114: ข่าวใหญ่ [3]

“ทูลฝ่าบาทท่านอ๋องหนานจิ้งเริ่มเคลื่อนไหวแล้วพ่ะย่ะค่ะ” หวังอี้หลินที่นั่งคุกเข่ากล่าวรายงานเรื่องที่ได้รับมอบหมาย

“เล่นไปตามแผนของเสด็จลุงไปก่อน ให้ฟาหยางได้ออกไปเล่นยืดเส้นยืดสายที่ชายแดนสักครึ่งปีแล้วกัน” องค์ฮ่องเต้ที่กำลังตรวจงานอยู่บนโต๊ะทรงงาน กล่าวออกมาอย่างอารมณ์ดีที่ได้กลั่นแกล้งพระอนุชา

“จะไม่ทรงพระทัยร้ายไปหน่อยหรือพ่ะย่ะค่ะ ไปนานเช่นนั้นชายาของหม่อมฉันจะมิคิดถึงแย่หรือ” อ๋องหนานฟาหยางที่เดินเข้ามาได้ยินคำกล่าวของพระเชษฐาพอดีถึงกับไม่สบอารมณ์ เขาต้องห่างจากภรรยาที่รักตั้งครึ่งปีเชียวนะ คนไร้หัวใจเช่นพระองค์จะทรงเข้าใจได้เช่นไร

“เราว่าคนที่จะขาดใจเพราะคิดถึงคงมิใช่ชายาเจ้าหรอกมั้ง” พระองค์ก็ยังทรงยั่วโทสะของอนุชาเช่นเดิม

“เหอะ คนไร้หัวใจเช่นท่านไม่รู้จักความรักหรอก” หนานฟาหยางยังเหน็บแนมผู้เป็นพี่ไม่หยุดเช่นกัน จนเวลาล่วงเลยมาถึงวันนี้พระเชษฐาก็ยังมิยอมแต่งตั้งฮองเฮาคู่บัลลังก์ และยังไม่มีวี่แววว่าจะต้องพระทัยสนมนางในนางใดอีกด้วย

“แล้วอย่างไร” ท่าทางที่เฉยเมยไม่สนกับคำพูดของผู้เป็นน้อง ยิ่งทำให้หนานฟาหยางยิ่งไม่สบอารมณ์ จนต้องตวัดสายตามองพระเชษฐาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

“เช่นนั้นก็ไม่ต้องเจอหน้าหลาน” ในที่สุดเขาก็คิดออกว่าจะนำอะไรมาเพื่อต่อรองพระองค์ มุมปากหนาจึงได้ยกยิ้มออกมาอย่างเป็นต่อ

“นี่เจ้า เจ้าจะมากไปแล้วนะ จะมากีดกันเรากับหลานมิได้” เมื่ออีกฝ่ายเอาหลานมาอ้างทำให้พระองค์ยิ่งไม่สบอารมณ์

พระองค์ได้ฟังจากหวังอี้หลินว่าหลานสาวนั้นทั้งน่ารักขี้อ้อน รูปโฉมงดงามแต่เล็กและยังเป็นหลานคนแรกเป็นหลานสาวอีกด้วย

พระองค์มีแต่พระโอรสที่เอาแต่เคร่งขรึมมิมีพระธิดาไว้ให้อ้อน อีกทั้งยังอยากจะชดเชยให้กับหลานสาวผู้นี้ ในช่วงเวลาที่เด็กน้อยต้องไปตกระกำลำบากใช้ชีวิตด้านนอก แค่ได้รับรู้ว่าหลานสาวตัวน้อยต้องเจอกับอะไรบ้างยิ่งทำให้พระองค์ปวดใจนัก

“แล้วแต่ท่านจะคิด”

“เช่นนั้นข้าให้เจ้าไปอยู่ประจำชายแดนหนึ่งปี” จะกีดกันพระองค์หรือเช่นนั้นก็จงอกแตกตายเพราะคิดถึงชายารักแล้วกันน้องพี่ ช่วงที่เจ้าไม่อยู่เอาไว้พระองค์ไปเยี่ยมเยียนหลานสาวก็ยังได้

“เสด็จพี่ท่านจะทำเกินไปหรือไม่” หนานฟาหยางถึงกับหน้าดำหน้าแดงพูดไม่ออก จากหกเดือนกลายเป็นหนึ่งปีได้เช่นไร เขามิเคยถกเถียงพี่ชายได้เลยสักครั้ง

หวังอี้หลินที่ได้ฟังทั้งสองทะเลาะกันก็ได้แต่ลอบถอนหายใจ ผู้พี่ก็เอาแต่จะหาโอกาสกลั่นแกล้งผู้น้อง พออีกฝ่ายจับจุดได้ก็โวยวายทุกที แต่ถ้ามองอีกมุมหนึ่งพี่น้องรักใคร่กลมเกลียวกันก็เป็นเรื่องดี จากนั้นทั้งสามได้ปรึกษาหาเรือกันอยู่พักใหญ่ เมื่อเสร็จสิ้นต่างก็แยกย้ายกันไปทำตามแผนที่ได้วางไว้

แต่ก่อนที่อ๋องหนานฟาหยางจะเดินพ้นประตู กลับได้ยินพระเชษฐาทรงพระสรวลไล่หลังตามมาเสียงดัง เขาหันกลับไปมองอีกฝ่ายก่อนจะคิดอะไรออก

ในเมื่อไปตั้งหนึ่งปีเขาก็จะหอบหิ้วชายากับบุตรสาวไปด้วย คิดจะแอบไปเล่นกับบุตรสาวเขายามที่ตนไม่อยู่รึ ไว้ไปเจอที่ชายแดนแล้วกันเสด็จพี่ เมื่อคิดได้ดังนั้นร่างสูงก็ได้เร้นกายออกจากตรงนั้นทันทีมุ่งหน้ากลับวังอ๋อง 

ด้านหวังอี้หลินได้รู้สึกโล่งใจเป็นอย่างยิ่งที่มิต้องติดตามไปชายแดน เพราะเขากังวลว่าหากตนต้องไปชายแดน ภรรยาที่ท้องโตจนน่าเป็นห่วงจะอยู่เช่นไร หากจะหอบกันไปด้วยระหว่างทางก็อันตรายเหลือเกิน และสตรีมีครรภ์เช่นนี้ก็มิควรเดินทางไกล หากเป็นไปดั่งที่ได้วางแผนกันไว้เขาก็จะได้อยู่ดูแลภรรยารักอย่างใกล้ชิดได้ เป็นเช่นนี้เขาก็สบายใจแล้ว