ตอนที่ 8 เตรียมงาน

รติชาเตรียมงานแต่งงานของตัวเองด้วยจิตใจที่ฟุ้งซ่าน ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองต้องหงุดหงิดเพราะศาสตราวุธไม่ได้คิดอะไรกับเธอเกินกว่าเป็นเครื่องมือในการหลีกเลี่ยงการดูตัวกับผู้หญิงคนอื่น  แต่พอนึกดูดีๆ แล้ว เธอเองก็ใช้เขาเป็นเครื่องมือในการเลี่ยงการแต่งงานกับพ่อเลี้ยงคำปองเหมือนกัน ดังนั้นจะไปโกรธเขาก็คงไม่ถูก 

“งั้นก็ถือว่าหายกันก็แล้วกัน” รติชาพึมพำออกมาเบาๆ

ทางด้านศาสตราวุธเองจริงๆ แล้วก็รู้สึกผิดเหมือนกันที่พูดตรงกับเธอเกินไป ที่บอกว่าเขาตัดความรำคาญเลยตั้งใจจะลองคบกับเธอดูอะไรทำนองนั้น แต่เขาคิดว่าควรพูดความจริง เพราะไม่อยากโกหกเธอ และพยายามบอกตัวเองว่า เขาทำถูกแล้วที่ไม่ได้โกหกเธอออกไป แต่อีกใจก็คิดว่า ถึงไม่โกหกแต่ก็ไม่ควรพูดออกไปให้เธอรู้สึกแย่อย่างนั้น 

เขาคิดไปพลางดูฤกษ์ในมือที่แม่ของเขายื่นให้ แล้วถอนหายใจออกมา 

“ฤกษ์จดทะเบียนสมรสอีกห้าวัน ฤกษ์แต่งงานอีกสามสัปดาห์ ทำไมเร็วอย่างนี้ล่ะครับแม่” ศาสตราวุธถามมารดา เพราะเขาคิดว่ามันเร็วเกินไป 

“ทางนั้นเขาอยากให้รีบแต่งเพราะกลัวลูกสาวเขาเสียหาย”  

“แต่ผมไม่ได้ล่วงเกินน้ำชาเลยนะครับ โทรถามพี่ยุทธก็ได้” ศาสตราวุธยืนยัน 

“แล้วกล้าไปพูดกับพ่อเลี้ยงโสภณไหมล่ะ ถ้าวุธทำอย่างนั้น วุธก็จะกลายเป็นคนที่ปัดความรับผิดชอบ นำความเสื่อมเสียมาสู่วงศ์ตระกูลของเรา แม่ไม่ยอมหรอกนะ ไหนๆ จะต้องแต่งงาน ช้าหรือเร็วก็แต่งอยู่ดี” ศศิประภาบอก 

“สามสัปดาห์จะเตรียมงานทันเหรอครับ” ศาสตราวุธถาม 

“เงินทำได้ทุกอย่างแหละ จัดพรุ่งนี้เลยแม่ก็เนรมิตได้” ศศิประภาบอกแล้วยิ้มให้ลูกชาย

“เรื่องการเตรียมงาน อาหาร สถานที่ แม่จะจัดการเอง หน้าที่วุธคือพาน้องไปลองชุดแต่งงานในเมือง เลือกการ์ด เลือกของชำร่วย ในวันพรุ่งนี้ จดทะเบียนสมรสตามฤกษ์ และยิ้มหล่อๆ ในงานก็พอ” ศศิประภาบอกแล้วเดินออกไปดูความเรียบร้อยในบ้าน ทิ้งให้ศาสตราวุธนั่งดูรายการสิ่งที่ต้องทำด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก 

*********************

ศาสตราวุธไปรับรติชาเพื่อเข้าไปลองชุดที่ร้านแต่งงานในตัวจังหวัดตามที่มารดาบอก เขามองรติชาในชุดเจ้าสาวด้วยความตกตะลึง ปกติเคยเห็นแต่เธอใส่กางเกงยีนและเสื้อเชิ้ต วันนี้เธอสวมชุดกระโปรงแต่งงานเป็นสาวหวาน เหมือนดอกไม้ตูมที่กำลังผลิบานในยามเช้า ดูสวยงามและน่าชมจนตกอยู่ในภวังค์ 

“น้ำชาสวยใช่ไหมคะ” เธอถามเขา 

“ครับ” ศาสตราวุธตอบตามตรง

“แล้ววันนี้น้ำชา กับดอกไม้ช่อนั้น พี่วุธว่าอะไรสวยกว่ากัน” เธอถามเขา ไม่ได้คาดหวังคำตอบดีๆ จากเขาอยู่แล้ว

“น้ำชาสวยกว่าอยู่แล้ว นั่นดอกไม้พลาสติกนะ สวยเทียบน้ำชาไม่ได้หรอก” เขาชมเธอจากใจ 

“นั่นสินะคะ ถ้าเป็นดอกไม้จริงก็ว่าไปอย่าง” รติชาพูดอย่างน้อยใจ

แต่อย่างน้อยก็ดีกว่าที่เขายังบอกว่าเธอสวยกว่าดอกไม่พลาสติกเหล่านั้น 

“ถ้าเทียบกับกล้วยไม้ที่บ้านพี่แล้ว น้ำชาก็ยังสวยกว่าอยู่ดี” ศาสตราวุธบอกเธอ รติชาหน้าแดงเรื่อแล้วยิ้มออกมาอย่างเขินอาย 

เธอกลับไปเปลี่ยนชุดไทยออกมาให้เขาดู ศาสตราวุธก็ยังชื่นชมเธอเหมือนเดิม ทำเอารติชานั้นยิ้มไม่หุบตลอดระยะเวลาที่ลองชุดแต่งงานด้วยกัน 

“ลองแค่สองชุดเหรอครับ” ศาสตราวุธถามเจ้าของร้าน 

“คุณศศิประชาแจ้งว่าใช้ชุดไทยในพิธีเช้า งานเลี้ยงแต่งงานตอนบ่ายจนถึงงานเลี้ยงในตอนเย็นเป็นชุดสากล แค่สองชุดเท่านั้นค่ะ” เจ้าของห้องเสื้อชื่อดังตอบอย่างสุภาพ 

“งั้นผมขอชุดงานเลี้ยงตอนเย็นที่ดูเรียบง่ายและไม่หนักอีกชุดได้หรือเปล่าครับ กลัวเจ้าสาวของผมจะเหนื่อยที่ต้องแบกชุดหนักๆ ทั้งวัน” ศาสตราวุธถาม เพราะเขาจำงานแต่งงานของศาสตราวุธได้ ว่าบัวบงกชนั้นเกือบเป็นลมเพราะชุดเจ้าสาวที่รัดติ้วนั้นมาแล้ว 

รติชายิ้มกับคำว่า ‘เจ้าสาวของผม’ และประทับใจ เพราะไม่คิดว่าศาสตราวุธนั้นจะรู้จักใส่ใจเธอด้วย แต่รติชาไม่ถามเหตุผลที่เขาทำอย่างนั้น เพราะไม่อยากฟังเหตุผลจริงๆ ของเขา กลัวว่าเหตุผลนั้นจะไม่ใช่เพราะว่าเขาห่วงใยเธอแล้วจะเสียความรู้สึกเหมือนอย่างเช่นทุกครั้งที่เขาชอบตอบสิ่งที่คิดออกมาตรงๆ

“แล้วรูปถ่ายหน้างาน จะถ่ายวันนี้เลยหรือเปล่าคะ วันนี้สตูว่างพอดี” เจ้าของร้านถามอย่างสุภาพ 

ศาสตราวุธหันไปขอความเห็นจากรติชา เพราะมารดาไม่ได้สั่งเขาเรื่องนี้เอาไว้ 

“น้ำชาว่างทั้งวันค่ะ พี่วุธว่างหรือเปล่าคะ” เธอถามเขา 

ศาสตราวุธไม่ว่าง หากแต่คิดว่าผู้หญิงทุกคนก็คงอยากมีรูปแต่งงานสวยๆ บ้าง เลยตอบตกลงและให้พารติชาเข้าไปแต่งหน้าทำผม เพื่อเตรียมตัวถ่ายรูป 

ศาสตราวุธตะลึงกว่าเดิมกับว่าที่เจ้าสาวที่แต่งหน้าจัดเต็มในชุดไทยและชุดสากล เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าถ่ายรูปเสร็จตั้งแต่ตอนไหน มารู้ตัวอีกทีก็ตอนกำลังนั่งเลือกรูปที่จะใส่กรอบโชว์หน้างาน และรูปที่จะทำเป็นอัลบั้ม 

ทุกรูปนั้นศาสตราวุธมองหน้าเจ้าสาวและยิ้มอย่างมีความสุข จนศาสตราวุธนั้นสงสัยว่าเขายิ้มกว้างอย่างนั้นตั้งแต่เมื่อไร หรือเป็นเพราะรติชาที่ทำให้เขาหวั่นไหวโดยไม่รู้ตัว

*********************

หลังจากเลือกรูปโชว์หน้างาน เลือกการ์ดแต่งงานและของชำร่วยในงานเสร็จแล้ว ศาสตราวุธก็พาเธอไปทานอาหารเย็นด้วยกันที่ร้านอาหารไทยในตัวเมือง

“วันนี้ขอบคุณนะคะ ที่ไม่บ่นเลยสักคำ” รติชาบอกเขา ตอนนี้เธอล้างคราบเครื่องสำอางออกไปหมดแล้ว มีเพียงใบหน้าสดๆ ที่ยังดูสวยอยู่สำหรับศาสตราวุธ 

“ปกติพี่บ่นเหรอ” เขาถามเธอ 

“ไม่บ่นหรอกค่ะ แต่ไล่น้ำชาให้กลับไร่ตลอดเลย” เธอบอกแล้วทำจมูกย่นใส่เขา ศาสตราวุธเบือนหน้าไปทางอื่น ไม่เข้าใจว่าทำไมเอ็นดูท่าทางของรติชาในตอนนี้ 

ขณะที่ทั้งสองคนนั่งทานอาหารกันอยู่นั้น สุริวิภาก็มากับเพื่อนๆ ของเธอ แล้วเห็นว่าศาสตราวุธมาทานข้าวกับรติชาก็เลยเดินเข้าไปทัก 

“ตายแล้ว วันนี้พี่วุธทิ้งไร่นั่งทานข้าวกับผู้หญิง วิตาฝาดไปหรือเปล่าคะ” สุริวิภาถามเขาแล้วเหยียดยิ้มมองรติชา ก่อนจะเริ่มคุ้นหน้าเธอ 

“เอ๊ะ นี่เธอหน้าคุ้นๆ นะ” สุริวิภาถามรติชา 

“น้ำชา ลูกสาวพ่อเลี้ยงโสภณไงละวิ” เพื่อนของสุริวิภาช่วยตอบ 

“อ๋อ ฉันจำได้ล่ะ ดาวคณะเกษตรศาสตร์คนนั้นเอง” สุริวิภาพูดแล้วเหยียดยิ้มมากกว่าเดิม เพราะรติชาเคยขึ้นประกวดดาวมหาวิทยาลัยแข่งกับเธอเมื่อเจ็ดปีที่แล้วตอนเรียนอยู่ปีหนึ่งแต่ก็แพ้

“ขอโทษนะคะ จำไม่ได้ว่าฉันเคยเจอคุณที่ไหนมาก่อน อ๋อ จำได้ล่ะ นางงามจังหวัดที่เป็นข่าวว่าใช้เส้นของพ่อชนะการประกวดนี่เอง” รติชาพูดแล้วยิ้มให้สุริวิภา ที่กำลังเปลี่ยนสีหน้าเป็นไม่พอใจ 

ศาสตราวุธนิ่งฟังไม่พูดอะไร เขาเคยเจอสุริวิภาแค่ครั้งเดียวและไม่ได้สนิทด้วยถึงขั้นจะทักทายกลับ แต่ก็ไม่อยากพูดแทรกขึ้นมา เพราะดูท่าทางรติชากับเธอจะไม่ถูกกัน และไม่เข้าใจว่าผู้หญิงสองคนที่ไม่ได้รู้จักกันเป็นการส่วนตัว ทำไมต้องพูดกระทบกระทั่งกันไปมาอย่างนี้ 

“ขอโทษนะคะ ฉันอยากทานอาหารกับพี่วุธเป็นการส่วนตัว ถ้าหมดธุระแล้วก็เชิญกลับไปที่โต๊ะด้วยนะคะ” รติชาบอก 

“งั้นวิไปก่อนนะคะพี่วุธ เอาไว้วิจะพาเพื่อนๆ ไปที่ไร่อีก คราวนี้สัญญาว่าเป็นไม่สร้างความเสียหายให้กับทางไร่อีกแน่นอน แล้วเจอกันนะคะ” สุริวิภา หันไปบอกศาสตราวุธเสียงหวาน จงใจทำให้รติชาหึงเพราะเห็นว่าทั้งคู่มาด้วยกัน 

“ครับ” ศาสตราวุธตอบรับสั้นๆ

สุริวิภาเดินกลับโต๊ะไป เก็บความไม่พอใจที่มีต่อรติชาเอาไว้ แล้วนั่งปรึกษากับเพื่อนๆ ว่าจะเอาคืนรติชาอย่างไรดี 

“เสน่ห์แรงจังเลยนะคะพี่วุธ” รติชาพูดแล้วทำหน้าตึงใส่เขา

“นี่ใช่ไหมที่เขาเรียกว่าหึง” เขาถามเธอ

“เดี๋ยวนี้พูดเยอะขึ้นนะคะ” เธอบอกเขา

“พี่จะพูดเยอะแค่กับคนที่สนิท ถึงบางคนพี่ไม่อยากสนิทด้วยก็ตาม” ศาสตราวุธพูดแล้วยิ้มบางๆ

“กำลังจะดีอยู่แล้วเชียว” รติชาพูดแล้วทำปากคว่ำใส่เขา

*********************