บทที่ 5 สวยงามแต่มีหนาม

“ถ้วยฟูลงมานะเด็กดี...”

เจ้าสี่ขาส่งเสียงร้องหวานหูดูขี้อ้อน แต่ก็เหมือนว่าจะติติงเจ้านายอย่ามาออกคำสั่ง

แมวน้อยพันธุ์ไทยที่ภารัชชาเก็บมาเลี้ยง กำลังเดินนวยนาดอยู่บนขอบโต๊ะ พร้อมจะปัดทุกอย่างทิ้งให้พ้นทาง ถ้าหากนางแมวตัวเมียผู้นี้รู้สึกไม่ชอบใจ

“ถ้วยฟูอย่าปัดของแม่นะคะ” เธอทำเสียงดุ ก่อนจะเดินเข้าไปอุ้มแมวสามสีตัวอวบอ้วน

ถ้าช้ากว่านี้เจ้าแมวสามสีอย่างถ้วยฟูนั้น คงจะปัดแจกันดอกไม้เธอร่วงระเนระนาดแน่นอน วิสัยแมวก็เป็นแบบนี้ แม้จะดูขี้อ้อนแต่ก็เอาแต่ใจและเย่อหยิ่งถือดีเป็นที่หนี่ง

“ม๋าว~”

“เด็กดี”

“มาว...”

ถ้วยฟูส่งเสียงร้องครืดครางให้ฟัง พลางเอาหน้ามาถูข้างแก้มภารัชชาอย่างออดอ้อน

พอกอดหอมเจ้าขนปุยจนมีพลังใจเต็มเปี่ยม เธอก็เตรียมตัวไปเปิดร้านดอกไม้ในช่วงแปดโมงเช้า แต่ยังไม่ทันจะเดินไปพลิกป้ายให้กลายเป็น OPEN ประตูก็ถูกผลักเข้ามาซะก่อน

“ยินดีต้อนรับค่ะ” น้ำเสียงสดใสทักทายลูกค้าคนแรกของวัน

เธอโปรยรอยยิ้มหวานล้ำบนใบหน้า แต่แล้วก็หุบยิ้มแทบไม่ทันเมื่อได้สบสายตาเข้ากับชายหนุ่มร่างสูงกำยำ

เจ้าของดวงตาสีดำทมิฬปรายตามองมา เขายกยิ้มมุมปากขณะกวาดสายตามองไปรอบบริเวณ สำรวจร้านดอกไม้ของภารัชชาที่ให้คนตามสืบว่าเธอรักนักหนาพลางๆ

รักถึงขั้นทุ่มเวลาอยู่กับดอกไม้ทั้งวัน หมอไป๋ก็แค่อยากมาดูให้เห็นกับตาตัวเอง ว่าที่ภรรยาของเขาเป็นคนนิสัยใจคอเช่นใด ปากคอเลาะร้ายแต่ชอบของสวยงามงั้นหรือ

“คุณไป๋...”

“ร้านสวยดีหนิ”

“คุณมาทำอะไรที่นี่ เรามีนัดลองชุดวันอาทิตย์นี่คะ”

ภารัชชาตื่นตระหนกเป็นลูกนกตื่นรัง ซ่งไป๋เหมือนเงาดำของปีศาจซาตาน ไม่ว่าจะเหยียบย่องก้าวย่างไปทางไหน ก็มีแต่จะรู้สึกอึดอัดราวกับมีสิ่งชั่วร้ายอยู่ใกล้ตัว

“ฉันก็แค่มาดูความเป็นอยู่ของเธอ อยากรู้ว่าร้อนเงินหรือมีอะไรกันแน่ ถึงได้เสนอตัวเข้ามาเป็นสะใภ้ตระกูลซ่ง”

ในน้ำเสียงของเขาเรียบนิ่งติดเย็นเยียบดูน่ากลัว แววตาสีคมเข้มสุดลึกล้ำทำภารัชชาประหม่ากลัว แต่เธอจะไม่ยอมโดนเขากดขี่ข่มเหงหรือเป็นของตายให้เขาเล่นแน่นอน

“ฉันไม่ได้เสนอตัวค่ะ บอกแล้วไงคะ ว่าฉันเองก็ค้านงานแต่งในครั้งนี้ไม่ได้เหมือนกับคุณ”

“แต่เธอดูไม่ทุกข์ร้อนอะไรนะภารัชชา”

“อย่าตัดสินความทุกข์คนอื่นจากภายนอกเลยค่ะคุณไป๋”

ภารัชชาพ่นลมหายใจเหนื่อยหน่าย เจอหน้ากันก็พาลมีแต่เรื่องให้ต้องปะทะฝีปากคารมอยู่ร่ำไป บางทีถ้าต่างคนต่างวางทิฐิหรือลดอคติลง อาจจะร่วมชายคาเรือนหอได้ดีก็ได้

“เราไม่มีทางรู้หรอกค่ะว่าคนๆ นั้นเจออะไรมาบ้าง” เธอพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบแต่เด็ดขาด ซ่งไป๋ยกยิ้มแต่ไม่พูดอะไรกลับมา เขาก้าวเชื่องช้าสำรวจดอกไม้นานาพรรณเพลินตา

“งั้นเหรอ ฉันไม่ควรตัดสินเธอสินะ”

“ไม่ว่าใครก็ตาม อย่าตัดสินเขาจากอคติของคุณเลย”

มนุษย์เราไม่มีทางอ่านผู้อื่นออก แม้แต่คนที่เดินสวนกันในวันธรรมดา เขาคนนั้นอาจจะแบกความทุกข์ไว้เต็มบ่าก็ได้

ตัวเธอเองก็เช่นกัน ในทุกค่ำคืนที่วันวิวาห์ใกล้มาถึง มันทำให้เธอข่มตาไม่เคยหลับเลยสักวัน การตัดสินใจก้าวขาเข้าไปในตระกูลซ่ง คงไม่ต่างจากเอาตัวเองไปตายดาบหน้า

คงจะโดนสามีจิกกัดด้วยถ้อยคำบั่นทอนจิตใจ แต่สุดท้ายก็ต้องร่วมหอลงโลงเพื่อให้กำเนิดทายาทเลือดบริสุทธิ์อยู่ดี

หมอไป๋คาดเดาได้ยากเกินไป การเผชิญหน้ากับเขามักสร้างความประหม่ามหาศาลให้ภารัชชา

เธอเองก็ต้องทิ้งทั้งชีวิตเพื่อแต่งงานกับเขา ชายในฝันหรือเจ้าชายขี่ม้าขาวมันก็คงมีเพียงแค่ในนิทานปรัมปราเท่านั้น

“ระวังนะคะ หนามของกุหลาบนั่นมัน...”

จึก

“คุณไป๋”

ภารัชชาเบิกตาโตอย่างตกใจ เธอจะเตือนเขาที่กำลังยื่นนิ้วไปแตะกุหลาบให้ระวัง แต่คงไม่ทันเสียแล้ว เมื่อเขารีบชักนิ้วกลับแล้วมุ่นคิ้วนิ่วหน้าหัวเสียทันที

“เลือดออกไหมคะ” ร่างบางระหงเดินเข้าไปดูอาการ เธอจับมือเขาที่มีเลือดไหลจากจุดเล็กๆ อย่างลืมตัว

หมอไป๋หลุบตามองภารัชชานิ่งๆ เธอลืมตัวไปหรือเปล่าถึงได้ออกอาการเป็นห่วงเขาขนาดนี้ คิดว่าแค่หนามกุหลาบจะมีพิษร้ายแล่นเข้าสู่หัวใจหรือยังไงกัน

“รอตรงนี้นะคะ ฉันจะไปเอาอุปกรณ์ทำแผลให้”

“ไม่...”

“อย่าดื้อค่ะ รอตรงนี้ อย่าไปไหนนะ”

ไม่ใช่แค่ออกคำสั่ง แต่เธอยังทำตาดุใส่เขาอีกด้วย ก่อนที่จะเข้าไปเอากล่องอุปกรณ์ล้างแผลมาทำความสะอาดให้

ร่างสูงนั่งเกยที่ขอบโต๊ะตัวยาว ยื่นนิ้วให้ภารัชชาทำความสะอาด ถึงจะเป็นหมอแต่ถ้ามีคนทำให้ก็ดีเหมือนกัน

“ที่เขาเปรียบผู้หญิงอันตรายเหมือนกุหลาบคงจะจริง” อยู่ดีๆ ซ่งไป๋ก็พูดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

สายตาคมคายคล้ายสังหารคนได้จ้องมองเธอ ใบหน้าเรียวรีได้รูปดูสวยเด่นเป็นสง่า แต่วาจาบางครั้งก็ไม่น่าภิรมย์ชวนตีให้มีน้ำโหขึ้นมา

“หมายความว่ายังไงคะ”

“เปล่า ฉันก็แค่เปรียบเปรยเธอกับเจ้านี่”

“หวังว่าคุณจะเปรียบเทียบฉันในทางที่ดีนะคะ”

หมอไป๋แค่นยิ้มมุมปาก ไม่ได้บอกว่าเปรียบเปรยเธอยังไง

ความงามของกุหลาบทั้งสวยและดึงดูดให้หลงใหล แต่สุดท้ายก็แฝงไปด้วยอันตรายอยู่ดี หนามแหลมพวกนี้คงเป็นสัญญาณเตือนว่าอย่าไว้ใจความสวยงามมากเกินไป

หญิงงามเองก็เช่นเดียวกัน...

“เสร็จแล้วค่ะ” เธอพูดขึ้น หลังจากปิดพลาสเตอร์ยาให้เขาเสร็จเรียบร้อย ลายการ์ตูนหมีน่ารักนี่แหละเหมาะกับเขาดี

“เธออยากมีชีวิตแบบนี้จริงเหรอ”

“คะ”

“ชีวิตในกรงทองของแม่เธอ...”