ใช้แรงงาน

พรุ่งนี้ก็จะเป็นเวลาครบสองปีเต็มของการมาทำงานเป็นแรงงานทาสของไร่เเห่งนี้ ฉัตรตะวันเรียกมันว่าแรงงานงานทาส ถูกแล้ว เพราะตั้งแต่ที่เธอเหยียบย่างเข้ามา ก็ไม่เคยมีวันไหนเลยที่เธอจะได้รู้สึกถึงการทำงานที่มันดูเหมือนจะเป็นงานของคนปกติเท่าไหร่

มือน้อยไล่ดึงถกถอนกำจัดวัชรพืชที่ขึ้นตามแปลงมะเขือเทศทีละต้นๆไปเรื่อยๆ อย่างไม่ยี่หระ สองปีที่เธอจำต้องก้มหน้าก้มตาทำงานตามคำสั่งบ้าๆไร้สาระและไร้เหตุผลของผู้ชายคนนั้น ฉัตรตะวันรู้อยู่เต็มอกว่าเขาต้องการกลั่นแกล้งเธอ แต่เหตุผลของการกลั่นแกล้งนั้นเธอยังไม่รู้ และคนอย่างเธอจำเป็นที่จะต้องรู้มันให้ได้ด้วย

"ธุรกิจของครอบครัวเรากำลังจะล่ม และแกเป็นหลาน มันเป็นหน้าที่ของแกที่จะต้องช่วยพยุงมันไว้ให้ได้ไปต่อ"

"แต่ซันจบการตลาดมานะคะป๊า ซันอยากลองช่วยป๊าบริหารธุรกิจของครอบครัวเรา ซันไม่ได้จบเกษตร จะให้ซันไปทำอะไรที่ไร่นั่น"

"แต่เขาต้องการให้แกไป จะไปทำอะไรแกก็ลองไปดูก่อน แล้วการที่แกต้องไปทำงานที่นั่นมันก็เป็นการช่วยธุรกิจของครอบครัวเราไว้ไปพลางๆด้วยระหว่างที่ป๊ากำลังหาทางกอบกู้ธุรกิจของครอบครัวเราอยู่ แกไม่เห็นหรือไงว่าตอนนี้ธุรกิจที่ปู่แกสร้างมากับมือกำลังจะล่ม ถ้าป๊าไม่ได้ไปเอาเงินจากตระกูลนั้นมาหมุนสำรองไว้ก่อน ป่านนี้อย่าว่าแต่ธุรกิจเลย บ้านซุกหัวนอนของแกก็คงจะต้องถูกขายเพื่อเอาเงินมาใช้หนี้ไปแล้ว หรือไม่ก็รีบแต่งงานกับธนาซะแล้วให้เขาช่วยใช้หนี้เรา บ้านนั้นทรัพย์สินมหาศาลถ้าแกฉลาดพอและไม่อยากลำบาก"

"งั้นซันจะยอมลำบากค่ะป๊า"

จากเด็กนักเรียนนอกที่ชีวิตมีเป้าหมายและความฝันที่จะสานต่อธุรกิจของครอบครัวตัวเอง เวลานี้ฉัตรตะวันทำได้แค่เพียงก้มหน้าก้มตาทำตามคำสั่งของผู้ชายใจหยาบคนนั้นไปเพียงแค่วันๆก่อน แล้วแต่จะสั่ง เขาสั่งอะไรมาเธอก็ทำ แรกๆมีแอบร้องไห้ไม่เว้นวัน หนักเขาก็ถึงขั้นจะไปลาออก แต่ก็เจอคำขู่กลับมา ทำให้ทำได้แค่เพียงก้มหน้าก้มตาทำงานต่อไป

"ถ้าเธอลาออกตอนนี้ ฉันจะขายธุรกิจของบ้านเธอทิ้งเสีย แล้วปู่ของเธอที่คอยมองอยู่บนฟ้าคงได้เเต่นั่งร้องไห้เสียใจที่มีหลานอกตัญญูอย่างเธอเป็นคนทำให้ธุรกิจล่ม"

คีตกานต์ พีรวานิชย์ ชื่อนี้ฉัตรตะวันเคยได้ยินมาบ้างตอนสมัยที่ยังเรียนอยู่ในโรงเรียนมัธยมในตัวจังหวัด ด้วยความที่บ้านรวยบวกกับความหน้าตาดี จึงไม่แปลกใจนักที่เหล่าบรรดาสาวๆในจังหวัดนี้จะพากันหลงใหลได้ปลื้ม เมื่อตามเพจข่าวสารประจำจังหวัดก็มักจะลงข่าวของครอบครัวนี้อยู่บ่อยๆ และคีตกานต์เองก็ติดท็อปหนุ่มหน้าตาดีประจำจังหวัด

แต่ตอนนั้นฉัตรตะวันกำลังบ้าเรียนจึงไม่ได้คิดจะสนใจ ในหัวคิดเพียงแค่อยากไปเรียนต่อเพื่อที่จบมาจะได้กลับมาช่วยบิดาบริหารธุรกิจของครอบครัว ทำไปทำมาหนังหน้าของผู้ชายที่ชื่อคีตกานต์ ฉัตรตะวันจึงจำได้แค่เพียงผ่านๆตาเท่านั้น เพราะหลังจากนั้นมาพอเธอสอบเข้ามหาวิทยาลัยในกรุงเทพได้ มารดาก็พาเธอมาซื้อบ้านอยู่ในกรุงเทพและบิดาเองก็ไปๆมาๆ

แต่ก็ไม่คิดเลย หลังจากนั้นผ่านมาอีกหลายปี วันดีคืนดีเธอก็กลับกลายมาเป็นคนงานในไร่ของเขาอย่างไร้ข้อต่อรอง วันแรกที่ก้าวย่างเข้ามา แม้ว่ารังสีความหล่อจะสะดุดทิ่มตา แต่ความปากหมาและไร้ซึ่งความเป็นสุภาพบุรุษของเขานั้นสะดุดทิ่มใจเธอเสียมากกว่า

ทุกวัน ฉัตรตะวันต้องเข้าไปหาเขาที่ออฟฟิศและรอคอยรับคำสั่งว่าวันนี้เขาจะให้เธอไปลุยกับอะไรที่ไหน ด้วยพื้นที่เป็นพันๆไร่ แน่นอนว่าแต่ละงานของเธอนั้นมันแลกมากับคำว่า แรงงานทาส ได้อย่างไม่มีข้อกังขา

เดอะเรดการ์เด้น แม้หลักๆจะปลูกมะเขือเทศ แต่ด้วยความที่เจ้าของไร่ต้องการสร้างมูลค่าเพิ่มและรายได้ให้กับพื้นที่ โครงการต่างๆจึงได้ค่อยๆผุดขึ้นมาตั้งแต่สมัยเมื่อสามสิบกว่าปีที่แล้ว ทั้งคาเฟ่ร้านอาหาร สวนสัตว์ สวนน้ำ จนกระทั่งที่พักและรีสอร์ต เรียกได้ว่าครบ จบ ที่เดียวสำหรับการมาพักผ่อนของครอบครัว

ตั้งแต่อยู่ที่นี่มาฉัตรตะวันโดนมาหมดแล้ว ปลูกผัก พรวนดิน ใส่ปุ๋ย เก็บมะเขือเทศ ล้างจาน เสิร์ฟอาหาร เลี้ยงม้า ทำความสะอาดรีสอร์ต แล้วแต่ว่าเขาจะสั่ง เวลาเข้างานแปดโมงครึ่ง เลิกงานตอนห้าโมงเย็น วนเวียนไปมาอยู่แบบนี้ จนกระทั่งตอนนี้ก็ผ่านมาถึงสองปีเธอเองก็ยังไม่รู้ว่าเหตุใด ผู้ชายที่ชื่อคีตกานต์ถึงได้จงใจกลั่นแกล้งเธอแบบไม่ไว้หน้า แน่นอนว่าเธอจะต้องหาคำตอบ คนอย่างฉัตรตะวันอ่อนแอไม่ได้ ยอมแพ้ก็ไม่ได้เช่นกัน

"จะแอบหลบถ่วงเวลาอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม"

ขณะที่ในหัวของเธอกำลังมีความคิดพลุ่งพล่านถึงชะตากรรมของตัวเองที่ได้ประสบพบเจอ พลันใบหน้าเคร่งขรึมบวกกับน้ำเสียงแข็งกร้าวก็ดังขึ้นเรียกสติ ราวกับเสียงที่ดังมาจากนรกเพื่อกระชากจิตวิญญาณของเธอให้ตกลงมาจากสรวงสวรรค์

"ซันไม่ได้ถ่วงค่ะ คุณคีย์ก็เห็นว่าหญ้าแถวนี้มันขึ้นเยอะขนาดนี้ จะให้ถอนหมดภายในเวลาแค่ครึ่งชั่วโมงเลยหรือไงคะ" พอพูดจบวัชรพืชในมือถูกเหวี่ยงลงไปกองที่พื้นอย่างหงุดหงิด เอาสิ ถ้าอยากเข้ามาหาเรื่องเธอนักล่ะก็ เธอสู้นะ เรื่องอะไรจะยอมปล่อยให้ผู้ชายผู้ที่ไร้ซึ่งเหตุผลมาคอยข่มอยู่ได้ตลอดๆ

"แต่ฉันเห็นเธอนั่งอยู่ตรงนี้มาสามชั่วโมงแล้ว คิดว่าฉันโง่มากหรือว่าตาบอดหรือยังไง แอบหลบอยู่ในโรงเรือน เพื่อที่ไม่ต้องออกไปตากแดดร้อนๆเหมือนคนอื่น อย่าเอานิสัยเจ้าเล่ห์ร้อยมารยาของเธอมาใช้ที่นี่นะฉัตรตะวัน" น้ำเายงราบเรียบหากเเต่คมเข้มที่พูดออกมานั้น ฟังดูก็รู้ว่าคีตกานต์จะไม่มีวันยอมฟังเหตุผลใดๆจากเธอเด็ดขาด

"ซันไม่ได้เจ้าเล่ห์ คุณเองนั่นแหละที่บอกให้ซันมานั่งถอนหญ้าในโรงเรือนนี้ แถมยังบอกอีกว่าถ้าไม่เสร็จก็ไม่ต้องออกไปไหน"

"หยุด! เลิกแก้ตัวแล้วก็ไม่ต้องมายอกย้อน ฉันให้เวลาเธออีกแค่สามสิบนาที ถ้าหญ้าทั้งหมดในโรงเรือนนี้ยังไม่ถูกกำลังออกไปให้เกลี้ยง ฉันจะให้เธอออกไปเตรียมดินขึ้นแปลงกลางแดดร้อนๆกับคนงานผู้ชายข้างนอกแทน"

ประตูโรงเรือนถูกปิดไปแล้ว และฉัตรตะวันเองก็ทำได้แค่เพียงกัดฟันมองตามไปอย่างเหลืออด คีตกานต์ช่างเป็นผู้ชายที่บ้าอำนาจและอารมณ์แปรปรวนที่สุดตั้งแต่เธอเคยได้พบเจอมา บางทีก็เอะอะโวยวายไร้เหตุผลใส่ เอะอะอะไรก็ใช้กฎเกณฑ์บ้าบอที่ตัวเขาตั้งและคิดค้นขึ้นมาเอง แต่ละวันร้อยวันพันอารมณ์ที่เธอต้องมาเจอะเจอและเธอจำเป็นต้องรับมือให้ได้จากผู้ชายคนนี้

"มัวแต่ยืนกัดฟันมองอยู่นั่นแหละ เหลือยี่สิบแปดนาทีแล้ว"

แต่ก็ยังดีที่ยังมี อรรถกร ลูกชายของคุณอำนาจ ผู้ซึ่งเป็นทั้งมือขวาและผู้จัดการดูแลทุกอย่างภายในไร่นี้ยามที่คีตกานต์ไม่อยู่ ตั้งแต่รู้จักกับอรรถกรมา ฉัตรตะวันอดที่จะเปรียบเทียบกันกับผู้ชายสองคนนี้ไม่ได้

คีตกานต์ ปากร้าย หยิ่งยโสโอหัง บ้าอำนาจ มุทะลุดุเดือด บางทีลุกร้อนเป็นไฟ พร้อมที่จะแผดเผาทุกอย่างรอบกายให้มอดไหม้เป็นจุลได้ง่ายๆ หรือไม่บางคราก็กลับสุดแสนจะเย็นชาและน่ากลัวจนหนาวเหน็บ

ต่างจากอรรถกร แม้ว่าจะอายุน้อยกว่าคีตกานต์ถึงสองปี แต่เวลาอยู่ด้วยใกล้ๆ ฉัตรตะวันกลับรับรู้ได้ถึงพลังในความคิดบวกของเขา อรรถกรอบอุ่น สุขุมนุ่มลึก เวลาอยู่ใกล้แล้วสบายอกสบายใจ หลายต่อหลายครั้งที่เธอถูกคีตกานต์กลั่นแกล้ง ก็มีอรรถกรนี่แหละที่แอบมาช่วยเสมอๆ จนเธอรู้สึกซาบซึ้งในความมีน้ำใจของชายหนุ่มเพิ่มมากขึ้นไปทุกวัน

"พี่อรรถ นี่เขาจงใจแกล้งซันอีกแล้วใช่ไหมคะ"

"แกล้งก็ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพี่ช่วยซันเอง มาสิ"