บทที่ 11 อย่ารังเกียจสามี

พอคิดว่าชีวิตจะต้องเจอกับเรื่องราวไม่สงบสุข ภารัชชาก็ปล่อยโฮกลางร้านเหล้าเคล้าจังหวะอีดีเอ็มมันส์สุดเหวี่ยง

เหมือนอยู่กันคนละโลกกับอีกฝั่ง ร้านเหล้าคลาคล่ำไปด้วยผู้คนที่โยกย้ายไปตามจังหวะเพลง แต่เธอกลับมานั่งร้องไห้ให้เสียงดนตรีกลบแทน

“ฮื่อ... อึก ยัยอิงฉันน่ะ... ฮื่อ”

อิงธาราเบิกตาโตตกใจ รีบเข้าไปสวมกอดปลอบโยนเพื่อนรัก พลางยกมือขึ้นลูบแผ่นหลังภารัชชาที่สะอื้นไห้ตัวสั่นโยน

“แกใจเย็นนะชา เครียดไปเดี๋ยวหน้าแก่เกินวัยหรอก”

“ฮึก... เย็นอยู่แก แต่มันใกล้งานแต่งแล้วไงอิง ฮื่อแง”

เธอเบะปากร้องไห้โฮเป็นเด็กสามขวบ มือก็ตึงหางตาไว้ไม่ให้หย่อนคล้อย กลัวหน้าแก่เกินวัยก่อนวันแต่งงาน

เธอจะไม่ยอมขายหน้าในวันงานเด็ดขาดเลย...

หลังปล่อยโฮภารัชชาก็ระบายความอัดอั้นตันใจ สะอึกสะอื้นไห้สูดน้ำมูกดูเป็นคนขี้แงขึ้นมาทันที แต่เชื่อไหม เธอไม่เคยอ่อนแอให้ปรางสิตาเห็นเลย

ไม่ว่าจะทำดีให้ตายยังไง เธอก็ไม่เคยดีพอสำหรับแม่ ต่อให้เรียนดีหรือไม่เคยมีเรื่องให้ต้องเหนื่อยใจ ภารัชชาก็ยังเป็นเพชรที่เจียระไนไม่งามอยู่ดี

“ใจเย็นน้าชา ฉันจะร้องไห้ตามแกแล้วเนี่ย” อิงธาราเป็นคนอ่อนไหวง่ายไม่ต่างกัน

พอเห็นภารัชชาร่ำไห้โฮ ตัวเธอเองก็น้ำตาคลอหน่วยไปด้วย ทำได้แค่ช่วยปลอบอีกฝ่ายในวันที่โลกใจร้ายจริงๆ

“เดี๋ยวฉันมา ฮึก ปวดฉี่อ่ะ” เธอบอกแล้วสะอื้นเบาๆ ก่อนจะยกมือขยี้ดวงตาแล้วยันตัวลุกขึ้นยืน

“ให้ไปเป็นเพื่อนมั้ย” อีกฝ่ายถามด้วยสีหน้าห่วงใยกัน

“ไม่เป็นไร... แกอยู่เฝ้าโต๊ะเถอะ”

“โอเค รีบไปรีบกลับมานะแก”

อิงธาราพยักหน้ารับคำ แล้วนั่งดื่มเงียบๆ อยู่ที่โต๊ะคนเดียว

ร่างบางระหงเดินดุ่มๆ ตรงไปยังห้องน้ำ สองขาแทบจะรั้งร่างไว้ไม่อยู่ ก้าวสะเปะสะปะไปมาจนชนเข้ากับกำแพง

หัวไหล่ก็กระแทกกับผู้คนที่เดินผ่านไปมา จนต้องหันไปยกมือไหว้ขอโทษเพราะอาการมึนเมา ไม่งั้นเธออาจจะร่วงเป็นมะม่วงไปกองกับพื้นได้

แต่ทว่า...

“ว้าย อะไรเนี่ย!”

เสียงหญิงสาวหวีดร้องเสียงแหลม ภารัชชาที่มีอาการมึนเบลอสะบัดศีรษะเล็กน้อย

“อ่ะ ขอ... ขอโทษค่ะ”

เธอมุ่นคิ้วหันกลับไปมองสิ่งที่สะดุดเมื่อครู่ ก่อนจะพบว่าเป็นสาวสวยใส่ชุดเซ็กซี่นั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้น

“เดินยังไงไม่มองเลยคนยะ” อีกฝ่ายชักสีหน้าใส่อย่างไม่สบอารมณ์ เสียงแหลมตวาดแหวแทบจะเดินเข้ามาตบซ้ำ

“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ทันระวังเอง” ภารัชชายิ้มเจื่อนนิดๆ ใครจะคิดว่าจะมีคนนั่งคุกเข่าที่ทางเดิน

ทว่าสิ่งที่น่าตกใจจนทำเธอเบิกตาโตเท่าไข่ห่าน คือร่างสูงกำยำของหมอไป๋ที่ยืนพิงกำแพงอยู่ แต่ซิปกางเกงถูกปลดลงบ่งบอกว่าทั้งคู่กำลังทำเรื่องบางอย่างในมุมมืด

“วันซวยรึไง” เขากดสายตามองเหยียดเธอที่พื้น ก่อนจะรูดซิปกางเกงขึ้นหมดอารมณ์จะสานกิจกรรมต่อ

“คุณไป๋...”

“ทำต่อมั้ยคะคุณไป๋”

สาวสวยหุ่นเซี๊ยะหันไปออดอ้อนชายหนุ่มต่อ แต่หมอไป๋ไม่ตอบ แค่เดินเข้าไปกระชากแขนภารัชชาให้ลุกขึ้นมาแทน

“เธอทำฉันหมดอารมณ์”

“ขอโทษค่ะ...”

“จะรับผิดชอบยังไง”

หมอไป๋กดเสียงต่ำ ยื่นใบหน้าพูดข้างหูเธอ ราวกับให้เธอรับผิดชอบที่เข้ามาขัดจังหวะกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม

ภารัชชากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ขนอ่อนลุกชันตั้งแต่ต้นคอมาถึงหัวเลย หญิงสาวหน้าคมเมื่อกี้ถูกเขาไล่ไปแล้ว ตรงนี้ก็เลยเหลือแค่เธอกับเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้

นี่คือผู้ชายที่เธอต้องแต่งงานด้วยจริงเหรอ...

เป็นพวกบ้ากามตัณหา ถึงขนาดจะแต่งงานอยู่มารอมมาร่อ แต่ก็ยังมาหาเศษหาเลยกับสาวๆ ไม่ว่างเว้น

“สงสัยเธอต้องรับผิดชอบแล้วล่ะ... มันชูคออีกแล้ว” เสียงทุ้มต่ำกระซิบกระซาบข้างหูเธออีกครั้ง

ซ่งไป๋พยายามที่จะดึงมือเธอ ให้ไปแตะยังจุดอันตรายต่อการสัมผัส แต่เธอยื้อยุดฉุดกระชากเอาไว้เสียก่อน

ภารัชชาตวัดสายตามองเขา หมอไป๋ยิ้มเย้ยหยันเธออย่างท้าทาย กลิ่นเหล้าจากตัวเขาหึ่งเลย แววตาก็หวานหยาดเยิ้มกับพิษสุราที่เล่นงานอยู่

“คุณมันน่ารังเกียจที่สุด”

“รังเกียจเหรอ”

“ใช่ ทำตัวน่ารังเกียจ”

ทำแบบนี้ไม่เรียกว่าน่ารังเกียจจะเรียกอะไร...

ภารัชชาสบสายตาหมอไป๋แน่น แม้จะมีแสงสว่างรำไรสาดส่องมา แต่แววตาที่เกลียดชังของว่าที่สามีนั้นแสนจะชัดเจน

หมอไป๋กระชากแขนเธอเข้าไปประชิดกาย ท่าทีขึงขังโกรธขุ่นที่เธอคิดลองดีทั้งฝีปากกล้าและการจ้องหน้ากันแบบนี้ แต่ก็ดีเหมือนกันงานวิวาห์จอมปลอมจะได้สนุกขึ้นไงล่ะ

“เธอจะรังเกียจน้ำเชื้อของสามี ที่เธอต้องตั้งท้องลูกให้งั้นเหรอภารัชชา หื้อ ไหนตอบให้ดีเหมือนปากทีสิ”

“ปล่อยฉันนะคุณไป๋”

“เธอย้อนแย้งดีนะ เสนอตัวจะให้กำเนิดทายาทแท้ๆ แต่ดันรังเกียจสามีตัวเองได้ยังไง”

น้ำเมาก็มีส่วนให้เขาดูหยาบกระด้างขึ้น ในสายตาซ่งไป๋เธอไม่ได้มีค่าหรือราคามากพอให้จับจ่าย หากเป็นธุรกิจก็ไม่น่าเสี่ยงไปลงทุนด้วยเลยสักนิด

บารมีของนาวารีรักษ์ต่างหาก ทำให้ภารัชชาเชิดหน้าชูตากับแม่เธอในสังคมนี้ได้

พูดแล้วเขาก็ยิ่งโมโหหนัก ออกแรงบีบข้อมือเธอตามแรงอารมณ์ขุ่นมัว จนภารัชชาเบ้หน้าเจ็บพยายามจะบิดข้อมือออกจากพันธนาการ

“ยุคสมัยนี้วิวัฒนาการเยอะจะตายค่ะ คุณไม่รู้เหรอ”

หมอไป๋แค่นยิ้มนึกสมเพช มองเธอที่ยังอวดดีไม่หยุด

“เราจะไม่ปฏิสนธิภายในค่ะ” ภารัชชากระแทกเสียงใส่เขาแล้วสบนัยน์ตาสีรัตติกาลแน่น

“ฉันจะใช้วิธีธรรมชาติเท่านั้น”

“ว่าไงนะ”

“ถ้าอยากตั้งท้องลูกฉัน... ก็ต้องใช้วิธีธรรมชาติเท่านั้น”

จู่ๆ หมอไป๋ก็รู้สึกสนุกขึ้นมาที่จะได้เล่นกับเธอ วันที่น่าเบื่อของเขาคงจะมีอะไรให้ทำอีกเยอะเลย ถึงแม้ปกติจะไม่ค่อยมีเวลาว่างให้เที่ยวเล่น แต่เขามีเวลาว่างเล่นกับเธอแน่

ภารัชชายังคงสบประสานกับดวงตาของเขา เธอส่งสายตาเชิงอ้อนวอนให้เขาปรานี แต่ก็เหมือนจะส่งไปไม่ถึงใจซ่งไป๋

ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงน่ารังเกียจนัก...

หมอไป๋ได้แต่คิดในใจ ทว่าสายตากลับหลุบมองริมฝีปากเธอไม่หยุด ในหัวเริ่มตีกันพัลวันกับอารมณ์ชายที่ถูกกระตุ้น

“คุณไป๋จะทำอะไรคะ” เธอยืนตัวแข็งทื่อ เมื่ออีกฝ่ายโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ อยากจะขยับหนีแต่สู้แรงไม่ได้เลย

“แล้วคิดว่าฉันจะทำอะไร”

“คุณเมามากแล้ว ฉันจะโทรเรียกกรให้มารับ”

ในน้ำเสียงภารัชชาสั่นเครือด้วยความกลัว หมอไป๋ขยับหน้าเข้ามาใกล้เธอมาก ใกล้จนลมหายใจอุ่นร้อนของเขาเป่ารดรินบนผิวแก้มเธอ

แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อมือหนาเชิดรั้งท้ายทอยเธอให้เงยหน้าขึ้น ก่อนจะประกบริมฝีปากลงมาอย่างแผ่วเบา

ดวงตาคู่งามเบิกโพลง เหมือนมีสายฟ้าฟาดพาดผ่านให้เธอตัวชาวาบเป็นหินถูกสาป หลุบตามองเขาที่เริ่มขยับริมฝีปากขบเม้มกลีบปากเธอขึ้นลง

“อื้อ... คุณไป๋อย่า อึก”