72: คนส่งสุรา [1]

“ท่านพี่จะไปไหนหรือเจ้าคะ เพิ่งจะได้นอนไปนิดเดียวเอง” หยุนชิงงัวเงียรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเมื่อคนข้างกายขยับตัว

“พี่จะออกไปทำธุระสักหน่อยเจ้านอนต่อเถอะ กลับมาพี่จะเล่าให้เจ้าฟังทุกเรื่อง” หวังอี้หลินกำลังแต่งตัวหันกลับมาบอกภรรยารัก พร้อมกับจัดท่าให้นอนลงเช่นเดิมดึงผ้าห่มให้อย่างอ่อนโยน

ร่างบางพยักหน้าให้ชายหนุ่มทีหนึ่ง ก่อนจะหลับไปอีกครั้งเพราะความอ่อนเพลีย หวังอี้หลินเมื่อเห็นภรรยาหลับไปแล้วเขาจึงได้รีบแต่งตัวให้เรียบร้อย และก่อนออกไปร่างหนาก็ไม่ลืมที่จะหอมแก้มนุ่มไปหนึ่งฟอด ทำให้คนที่เคลิ้มหลับร้องฮือพลิกตัวหนีอย่างมีอารมณ์เพราะโดนกวนยามนอน

เมื่อหวังอี้หลินออกมาจากห้องเขาก็เดินตรงไปยังโรงหมักสุราทันที วันนี้เขาและหานลู่จะต้องนำสุราไปส่งที่จวนเฒ่ากงยี่ ส่วนหยงเจาจะต้องไปตามสืบเรื่องของอ๋องหนานฟาหยางว่ามีส่วนร่วมกับการก่อกบฏครั้งนี้ด้วยหรือไม่

“ท่านหัวหน้าข้าเตรียมทุกอย่างพร้อมแล้วออกเดินทางเลยหรือไม่” หานลู่แต่งตัวด้วยชุดคนส่งสุราประจำร้านฟู่หวัง ยืนรออยู่ข้างเกวียนสำหรับใช้ขนส่งสุรา

“ยามอยู่นอกค่ายเรียกข้าว่าอี้หลินปกติเถอะ เดี๋ยวผู้อื่นจะสงสัยออกเดินทางกันได้”

“ขอรับ”

ทั้งสองขึ้นไปนั่งบนเกวียนมุ่งหน้าออกเดินทางเข้าเมืองไปยังจวนอดีตราชครูแคว้นหนาน เมื่อเดินทางมาถึงหน้าจวนอดีตราชครู คนขับเกวียนได้เดินไปบอกกับคนเฝ้าหน้าจวนว่ามาส่งสุราจากที่ใด

เมื่อคนเฝ้าประตูรู้ว่าเป็นใครพวกเขาต่างยิ้มกริ่มเพราะทุกครั้งที่ร้านแห่งนี้มาส่งสุรา คนขับเกวียนผู้นี้ก็จะนำสุราแอบแบ่งให้เขาหนึ่งไห

เมื่อได้รับอนุญาตให้ขนสุราเข้าไปในจวนแล้ว หานลู่กับหวังอี้หลินที่กำลังจะขนไหสุราเข้าไปยังจวน กลับถูกคนเฝ้าห้ามไว้ซะก่อน

“เดี๋ยวก่อนพวกเจ้าสองคนทำไมข้าไม่เคยเห็นมาก่อน” คนเฝ้าประตูมองทั้งสองตั้งแต่หัวจรดเท้า เนื่องจากตนไม่เคยพบไม่คุ้นหน้าต้องระวังไว้ก่อนดีที่สุด

“อ๋อ พวกเขาเป็นคนงานคนใหม่ที่ทางร้านรับเพิ่มน่ะขอรับ ท่านก็รู้ว่าร้านฟู่หวังเราขายดีแค่ไหน ขนาดพวกข้ายังไม่ได้พักเลยนะขอรับ ยังไงซะข้าจะบอกให้พวกเขาปฏิบัติกับท่านเป็นอย่างดีท่านไม่ต้องห่วง” คนขับเกวียนพูดด้วยท่าทางประจบประแจง

“ยังไงซะข้าก็ต้องขอค้นตัวก่อนข้าไม่ไว้ใจ”

“ได้ขอรับ” หานลู่ /หวังอี้หลิน

คนเฝ้าประตูเดินเข้ามาค้นตัวทั้งสองอย่างขอไปที เพราะว่าร้านสุราร้านนี้มาส่งที่จวนเป็นประจำ เขาจึงมั่นใจว่าจะไม่เกิดอะไรขึ้นแน่นอน หวังอี้หลินและหานลู่เมื่อถูกค้นตัวเสร็จพวกเขาก็ได้รับอนุญาต ให้ขนไหสุราเข้าไปยังด้านในจวนได้

ในระหว่างทางเดินเข้าจวนพวกเขาทั้งสองได้แอบสังเกตการณ์ภายในจวน ดูทางหนีทีไล่เผื่อไว้ก่อนเมื่อเกิดผิดแผนขึ้นมาจะได้หนีทัน ในจวนแห่งนี้ตกแต่งด้วยของราคาแพงของล้ำค่ามากมาย บางชิ้นมีเพียงไม่กี่ชิ้นที่คนจะได้ครอบครอง 

ในระหว่างกำลังเดินออกมาจากห้องเก็บสุรา หวังอี้หลินได้เจอกับหญิงรับใช้นางหนึ่งเดินถือถาดอาหารสวนทางเข้าพอดี เขาจึงได้แสร้งเดินชนหญิงรับใช้นางนั้นจนน้ำแกงหกกระเด็นไปโดนแขนเสื้อเข้า

“อุ๊ย ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าไม่ทันมองว่ามีใครอยู่ตรงนี้” สาวใช้นางนั้นก้มหน้าขอโทษขอโพยหวังอี้หลิน หากแต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมามองผู้ที่นางเดินชนนาง ใบหน้าสาวน้อยหน้าแดงยิ้มอย่างเอียงอาย

“ไม่เป็นไรแม่นางข้าขอเข้าห้องน้ำล้างตัวได้หรือไม่” เมื่อสบโอกาสชายหนุ่มจึงรีบดำเนินการตามแผนทันที

“ได้เจ้าค่ะ ท่านรอข้าอยู่ตรงนี้ก่อนข้าขอเอาถาดอาหารไปเก็บสักครู่เจ้าค่ะ”

ก่อนจะเดินจากไปสาวใช้นางนั้นไม่วายต้องหันกลับมามองชายหนุ่มอีกครั้ง นางไม่เคยเห็นชาวบ้านธรรมดาผู้ใดหล่อเหลาเท่ากับบุรุษคนนี้มาก่อนเลย นางจะต้องสารสัมพันธ์กับเขาต่อให้จงได้

ไม่นานสาวใช้นางนั้นได้เดินกลับมาเพื่อพาหวังอี้หลินไปทำความสะอาด ล้างเนื้อล้างตัวที่นางทำน้ำแกงหกใส่ นางพาเขาเดินมายังเรือนคนรับใช้หลังเล็กด้านข้างจะมีห้องน้ำอยู่ ถัดจากส่วนดอกไม้ก็จะเป็นห้องหนังสือของอดีตราชครูกงยี่

“แม่นางข้ารบกวนเจ้ายืนรอข้าสักพักได้หรือไม่ พอดีว่าน้ำแกงมันหกเลอะเสื้อผ้าข้าหลายจุด ข้าต้องเอาสุราไปส่งหลายที่เกรงว่าหากล้างไม่ดีกลิ่นจะติดทำให้ลูกค้ารังเกียจข้าได้ กลัวเจ้านายจะไม่จ้างข้าทำงานต่อน่ะ” หวังอี้หลินบอกแก่สาวใช้นางนั้น เพื่อเป็นการไม่ผิดสังเกตหากเขาเข้าไปนานเกินไป

“ข้ารอได้เจ้าค่ะ ข้าเข้าใจกว่าจะหางานได้เป็นเรื่องยากนัก” นางยินดีรออยู่แล้วเพราะจะได้อยู่กับเขานานขึ้น

“เช่นนั้นขอบใจเจ้ามาก”