บทที่ 12 ไม่ได้คิดพิศวาส

หมอไป๋ยึดครองพื้นที่บนริมฝีปากเธอทั้งหมด เรี่ยวแรงอันน้อยนิดไม่อาจผลักไสชายฉกรรจ์ที่ตัวสูงใหญ่อย่างซ่งไป๋ได้

เขาดันตัวเธอให้ติดกับกำแพงด้านหลัง โดยที่ภารัชชาใช้กำปั้นทุบตีแผงอกกำยำเขารัวๆ ให้ปล่อย แต่กลับถูกเขาบดเบียดริมฝีปากขยี้หนักหน่วงมากกว่าเก่า

“อื้อ...”

เธอพยายามจะสะบัดหน้าหนี แต่ผลที่ได้คือหมอไป๋จับคอเธอล็อคไว้ ร่างกายทั้งสองเบียดเสียดกันไปมา จนแทบไม่มีช่องว่างระหว่างกันเมื่อเขาโถมตัวเข้าใส่

ภารัชชาหลับตาปี๋ ยืนนิ่งเป็นหุ่นขี้ผึ้งกับสติที่แตกกระเจิงไปก่อนหน้านี้ ก่อนที่หยาดน้ำอุ่นจะไหลรินออกจากดวงตา

“อึก” กำปั้นเล็กทุบตีเขาให้ปล่อย แต่แล้วก็รู้สึกตัวชาวาบขึ้นมา เมื่อเขาโอบรั้งเอวเธอเข้าไปใกล้ มอบจุมพิตที่ดูดดื่มและดุร้ายจนพรากสติให้ภารัชชาเริ่มเคลิ้มตาม

จากตอนแรกที่ทุบตีหมอไป๋ อยู่ๆ มือไม้เธอก็ค้างแข็งกลางอากาศ หลับตาพริ้มรับสัมผัสรอยจูบจากเขา

ทุกอย่างเริ่มเลยเถิดเพราะทั้งคู่ต่างก็ดื่มเหล้ามา แค่จูบนิดแตะหน่อยเลือดลมก็ร้อนผ่าว ไล่ตีตื้นขึ้นมาจนมวลท้องน้อยไปหมด

เรียวแขนแกร่งโอบเอวคอดกิ่ว เธอเองก็ยกแขนกอดลำคอของหมอไป๋ แรงอารมณ์รักที่เร่าร้อนกำลังหล่อหลอมคนทั้งคู่ให้ติดพันกันอยู่

“อ๊ะ” ภารัชชาร้องเบาๆ เมื่อถูกมือหนากอบกุมที่หน้าอก

ซ่งไป๋เองก็รู้ว่าผู้หญิงที่จูบคือคนที่เกลียด แต่เมไรยที่แทรกซึมไปตามร่างกาย มันทำให้สติและการยับยั้งช่างใจเขาต่ำลงมาก กลายเป็นว่าอยากปราบพยศคนฝีปากกล้าสักที

เขาควรรู้สึกสะใจ...

ใช่ หมอไป๋ควรจะกัดปากเธอแรงๆ สักทีเพื่อเป็นการสั่งสอนให้จำ แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงเผลอไผลไปกับอารมณ์ มือรวบเอวบางเข้ามาประชิดกายแล้วมอบจูบที่ดูดดื่มกับเธอ

รอยจูบในมุมมืดนี้ยาวนานเหลือเกิน นานจนร่างกายรุ่มร้อนกับความดิบเถื่อนแต่ก็แฝงความอ่อนโยนอยู่ในนั้น

ซ่งไป๋เป็นผู้ชายที่จูบได้ละมุนแต่ก็ดุดันเสียจริง...

“อึก... อื้อ” ภารัชชาทุบตีให้เขาปล่อย เพราะหายใจตามไม่ทันเมื่อเขากำลังสอดลิ้นเข้ามา ก่อนจะใช้แรงเฮือกสุดท้ายของชีวิตดันอกเขาออกสำเร็จ

หมอไป๋หอบหายใจแรง เขาใช้มือแตะมุมปากที่มีกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งอยู่ ไม่พ้นถูกเธอนั่นแหละกัดปากเขาเมื่อครู่นี้

“คุณจะฆ่าฉันรึไง...” ภารัชชาใช้มือถูปากจนมันแดงเถือก

เมื่อกี้นี้เขาตั้งใจจะพรากลมหายใจกันใช่มั้ย จูบจนไม่เว้นช่องว่างให้หายใจแบบนั้น จุดประสงค์พยายามฆ่าเห็นๆ

“ใครจะตายเพราะจูบกัน” หมอไป๋แสยะยิ้มมุมปาก เห็นใบหน้าเธอเลือนรางผ่านแสงสลัวที่เล็ดลอดเข้ามา

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะจูบกับเธอ จูบกับผู้หญิงที่รู้สึกขยะแขยงยิ่งกว่ากิ้งกือไส้เดือนเสียอีก

“ก็คุณทำฉันเกือบขาดอากาศ”

“สมองขี้เลื่อย”

“ว่าไงนะคะ”

“เธอก็แค่จูบห่วย...”

คำปรามาสของเขาทำให้เธอของขึ้น ไม่รู้เอาความกล้ามาจากไหนถึงได้ขยับฝีเท้าไปใกล้เขา พร้อมกับกระชากคอเสื้ออีกฝ่ายให้เข้ามาใกล้ จนเห็นดวงตาสีรัตติกาลชัดเจน

“งั้นลองอีกรอบมั้ยล่ะคะ”

“หึ”

“หรือว่าคุณเองที่ไม่กล้าขึ้นมา”

คราวนี้ภารัชชาคิดว่าตัวเองเป็นฝ่ายถือแต้มต่อ เธอดื่มเข้าไปเยอะพอสมควรจนสติสตังถดถอย อยากเอาชนะเขาทั้งที่รู้ตัวว่าสู้คนจูบเก่งแบบซ่งไป๋ไม่ได้

“คุณก็ห่วยเหมือนกันนั่นแหละ” เธอพูดให้เขาแล้ววางมือทาบบนแผงอกกำยำ ก่อนจะลากไล้วนไปมา พร้อมกับส่งสายตายั่วยวนหมอไป๋อย่างลืมตัว

“ภารัชชา”

“ซ่งไป๋...”

เธอเรียกชื่อเต็มของเขา พลางลากไล้มือต่ำลงไปถึงกลางหน้าท้อง หมอไป๋หายใจกระตุกสั่นจนหน้าท้องกลัดเกร็ง หลุบตามองเธอที่เล่นเกมประสาทอยากจะเอาชนะ

“ออกกำลังกายบ่อยเลยสินะคะ ถึงได้แน่นขนาดนี้น่ะ”

“เลิกเล่นได้แล้ว ฉันไม่ได้คิดจะพิศวาสเธอขนาดนั้น”

พูดจบเขาก็คว้ามือเธอที่เกือบลงไปถึงจุดสำคัญ ก่อนจะดันร่างบางให้เซถอยหลังไปสองสามก้าว

ร่างสูงผ่อนปรนลมหายใจหนัก เขารู้สึกได้ถึงบางอย่างที่ผงาดตัวอยู่ใต้กางเกง จึงเอ่ยปากตวาดไล่จนอีกฝ่ายสะดุ้ง

“ไสหัวไปซะ” หมอไป๋กัดฟันกรอด เผลอมองเนินหน้าอกเธออย่างลืมตัว กับสัมผัสใหญ่และนุ่มเต็มมือที่จับไปเมื่อกี้นี้

ภารัชชาจ้องตาเขม็ง กำมือแน่นแค้นใจที่โดนด่าว่าจูบห่วย

“บอกให้ไสหัวไปไง”

“คุณมันหมาบ้าชะมัด...”

ร่างระหงทิ้งท้ายด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันกัน ก่อนที่จะเดินผ่านหน้าเขาแล้วใช้หลังมือถูปากอย่างนึกรังเกียจ

รังเกียจตัวเองที่ดันเคลิ้มจูบตอบเขาซะได้ ขยะแขยงที่ทำไมถึงยอมให้เขาสัมผัสร่างกาย และยังเอาคืนเขาที่มาตอกหน้าหาว่าจูบห่วยไม่ได้อีก

“แกเคลิ้มทำไมเนี่ยภารัชชา หึ้ย บ้าชะมัดเลย” เธออยากเอาหัวโขกกำแพงเรียกสติ ขนาดเดินจากเขามาแล้วยังลืมสัมผัสเมื่อกี้ไม่ได้เลย

ภารัชชาขยุ้มเส้นผมอย่างไม่สบอารมณ์ เดินจ้ำเท้าไม่เข้าห้องน้ำแต่จะตรงกลับบ้านเพราะหมดอารมณ์แล้วจริงๆ

“เราคงเห็นดีกันแน่... คุณไป๋”

ทางด้านของหมอไป๋ที่กลับเพนท์เฮ้าส์มา แต่อารมณ์ค้างคาจนต้องมานั่งช่วยตัวเองที่โซฟาห้อง

เขาเปลือยท่อนบนใช้มือรูดรั้งแก่นกาย พลางเอนหลังลงกับโซฟา กำลังใช้จินตนาการพาให้แรงอารมณ์ถึงจุดเสียวกระสัน หลังต้องอดทนอดกลั้นกับการแข็งตัวตั้งแต่ร้านเหล้า

“อ่า...” เขาครางต่ำแล้วสูดปากเสียว

ทว่าเมื่อใกล้จะถึงจุดสุดยอด ใบหน้าของภารัชชากลับโผล่เข้ามาในหัว ทำหัวคิ้วเขากระตุกเข้าหากันแน่น

ภาพที่เขาบีบคลึงหน้าอกอวบอิ่มเต็มมือ และฝากฝังรอยจูบบนกลีบปากเธอ กำลังชักจูงให้เขาเสียวกระสัน จนกระทั่งหมอไป๋รูดชักจนสำเร็จความใคร่ในวินาทีต่อมา

“แม่งเอ้ย จะนึกถึงหน้าเธอทำไมวะ... เลอะหมด”