กอด

“นับหนึ่งถึงสาม ถ้าคุณไม่ถอดเอง ผมจะถอดให้!” พูดจบ     ตาคมดุก็มองคนตรงหน้า ก่อนจะนึกโมโหกับอาการของคนตัวเล็กที่ผงะถอยหนี แล้วลุกขึ้นทำท่าจะเดินหนีเขา เขาไม่ได้พิศวาสอะไรเธอ เพียงแต่เห็นหนาวจนสั่น เพราะใส่เสื้อผ้าเปียก ถ้ายังขืนอยู่ในชุดนั้น     มีหวังได้จับไข้แน่นอน

“หนึ่ง...” เผ่าเพชรเริ่มทำตามที่พูด ลลนาหน้าเสีย เมื่อได้ยินเสียงนับอย่างจริงจังของเขา

“นี่! หยุดนะ จะบ้าหรือไง จะให้ฉันแก้ผ้าเนี่ยนะ”

ถึงแม้จะกลัวแต่ด้วยนิสัยที่เอาแต่ใจและไม่ยอมคน ลลนาจึงแหวกลับ

“สอง...”

“นี่คุณเผ่า คุณไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง ฉันไม่ถอด!”

พูดพร้อมกับเดินกลับไปที่โขดหินที่นั่งในตอนแรก ถึงจะอุ่นที่ได้อยู่ใกล้ ๆ กองไฟ แต่ถ้าคนบ้านี่จะมาสั่งให้เธอแก้ผ้า ลลนาขอยอมหนาวดีกว่า

ไม่มีเสียงนับเมื่อคนร่างบางเดินหนี เผ่าเพชรก็ลุกขึ้น ร่างสูงเดินตรงเข้าหาคนตัวเล็กด้วยท่าทีคุกคาม ลลนาผงะหนี มือหนาคว้าหมับที่ไหล่บาง ก่อนจะสอดมืออีกข้างเข้าชายเสื้อแล้วออกแรงดึง ลลนาตกใจกับการจู่โจมของเขา จึงพยายามดิ้นหนี 

“อย่าดิ้น!”

“แล้วคุณจะมายุ่งกับฉันทำไม! ปล่อย!!”

“อยากปอดบวมตายหรือไง”

“ตายก็เรื่องของฉัน ปล่อยนะ!”

ลลนาไม่ยอมง่าย ๆ ถึงแม้จะถูกจับไว้ การต่อสู้เล็ก ๆ จึงเกิดขึ้น เพราะเผ่าเพชรก็ไม่ยอมเธอเช่นกัน มือแกร่งกำเนื้อผ้าไว้แน่น ยิ่งคน    ตัวเล็กดิ้นหนี เขาก็ยิ่งรำคาญ

แควก!!

“ว้าย!” ลลนากรีดร้อง เสื้อยืดที่ใส่ขาดเป็นทางยาวเมื่อเผ่าเพชรออกแรงกระชาก

“คุณเผ่า!”

เผ่าเพชรโยนเศษผ้าในมือทิ้ง ก่อนจะหันมาจัดการกับลลนาต่อ ยิ่งเธอต่อต้าน เขาก็ยิ่งอยากเอาชนะ

ทำมาเป็นหวงตัว แค่นี้ยังน้อยไป เวลาเธอถ่ายแบบแต่ละครั้ง เขาเห็นเธอเปิดเนื้อหนังมากกว่านี้อีก

เผ่าเพชรไม่ลดรากับเธอ ร่างสูงปล้ำถอดเสื้อจนสำเร็จ ก่อนจะจัดการกับกางเกงยีนที่เธอใส่ต่อ ลลนาตกใจลนลานหนี เมื่อมือหนามาป้วนเปี้ยนอยู่แถว ๆ กระดุมกางเกง 

“หยุดนะ! คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ!” ร่างบางกรีดร้อง แต่มีหรือคนอย่างเผ่าเพชรจะยอม เมื่อเธอดิ้นมาก ๆ เขาก็จับตัวเธอล็อกไว้

“คุณเผ่า ฉันบอกให้หยุด!”

“อยู่นิ่ง ๆ!”

“ไม่! ปล่อยฉันนะ!”

“ลลนา ถ้าคุณยังดิ้น ผมจะทำมากกว่านี้นะ”

“คุณก็หยุดสิ อย่ามายุ่งกับฉัน!”

“อยากปอดบวมตายหรือไง” เผ่าเพชรยังย้ำคำพูดเดิม เขาไม่อยากให้เธอมาตายในไร่ของเขา

“ช่างฉันเถอะ จะปอดบวมตายก็เรื่องของฉัน ปล่อย!”

ลลนายังดิ้นรนต่อสู้ แข้งขาเตะถีบ เขาจะบ้าหรือไง จะให้เธอแก้ผ้าต่อหน้าเขาเนี่ยนะ นาทีนี้เธอยอมปอดบวมตายดีกว่า

ฟุบ!!

“อื้อ... คุณเผ่า”

ชายหนุ่มจัดการรวบคนร่างบางเข้าอกกว้าง เมื่อเธอขัดขืนเขาก็ปล่อยมือจากกระดุมกางเกง หันมากอดเธอแทน ออกแรงยกตัวเธอขึ้นจากพื้น แล้วเดินกลับมาที่กองไฟดังเดิม ก่อนจะนั่งลงบนโขดหิน      แล้วกอดคนร่างบางจากทางด้านหลังไว้แน่น

“คุณเผ่า!!” ลลนาตกใจที่อยู่ ๆ ก็ถูกรวบตัวเข้ามากอด แล้วดูเขาทำเข้าสิ รัดเธอซะแน่นเชียว

“คุณเผ่า ปล่อยฉันนะ”

ในท่านี้ลลนาอึดอัด เธอกับเขาเป็นเหมือนคนแปลกหน้า จะให้เขามานั่งกอดอยู่แบบนี้ได้ยังไง

“อยู่เฉย ๆ เถอะน่า” เผ่าเพชรร้องบอกพร้อมกับเอนตัวพิงก้อนหิน ขยับท่านั่งจนลลนาเกยขึ้นไปบนตักกว้าง 

“ฉัน...”

“นั่งเฉย ๆ ไม่อุ่นหรือไง”

ดวงตากลมโตกลอกไปมา อุ่นน่ะอุ่นอยู่หรอก แต่เธอไม่ชิน     และไม่ชอบสัมผัสนี้จากเขา

เผ่าเพชรนั่งนิ่ง เขาคิดถูกแล้วหรือที่เอาเธอมากอดไว้แบบนี้     ถึงจะทำเพื่อให้ความอบอุ่นกับเธอ แต่ลลนาเป็นผู้หญิง เนื้อตัวนุ่มนิ่มแถมหอมกรุ่นอีกต่างหาก เธอหอมเหมือนขนมหวาน ยอมรับหรอกว่ากอดเธอมันก็อุ่นดี แต่กลิ่นหอม ๆ ที่คอยกวนใจเขานี่สิ เข้าจมูกทีไร     ทำให้เขาอยากทำมากกว่ากอดทุกที ยิ่งแม่คุณขยุกขยิกจนแผ่นหลังเปล่าเปลือยถูกับแผงอกเขาไปมา ความรู้สึกของเผ่าเพชรก็เริ่มกระเจิดกระเจิง 

มันน่าปล่อยให้หนาวตายอยู่ข้างนอก เอาเธอมากอดแบบนี้ ไม่ดีต่ออารมณ์ฝ่ายต่ำของเขาเลย สงสัยเขาคงห่างเรื่องแบบนั้นมานาน    พอได้ใกล้อะไรที่มันนิ่ม ๆ หอม ๆ เลยพาลให้อยากจับเธอกดลงพื้นทุกทีสิน่า

ลลนาขนลุก เมื่อคนที่นั่งซ้อนอยู่ข้างหลัง เป่าลมร้อนมาสัมผัสผิวบริเวณต้นคอ ขนอ่อนพากันลุกเกรียว ร่างบางขยับอีกนิด แต่กลับถูกแขนแกร่งกอดรัดแน่นขึ้น แขนเรียวกอดตัวเอง เพราะไม่อยากให้ลำแขนแกร่งสัมผัสกับผิวเนื้อบริเวณนั้น ยิ่งถูกลมร้อนเป่ารด อาการแปลก ๆ ก็เกิดขึ้น ไม่ใช่เธอไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชาย แต่ความรู้สึกที่กำลังเกิดขึ้นกับคนที่กอดรัดเธออยู่นี้มันคืออะไร ลลนาเองก็ไม่เข้าใจเช่นกัน 

หญิงสาวนั่งนิ่ง ภาวนาขอให้ฝนหยุดตกเร็ว ๆ เธอจะได้ออกไปจากบรรยากาศที่แสนจะอึดอัดนี่เสียที