แค่ตัวแทน

ก๊อก ๆ ๆ ๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้น แต่เจ้าของห้องไม่สนใจที่จะเปิดมัน       ร่างบางยังคงนอนคว่ำหน้าลงบนหมอน ใบหน้าสวยอาบไปด้วยน้ำตา คำพูดของมารดายังคงก้องอยู่ในหู 

‘ชื่อเสียงวงศ์ตระกูลป่นปี้’ คำพูดนี้เปรียบเสมือนไม้หน้าสามที่ฟาดแสกหน้าของเธอซ้ำ ๆ ทั้งเจ็บ ทั้งมึน ที่ผ่านมาด้วยอาชีพการงานของเธอ การมีข่าวคาว ๆ ก็เป็นเรื่องธรรมดา ยิ่งมีชื่อเสียงมากเท่าไร      ก็เป็นที่จับตามองของนักข่าวมากเท่านั้น

ดารานางร้ายอย่างเธอมันก็ต้องเล่นไปตามบท แต่ละครั้งที่เธอแสดงก็ต้องเปลืองเนื้อเปลืองตัว จนทำให้นักข่าวและคนดูต่างก็วิจารณ์เธอไปต่าง ๆ นานา แต่เธอไม่เคยสนใจ เพราะรู้ดีว่ากำลังทำอะไรอยู่   จนวันนี้เธอได้ยินคำพูดเหล่านั้นจากปากของคนเป็นแม่ ทำให้เธอรู้ว่า    ที่ผ่านมาคนในครอบครัวก็คิดว่าเธอเป็นแบบนั้น ตอนนี้เธอกำลังมีข่าวเรื่องขึ้นคอนโดฯ ไฮโซหนุ่ม และยังเคลียร์ไม่จบเพราะฝ่ายชายทำท่าว่าจะยอมรับ พ่อกับแม่ก็คงเชื่อไปด้วย 

“ปอ... เปิดประตูให้พ่อหน่อยลูก” คุณประกรยังคงเรียกอยู่ซ้ำ ๆ แต่ได้ไม่ทำให้ลลนารู้สึกดีขึ้นเลย เพราะเธอรู้ว่าพ่อจะตามมาพูดเรื่องอะไร และสุดท้ายเธอก็ต้องเดินทางไปแต่งงานกับว่าที่สามีของน้องอยู่ดี ลลนาจึงเลือกที่จะเงียบ แล้วอยู่กับความคิดของตัวเอง 

ถ้าพ่อกับแม่ต้องการกันเธอออกไปจากชีวิต กันเธอออกจากครอบครัว เธอก็ยินดีจะไปให้พ้น ๆ อย่างน้อยมันก็ยังดีกว่าให้เธออยู่แล้วต้องถูกมองด้วยสายตาเกลียดชัง 

“ปอลูก...”

“ปอขออยู่คนเดียวนะคะพ่อ พรุ่งนี้เก้าโมงพ่อให้คุณเผ่าเพชรส่งคนมาได้เลย ปอยินดีค่ะ”

“ปอ... พ่อ... เปิดประตูได้ไหมลูก” คุณประกรยังคงขอร้อง      เขาอยากจะอธิบายอะไรบางอย่างให้ลูกเข้าใจ

“ไม่เป็นไรค่ะพ่อ ปอโอเค”

ไม่นานเสียงเคาะประตูก็เงียบ เมื่อคนเป็นพ่อจากไปแล้ว       ร่างบางหยัดกายลุกขึ้น เสียใจไปก็เท่านั้น ร้องไห้ไปก็เท่านั้น ตัวปัญหาอย่างเธอไปจากที่นี่ได้ก็ดี อย่างน้อย ๆ ตอนนี้เธอก็เบื่อวงการมายา  เต็มทน มีแต่คนหน้าไหว้หลังหลอก ในวงการมายาหาคนที่จริงใจสักคน ยากยิ่งกว่างมเข็มในมหาสมุทรด้วยซ้ำ

บางทีการไปอยู่ที่ไกล ๆ อาจทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น การไปเป็นเมีย ‘คนหน้าผี’ มันก็เหมาะแล้วกับนางร้ายอย่างเธอ

ก๊อก ๆ ๆ ๆ ๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้งหลังจากเงียบไปนาน ลลนาเงยหน้าขึ้นจากผ้ากองโตที่กำลังจับยัดใส่กระเป๋า

“พี่ปอขา ป่านขอเข้าไปได้ไหมคะ” เป็นลันลดาที่มาเคาะประตู

“ป่านมีอะไรจ๊ะ พี่กำลังยุ่งอยู่”

“พี่ปอคะ ป่านอยาก...”

“ไม่เป็นไรนะป่าน พี่โอเค”

ตะโกนตอบน้องสาวไปอย่างนั้น ทั้ง ๆ ที่ใจไม่โอเคเลยสักนิด   เธอไม่รู้ว่าลันลดาจะมาไม้ไหนกับเธออีก บางครั้งน้องก็น่ารัก อยาก   เอาอกเอาใจเธอ ข้อนี้นี่เองที่มันทำให้เธอคิดมาก เธอรู้ว่าน้องก็อยากเข้าหาเธอ แต่คนเป็นแม่กลับคอยกันน้องให้ออกห่างจากเธอ นี่ถ้ามีใครบอกว่าเธอเป็นลูกที่ติดพ่อมา ลลนาก็เชื่อสนิทใจ เพราะแม่ไม่เคยรักเธอเลย ครั้งสุดท้ายที่แม่กอดเธอเมื่อไรกันนะ ลลนาคิดอย่างน้อยใจ      น้ำตาที่พยายามกักเก็บถูกปล่อยออกมาเหมือนทำนบแตก 

“ไม่เอาสิปอ แกจะอ่อนแอทำไม” บอกตัวเองอีกครั้ง เมื่อหยิบรูปครอบครัวใส่กระเป๋าไปด้วย พรุ่งนี้เธอจะถูกเนรเทศออกจากบ้าน     บ้านที่แสนอบอุ่น บ้านที่เธอเพิ่งจะกลับมาใช้ชีวิตอยู่จริง ๆ แค่ไม่กี่ปี

ร่างบางกอดตัวเองเมื่อความเสียใจ น้อยใจ พัดตีกลับเข้ามาในหัวใจอีกครั้ง

เผ่าเพชร... ผู้ชายหน้าผี... เจ้าของไร่องุ่นขนาดใหญ่ของเชียงราย คือคนที่เธอกำลังจะเอาชีวิตที่เหลือไปฝากไว้กับเขา และเชียงราย      คงเป็นที่ที่เธอจะเอาอนาคตไปทิ้งไว้ที่นั่น