Semua Bab ฟังเสียงรัก: Bab 1 - Bab 10

ศาสตราวุธ คือชายหนุ่มวัยยี่สิบเก้าปี นัยน์ตาอ่อนโยน หน้าตาดี กระเดียดไปทางจีน จมูกเรียวโด่งเข้ากับรูปปากที่หนาแต่เป็นกระจับสวย ผิวที่เคยขาวสะอาดสะอ้านแต่ตอนนี้คล้ำแดดเพราะงานที่เขารัก เขาอ่อนโยนกับต้นไม้ใบหญ้า แต่เย็นชากับเพศตรงข้าม จนหลายๆ คนคิดว่าเขานั้นมีรสนิยมที่ชอบไม้ป่าเดียวกัน แต่ศาสตราวุธไม่ได้เป็นอย่างที่คนอื่นเข้าใจ เขาไม่ได้ตั้งใจเย็นชากับผู้หญิง เพียงแต่เขาไม่รู้ว่าควรจะดูแลเอาใจพวกเธอเหล่านั้นอย่างไร เพราะเขาถนัดดูแลต้นไม้มากกว่า ครอบครัวของศาสตราวุธมีธุรกิจรับออกแบบและก่อสร้างอยู่ที่กรุงเทพมหานคร แต่ศาสตราวุธไม่สนใจทำงานเหล่านั้น ที่มีการประมูลงานก่อสร้างแล้วต้องมีส่วนแบ่งกับคนในหรืออะไรอย่างนั้น ตามแบบฉบับธุรกิจที่มีกลโกงเพื่อให้ได้มาซึ่งกำไรที่สมัยนี้กลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว มันวุ่นวายและไม่ใช่ทางของศาสตราวุธ เขาจึงให้พี่ชายรับช่วงต่อจากบิดาไปคนเดียว ศศิประภามารดาของศาสตราวุธนั้นผิดหวังจากการจับคู่ให้กับศรายุทธลูกชายคนโตแล้ว ตอนนี้เธอเลยกำลังหาทางจับคู่ให้ศาสตราวุธ เพื่อให้ให้ข่าวลือที่มีคนคิดว่าเขาชอบเพศเดียวกันนั้นหายไป ยุทธนาผู้เป็นบิดาที่วางมือจากธุรกิจแล้วก็

รติชาเก็บยางอายไว้ที่บ้าน เธอมาที่ไร่เลิศประจักษ์ของศาสตราวุธในตอนเช้าติดต่อกันอยู่สามวัน และอ้อนให้ศาสตราวุธพาเธอเที่ยวชมไร่จนเข้าไม่เป็นอันทำการทำงาน ไม่ใช่เพราะว่าเธอรบกวนการทำงานของเขา แต่เป็นเพราะรติชาชอบหยอดคำหวานใส่เขาเป็นเชิงทอดสะพานให้เขาชอบเธอจนเขานั้นอึดอัด“น้ำชาชมไร่พี่ครบทุกส่วนแล้ว พรุ่งนี้คงไม่มีอะไรให้ดู” ศาสตราวุธบอกเธอ ในใจนั้นแสนโล่งอก เมื่อรู้ว่าเธอจะไม่มีข้ออ้างมาหาเขาอีก“ยังมีอีกที่ ที่น้ำชายังไม่ได้ไปชม” รติชาบอกเขาแล้วมองด้วยสายตาที่ชวนอึดอัด“ที่ไหนครับ” ศาสตราวุธถามเธอ“ในหัวใจของพี่วุธไงคะ น้ำชาอยากเข้าไปดูในนั้น ว่านอกจากต้นไม้ใบหญ้า ที่วุธจะเหลือที่ให้น้ำชาได้เข้าไปอยู่ในนั้นหรือเปล่า” รติชาพูดแล้วก็นึกอยากอาเจียนออกมา ไม่รู้ว่าเธอไปเอาคำพูดหวานเลี่ยนชวนอ้วกแบบนี้มาจากที่ไหนศาสตราวุธอึ้งไป เขาอึดอัดและทำตัวไม่ถูกเมื่อถูกรุกหนักจากเธอมากขึ้นเรื่อยๆ นับตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน“อย่าเงียบสิคะ พูดอะไรบ้าง” รติชาบอกแล้วเดินเข้าไปหาเขา หยุดตรงหน้าของศาสตราวุธที่ยืนอึ้งอยู่ แล้วเขย่งปลายเท้าขึ้นไปสบตากับเขา“เขินน้ำชาเหรอคะ” เธอถามเขา“พี่ว่าเรากลับกันเถอะ แดดเร

ศศิประภาพอรู้เรื่องของที่ศาสตราวุธปรับเงินสุริวิภากับเพื่อนๆ ของเธอก็ดุลูกชายเป็นการใหญ่ ที่ทำเกินกว่าเหตุ“ผมไม่ได้ทำเกินกว่าเหตุเลยนะครับแม่ ก็ผู้หญิงคนนั้นเขาเสนอขึ้นมาเองว่าจะขอจ่ายค่าปรับ” ศาสตราวุธบอกมารดา เขาก็พอรู้ว่าเธอนั้นแค่พูดไปอย่างนั้น แต่ก็อยากให้บทเรียนบ้าง“ให้ตายสิลูกชายฉัน ถ้าผู้หญิงบอกอะไร มันไม่ได้หมายความว่าต้องการสิ่งนั้นเสมอไป” ศศิประภาบอกลูกชายเสียงเครียดแล้วกุมขมับเพราะไม่รู้จะพูดอย่างไรกับเขาให้เข้าใจ“แล้วทำไมไม่พูดตรงๆ ล่ะครับ ต้องให้ตีความหมาย ใครจะไปรู้ ต้นไม้ยังแสดงอาการบอกเลยว่าต้องการให้ดูแลอย่างไร แต่กับคนนี่เข้าใจยากเหลือเกิน” ศาสตราวุธบ่นออกมา เขารู้ดีว่าคำพูดของผู้หญิงนั้นต้องตีความ และมันเป็นเหตุผลที่เขาไม่อยากมีใครเข้ามาวุ่นวายในชีวิตเขา เพราะเขาขี้เกียจตีความหมายเหล่านั้น“ไม่รู้ล่ะ วุธต้องหาสะใภ้ให้แม่ภายในปีนี้ เลือกเอาหนูวิกับหนูน้ำชาคนใดคนหนึ่ง” ศศิประภาบอก“ผมยังไม่พร้อมครับ เพราะยังรู้จักกันได้ไม่นาน จะให้แต่งงานเร็วๆ นี้คงไม่ได้” ศาสตราวุธบอก เขาไม่พร้อมจะให้ใครเข้ามาในชีวิตในตอนนี้แต่ถ้าให้ต้องเลือกจริงๆ ระหว่างรติชากับสุริวิภา อย่างไร

หลังจากที่รติชากลับไร่ของเธอไปแล้ว ศาสตราวุธก็นั่งลงคุยกับมารดาอย่างเป็นงานเป็นงาน“แม่ครับ ผมไม่แต่งงานนะครับ” เขาบอกมารดาศศิประภาไม่คิดว่าศาสตราวุธอยู่ๆ จะพูดออกมาอย่างนี้ ปกติเขาไม่เคยพูดอะไรขัดใจเธอมาก่อน ทำเอาศศิประภานั้นอึ้งไปสักครู่ ก่อนจะถอนหายใจออกมา และทำหน้าเศร้า“แม่แค่หวังอยากให้ลูกแม่สักคนแต่งงานกับผู้หญิงดีๆ สักคน ที่มีพร้อมทั้งฐานะ และหน้าตาทางสังคม ให้แม่ได้อวดใครๆ บ้างว่าลูกสะใภ้ก็มีดีไม่น้อยหน้าใคร เมียของพี่แกเป็นคนดีก็จริง แต่แม่อวดใครเขาไม่ได้ เหลือแต่แกคนเดียว จะทำให้ความฝันแม่เป็นจริงมันไม่ได้เลยหรือไง ไม่รู้ว่าแม่ไปทำเวรทำกรรมอะไรมา ลูกชายทั้งสองคน ไม่มีใครเห็นใจแม่เลยสักคน” ศศิประภาบีบน้ำตาแต่ทำท่าแอบเช็ดไม่ให้ศาสตราวุธเห็น ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาก็เห็นตั้งแต่แรกและนั่งนิ่งอยู่ด้วยความรู้สึกผิดอยู่“แม่ครับ” เขาเรียกมารดาเสียงอ่อน“ช่างเถอะพรุ่งนี้แค่ไปทานข้าวเพื่อผูกมิตรแล้วก็กลับก็แล้วกัน เรื่องข่าวลือที่ว่าลูกไม่ชอบผู้หญิงที่เขาลือกันให้แม่อับอายก็ช่างมัน” ศศิประภาพูดเสียงสั่น“ผมก็แค่ชอบต้นไม้มากกว่าผู้หญิง ต้นไม้ไม่เรื่องมาก อยู่ด้วยแล้วสบายใจ ทำไมผมต้องไขว่

สุริวิภาไม่ชอบหน้ารติชาอย่างบอกไม่ถูก และยิ่งคำพูดของเธอที่แทงใจดำเรื่องวิธีที่ทำให้เธอได้รับตำแหน่งนางงามจังหวัดมา ยิ่งทำให้สุริวิภานั้นไม่พอใจเป็นอย่างมาก “แกก็แย่งคุณวุธมาสิ ง่ายจะตาย” เพื่อนอีกคนพูดขึ้น “แต่ฉันไม่ชอบหรอกนะ บอกแล้วไง แค่เก็บไว้เป็นหนึ่งในตัวเลือกท้ายๆ” สุริวิภาบอก “ก็แค่แกล้งให้ยัยนั่นไม่พอใจ ไม่ได้ให้ไปแย่งมาจริงๆ เสียหน่อย” เพื่อนอีกคนบอก “งั้นพวกแกกินข้าวกันไปก่อน ฉันจะกลับไปที่โต๊ะนั้น” สุริวิภาบอกแล้วปรับสีหน้า ยิ้มเดินเฉิดฉายไปยังโต๊ะของศาสตราวุธ “ขอวินั่งด้วยนะคะ” เธอบอกแล้วนั่งลงข้างๆ ศาสตราวุธทั้งที่ยังไม่มีใครอนุญาต “วิรู้สึกผิดกับเรื่องวันนั้นจังเลยค่ะ อยากขอโทษพี่วุธอีกครั้ง ขอโทษนะคะ” สุริวิภาพูดแล้วกราบที่หน้าอกของศาสตราวุธ เขาตกใจรับมือเธอเอาไว้แทบไม่ทัน “ไม่เป็นไรครับ” เขาบอกเธอ แล้วยิ้มฝืนๆ ไปให้ “มื้อนี้วิขออนุญาตเลี้ยงนะคะ ถือเป็นการขอโทษ” เธอบอกเขาเสียงอ่อน ปรายตามองรติชาที่มองมาด้วยสายตาที่ไม่ชอบใจนัก“ไม่เป็นไรครับ ผมจ่ายเองได้” ศาสตราวุธบอก แล้วมองรติชาที่มองสุริวิภาอย่างไม่พอใจ เข้าใจว่าเธอคงไม่ชอบหน้ากัน แต่เขาก็ไม่รู้จะจัดการปัญหา