บทที่ 15 มารยาสอนหญิง

ภารัชชาควงแขนสามีร่วมดื่มฉลองกับเพื่อนเขาสักพักใหญ่ ก่อนที่เธอจะให้หมอไป๋ได้อยู่พูดคุยกับเพื่อนๆ เขาแทน ไม่อยากยืนฝืนยิ้มในหมู่คนที่เธอเองก็ไม่ได้สนิทสนมดี

กระทั่งหมุนตัวกลับมาแล้วเห็นปรางสิตายืนข้างอาปราบต์ ใบหน้าที่เหนื่อยล้าสะสมมาทั้งวันก็เผยรอยยิ้มกว้างในทันที

เธอกลายเป็นเด็กน้อยวัยแปดขวบ จ้องจะวิ่งเข้าหาแม่ทุกครั้งที่ได้เจอหน้า ถึงแม้อายุอานามจะไม่ใช่เด็กน้อยแล้วก็ตาม แต่ข้างในตัวภารัชชายังมีเด็กน้อยหนึ่งคนอยู่ด้วยตลอดเวลา

เด็กน้อยที่รอคอยความเมตตาและความรักจากผู้ให้กำเนิด...

“แม่กับอาปราบต์ยังไม่กลับอีกเหรอ” ร่างระหงวิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าปรางสิตา แต่คนเป็นแม่กับทำหน้าระอาเต็มกลืน อาปราบต์ที่ยืนอยู่ข้างๆ จึงเป็นคนพูดกับเธอแทน

“อาขอให้แม่อยู่ลาเราก่อนน่ะ จะเข้าเรือนหอทั้งทีคงมีอะไรให้ร่ำลากันหน่อย”

“ร่ำลาอะไรล่ะ ฉันไม่ได้ส่งลูกเข้าโรงเชือดสัตว์นะคุณ”

“แต่หลานกำลังจะเข้าเรือนหอ เธอควรให้พรลูกหน่อยนะสิตา”

ปรางสิตาถอนหายใจพรืดยาว เธอก็แค่ไม่รู้จะอยู่ปั้นหน้าให้เสียเวลาทำไม ในเมื่อเจ้าสัวชาญชัยอวยพรในพิธีงานจบก็ขอตัวกลับพร้อมภรรยาหลวง แต่อาปราบต์กลับรั้งปรางสิตาให้อยู่รอเจอภารัชชาหลังจบงาน

“จะอยากได้พรไปทำอะไรล่ะ ฉันไม่ใช่เทพพระเจ้าสักหน่อยคุณ” ผู้เป็นแม่ยกแขนขึ้นกอดอกด้วยความเบื่อหน่าย

ถ้ามีสามีอยู่ด้วยเธอคงไม่กล้าแสดงกิริยาเช่นนี้ แค่นั่งแยกโต๊ะในงานพิธีวิวาห์ก็ทำปรางสิตาหัวเสียแทบแย่แล้ว จนภารัชชาเองยังสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายอารมณ์ไม่ดีตั้งแต่เริ่มพิธี

“พ่อแม่ก็เหมือนกับพระในบ้านสิตา ไม่เคยได้ยินหรือไงว่าพรใดจะศักดิ์สิทธิ์เท่าคำอวยพรของพ่อกับแม่” อาปราบต์พูดแล้วส่ายหน้าไปมาที่ปรางสิตาทำตัวเป็นน้ำเต็มแก้ว

ใครบอก ใครสอนก็ไม่ได้ ยึดคติที่ตนถูกอยู่ฝ่ายเดียวแบบนี้ ภารัชชาถึงได้กลายเป็นลูกสาวที่เหมือนมีเรื่องเก็บกดตลอดเวลา

“นั่นสิ แม่ก็อวยพรให้ชาหน่อยสิคะ” ภารัชชาเกาะแขนอ้อนแม่ แต่ถูกปรางสิตาปรายตาแล้วลอบถอนหายใจใส่

“ขอให้แกตั้งท้องทายาทตระกูลซ่งเร็วๆ ก็แล้วกัน”

“ปรางสิตา”

“คุณปราบต์”

ปรางสิตาจิปากไม่สบอารมณ์ สีหน้าและแววตาไม่ได้แยแสหรือใส่ใจความรู้สึกคนเป็นลูก จนอาปราบต์หันมองภารัชชาที่หน้าเสียอย่างเป็นกังวลใจ

“อาขออวยพรให้ชาเจอแต่สิ่งดีๆ ถ้ามีเรื่องกระทบกระทั่งกันหน่อยถ้ายอมกันได้ก็ยอมกันไปนะชา จะได้อยู่กันยืดยาว”

อาปราบต์วางมือบนไหล่หลานสาว สายตาฉายชัดถึงความห่วงใยที่ส่งไปถึงรอยยิ้มบางเบา ภารัชชายิ้มรับแสร้งว่าไม่ได้นอยอะไร ก่อนจะหันไปมองปรางสิตาที่ยังเบือนหน้าหนีไม่มองกัน

ภารัชชาอยากให้ปรางสิตากอดลา ก่อนจะเข้าตระกูลซ่งอย่างเป็นทางการ อย่างน้อยเรียกขวัญและกำลังใจในการเผชิญหน้ากับผู้ชายอย่างซ่งไป๋ก็ยังดี

“โอเค ถ้างั้นอากับแม่เรากลับก่อน พรุ่งนี้อามีงานเช้าด้วย”

“ขอบคุณค่ะอาปราบต์... ขอบคุณแม่ด้วยนะคะ ชาขอกราบลาทั้งสองเลยค่ะที่อยู่จนจบงาน”

ภารัชชาฝืนยิ้มแล้วพนมมือไหว้ลา ทั้งที่ในใจเธออยากร้องไห้เต็มประดา แต่ต้องแสร้งว่าไม่เป็นอะไรปรางสิตาจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง

เสียงเพลงสุดมันในงานปาร์ตี้หลังเที่ยงคืนดังแว่วมาเป็นระยะ เหล่าเพื่อนแพทย์ของหมอไป๋ยังออกลีลาท่าทางกันหน้าเวทีอยู่เลย ดูทรงแล้วน่าจะเก็บกดจากการทำงานหนักมากพอสมควร

“คืนนี้อย่าลืมล่ะ ให้ท่าผู้ชายสักหน่อยนึง คงไม่ยากหรอก” ปรางสิตายอมเปิดปากพูด แต่ไม่ใช่เรื่องที่ภารัชชาอยากฟังเท่าไหร่

“คืนนี้หนูเหนื่อยแล้วค่ะแม่ คุณไป๋เองก็เหนื่อยเหมือนกัน”

“แกก็หัดอ่อนหวานให้มันเป็นบ้าง อ้อนสามีแกให้เป็น เข้าใจมั้ย”

ภารัชชาลอบถอนใจเหนื่อยหน่าย แม่ไม่เคยเข้าใจหัวอกของเธอเลย

“ผู้ชายร้อยทั้งร้อยให้ใจแข็งแค่ไหนก็แพ้มารยาหญิง อยากได้อะไรก็อ้อนสามีแกเอา อย่าให้ฉันต้องผิดหวัง”

คนเป็นแม่กำลังสอนมารยาหญิงให้เธอฟัง ภารัชชาเป็นคนห้าวหาญเกินหญิงในบางครั้งจึงขาดความอ่อนหวานไป ปรางสิตารู้จักลูกสาวดีถึงได้แนะนำคำสอนที่เธอใช้กับเจ้าสัวชาญชัยให้

“ถ้าต้องทำตัวเป็นคนอื่นให้เขามารัก หนูยอมเป็นตัวเองที่ไม่ต้องฝืนดีกว่าค่ะแม่ ถ้าเขาจะรักในสิ่งที่หนูไม่ได้เป็น”

“เมื่อไหร่แกจะเลิกเถียงคำไม่ตกฟาก ฉันล่ะเหนื่อยกับแก”

อาปราบต์หลุดขำแล้วส่ายหน้าไปมา เธอคงจะแยกไม่ออกแล้วสิท่าว่าลูกอธิบายหรือกำลังเถียงอยู่ เขาไม่แปลกใจเลยว่าทำไม เวลามีเรื่องให้ไม่สบายใจภารัชชาถึงคอยมาปรึกษาเสมอ

“ดูตัวแกวันนี้สิ ค่อยสมราศีลูกสาวเจ้าสัวหมื่นล้านหน่อย”

ปรางสิตาขยับฝีเท้าไปใกล้ พลางเชยปลายคางพลิกใบหน้าของภารัชชาไปมา ชื่นชมดีเอ็นเอความสวยจากตัวเธอที่มอบถึงลูกสาว อีกทั้งการศึกษาก็เพียบพร้อมจากการที่เธอถีบส่งให้ภารัชชาร่ำเรียน

“แกเป็นงานศิลปะที่สวยมากสำหรับฉัน...”

ภารัชชายิ้มไม่ออก ใต้ตาร้อนผ่าวมีน้ำตาเอ่อคลอหน่วย เธอเป็นแค่งานศิลปะที่แม่ปั้นแต่งมาอย่างดี ไม่มีขาดตกบกพร่อง แต่ใครจะรู้ว่างานชิ้นนี้ข้างในกลวงโบ๋ดูดีแค่รูปลักษณ์ภายนอกเท่านั้นแหละ

ลองส่องไฟให้ถึงใจเธอสิ จะได้รู้ว่ามันแตกเป็นเสี่ยงมากแค่ไหน

“รีบท้องลูกคุณไป๋ ฉันจะได้รู้สึกดีที่คลอดแกออกมาสักที”