บทที่ 47

โม่หรงอี้ถอนหายใจเมื่อนึกถึงสภาพตนเองบ้าง “เกาซานมือหนักจริงๆ กลางหลังข้ายังมีรอยอยู่เลย”

“ท่านได้แผลแค่ไม่กี่แห่ง ฝีเท้าว่องไวนัก ข้าเทียบไม่ติดจริง ๆ”

ขีดจำกัดด้านร่างกายซึ่งโตไม่เต็มที่ อาศัยแค่พละกำลังกับความฉับไวทำให้โม่ซือเฉินยามไร้อาวุธเพลี่ยงพล้ำ อย่างไรเสียเด็กหนุ่มกลับมองเป็นเรื่องดี ชีวิต