บทที่ 9 เจ้ามันเสแสร้ง

บทที่ 9 เจ้ามันเสแสร้ง

"นี่เจ้าองค์ชายเสี่ยวหลงอยู่ในห้องหรือไม่ ? เข้าไปบอกองค์ชายให้ข้าทีว่าข้าขอพบ" 

"พะย่ะค่ะพระชายา" ขันทีขององค์ชายที่ยืนอยู่ด้านหน้าห้องได้ตอบรับคำสั่งของพระชายาพร้อมเดินเข้าไปในห้องเพื่อกราบทูลเรื่องที่พระชายาขอเข้าพบ ไม่นานนักขันทีก็ได้เดินออกมา

"องค์ชายให้พระชายาเข้าไปพบได้พะย่ะค่ะ แต่ทว่าองค์ชายให้พระชายาเข้าไปในตำหนักเพียงลำพังโดยไม่มีสาวใช้หรือนางกำนัลตามเข้าไปพะย่ะค่ะ"  จิวหลินคิ้วขมวดชนกันอย่างไม่เข้าใจ ทำไมองค์ชายเสี่ยวหลงต้องทำตัวเช่นนี้หรือเขาไม่ชอบอยู่กับผู้คนมาก ๆ กันนะ จิวหลินจึงหันกลับไปสั่งนางกำนัลพร้อมกับซือเล่อให้รออยู่ด้านนอก

"เช่นนั้นพวกเจ้ารอข้าอยู่ด้านนอกแล้วกัน"

"เพคะ /พะย่ะค่ะ" จิวหลินย่ำเท้าเดินเข้าไปเหยียบในตำหนักของเสี่ยวหลง ด้านในห้องของเขาเต็มไปด้วยตำรามากมายแทบจะเป็นห้องอ่านตำรามากกว่าเป็นตำหนักขององค์ชายเสียมากกว่า นางเดินเข้ามาเรื่อย ๆ ก็ต้องชะงักเมื่อจู่  ๆ เขาก็เอ่ยดังขึ้น 

"มีเรื่องอันใดเจ้าถึงมาหาข้าถึงที่นี่ คงไม่มาโวยวายเรื่องที่ข้าไม่ยอมร่วมหอกับเจ้าหรอกนะ เพราะสักครู่ข้าเห็นคนของตระกูลจิวมาคงจะมาถามเรื่องความมั่นคงของตระกูลสินะ ยิ่งวันนี้ท่านพ่อเอ่ยเรื่องบุตรของข้าอีก เจ้าคงไม่ได้มาเสนอตัวให้ข้าถึงห้องของข้าหรอกใช่มั้ย ? " วาจาถากถางที่เอ่ยออกมาจากด้านหลังของจิวหลินทำให้นางหันกลับไปมองก็พบว่าเสี่ยวหลงนั้นกำลังนั่งเขียนอักษรอยู่อีกฝั่ง

"องค์ชายเหตุใดท่านถึงมองว่าหม่อมฉันเป็นสตรีเช่นนั้นเพคะ ถึงแม้ว่าหม่อมฉันจะเป็นเพียงบุตรสาวของใต้เท้าที่ไม่ได้มีอำนาจใหญ่โตอันใดแต่การที่องค์ชายต่อว่าตระกูลของหม่อมฉันเช่นนี้ก็ไม่สมควรนะเพคะ" จิวหลินกล่าวเสียงแข็ง

"ฮึ ! แล้วเจ้าเข้ามาหาข้าไม่ใช่เรื่องนี้หรอกหรือ " เขาจ้องมองใบหน้าของจิวหลินด้วยดวงตาแข็งกร้าวอย่างดุดัน

"หม่อมฉันมาหาองค์ชายเพราะต้องการขอห้องพักให้กับสาวรับใช้หม่อมฉันต่างหากเพคะ ส่วนเรื่องเข้าห้องหอหรือร่วมเตียงอันใดนั้นหม่อมฉันไม่เคยคาดหวังเลยเพคะ ยิ่งองค์ชายไม่สนใจหม่อมฉัน หม่อมฉันก็ยิ่งพอใจเพคะ " เสี่ยวหลงเงยหน้ามองสตรีที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ พลางลุกเดินเข้ามาใกล้พร้อมสายตาที่เย็นชาจนจิวหลินรู้สึกถึงความเย็นยะเยือกเมื่อเขาได้เดินเข้ามาใกล้ ๆ นาง

"ไม่สนใจอย่างนั้นหรือ หรือว่าเจ้ามีแผนอันใดสตรีในใต้หล้าไม่มีผู้ใดที่ไม่หวังสูงหรอกนะ เจ้าคงเป็นสตรีที่ร้ายกาจมารยาแสร้งทำเป็นไม่สนใจเรื่องพวกนี้แต่อย่าคิดว่าข้าดูไม่ออกว่าเจ้านั้นอยากให้ข้าแตะเนื้อต้องตัวเจ้าจนตัวสั่น มิเช่นนั้นเจ้าจะกล้าเข้ามาที่ห้องของข้าเพียงลำพังทำไม" เขาเดินเข้ามาใกล้จนจิวหลินเดินถอยหลังชนเข้ากับตู้หนังสือ นางไม่สามารถเดินหนีเขาได้อีก เสี่ยวหลงบีบข้อมือของนางแน่นเพื่อเค้นให้นางแจ้งจุดประสงค์ของนางออกมาให้เขาได้รับรู้

"อย่าเข้ามานะ ปล่อยหม่อมฉันนะเพคะ หม่อมฉันเจ็บอีกอย่างเป็นพระองค์เองไม่ใช่หรือเพคะที่สั่งให้หม่อมฉันเข้ามาที่นี่เพียงลำพังแล้วเหตุใดพระองค์ถึงต่อว่าหม่อมฉันเช่นนี้" จิวหลินพยายามแกะมือของเสียวหลงออกพร้อมเอ่ยตอบเขาเสียงสั่น 

"หากข้าไม่สั่งเช่นนั้นก็จะไม่ได้รู้ว่าเจ้าเป็นสตรีเช่นใด หรือว่าเจ้าเป็นคนของฮ่องเฮาส่งมาเพื่อสอดส่องข้า " 

"จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไรเพคะ หม่อมฉันยังไม่เคยเห็นพระพักตร์ของฮองเฮาด้วยซ้ำ ทำไมองค์ชายต้องมองโลกในแง่ร้ายเช่นนั้นเพคะ "

"ก็เพราะรอบตัวของข้าล้วนมีแต่ผู้คนที่เอาแต่คอยแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นอย่างไรล่ะ แม้เจ้าจะเอ่ยออกมาเช่นนั้นข้าก็ไม่มีทางเชื่อเจ้าหรอกนะ ถ้าเจ้าไม่ชอบแล้วเจ้าจะให้บุรุษที่มิใช่สวามีตนเองแตะเนื้อต้องตัวอย่างนั้นหรือ อย่าคิดว่าข้าไม่รู้เจ้าเข้ามาอยู่ในตำหนักข้าไม่พ้นคืนก็พาชายชั่วเข้ามามั่วกันอยู่ในตำหนักของข้า " จิวหลินใบหน้าผลันเปลี่ยนสีเมื่อได้ยินคำพูดขององค์ชายห้าที่เขาพูดเรื่องนี้ขึ้นมาหรือว่าเขาเห็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนทั้งหมด 

"ไม่ใช่นะเพคะ หม่อมฉันไม่รู้จักชายผู้นั้นแม้แต่น้อย องค์ชายหยุดกล่าวหาหม่อมฉันได้แล้วนะเพคะ และปล่อยหม่อมฉันเสียที "

"เหอะ ! ข้าพูดความจริงเจ้าถึงกับชักสีหน้าแถมยังไม่กล้าสบตาข้าอีกด้วย "

"แล้วแต่องค์ชายเถอะเพคะ หม่อมฉันไม่อยากจะพูดเรื่องนี้กับพระองค์แล้ว ปล่อยหม่อมฉันนะเพคะ' จิวหลินดิ้นหนีให้เขาปล่อยตนเอง เป็นจังหวะเดียวกับที่เขาเองก็กระชากนางแรงทำให้นางล้มลงแขนไปชนกับขอบตู้หนังสือทำให้จิวหลินได้รับบาดเจ็บ 

"โอ๊ย ! " 

สีหน้าขององค์ชายเสี่ยวหลงรู้สึกผิดเพราะเขาเองก็ไม่ได้อยากให้นางได้รับบาดเจ็บ 

"ผู้ใดอยู่ข้างนอกเข้ามาด้านในที " น้ำเสียงเข็มก้องกังวานให้ข้ารับใช้ที่อยู่ด้านนอกเข้ามาด้านในไม่นานนักก็มีขันทีรีบเดินเข้ามาเห็นพระชายานั่งอยู่กับพื้นจับกุมแขนของตนเองที่เริ่มบวมแดงก็พอเข้าใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องนี้ 

"เจ้าพาพระชายาออกไป " 

"ไม่ต้อง ข้าเดินกลับเองได้ หม่อมฉันไม่คิดเลยนะเพคะว่าพระองค์จะเป็นคนเช่นนี้หม่อมฉันคิดว่าเพียงใบหน้าของพระองค์ที่ได้รับบาดแผลแต่ไม่คิดเลยว่าจิตใจของพระองค์จะมืดบอดไปด้วย " จิวหลินโมโหมากที่องค์ชายทำเช่นนี้กับนาง นางลุกขึ้นเดินย่ำเท้าออกจากห้องด้วยสีหน้าบึ้งตึงพร้อมใช้มือจับแขนที่เจ็บของตนออกไป เมื่อซือเล่อเห็นก็ตื่นตระหนกเข้าถามจิวหลินทันที

"เกิดเรื่องอันใดขึ้นเพคะ เหตุใดแขนพระชายาถึงได้รับบาดเจ็บ "

"ไม่มีอะไรหรอก ตอนนี้ข้าอยากอยู่เพียงลำพัง ขันทีจางท่านช่วยจัดหาห้องพักให้แก่ซือเล่อด้วยและพวกเจ้าเองก็ไม่ต้องตามข้ามา"   แม้จะอยากรู้และเป็นห่วงจิวหลินเพียงใดแต่ซือเล่อก็ทำได้เพียงทำตามคำสั่งของนางเท่านั้น 

"ข้าแค่เพียงเข้าไปถามทำไมต้องทำกันเช่นนี้ด้วย ไม่เข้าใจเลยสักนิดแล้วกล่าวหาว่าข้าเป็นคนของฮ่องเฮาอีก ข้าจะเป็นคนของฮองเฮาได้เช่นไรเล่าในเมื่อข้าพึ่งเคยเข้ามาวังหลวงแห่งนี้แม้กระทั่งใบหน้าของฮองเฮาเป็นไรเช่นข้ายังไม่รู้ด้วยซ้ำ เหอะ ! ข้าจะไม่ชอบจริง ๆ เลยองค์ชายที่เอาแต่ใจตนเองเช่นนี้ ดูสิแขนของข้าบวมแดงเพราะการหวาดระแวงของเขา แถมยังเรื่องชายผู้นั้นอีกด้วย ไม่รู้ว่าเขาจะเห็นมั้ยนะว่าข้าถูกชายผู้นั้นทำอันใดบ้าง แต่ก็คงไม่เห็นหรอกมิเช่นนั้นคงไม่ปล่อยข้าไว้เช่นนี้ แล้วข้าจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่อย่างสงบได้หรือไม่นะ ! " เมื่อเท้าก้าวเข้าห้องนางก็ได้คิดในใจอย่างโมโห หากว่าเขามิใช่องค์ชายแล้วเป็นเพียงบุรุษธรรมดาล่ะก็นางเองก็จะทำเขาคืนเช่นกัน