113: ข่าวใหญ่ [2]

ผู้ครองแผ่นดินทอดพระเนตรมองยังเบื้องล่างอย่างลำบากใจ ผู้หนึ่งก็น้องร่วมพระมารดาอีกผู้หนึ่งก็เป็นลุงไม่ว่าเขาจะตัดสินเช่นไร ผลที่ได้ก็ไม่ต่างกันก่อนที่พระองค์จะทรงถอนพระปัสสาสะออกมา และตรัสด้วยเสียงอันทรงอำนาจว่า

“เช่นนั้นท่านเสนาบดีเอาสัญญานั้นมาให้เราดู”

“พ่ะย่ะค่ะ”

จากนั้นมหาเสนาบดีเยี่ยนสือได้มอบสัญญาการซื้อขายอาวุธ ที่นำมายื่นให้กับกงกงนำไปให้กับองค์ฮ่องเต้ได้ทอดพระเนตร หลังจากได้ทอดพระเนตรแล้วสีหน้าพระองค์กลับดูเคร่งเครียดมากกว่าเดิม เพราะตราประทับนั้นเป็นของจริงแท้แน่นอน พร้อมทั้งลายมือที่ลงนามก็ใช่เช่นกัน

“เอาล่ะ ในเมื่อหลักฐานชัดเจนถึงเพียงนี้ ก็คงจะไม่มีอะไรแก้ตัวพวกท่านมีความคิดเห็นเช่นไร กับการลงโทษในครั้งนี้” พระองค์ได้ลองหยั่งเชิงมหาเสนาบดีทั้งสองว่าจะทำเช่นไร

“ทูลฝ่าบาทกระหม่อมเห็นว่าสมควรถอดยศริบทรัพย์สินทั้งหมดเข้าคลังหลวง และเนรเทศไปอยู่ชายแดนเพื่อใช้แรงงานไม่เว้นแม้แต่บ่าวไพร่พ่ะย่ะค่ะ” มหาเสนาบดีเยี่ยนสือกล่าวถึงบทลงโทษที่คนผิดจะได้รับในครั้งนี้

“กระหม่อมเห็นด้วยกับบทลงโทษนี้พ่ะย่ะค่ะ”

“กระหม่อมก็เห็นชอบเช่นกันพ่ะย่ะค่ะ”

เหล่าขุนนางทั้งหลายที่อยู่ฝ่ายอ๋องเฒ่าหนานจิ้ง ต่างออกแสดงความคิดเห็นด้วยกันทั้งสิ้น ยกเว้นแต่ฝั่งของอ๋องหนานฟาหยาง ที่ต่างก็นิ่งเงียบไม่มีผู้ใดออกความเห็นสักคน

“ฝ่าบาททรงเห็นแก่ความดีความชอบที่ท่านอ๋องได้กระทำมาตลอด แม้เพียงเรื่องผู้กระทำผิดท่านอ๋องยังมิได้มีโอกาสได้พิสูจน์ตนว่าได้กระทำจริงหรือไม่ ได้โปรดฝ่าบาทให้ความเป็นธรรมด้วยพ่ะย่ะค่ะ” มหาเสนาบดีซ้ายหลี่จงก็ยังไม่ยอมแพ้ หากครั้งนี้พวกตนเป็นฝ่ายแพ้ก็จะส่งผลไปถึงครอบครัว และตำแหน่งของพวกเขาเช่นกัน จึงจำเป็นจะต้องยืนหยัดให้ถึงที่สุด

“ท่านมหาเสนาบดีซ้ายเราอนุญาตให้ท่านออกความคิดเห็นในเรื่องนี้ ท่านลองบอกเรามาซิว่าควรจะทำเช่นไร” พระสุรเสียงที่เปล่งออกมาอย่างนุ่มนวล มิได้แสดงถึงความโกรธเกรี้ยวแม้แต่อย่างใด ทำให้ผู้ฟังใจชื้นขึ้นมาบ้าง

“ทูลฝ่าบาทในอดีตท่านอ๋องทรงช่วยประชาชน มีผลงานมากมายประชาชนรักใคร่ อีกทั้งในตอนนี้เผ่าซ่งหนูกำลังยกทัพเข้าตีเมืองแถบชายแดน ประชาชนได้รับความเดือดร้อน กระหม่อมเสนอว่าให้ท่านอ๋องยกทัพออกไปปราบศัตรูในครั้งนี้พ่ะย่ะค่ะ” หากทำเช่นนี้อย่างน้อยก็ยังมีโอกาส และมีเวลาได้หาข้อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ได้

“เราเห็นด้วยกับท่านมหาเสนาบดีหลี่จง เช่นนั้นก็เอาตามนี้เหลี่ยงกงกงนำราชโองการไปยังวังอ๋องหนานฟาหยาง ให้นำกำลังไปออกรบปราบศัตรูที่เข้ามาระรานบ้านเมือง เราให้เวลาเตรียมตัวห้าวันเท่านั้น จบการประชุมวันนี้” เมื่อกล่าวจบผู้ครองแผ่นดินได้เดินออกจากท้องพระโรงทันที พร้อมกับตรงไปยังห้องทรงงาน ดวงหน้าประดับรอยยิ้มเพียงมุมปากเพียงเท่านั้น

“ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่น หมื่นปี” เสียงสรรเสริญของเหล่าข้าราชบริพารกล่าวน้อมส่งเสด็จ เมื่อจบการประชุมเช้าของวัน

หากเมื่อทรงกลับมาถึงยังห้องทรงอักษรกลับมีเงาดำสายหนึ่งพุ่งออกมาอย่างรวดเร็ว คนผู้นั้นคือหวังอี้หลินหัวหน้าหน่วยลับส่วนพระองค์ เขาได้รับภารกิจติดตามอ๋องหนานจิ้ง

ผู้เป็นพระปิ่นตุลาขององค์ฮ่องเต้ เนื่องด้วยพระองค์ก็ทรงไม่ไว้ใจอีกฝ่ายเช่นกัน ว่าด้วยเรื่องของอำนาจทุกคนย่อมสามารถทำได้ทุกอย่างเพื่อจะได้มา

พระองค์ทรงทราบอยู่แล้วว่าอ๋องหนานจิ้งผู้เป็นลุง มิได้มีความจริงใจมาแต่แรกอยู่แล้ว จึงได้ให้คนจับตาดูความเคลื่นไหวมาตลอด แต่ที่ยังมิได้ทำสิ่งใดเพราะพระองค์ตั้งใจจะจับและกวาดล้างคนของอ๋องหนานจิ้งให้สิ้นซาก จะได้ไม่เป็นขวากหนามทิ่มแทงพระองค์อีกต่อไป