99: ทดลองระเบิด [3]

หยุนชิงได้เดินนำทางอ๋องหนานฟาหยางไปยังเชิงเขา ที่ที่นางกับหวังอี้หลินได้จัดเตรียมบางอย่างไว้ ซึ้งตอนนี้หวังอี้หลินกับพวกรวมทั้งบ่าวชายบางส่วนได้ไปรอที่นั่นแล้ว นางจะทำวันนี้คือทดลองระเบิดที่ได้ทำไว้ว่าจะได้ผลหรือไม่

ด้วยว่ากลัวจะเป็นอันตรายต่อชาวบ้าน นางจึงให้คนไปแจ้งแก่ผู้นำหมู่บ้านห้ามให้ชาวบ้านเข้ามายังเชิงเขาแถบนี้ โดยนางบอกกับผู้นำหมู่บ้านว่าท่านอ๋องกับพระชายาจะเสด็จมา

เพื่อความปลอดภัยและเพื่อความเป็นส่วนตัว อาจมีการฝึกซ้อมของทางจวนอ๋องจะมีเสียงดังสักหน่อย โดยผู้นำหมู่บ้านก็ทำตามเป็นอย่างดีตามที่ได้รับการบอกกล่าวมา ด้วยกลัวว่าชาวบ้านจะตกใจ

เมื่อเดินมาถึงเชิงเขาอ๋องหนานฟาหยางได้พบกับหวังอี้หลินที่ยืนรออยู่แล้ว เขาแถบนี้ไม่ค่อยมีต้นไม้ มีก้อนหินน้อยใหญ่เรียงรายเต็มไปหมด พื้นที่แถบนี้จึงไม่มีผู้คนหรือสัตว์ป่าเข้ามาเพราะไม่มีอะไรที่สามารถเก็บไปกินเป็นอาหารได้

“คารวะท่านอ๋องขอรับ” หวังอี้หลินประสานมือทั้งสองข้างทำความเคารพอ๋องหนุ่ม

“ตามสบายเถอะพวกเจ้ามีสิ่งใดให้ข้าดูหรือ”

“วันนี้กระหม่อมจะทดลองการใช้ระเบิดขอรับ” หวังอี้หลินบอกถึงจุดประสงค์ที่จะทดลองประสิทธิภาพอาวุธใหม่

“ระเบิดหรือ ถ้าเช่นนั้นเราเริ่มกันเลย”

ก่อนจะทำการทดลองหวังอี้หลินได้ทำการแจกจ่ายผ้าอุดหูให้กับทุกคน เพราะภรรยาเขาบอกว่าเมื่อจุดไปแล้วตอนที่ระเบิดออกมาจะเกิดเสียงดังเป็นอย่างมากอาจเป็นอันตราย เมื่อทุกคนอุดหูกันเป็นที่เรียบร้อยเขาจึงได้ให้สัญญากับผู้ที่รอจุดอยู่ด้านบน

จากนั้นเขาจึงได้ให้ทุกคนเข้าหลบด้านหลังหินก้อนใหญ่ เพื่อหลบแรงของระเบิดที่จะเกิดขึ้น โดยไม่ลืมที่จะกอดภรรยาเอาไว้ในอ้อมแขน เพื่อป้องกันอันตรายอีกชั้นหนึ่งหากมีอะไรผิดพลาดขึ้น

“จุดไฟได้” หวังอี้หลินตะโกนบอกบ่าวผู้หนึ่งซึ่งเตรียมการรออยู่แล้ว

จากนั้นบ่าวผู้ถือคบเพลิงอยู่ได้จุดชนวนระเบิดพร้อมกับขว้างมันออกไปเต็มกำลัง ก่อนที่ตัวเขาจะหมอบหลบหลังโขดหินก้อนใหญ่ทันที แรงระเบิดที่ตกลงโดนหินขนาดกลาง ได้ทำให้หินก้อนนั้นแตกกระจายออกมาและเกิดเสียงดังขึ้น เมื่อทุกอย่างสงบลงทุกคนบริเวณนั้นได้เดินออกมาดูผลงาน

“ได้ตามที่คิดไว้เลยเจ้าค่ะ” หยุนชิงเอ่ยออกมาอย่างภูมิใจในตนเอง ที่นางสามารถทำออกมาได้ดีเช่นนี้

“ดียิ่ง หากมีเจ้าระเบิดนี้ศึกนี้เราก็จะทุ่นแรงไปมากแน่ แล้วถ้าหากจะให้เกิดแรงทำลายมากกว่านี้ได้หรือไม่” หนานฟาหยางเสนอความคิด หากอานุภาพแรงกว่านี้ก็จะเห็นผลดีขึ้นเป็นแน่

“ทำได้เจ้าค่ะเพียงแค่เพิ่มขนาดให้ใหญ่ขึ้นและเพิ่มของหนักเข้าไป อย่างเช่นพวกเศษเหล็กชิ้นเล็ก ๆ เวลามันระเบิดออกมาแรงระเบิด ก็จะทำให้เหล็กที่อยู่ด้านในกระเด็นออกตามความแรง ทำให้เวลาที่มันโดนสิ่งใดก็จะเพิ่มความเสียหายมากขึ้น หากผู้ใดอยู่ใกล้รัศมีของระเบิดโดนเข้าก็จะทำให้ถึงตายได้” หญิงสาวร่างบางเพียงหนึ่งเดียวของกลุ่มได้อธิบายอย่างละเอียด

“เจ้าสามารถทำได้หรือไม่”

“ทำได้เจ้าค่ะ แต่ข้าไม่มั่นใจว่าจะใช้การได้ดีหรือไม่ คงต้องทำเสร็จแล้วมาทดลองดูก่อน”

“เช่นนั้นอีกห้าวันพวกเราค่อยมาทดลองดูว่าได้ผลหรือไม่” หวังอี้หลินกล่าวออกไปหากทำแค่ไม่กี่ชิ้นเพื่อใช้ทดลองดูก่อนคงจะใช้เวลาไม่มาก

“ดีเราจะส่งคนที่มีฝีมือมาช่วยพวกเจ้าอีกแรง”

หลังจากได้ทดลองการใช้ระเบิดทุกคนต่างแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตน อ๋องหนุ่มกับภรรยาอยู่ทานข้าวเย็นก่อนจะเดินทางกลับวังอ๋อง วันนี้เขาได้เปิดหูเปิดตานักหากเป็นไปตามที่คิดไว้ พวกใดที่ทำไว้กับครอบครัวตน เขาผู้นี้จะคืนสิ่งนั้นให้อย่างสาสม

เมื่อลงมาจากรถม้าหนานเจียอีกำลังจะเดินแยกตัวออกไปยังเรือนของตน เพื่ออาบน้ำและเข้านอนตามปกติกลับถูกหนานฟาหยางดึงแขนไว้เสียก่อน

“นั่นน้องหญิงจะไปไหน”

“หม่อมฉันจะกลับตำหนักเพคะ” ใบหน้างามมองสวามีตนอย่างสงสัยเหตุใดต้องถาม ทุกครั้งก็เป็นเช่นนี้มิใช่หรือกลับจากข้างนอกก็เข้าพักเรือนตนอยู่แล้ว

“พี่ให้คนขนของเจ้ามาที่ตำหนักใหญ่หมดแล้ว เรือนเจ้าพี่สั่งทุบทิ้งไปแล้วด้วย จะสร้างใหม่ให้เป็นเรือนของอาจู”

“ย้ายมาอยู่ที่ตำหนักใหญ่หรือเพคะ” หนานเจียอีถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

“ใช่ ต่อจากนี้เจ้าจะต้องมาอยู่ที่ตำหนักใหญ่ พี่ว่าเราไปอาบน้ำกันเถอะเหนียวตัวจะแย่แล้ว”

“ว้าย เดี๋ยวก่อนเพคะ ปล่อยหม่อมฉันลงก่อน”

ร่างบางถูกอุ้มเดินเข้ายังตำหนักทันที บ่าวไพร่และเหล่านางกำนัลที่อยู่ในเหตุการณ์ ต่างพากันก้มหน้างุดอมยิ้มไปตาม ๆ กัน

ท่านอ๋องกับพระชายาช่างร้อนแรงกันเหลือเกินเมื่อคืนก็ทั้งคืนแล้ว ที่พวกตนเฝ้าอยู่หน้าประตูได้ยินเสียงรัญจวนออกมาจากตำหนักใหญ่ไม่หยุดหย่อน อีกไม่นานท่านอ๋องน้อยหรือท่านหญิงน้อย คงจะได้ออกมาป่วนตำหนักที่เงียบเหงาเป็นแน่