EP:03 ซ่อนรูป

ตกดึกคืนหนึ่ง

กึกๆ แก๊กๆ ครืดด~ ปึก!

เสียงคล้ายกับใครบางคนกำลังรื้อคนข้าวของ ทำให้นายหัวไกรที่ยังไม่ได้นอนหลับค่อยๆ เดินลงมาพร้อมกับปืนพกสั้นในมือ เพราะคิดว่าเป็นโจรที่แอบเข้ามาลักขโมยของหรือเปล่า

"ใครน่ะ?"

"ว๊าย!"

"เธอลงมาทำอะไรกลางค่ำกลางคืนแบบนี้?!" ชายหนุ่มตวาดออกไปด้วยอารมณ์โกรธ แม้มันจะเป็นอารมณ์ชั่ววูบแต่เขาก็ห้ามไม่ได้แล้ว

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย"

"ก็ถ้าฉันคิดว่าเธอเป็นขโมยฉันคงลั่นไกใส่เธอไปแล้ว"

"อะไรเนี่ย จะขู่กันแบบนี้อย่างเดียวเลยหรือไง ฉันก็แค่ลงมาหาขวดน้ำจะเอาใส่น้ำขึ้นไปกิน ตอนดึกๆ จะได้ไม่ต้องลงมา"

"แล้วทำไมถึงไม่เปิดไฟ?"

"ก็ฉันหาสวิตช์ไฟไม่เจอ มีแต่ไฟโทรศัพท์เนี่ยแหละ"

"....."

"นี่ ขวดน้ำอยู่ตรงไหนมาช่วยหาหน่อยสิ"

"นี่ไงขวดน้ำ"

"เอ้า อยู่ตรงนี้ได้ไงหาตั้งนาน"

"เธอมันเซ่อซ่าเองหรือเปล่า?"

"จิ๊ คนปาก.."

"ถ้าเธอว่าฉันปากหมาอีกคำเดียว ฉันจูบเธอแน่!"

"กล้าไหมล่ะ เอาสี้ถ้ากล้า แม่จะยืนให้จูบแลกลิ้นเลย"

"....."

จังหวะที่ชายหนุ่มเงียบไป หญิงสาวก็ฉายแสงโทรศัพท์ไปที่ตรงหน้าของเขา และเธอก็ได้เห็นว่าคนตรงหน้าไม่ได้ใส่เสื้อและท่อนล่างก็มีเพียงผ้าขาวม้าลายสก๊อตสีแดงพันรอบเอวอยู่ แต่นั่นไม่ใช่เรื่องน่าตกใจเลยถ้าภายในผ้าขนหนูมันไม่มีบางอย่างนูนออกมา

"มองอะไร?"

"อึก..."

"อย่ามาจ้องฉันแล้วทำตาหยาดเยิ้มนะ"

"นี่คุณ มันบวมหรือเปล่าไปหาหมอไหม" เขมิกาเป็นคนที่กล้าพูดกล้าทำ และเธอก็กล้าพูดในสิ่งที่ตัวเองคิด แม้เรื่องนั้นมันจะไม่ใช่เรื่องน่าพูดเลยก็ตาม

"พูดอะไรของเธอไร้สาระจริงๆ"

"....."

"หยุดเอาไฟส่องหน้าฉันได้แล้ว"

"ว่าแต่ฉันคุณลงมาทำอะไรดึกๆ?"

"ก็ลงมาดูไงฉันได้ยินเสียง...นึกว่าโจร"

"หมายถึงดึกป่านนี้แล้วทำไมคุณถึงยังไม่นอน ไหนคุณบอกว่า...ตอนเช้าต้องไปทำงานไง"

"พรุ่งนี้หยุด เธออยากจะไปไหนหรือเปล่า"

"ทำงานสวนมีหยุดกันด้วยหรอ?"

"มีสิ ต้องมีวันหยุดให้กับลูกน้องบ้างสิ ให้เขาทำงานกันอย่างเดียวใครเขาจะไปทนไหว"

"ฉันจะไปรู้หรอ"

"เสร็จแล้วก็กลับขึ้นไปนอน แล้วคราวหน้าถ้าจะลงมาเอาอะไรก็เปิดไฟด้วยฉันจะได้ไม่ต้องคิดว่าเป็นโจร สวิตช์ไฟอยู่ตรงนั้น"

"อืม..."

"เดี๋ยวสิ"

"อะไรอีกล่ะ?"

"วันก่อนโน้น เรื่องที่หลังคาไฟไหม้...ฉัน"

"อ้อ ช่างมันเถอะ ถ้าอยากจะเปลี่ยนใหม่ก็บอกก็แล้วกันฉันพอมีเงินอยู่ ถ้าอยากจะเปลี่ยนอ่ะนะ"

"เปล่า ภาเพิ่งจะมาบอกให้ฉันฟัง ว่าเธอไม่ได้เป็นคนทำ แต่ไฟมันกระเด็นขึ้นไปโดนเอง"

"แล้วไงล่ะ ในสายตาของคุณสายตาของคนงานคุณ ฉันก็เป็นคนทำไปแล้วนี่ แก้ไขอะไรตอนนี้มันก็ไม่ได้แล้วล่ะ ขอตัวนะ"

"......"

เธอกลับมานอนที่ห้องจนกระทั่งเช้าของวันต่อมา เขมิกาอาบน้ำแต่งตัวแล้วเดินลงไปด้านล่างตามปกติ ซึ่งตอนเช้าจะมีแม่บ้านมาคอยทำอาหารให้ส่วนตอนเย็นเธอก็จะมีหน้าที่คอยเป็นลูกมือช่วย

ตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่เธอไม่ต้องทำอะไรเลย ซึ่งมันก็เป็นเรื่องที่น่าเบื่อสำหรับเธอมาก อยากจะกลับบ้านแต่ก็ทำไม่ได้เพราะไม่มีรถ และถ้าจะไปขอร้องให้ใครพาไปก็คงไม่มีใครช่วย เพราะคนที่นี่ไม่ค่อยจะชอบหน้าเธอสักเท่าไร

แหงล่ะ เพราะเธอมันเป็นพวกที่เข้าหาคนไม่เก่งประจบคนไม่เก่ง และที่สำคัญยังเถียงเจ้านายของพวกเขาฉอดๆ อีก

"ตื่นแล้วหรอกาแฟหน่อยไหม?"

"ไม่ล่ะ ฉันไม่กินกาแฟซอง"

"แถวนี้ไม่มีร้านกาแฟหรูหราหรือร้านกาแฟเปิดหรอก จะมีก็แต่กาแฟซองแบบนี้แหละ ถ้าเธออยากจะกินก็ต้องกินแบบนี้"

"เหอะ! ออกจะรวยแต่ทำไมถึงมาปลูกบ้านอยู่ในป่าแบบนี้ อะไรก็ไม่สะดวกเลย ออกไปไหนมาไหนก็ไม่ได้"

"ฉันชอบแบบนี้ ที่สำคัญที่นี่ก็เป็นที่ของพ่อแม่ฉันด้วย อีกอย่างมันก็อยู่ใกล้สวนที่ฉันต้องดูแลด้วย ฉันก็เลยคิดว่าปลูกบ้านที่นี่มันสะดวกดีกว่า"

"สะดวกกับตัวเองน่ะสิ" หญิงสาวหันหน้าหนีออกไปพร้อมกับพูดกระซิบเบาๆ กับตัวเอง

"ตกลงวันนี้จะไม่ไปไหนใช่ไหม?"

"ไปสิ! แถวนี้มีห้างไหม"

"จะมีแต่พวกห้างสรรพสินค้าเล็กๆ ถ้าอยากจะซื้อของจริงๆ ไปตลาดง่ายกว่า เพราะถ้าจะไปห้างใหญ่แบบที่เธอคิดคงต้องเข้าไปในเมืองกรุงโน่นเลย"

"รู้ไหมว่าฉันอยากกลับบ้านมากแค่ไหน"

"ถ้าเธอกลับไปได้เป็นเรื่องแน่"

"รู้ไหมว่าฉันกำลังคิดที่จะหนี" เธอหันไปมองชายหนุ่มแล้วก็ยิ้มให้ ราวกับว่าเธอกำลังปั่นประสาทเขาเล่นอยู่ ซึ่งคำพูดของเธอก็ทำให้เขาขมวดคิ้วเลยเช่นกัน

"เธอหนีออกไปไม่ได้หรอกถ้าไม่รู้ทาง"

"คนมีความสามารถอย่างฉันหาทางออกได้ง่ายๆ สบายอยู่แล้ว"

"แล้วถ้าหนีออกไปได้เธอจะไปที่ไหน?"

"กลับไปต่างประเทศ และก็จะไม่กลับมาที่นี่อีกเลย"

"แล้วเรื่องทะเบียนสมรสล่ะ?"

"ถ้างั้นวันนี้ฉันขอเปลี่ยน เราไปอำเภอด้วยกัน ไปหย่ากันเอาไว้ก่อนแบบลับๆ เราสองคนจะได้ไม่ต้องมีพันธะต่อกัน ฉันจะไม่เอาสมบัติอะไรของคุณเลยสักแดงเดียว"

"ไม่อะ ฉันไม่ทำแบบนั้น"

"เอ้า ทำไมล่ะ คุณเองก็ไม่ได้อยากแต่งงานอยู่แล้วไม่ใช่หรอ เราสองคนจะหย่ากันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกนี่"

"....."

"หรือว่าคุณ..."

"อะไร?"

"คุณชอบฉันหรอ?"

พรูด!

คำถามของหญิงสาวทำเอาชายหนุ่มที่กำลังยืนจิบกาแฟอยู่สำลักออกมาไม่เป็นท่า

"อะไรของคุณเนี่ย ถามแค่นี้เองถึงกับสำลักเลยหรอ?"

"จะพูดอะไรก็หัดดูหน่อยสิ ฉันจะไปชอบเธอได้ยังไง"

"ทำไมล่ะ ก็ในเมื่อคุณไม่ยอมหย่าให้ฉันนี่"

"ไม่รู้สิ สงสัยไม่อยากหย่าเพราะเอาเธอไว้เป็นไม้กันหมามั้ง"

"ไม้กันหมา? แล้วใครกันเป็นหมา"

"อยู่ที่นี่ไปอีกสักพักเดี๋ยวเธอก็รู้เองแหละว่าใครเป็นหมา"

"อย่าบอกนะว่าเป็นกิ๊กของคุณ แน่ะๆ พูดมาแบบนี้ฉันว่าใช่แน่นอน ฉันบอกไว้ก่อนเลยนะคุณจะมีกิ๊กมีเด็กที่ไหนก็เรื่องของคุณ แต่อย่ามายุ่งกับฉันก็พอ"

"เป็นภรรยาแท้ๆ แต่กลับปล่อยให้สามีตัวเองไปมีกิ๊ก หรือยอมอะไรแบบนี้มันไม่ดูเป็นการเสียเกียรติไปหน่อยหรอ?"

"ไม่อะ เราไม่ได้รักกันสักหน่อย เผลอๆ คุณอาจจะมีคนที่ตัวเองรักอยู่แล้วด้วยมั้ง"

"......"