บทที่ 16 ไม่โปรดปรานภรรยา

ภารัชชานั่งข้างซ่งไป๋บนรถโรลส์รอยซ์คันหรู สารถีกรกำลังขับพาทั้งคู่ตรงไปยังเพนส์เฮ้าส์ส่วนตัวของหมอไป๋ มูลค่าร่วมสี่ร้อยกว่าล้านเป็นมุมที่เขาหวงความเป็นส่วนตัวมาก

แต่หมอไป๋เป็นคนเสนอเอง จัดให้เพนส์เฮ้าส์เป็นเรือนหอเพราะไม่อยากเจียดเงินในส่วนนี้ แค่ค่าสินสอดที่ต้องประเคนให้แม่ลูกคู่นี้ก็มากเกินพอ

อีกอย่างการที่ภารัชชาเข้ามาอยู่ในพื้นที่ของเขา เขาจะได้จัดการเธอได้ง่ายมากขึ้น เวลาพยศทีจะได้กำราบง่ายไม่ต้องใช้แรงเยอะ

ปึก

ศีรษะเล็กที่สัปหงกอยู่ซบลงบนไหล่กว้าง ใบหน้าสวยสดดูเหนื่อยล้าจนไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าทิ้งหัวบนไหล่หมอไป๋

“นี่เธอ”

ใบหน้าหล่อเหลาทมึงตึง ก่อนจะใช้นิ้วชี้ดันศีรษะเธอให้ออกห่าง

ภารัชชาปรือตาขึ้นมอง หมอไป๋เลยหันหน้าหนีแสร้งว่าไม่ได้ดันหัวเธอออกแต่อย่างใด เธอหลับตาลงกลับเข้าสู่อาการสัปหงกอีกครั้ง และก็เผลอไปพิงไหล่เขาอย่างไม่รู้ตัวอีกแล้ว

“ภารัช...”

“อื้อ”

หมอไป๋ลืมคำพูดที่จะต่อว่าไปชั่วขณะ หลุบตามองใบหน้าสวยสดที่ครางครืนในลำคอ ปมที่หว่างคิ้วเริ่มคลายออกราวกับสบายตัวที่ได้นั่งซบไหล่อยู่

“ภาระ”

ใบหน้าหล่อคมเบือนหนีออกไปนอกหน้าต่าง ปล่อยให้เธอได้ซบอิงไหล่เขาระหว่างรถขับเคลื่อนไปบนถนน

สารถีประจำตระกูลอย่างกรลอบมองผ่านกระจก เขาอมยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่คนเดียวที่เห็นเจ้านายยอมให้ภรรยาป้ายแดงซบไหล่

กระทั่งรถยนต์จอดสนิทที่ลานจอดรถส่วนตัว หมอไป๋ก็หันชำเลืองหางตามองภารัชชาก่อนใช้มือดันหน้าผากเธออีกครั้ง คราวนี้เธอสะดุ้งตื่นจากห้วงความฝันแล้วเบิกตาโตผวาขึ้นมา

“ถึงแล้วเหรอคะคุณไป๋...”

เธอยกมือขึ้นขยี้ดวงตาน้อยๆ ก่อนจะหันมองเขาที่กำลังขยับหมุนช่วงหัวไหล่ อาการเมื่อยขบเล่นงานตอนที่เขาเกร็งแขนให้เธอซบอิง

“ถึงแล้วครับคุณภารัชชา เดี๋ยวผมนำกระเป๋าขึ้นไปให้ครับ” กรเป็นคนทำลายความเงียบระหว่างบ่าวสาวป้ายแดง

“ขอบคุณมากนะคะคุณกร”

“ยินดีครับ”

ร่างสูงกำยำผลักประตูรถอย่างหงุดหงิดใจ ขายาวก้าวปราดเดินนำหน้าไปไม่สนภรรยาที่รีบโกยฝีเท้าให้ทันเขา

ภารัชชาสูดลมหายใจเข้า พลางสะบัดศีรษะไล่ความง่วง เธอแค่ต้องทำตัวให้เหมือนแมลงสาบในบ้านเขาเท่านั้นเอง ถ้าเป็นไปได้ก็แค่อาศัยอยู่ให้เงียบที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

อยู่ให้เป็นเย็นให้พอ... เพื่อความสงบสุขของชีวิตเธอเอง

“ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวฉันจัดการที่เหลือต่อเอง” เธอหันไปบอกกรที่ถือกระเป๋าเข้ามาให้ กรก็ค้อมศีรษะลาเจ้านายอย่างนอบน้อม

ภารัชชาลากกระเป๋าตามหลังหมอไป๋ไป ปากก็ขมุบขมิบสาปแช่งเขาในใจไปด้วย ไม่รู้จะชักสีหน้าทมึงตึงเย็นชาใส่กันทำไมนักหนา

ทั้งคู่เดินผ่านใจกลางโถงห้องรับแขก ซึ่งปลายทางคือห้องนอนหมอไป๋ ระหว่างทางเธอก็ลอบมองของตกแต่งภายในบ้าน หรูหราอลังการสมกับเป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของซ่งหมิง

“อย่าไปแตะ มันแพง” หมอไป๋ดุเธอ เขาหันมาเห็นเธอกำลังจะแตะแจกันราคาแพงหูฉี่พอดี

“แค่แตะเองค่ะ ยังไม่ทันจะแตกสักหน่อย”

“ถ้าแตก เธอไม่มีปัญญารับผิดชอบหรอก”

ภารัชชาสูดลมหายใจเข้าแล้วผ่อนปรนออกมา จ้องหมอไป๋ตาแข็งแล้วชักมือที่คิดจะสัมผัสแจกันสีสวยนี้ออกทันที

“ขอให้น้ำไม่ไหลตอนล้างก้น...” เธอจ้องแผ่นหลังเขาขณะสาปแช่งออกมา แต่พอหมอไป๋หันมามองก็แสร้งมองเพดานด้านบนแทน

“พูดอะไร”

“เปล่าค่ะ”

หมอไป๋ส่ายหน้าอย่างเอือมระอาเธอ เขาล่ะเพลียจิตกับภรรยาที่ไม่คิดจะโปรดปรานคนนี้ซะจริง แค่เห็นหน้าเขาก็ปวดขมับไปหมดแล้ว

ร่างสูงเดินนำไปโดยไม่พูดอะไรสักคำเดียว แต่พอหมอไป๋เปิดประตูห้องนอน เธอก็จะยกเอากระเป๋าเข้าไปจัดเก็บให้เรียบร้อย แต่กลับถูกเขาหมุนตัวขวางทางจ้องหน้ากันซะก่อน

“มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“เฮ้อ”

“อ้าว”

ภารัชชายืนงงเป็นไก่ตาแตก มองไล่ตามหลังของหมอไป๋ที่กลับเข้าห้องไป ทิ้งให้เธอยืนหน้าเหลอหลาไม่เข้าใจการกระทำของเขาเมื่อครู่

มาจ้องหน้าหาเรื่องแล้วก็ถอนหายใจใส่อีก ทำอย่างกับเธออยากจะอยู่ร่วมหอลงโลงด้วยนักหรอก หัวอกเดียวกันแท้ๆ แต่ทำไมถึงได้มีท่าทีรังเกียจเดียดฉันท์กันนักหนา

“ตอนนอนฉันขอเปิดไฟหัวเตียงไว้ดวงนึงได้มั้ยคะ” เธอพูดออกไปกับใจที่วาบหวิวขึ้นมา

ภารัชชานอนเปิดไฟมาตลอด เธอกลัวความมืดกับความคิดที่ฟุ้งซ่านของตัวเอง ตอนเด็กโดนพลอยลดากลั่นแกล้งมาเยอะ พอโตมาก็เลยมีปมกับความมืดแบบที่แก้ไม่หาย

“ไม่ได้” หมอไป๋ตอบตัดบท ขณะหันหลังไล่ปลดกระดุมเสื้อออก

“ทำไมคะ แค่ดวงเล็กๆ ก็ได้ค่ะ”

“มันแยงตา ฉันนอนไม่หลับ”

“ถ้างั้นฉันไปนอนข้างนอกก็ได้ค่ะ”

หมอไป๋ถอนหายใจทิ้งให้ได้ยิน เธอยืนตัวชาดิกช้อนตามองเขาที่ไม่ยอมให้เปิดไฟทิ้งไว้ ภรรยาที่หมอไป๋ไม่โปรดปรานก็โดนปฏิบัติตัวเช่นนี้แหละ เธอคงต้องทนรับมือความประสาทนี้ให้ได้เท่านั้นเอง

“แค่ปิดไฟนอน อย่าทำให้เรื่องมากนักภารัชชา”

“แต่ว่า...”

“พอได้ละ”

ภารัชชาเม้มปากแทบไม่ทัน ถูกเขาขึงหน้าดุตอนที่อ้าปากเถียงกลับ

“ฉันปวดหัว อยากนอนแล้ว”