บทนำ ต้องการคน (นอน) คุยด้วย (1)

บทนำ

ต้องการคน (นอน) คุยด้วย

“สวัสดีครับ คืนนี้มีสาวๆ ดูแลหรือยังครับ”

คนที่กำลังนั่งดื่มเหล้าอย่าง ‘คินน์ เลวิส’ หนุ่มแว่นลูกครึ่งไทย - อังกฤษ เงยหน้าขึ้นมองชายร่างเล็กที่เดินเข้ามาหา ขณะที่เขากำลังนั่งดื่มเหล้าย้อมใจเพราะเมื่อสองวันก่อนเขาเพิ่งล้มงานแต่งของตัวเองกับ ‘น้ำตาลหรือนรินดา’ ผู้หญิงที่เฝ้าแอบรักมาตลอดสี่ปี คราแรกคิดว่าความดีของเขาจะสามารถทำให้นรินดาหันมารักเขาบ้าง แต่วันนั้นในงานแต่งงาน หญิงสาวเอาแต่นั่งน้ำตาซึมจนเขาต้องกลับมาคิดทบทวนว่าต่อให้ทำดีให้ตายมากแค่ไหน แต่ถ้าเขาไม่รัก ทำยังไงเขาก็ไม่รัก

“เอ่อ...พอดีผมไม่สนใจครับ” มือหนาของคินน์ยกมือขึ้นขยับแว่นกรอบใหญ่ของตัวเองแล้วเพ่งมองชายร่างเล็กกว่าตัวเองด้วยสีหน้าเกรงใจ

“แค่ดูแลก็ได้ครับ ค่าบริการไม่แพง พอดีผมเห็นคุณพี่นั่งมาสักพักแล้ว เผื่ออยากหาเพื่อนคุยด้วย พอดีน้องคนนี้เพิ่งมาใหม่ ถ้าคุณพี่สนใจ”

“พอดีผมอยากนั่งดื่มคนเดียวมากกว่าครับ” คินน์บอกด้วยเสียงทุ้มนุ่มเนื่องจากว่าเขาไม่ค่อยชอบให้ใครมาวอแว ชอบการอยู่คนเดียว อีกทั้งสถานที่แบบนี้ก็มานับครั้งได้ ตั้งแต่สมัยเรียนก็เข้าไม่กี่ครั้ง พอเรียนจบก็มาช่วยทำงานร้านอาหารที่บ้านจนแทบไม่มีเวลาไปไหนเลย แต่ครั้งนี้ที่มาเพราะหลังจากตัดสินใจล้มงานเมื่อสองวันก่อนเขาก็ยังไม่สามารถลืมรักครั้งนี้ได้“ลองเถอะครับพี่ น้องน่ารักมากนะครับ น้องเขาเดือดร้อนเรื่องเงินด้วย คืนนี้ลูกค้าน้อย ผมเห็นว่าพี่นั่งคนเดียว เลยอยากจะลองหาเพื่อนให้พี่ครับ” ชายร่างเล็กบอกอย่างคะยั้นคะยอจนคินน์มีสีหน้าลำบากใจ เนื่องจากเขาไม่ค่อยคุ้นชินกับการที่มีผู้หญิงข้างกายแบบนี้เท่าไหร่ แต่ก็ลองดูไม่เสียหายอะไร ดีกว่านั่งช้ำใจเพราะอกหักแบบนี้คนเดียว

“ก็ได้ครับ”

คินน์บอกเพราะคิดว่าก็ดีเหมือนกัน ตอนนี้ก็ไม่รู้จะคุยกับใครแล้ว ไหนจะเรื่องที่เขายอมพังงานแต่งงานเพื่อปล่อยให้นรินดากลับไปหาคนรัก ก็โดนที่บ้านบ่นหูชาจะแย่ พ่อกับแม่ท่านอยากให้เขามีหลานให้สักที เพราะตอนนี้ชายหนุ่มก็อายุ 35 ปีแล้ว อีกไม่กี่ปีก็สี่สิบทำให้พวกท่านค่อนข้างไม่พอใจเท่าไหร่ที่เขายกเลิกงานแต่งงานแบบนี้ แต่ถึงกระนั้นเขาก็จะไม่มีทางแต่งงานกับคนที่ตัวเองไม่รักเด็ดขาด

ไม่ถึงห้านาที ร่างบอบบางของใครบางคนก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าของเขา ทำให้คินน์เงยหน้าขึ้นมองพร้อมกับตกใจเพราะตัวเขาไม่คิดว่าผู้หญิงตรงหน้าจะดูเด็กขนาดนี้ เธอน่าจะอายุน้อยกว่านรินดาเสียอีก

“คะ...คือ...” ดวงตาของผู้หญิงตรงหน้าดูตื่นๆ เล็กน้อย แต่เขาเองก็พยายามทำตัวเป็นปกติไม่อยากให้เธอต้องรู้สึกเกร็งแต่อย่างใด ทั้งๆ ที่ใจแกร่งกำลังเต้นรัว เพราะเขาไม่ค่อยได้ยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน แถมเด็กสาวตรงหน้าก็หุ่นดีจนเขาใจเต้นแรงเลยทีเดียว

“นั่งสิ”

“ค่ะ” ร่างบอบบางแต่หน้าอกของเธอมันดันเสื้อแขนตุ๊กตาตัวเล็ก จนแทบกระแทกตาของเขา ทำเอาคินน์ถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างเผลอตัว

“พอดีเพิ่งเคยมาที่นี่ครั้งแรกแล้วฉันก็คุยไม่ค่อยเก่ง ถ้าเธอจะทำอะไรก็ได้เลยนะ”

“ค่ะ...หนูชื่อมะนาวนะคะ” เสียงหวานๆ ของเด็กสาวทำให้คินน์ปรายตามอง แต่สักพักสายตาคมเข้มก็มาหยุดที่หน้าอกของเธออย่างห้ามตัวเองไม่ได้

“อ๋อ...ฉันชื่อคินน์นะ เธอดูยังเด็กอยู่เลย อายุเท่าไหร่”

“21 ปีค่ะ”

“อืม...ห่างจากฉันเยอะอยู่นะ ฉัน 35 ปีแล้ว ว่าแต่ทำไมเลือกทำงานแบบนี้ล่ะ”

“งานนี้คือยังไงคะ” คิ้วสวยของ ‘มะนาว วสิธาดา’ ขมวดเข้าหากันอย่างสงสัยในสิ่งที่คินน์กำลังจะสื่อ เธอไม่ได้ทำอะไรไม่ดีสักหน่อย

“ก็เธอไม่ได้ขายเหรอ...”

“หะ...นี่คุณคินน์คะ มะนาวไม่ได้ขายนะคะ มะนาวแค่มานั่งดริ๊งก์เฉยๆ” มะนาวถึงกับควันออกหูเมื่อผู้ชายใส่แว่นตรงหน้ากำลังพูดจาดูถูกเธอ ทั้งๆ ที่ความจริงเธอแค่ต้องการเงินไปจ่ายค่าเทอมแค่นั้น

“ฉันเข้าใจผิด ขอโทษทีนะ เธอไม่ต้องดื่มก็ได้นะ คืนนี้ฉันแค่อยากหาเพื่อนคุยเฉยๆ” คินน์บอกแค่นั้นก็ทำการกระดกน้ำสีอำพันเข้าไปในปากทันที จนมะนาวสงสัยว่าเขาไม่ได้ให้เธอเอนเตอร์เทรนแล้วจะเรียกเธอมาทำไม

“ที่คุณเรียกหนูเพราะว่าจะหาเพื่อนคุยเหรอคะ”

“อืม...”

“งั้นเดี๋ยวหนูชงเหล้าให้แล้วกันนะคะ” เสียงหวานของมะนาวทำเอาคินน์ที่นั่งดื่มเงียบๆ ถึงกับปรายตามอง แต่ขณะนั้นเสียงโทรศัพท์ของหญิงสาวก็ดังขึ้น จนเธอต้องหันมาขอรับสาย “หนูขอรับสายคนที่บ้านก่อนนะคะ”

“ตามสบาย”

มะนาวหันไปรับสายพร้อมกับสีหน้าที่กำลังเคร่งเครียดซึ่งคินน์เองก็สังเกตได้ เขายกเหล้าขึ้นดื่มแต่ก็มิวายมองสาวร่างเล็กที่กำลังพูดสายด้วยเสียงที่ไม่ได้ดังมาก แต่สีหน้าของเธอเหมือนกำลังเครียดและกังวล

“พี่บอกแล้วไงว่าพี่จะหาเงินมาให้”

(แต่พวกมันจะเอาตอนนี้มะนาว...ถ้าเราไม่หาเงินมาให้พวกมันตอนนี้ มีหวังมันมาเล่นงานเราแน่) เสียงของลูกพี่ลูกน้องอย่างเมษาลูกสาวของป้า ผู้ซึ่งเป็นพี่สาวแม่ของเธอ และด้วยความที่แม่ของเธอตายไปตั้งแต่เด็กทำให้มะนาวต้องมาอาศัยอยู่กับครอบครัวของป้า แต่แทนที่ชีวิตของเธอจะดีขึ้นกลับดูแย่ลง เพราะทุกวันนี้เหมือนเธอต้องทำงานหาเงินไปให้คนที่บ้านหลังนั้นใช้ จนตัวเองแทบไม่มีเงินเลย