ตอนที่ 7 กะทันหัน

หลังจากที่รติชากลับไร่ของเธอไปแล้ว ศาสตราวุธก็นั่งลงคุยกับมารดาอย่างเป็นงานเป็นงาน

“แม่ครับ ผมไม่แต่งงานนะครับ” เขาบอกมารดา

ศศิประภาไม่คิดว่าศาสตราวุธอยู่ๆ จะพูดออกมาอย่างนี้ ปกติเขาไม่เคยพูดอะไรขัดใจเธอมาก่อน ทำเอาศศิประภานั้นอึ้งไปสักครู่ ก่อนจะถอนหายใจออกมา และทำหน้าเศร้า

“แม่แค่หวังอยากให้ลูกแม่สักคนแต่งงานกับผู้หญิงดีๆ สักคน ที่มีพร้อมทั้งฐานะ และหน้าตาทางสังคม ให้แม่ได้อวดใครๆ บ้างว่าลูกสะใภ้ก็มีดีไม่น้อยหน้าใคร เมียของพี่แกเป็นคนดีก็จริง แต่แม่อวดใครเขาไม่ได้ เหลือแต่แกคนเดียว จะทำให้ความฝันแม่เป็นจริงมันไม่ได้เลยหรือไง ไม่รู้ว่าแม่ไปทำเวรทำกรรมอะไรมา ลูกชายทั้งสองคน ไม่มีใครเห็นใจแม่เลยสักคน” ศศิประภาบีบน้ำตาแต่ทำท่าแอบเช็ดไม่ให้ศาสตราวุธเห็น ทั้งๆ ที่รู้ว่าเขาก็เห็นตั้งแต่แรกและนั่งนิ่งอยู่ด้วยความรู้สึกผิดอยู่

“แม่ครับ” เขาเรียกมารดาเสียงอ่อน

“ช่างเถอะพรุ่งนี้แค่ไปทานข้าวเพื่อผูกมิตรแล้วก็กลับก็แล้วกัน เรื่องข่าวลือที่ว่าลูกไม่ชอบผู้หญิงที่เขาลือกันให้แม่อับอายก็ช่างมัน” ศศิประภาพูดเสียงสั่น

“ผมก็แค่ชอบต้นไม้มากกว่าผู้หญิง ต้นไม้ไม่เรื่องมาก อยู่ด้วยแล้วสบายใจ ทำไมผมต้องไขว่คว้าหาเรื่องวุ่นวายมาใส่ตัวด้วยล่ะครับแม่” ศาสตราวุธถามมารดา

“แล้วผู้ชายแท้ๆ ที่ไหนเขาไม่ชอบผู้หญิงกันล่ะ เขาไม่ได้มองว่าแกชอบต้นไม้นะสิ เขามองว่าแกชอบไม้ป่าเดียวกัน” ศศิประภาบอกแล้วกุมขมับด้วยความกลัดกลุ้ม

“มีข่าวลือบ้าๆ อย่างนั้นด้วยหรือครับ” เขาพูดแล้วนั่งลงข้างๆ มารดา เอามือแตะที่ตักของเธอเพื่อปลอบใจ ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าจะมีข่าวลืออย่างนั้นออกมา

“มันก็ไม่ได้ลือกันไปในวงกว้างหรอก แต่เวลาแม่เข้าสังคมก็โดนคนนั้นคนนี้แซวเรื่องนี้ จนเป็นที่สนุกปากไปแล้ว” ศศิประภาบอกแล้วทำเหมือนจะร้องไห้อีกรอบ

“แต่ผมเอาใจผู้หญิงไม่เป็นนะครับ แต่งไปน้ำชาเองนั่นแหละที่จะไม่มีความสุข” ศาสตราวุธบอกมารดา

“แต่งงานกันไปแล้วเดี๋ยวก็จะค่อยๆ เรียนรู้กันไปเองแหละ หัวใจของลูกมันจะบอกเองว่าควรทำอย่างไร ฟังเสียงด้วยใจ แล้วลูกก็จะรู้ทุกอย่าง” ศศิประภาบอก มีความหวังขึ้นมาแล้วเมื่อศาสตราวุธเริ่มใจอ่อน

“แล้วถ้าผมไม่แต่งกับน้ำชาล่ะครับ” ศาสตราวุธถามมารดา

“ถ้าไม่แต่งกับน้ำชาก็ยังมีหนูวิให้ลูกเลือกอีก” ศศิประภาบอก

“แต่งๆ ไปเถอะวุธ ถ้าไม่แต่งกับคนไหนสักคน แม่แกก็จะจับคู่ให้อย่างนี้ไปเรื่อยๆ” ยุทธนาที่เดินเข้ามาเห็นภรรยานั่งเล่นละครทำหน้าเครียดอยู่ก็ช่วยพูดเสริม

ศาสตราวุธถอนหายใจอย่างเป็นกังวล ไม่ได้ให้คำตอบว่าเขาจะแต่งงานกับรติชาหรือไม่

*********************

ที่ไร่สุวารักษ์ พ่อเลี้ยงโสภณให้การต้อนรับครอบครัวของไร่เลิศประจักษ์เป็นอย่างดี เพราะเขาโดนแม่เลี้ยงกานดาภรรยาของเขาขู่ว่าถ้าเขาทำไม่ดีกับครอบครัวของศาสตราวุธ เธอจะโกรธเขาและพารติชากลับไปอยู่บ้านของเธอที่อยู่จังหวัดใกล้เคียง

อีกทั้งเป็นธรรมเนียมปฏิบัติว่าถ้ามีแขกมาบ้านต้องให้การต้อนรับ พ่อเลี้ยงโสภณจึงต้องทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดี

ยุทธนาคุยถูกชะตากับพ่อเลี้ยงโสภณอย่างนึกไม่ถึง เพราะทั้งสองคนอยู่ในชมรมหมากรุกของจังหวัดเหมือนกัน ทำให้ภรรยาของพวกเขาโล่งใจและทำให้ทุกอย่างดูง่ายขึ้น

ศาสตราวุธมองรติชาที่กำลังตักอาหารบริการทุกคนอยู่ ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เขาไม่รู้ว่าควรตัดสินใจแต่งงานกับเธอดีหรือไม่ และหากเขาไม่แต่งกับเธอ ศศิประภาก็จะหาผู้หญิงคนอื่นมาสร้างความวุ่นวายให้เขาอยู่ดี

“พี่วุธจะทานอะไรบ้างคะ เดี๋ยวน้ำชาตักให้” เธอบอกเขาอย่าเอาใจ เพราะที่ไร่สุวารักษ์จัดอาหารเป็นแบบบริการตนเอง เพราะถ้านั่งคุยกันที่โต๊ะอาหารมันจะดูเครียดไป หากใครอยากทานอะไรก็ตักทานไปคุยไปได้ทั้งวัน ซึ่งศศิประภาก็ประทับใจที่ทางแม่เลี้ยงกานดาจัดงานแบบนี้

“พี่ยังไม่หิวครับ” เขาบอกเธอ

“งั้นไปเดินดูสวนหย่อมของคุณพ่อไหมคะ ท่านมีไม้ประดับสวยๆ เพียบเลย” รติชาชวนเขา ศาสตราวุธพยักหน้าและยิ้มรับคำชวนอย่างพอใจ จนรติชาอดยิ้มตามไม่ได้ ที่เขากำลังเหมือนเด็กที่ถูกหลอกล่อด้วยขนม แต่ต่างกันตรงที่ถูกหลอกล่อด้วยต้นไม้แทน

ทั้งสองเดินไปดูสวนหย่อมด้วยกัน ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายมองตามอย่างเอ็นดูและพูดคุยเรื่องสัพเพเหระเพื่อหยั่งเชิงดูท่าทีอีกฝ่ายก่อนว่าคิดอย่างไรกับการมาหาในวันนี้

สักพักศาสตราวุธก็เดินกลับเข้ามาพร้อมกับรติชาแล้วต่างคนต่างมานั่งข้างๆ บุพการีของตนเองที่กำลังพูดคุยกันอยู่

“ตอนนี้ถ้าหนูน้ำชาไม่มีใคร ป้าก็อยากจะทาบทามไว้ให้พี่วุธเขา หนูน้ำชาขัดอะไรหรือเปล่าจ๊ะ” ศศิประภาถามออกมา รติชายิ้มรับแล้วมองหน้าศาสตราวุธที่ลดยิ้มลง แล้วรู้สึกสงสารเขาอยู่บ้างที่เธอใช้เขาเป็นเครื่องมืออย่างนี้

“ไม่ขัดข้องค่ะ” รติชาบอกแล้วยิ้มให้ศาสตราวุธ

“ผมอยากจะลองศึกษาดูใจกับน้องก่อน หวังว่าพ่อเลี้ยงจะอนุญาตนะครับ” ศาสตราวุธรีบบอก ก่อนจะโดนบีบบังคับให้ทำมากกว่านี้ รติชาหน้าแดงเรื่อ เมื่อศาสตราวุธเอ่ยปากออกมาด้วยตัวเอง เธอดีใจและประทับใจกับการมาของเขาในครั้งนี้มาก แต่แค่คบกันมันไม่ใช่สิ่งที่รติชาต้องการในตอนนี้

“ไหนเราตกลงกันตั้งแต่ที่กรุงเทพแล้ว ว่าวันนี้เราจะคุยเรื่องแต่งงานกันไงคะ” รติชาแกล้งทำน้ำเสียงน้อยใจ

“หมายความว่าอย่างไร รู้จักกันไม่ถึงเดือนแล้วคุยเรื่องแต่งงานกันแล้ว และเจอกันที่กรุงเทพ มันคืออะไร” พ่อเลี้ยงโสภณถามรติชาเสียงเข้ม

“น้ำชาไปพักกับพี่วุธตอนที่ลงไปสัมมนาค่ะ” รติชาบอกบิดาอย่างกำกวมจนพ่อเลี้ยงโสภณแทบเป็นลม เมื่อเข้าใจว่าลูกสาวเสียตัวให้กับเจ้าของไร่ด้านตะวันออกไปแล้ว

“ตายจริง อย่างนี้ทางเราคงต้องรีบจัดงานแต่งงานเพื่อรักษาเกียรติของหนูน้ำชาเอาไว้แล้วนะคะ” ศศิประภาได้ทีพูดเรื่องแต่งงานทันที

“แม่ครับคือ..” ศาสตราวุธกำลังจะปฏิเสธเมื่อเห็นว่าผู้ใหญ่กำลังเข้าใจผิดเพราะคำพูดกำกวมของรติชา

“นี่ทำผิดแล้วไม่คิดรับผิดชอบหรือไง” พ่อเลี้ยงโสภณตวาดเสียงดัง แม่เลี้ยงกานดาแกล้งทำเป็นรับไม่ได้แล้วเป็นลมล้มพับไป

ศาสตราวุธทำตัวไม่ถูกเขาเลยไม่พูดอะไรแล้วปล่อยให้ศศิประภาจัดการตามใจ พลางมองหน้ารติชาที่ตอนนี้ยิ้มมาทางเขาอย่างผู้ชนะ เหมือนจะบอกว่าเธอตั้งใจจะให้เรื่องมันออกมาเป็นอย่างนี้แต่แรกแล้ว

“ทางเรายินดีรับผิดชอบให้เร็วที่สุดเลยนะคะ พ่อเลี้ยงไม่ต้องเป็นห่วง” ยุทธนารีบบอก

“มันก็ควรต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วค่ะ” แม่เลี้ยงกานดารีบชิงพูดแล้วขยิบตากับศศิประภาให้เป็นอันรู้กันว่าเธอนั้นแกล้งเป็นลม แล้วยิ้มกับแผนที่ไม่ได้นัดกันล่วงหน้าที่ออกมาดีเกินคาด

“ไปกราบขอขมาพ่อเลี้ยงแม่เลี้ยงสิลูก” ศศิประภาบอกศาสตราวุธ

เขาจึงต้องทำตามอย่างเสียไม่ได้ เพื่อไม่ให้เรื่องราวใหญ่โตและวุ่นวายไปมากกว่านี้

ศาสตราวุธนั่งลงที่พื้น รติชาเองก็นั่งลงข้างๆ เขา ทั้งสองกราบที่ตักของพ่อเลี้ยงโสภณและแม่เลี้ยงกานดาพร้อมกัน เพื่อขอขมาที่ได้ล่วงเกินทางความรู้สึกไป

“ผมยินดีจะรับผิดชอบแต่งงานกับน้องอย่างสมเกียรติครับ” ศาสตราวุธพูดในสิ่งที่ทุกคนอยากได้ยินให้จบๆ ไป ทำให้พ่อเลี้ยงโสภณเริ่มมีสีหน้าดีขึ้นบ้าง

เมื่อสถานการณ์เริ่มกลับมาเป็นปกติแล้ว ศาสตราวุธจึงชวนรติชาออกไปนอกบ้านเพื่อให้ผู้ใหญ่ตกลงเรื่องฤกษ์แต่งงานกัน

“ทำไมพูดให้ผู้ใหญ่เข้าใจผิดอย่างนั้น” เขาถามเสียงเครียด

“น้ำชาก็แค่อยากเร่งความสัมพันธ์ของเรา อยากแต่งงานกับพี่วุธเร็วๆ ก็เท่านั้นเองค่ะ” รติชาไม่ปฏิเสธ และยอมรับออกไปตรงๆ

“แล้วพี่วุธ จะมาขอคบกับน้ำชา จริงๆ นะหรือคะ” เธอถามเขาด้วยน้ำเสียงที่สั่นไหว

“อืม ไม่งั้นก็ต้องดูตัวกับคนอื่นไปเรื่อยๆ ไหนๆ น้ำชาก็อยากแต่งงานกับพี่ ก็เลยคิดว่าลองดูสักตั้ง แต่ก็ไม่คิดว่าจากจะขอดูกันไปก่อน กลายเป็นว่าจะต้องแต่งงานกันเลย” ศาสตราวุธบอกเธอไปตามตรง ไม่อยากโกหก

“อ๋อ ที่แท้ก็แค่ตัดความรำคาญ” รติชาพูดอย่างน้อยใจ

“แล้วคิดว่าเหตุผลอื่นด้วยงั้นเหรอ” ศาสตราวุธถามเธอเสียงเรียบ รติชาไม่ตอบ นึกโมโหตัวเองที่หลงคิดว่าเขานั้นมีใจให้

‘ไอ้พี่วุธบ้า’

*********************