กอด

“นับหนึ่งถึงสาม ถ้าคุณไม่ถอดเอง ผมจะถอดให้!” พูดจบ ตาคมดุก็มองคนตรงหน้า ก่อนจะนึกโมโหกับอาการของคนตัวเล็กที่ผงะถอยหนี แล้วลุกขึ้นทำท่าจะเดินหนีเขา เขาไม่ได้พิศวาสอะไรเธอ เพียงแต่เห็นหนาวจนสั่น เพราะใส่เสื้อผ้าเปียก ถ้ายังขืนอยู่ในชุดนั้น มีหวังได้จับไข้แน่นอน

“หนึ่ง...” เผ่าเพชรเริ่มทำตามที่พูด ลลนาหน้าเสีย เมื่อได้ยินเสียงนับอย่างจริงจังของเขา

“นี่! หยุดนะ จะบ้าหรือไง จะให้ฉันแก้ผ้าเนี่ยนะ”

ถึงแม้จะกลัวแต่ด้วยนิสัยที่เอาแต่ใจและไม่ยอมคน ลลนาจึงแหวกลับ

“สอง...”

“นี่คุณเผ่า คุณไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง ฉันไม่ถอด!”

พูดพร้อมกับเดินกลับไปที่โขดหินที่นั่งในตอนแรก ถึงจะอุ่นที่ได้อยู่ใกล้ ๆ กองไฟ แต่ถ้าคนบ้านี่จะมาสั่งให้เธอแก้ผ้า ลลนาขอยอมหนาวดีกว่า

ไม่มีเสียงนับเมื่อคนร่างบางเดินหนี เผ่าเพชรก็ลุกขึ้น ร่างสูงเดินตรงเข้าหาคนตัวเล็กด้วยท่าทีคุกคาม ลลนาผงะหนี มือหนาคว้าหมับที่ไหล่บาง ก่อนจะสอดมืออีกข้างเข้าชายเสื้อแล้วออกแรงดึง ลลนาตกใจกับการจู่โจมของเขา จึงพยายามดิ้นหนี

“อย่าดิ้น!”

“แล้วคุณจะมายุ่งกับฉันทำไม! ปล่อย!!”

“อยากปอดบวมตายหรือไง”

“ตายก็เรื่องของฉัน ปล่อยนะ!”

ลลนาไม่ยอมง่าย ๆ