62: หัวหน้ากองกำลังพิเศษ [2]

ทั้งหมดได้ย้ายเข้ามาอยู่ในกระท่อมหลังเล็กหลังหนึ่ง หากแต่ภายในมีชายรูปร่างสูงใหญ่นอนหายใจโรยริน ตรงช่วงเอวมีผ้าพันแผลสีขาวขุน มีเลือดไหลซึมออกมาตามแนวผ้า ทั้งห้องมีกลิ่นสมุนไพรอบอวลไปทั่ว

เมื่อเห็นสภาพของลูกน้องสหายที่ร่วมเป็นร่วมตายกันมา หวังอี้หลินถึงกับทนรับไม่ได้ เขากำหมัดแน่นเพื่อข่มอารมณ์ที่อัดแน่นภายในใจ แต่แล้วชายหนุ่มได้นึกบางอย่างออก ถึงของที่อยู่ภายในกระเป๋าที่ภรรยาเขาเตรียมมาให้ เขาคิดว่ามียาบางตัวที่อาจจะช่วยได้ไม่มากก็น้อยได้เป็นแน่

“มีใครอยู่ข้างนอกบ้างนำของที่อยู่หลังม้ามาให้ข้าที” หวังอี้หลินตะโกนบอกคนที่ยืนเฝ้าอยู่ด้านนอก ให้นำกระเป๋าที่วางอยู่บนหลังม้ามาให้เขา

ผ่านไปเพียงครึ่งเค่อคนที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูได้นำกระเป๋ามาให้ เมื่อได้กระเป๋ามาชายหนุ่มรีบเปิดออกค้นหาสิ่งที่เขาต้องการ มันเป็นกระเป๋าใบเล็กอยู่ด้านในสุด เขาเปิดออกดูว่าพอจะมีสิ่งใดสามารถใช้ได้บ้าง

ในนั้นมีม้วนผ้าฝ้ายสีขาวสะอาดนางบอกว่าเอาไว้สำหรับพันแผล หวังอี้หลินค้นดูต่อเขาหยิบขวดกระเบื้องมาอ่านทีละขวด ๆ อ่านสรรพคุณและวิธีใช้ดู นางช่างรอบรู้นักมีทั้งน้ำสีใสที่เรียกว่าน้ำเกลือ ใช้สำหรับเช็ดทำความสะอาดบาดแผลเพื่อฆ่าเชื้อ มีทั้งยาลูกกลอนแก้ปวดและอักเสบ มีผงยาสำหรับห้ามเลือดที่เขากำลังต้องการ

เมื่อสำรวจดูและได้ของตามที่ต้องการ หวังอี้หลินจึงได้ให้หานลู่เป็นผู้ประคองคนเจ็บ ส่วนตัวเขาได้จัดการทำแผลตามวิธีที่ภรรยาเขาเขียนไว้ เมื่อทำแผลเสร็จเขาจึงได้ให้คนเจ็บทานยาแก้ปวดและอักเสบ

หลังจากที่คนเจ็บได้รับการทำแผลและกินยา แผลที่เคยมีเลือดไหลซึมตลอดเวลาได้หยุดไหลแล้ว คนเจ็บที่นอนหายใจโรยริน และจากที่นอนครางเสียงเบาด้วยความเจ็บปวด ตอนนี้กับนอนหลับสนิทไม่มีเสียงที่บ่งบอกว่าเจ็บแต่อย่างใด

ทุกคนมองกันอย่างตกตะลึงกับยาที่หัวหน้าพวกเขานำมา ยาวิเศษเช่นไรถึงได้มีผลชะงักเช่นนี้ ยิ่งยาที่เป็นเม็ดลูกกลอนมันคือยาอะไร ทำไมคนเจ็บที่นอนครวญครางเพราะความเจ็บปวดจากบาดแผล ถึงได้เงียบไปเช่นนั้น หานลู่ทนความอยากรู้ไม่ไหวจึงได้เอ่ยถามขึ้น

“หัวหน้าท่านได้ยาวิเศษพวกนี้มาจากที่ใดกัน”

“เป็นภรรยาข้า นางทำให้เผื่อว่าข้ามีเหตุจำเป็นได้ใช้มัน” เมื่อนึกถึงหน้าภรรยาหวังอี้หลินยิ้มไม่หุบ

“ท่านกับภรรยาเข้าใจกันแล้วหรือ” ยังคงเป็นหานลู่ที่เป็นคนถามเช่นเดิม ด้วยเพราะรู้ว่าหวังอี้หลินกับภรรยามีความสัมพันธ์เช่นไร

“อืม ตอนนี้เข้าใจกันดีแล้ว พวกเจ้าอย่าได้เป็นห่วง เราออกไปคุยกันข้างนอกเถอะให้คนป่วยได้พักผ่อน”

หลังจากที่ทุกคนย้ายออกมาจากห้องพักคนเจ็บกลับมาที่กระท่อมหลังใหญ่ เพื่อปรึกษาหารือและวางแผนว่าจะทำอย่างไรกันต่อไปดี

“ข้ารู้มาว่าคืนนี้พวกมันนัดพบคนผู้หนึ่งเพื่อกระทำการบางอย่างขอรับ” หยงเหม่าเป็นผู้เปิดประเด็นเป็นคนแรก

“ดี เช่นนั้นคืนนี้ข้าจะเป็นผู้เข้าไปสืบเอง” หวังอี้หลินเสนอตัวที่จะลอบเข้าไปสืบ เขาก็อยากจะรู้ว่าคนผู้นี้ใช่คนที่เขาคิดไว้หรือไม่

“เช่นนั้นข้าไปด้วยขอรับ ข้ารู้จักเส้นทางดีที่สุด” หานลู่ ขอติดตามไปกับหัวหน้าทันที

“ได้ แล้วกองกำลังของเราที่อยู่ที่ค่ายนี้มีกี่นาย”

“ค่ายชั่วคราวนี้มีประจำอยู่สามร้อยนายขอรับ ส่วนที่เหลืออีกสองหมื่นแบ่งออกเป็นหน่วยย่อย กระจายตามพื้นที่ที่ท่านได้สั่งการไว้แล้ว” หยงเจาผู้ที่จัดการตามที่ได้รับมอบหมายรายงาน

“ดี เช่นนั้นเราก็แยกย้ายกันไปเตรียมการเถอะ”