว่าต้องเป็นผู้หญิงอัปลักษณ์อย่างแน่นอน!

“ซีหว่าน ฤกษ์งามยามดีมาถึงแล้ว ออกเดินทางได้แล้ว!” ทันใดนั้นเซี่ยเจิ้งกั๋วและหลี่ยู่หลานก็เข้ามาพร้อมกับกลุ่มแขกผู้มีเกียรติ