로그인공유
บทที่ 15 : เอาคืน 1
최신 업데이트:
2025-02-25 15:34:02"เกิดอะไรขึ้น"
ชนาวินเท้าเอวมองจ้องตัวเจ้าปัญหา ปารดาตีหน้าซื่อเสมองซ้ายทีขวาทีเหมือนไม่รู้ว่าที่ทำไปมันทำให้เกิดความเสียหายขนาดไหน ปานนท์ขยับเข้าไปอธิบายสถาณการณ์ ชนาวินมองจ้องปารดาตาแข็ง เดินเข้าไปหยิบผลส้มที่อีกคนเก็บมาแบบมั่วๆ จนเต็มลัง "นี่เธอทำอะไร" เจ้าของร่างสูงย่างกายเข้าไปหา สีหน้าโกรธขึ้งที่เห็นผลงานของปารดา "เก็บส้มไงคะ" ปารดาตอบหน้าตาเฉย ท่าทีที่บอกว่าไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่ามันสามารถกินได้หรือเปล่านั่นยิ่งทำให้ชนาวินกัดกรามแน่น ปารดาก็แค่เก็บๆให้มันเสร็จเท่านั้น "เก็บบ้าอะไร ที่เธอเก็บมามันยังไม่สุกเลย แล้วมันจะขายได้ยังไง" ชนาวินใช้น้ำเสียงแทบตะโกนพูดใส่หน้าปารดา แต่อีกคนก็ไม่ได้ไหวติง ยังคงยืนนิ่งๆดูอีกคนแปลงร่างเป็นยักษ์ต่อหน้า "ก็พ่อเลี้ยงบอกให้เก็บให้ได้ห้าสิบลัง แต่ไม่ได้บอกนี่คะว่าต้องเก็บ...แบบไหน ฉันก็คิดว่า เก็บยังไงก็ได้ ให้ได้ห้าสิบลังก็พอ" ปารดาพูดเนิบนาบเสียงดังอย่างใจเย็นเน้นบางช่วงที่ชนาวินออกคำสั่งไม่ชัดเจน แล้วยักคิ้วหลิ่วตาจนน่าหมั่นไส้ "ปารดา!" มือหนาคว้าเข้าที่ข้อแขนบีบรัดแน่นด้วยความโมโห ดึงจนอีกคนเข้ามาชิดอกแกร่งจ้องมองด้วยหน้าตาถมึงทึง โกรธจนพูดไม่ออก /ทำไมคะ คุณบอกให้เก็บ ฉันก็เก็บ ฉันบอกแล้วไงว่าให้ต่างคนต่างอยู่ คุณคิดจะแกล้งฉันก่อนนะ/ ปารดาพูดรอดไรฟันให้ได้ยินกันแค่สองคน ท่ามกลางสายตาหลายสิบคู่ที่มองเหตุการณ์อยู่รอบๆ คิ้วสวยยกขึ้นก่อนตามด้วยมุมปาก และนั่นมันทำให้ชนาวินรู้ว่าเขากำลังโดนเธอเอาคืน /นี่เธอ คิดจะแก้แค้นฉันเหรอ/ กระซิบกลับเช่นกัน /อะไรที่บอกแบบนั้นคะ ฉันทำงานตามคำสั่งคุณ ฉันยอมทำงานในไร่ไม่ได้หมายความว่ายอมให้คุณแกล้ง ถ้ายังไม่เลิกหาเรื่อง ฉันเผาไร่คุณแน่/ ปารดาสะบัดแขนออกจากการเกาะกุม /...ยัยเด็กนี่.../ ขนาวินกัดฟันด้วยความโกรธที่ไม่โดนเล่นงานกลับ /อ่อ สิบลังที่วางอยู่นี่ คงทำให้เห็นแล้วนะคะว่าฉันเอาจริง ถ้าไม่อยากเสียหายมากไปกว่านี้ อย่ามาหาเรื่องฉันอีก/ ปารดาฉีกยิ้ม หันไปมองปานนท์ที่หน้าเหวอจากการกระทำของคนทั้งคู่อยู่ "ป่านขอโทษจริงๆนะคะ ป่านไม่รู้ว่าแบบไหนถึงเก็บได้" เธอขอโทษขอโพยทุกคน ขณะที่ชนาวินกำหมัดแน่นมองมาสายตาอาฆาตแค้น "เขียวทำไมไม่สอน" ปานนท์หันไปดุเขียวจนคอหดก้มหน้างุด "อย่าว่าพี่เขียวเลยค่ะป่านผิดเอง เดี๋ยวให้พี่เขียวสอนใหม่ก็ได้ค่ะ" ปารดารีบออกตัวเธอไม่ได้อยากให้เขียวกับพุดโดนดุ "เขียวจะสอนอย่างดีเลยจ้ะรอบนี้รับรองเก็บเป็นแน่นอน" เขียวรีบร้อนพูดขึ้นมาด้วยกลัวความผิด "ไม่ต้องทำแล้ว" ชนาวินเดินเข้ามาร้องห้ามเอาไว้ "น้านนเดี๋ยวไปเรียกคนงานกลับมาเก็บที่เหลือ ส่วนเธอมานี่" สั่งงานแล้วฉุดเอาปารดาออกมาจากตรงนั้น ป่าสนได้แต่มองเจ้านายหน้าตาเหรอหราแล้ววิ่งถลาตามไป "ปล่อยฉันเจ็บ" คนตัวเล็กดิ้นจนหลุดแล้วยืนหน้าง้ำมองแขนตัวเองที่มีรอยมืออีกคนโดยรอบ "กลับบ้านพักคนงานไปวันนี้ไม่ต้องทำงานแล้ว บ่ายสองไปหาฉันที่ออฟฟิศ" "นี่เพิ่งสิบโมงเองนะคะ แหมใจดีจัง" ปารดาว่าพลางยิ้มแฉ่ง มันแสดงออกให้เห็นว่าอีกคนกำลังกวนเขามากกว่า "ไม่ต้องมาเล่นลิ้น บอกให้กลับก็กลับไป" เขาพูดเสียงดุ ปารดาเลยได้แต่กลอกตาไปมาแล้วเดินกลับบ้านพักคนงานไป "อ้าว ไม่ให้คุณป่านเก็บส้มแล้วเหรอครับ" ป่าสนถามขึ้นมาด้วยความสงสัย "ให้เก็บบ้าอะไรล่ะ ฉันจะได้เจ๊งน่ะสิ ฉันไม่ยอมแพ้เธอหรอก ยัยเด็กแสบ" ได้แต่พูดกับตัวเองด้วยความเจ็บใจ ไม่คิดว่าปารดาจะตอบโต้ด้วยวิธีนี้ ขืนยังให้ทำต่อมีหวังส้มหมดไร่แบบขายไม่ได้กันพอดีน่ะสิ /ฝากไว้ก่อนเหอะ เด็กบ้า.../ มองตามหลังคนตัวเล็กไปแล้วได้แต่ขัดเคืองใจ ไม่คิดว่าจะโดนเอาคืนด้วยวิธีนี้ ร้ายไม่เบาเหมือนกัน ชนาวินหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงเมื่อมันสั่นอยู่นานสองนาน ก้มมองมันแล้วคลี่ยิ้มเหมือนว่าความโมโหที่มีหายไปหมดในพริบตา "ครับน้องขวัญ" กรอกเสียงนุ่มลงไปตามสายเมื่อรู้ว่าคนที่โทรมาเป็นพาขวัญ [พี่วินคะ ว่างหรือเปล่า ขวัญอยากชวนมาชิมขนมใหม่] คนปลายสอบตอบกลับมาด้วยคำถามสุดน่ารัก "ว่างครับ ให้พี่ไปหาเลยไหม" สำหรับพาขวัญไม่มีคำว่าไม่ว่าง [มาได้เลยเหรอคะ] "ครับ สำหรับน้องขวัญพี่ว่างเสมอ" [ปากหวาน งั้นรีบมานะคะ ขวัญรอนะ] คำเชื้อเชิญแสนหวานทำให้ชนาวินยิ้มไม่หุบ ก่อนกดวางสายแล้วโดดขึ้นไปนั่งบนรถ "ไปร้านน้องขวัญนะป่าสน" "อ้าว ไม่กลับออฟฟิศเหรอครับ" "บอกให้ไปไหนก็ไปได้ไหม ถามมากจริง" ป่านสนพยักหน้าหงึก ๆ แล้วรีบขับรถออกไปตามคำสั่งเจ้านาย อีกด้านปารดาที่เดินกลับมาถึงบ้านพักด้วยท่าทีเหนื่อยอ่อน ก็แทบจะทิ้งตัวลงลนพื้นห้องพักอย่างหมดแรง "เฮ้อ! ต้องเจออะไรอีกเนี่ย" บ่นออกมาแล้วแหงนหน้ามองเพดานห้องพักอย่างใช้ความคิด
최신 챕터
ภรรยาประกาศิต เล่ม 1 บทที่ 134 : บทส่งท้าย 2
ทั้งคู่มาเล่นกับหลานอยู่คู่ใหญ่ และกลับไปทำงาน ปารดาพาลูกๆเข้าบ้าน ปล่อยเด็กๆให้คลานบนเสื่อที่ปูเตรียมไว้ และมีคอกล้อมขนาดกว้างขวาง มีของเล่นที่ไม่เป็นภัยอยู่ในนั้น ทั้งสองแบ่งกันเล่น ตีกันบ้างแต่ก็ไม่หนักหนาอะไร"พี่โรมอย่ากัดน้องลูก" ปารดาหน้าเหวอที่คนพี่เริ่มจับแขนคนน้องมางับ"น้องรันอย่าดึงผมโรมพี่ค่ะ" เสียงร้องห้ามของคนเป็นแม่ดังเป็นระยะ ชนาวินที่เดินเข้ามาพร้อมป่าสนต้องอมยิ้มกับความยุ่งเหยิงของสองเสือ"วิถีลูกผู้ชายไงครับที่รัก ตีกันบ้างไม่เป็นไรหรอก" เขาเข้ามาโอบไหล่เอาไว้"พี่โรมก็งับน้องจังเลยค่ะฟันก็ไม่มี ไม่รู้คิดอะไรนะคะ สงสัยคันเหงือก" ปารดาฟ้อง"น้องก็แสบนะนั่น ดึงผมพี่แบบนั้น" ชนาวินหัวเราะออกมา"แสบทั้งคู่แหละค่ะ" ปารดาขำออกมาบ้าง"คุณหนูครับ เล่นอันนี้ไหมเอาอันนี้ไหม" คนที่ดูจะเห่อไม่น้อยไปกว่าใครก็ป่าสนนี่แหละ ตั้งแต่ที่สนามบินก็เล่นกับคุณหนูของเขาไม่หยุด นี่ก็ถึงกับปีนเข้าไปนั่งเล่นกับสองหนุ่มทำตัวเหมือนพี่เลี้ยงเด็กก็ไม่ปาน"มอบหน้าที่พี่เลี้ยงให้เลยแล้วกันนะป่าสน" เจ้านายพูดแบบนี้ป่าสนมีหรือจะไม่รับ"ได้เลยครับพ่อเลี้ยง คุณหนูครับ พี่เลี้ยงป่าสนมาแล้ว"ปารดากับชนา
ภรรยาประกาศิต เล่ม 1 บทที่ 133 : บทส่งท้าย 1
ใช้เวลาอยู่ในโรงพยาบาลไม่กี่วันปารดาก็ได้กลับบ้าน เธอกำลังให้นมแฝดคนพี่ในอ้อมแขน ขณะที่คนน้องนอนรออยู่ในเบาะ พอคนพี่อิ่ม เธอก็ส่งให้กับสามีและอุ้มคนน้องมาเข้าเต้า ชนาวินมีหน้าที่ทำให้ลูกเลอออกมา ก่อนจะมองเมียให้นมลูกด้วยความทึ่ง แล้วยังจะตอนที่ปารดาปั๊มนมไว้ให้ลูกจนเต็มตู้ไปหมด"สุดยอดคุณแม่จริงๆ" ชนาวินพูดขึ้น"แค่ให้นมลูกเองค่ะ ขอบคุณนะคะที่ช่วย" เธอยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ชนาวินเดินมาหอมที่หัว เขาไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาอธิบาย เขาอยากขอบคุณผู้หญิงคนนี้ที่ยอมอุ้มท้องเจ้าแฝดมาตั้งเก้าเดือน มีเรื่องงอแงหงุดหงิดกันบ้างแต่ก็ยังอดทน ไม่ได้กินของที่ชอบ ไม่ได้ทำอะไรที่อยากทำ แล้วก็ยังต้องให้นมลูก นอนไม่เป็นเวลาจื่นกลางดึก ปารดานั้นเป็นสุดยอดคุณแม่จริงๆ"มาขอแม่อุ้มบ้าง มาหาย่านะคะพี่โรม" รังรองรับเอาคนพี่ไปอุ้มไว้"กินนมอิ่มแล้วก็หลับเลยเหรอเสือ" ชนะพลแซวหลานชาย"วัยกำลังโตครับพ่อ อย่าแซวสิ อิ่มแล้วก็นอนไง ปกติ" ชนาวินแก้ตัวแทนลูกชาย"จะเป็นลูกหมูก่อนสิ" อดที่จะแซวอีกไม่ได้"เฮียคะเรียบร้อยค่ะ" ปารดามองทุกคนแล้วยิ้มให้ ก่อนจะส่งคนน้องให้กับสามี แล้วจัดการปั๊มนมต่ออีกหลายถุง"ให้กินไปจนโตเลยนะ" รัง
ภรรยาประกาศิต เล่ม 1 บทที่ 132 : เจ้าความรัก 2
เขาทบทวนมาหลายวันหลังจากทราบเรื่อง มันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ก่อนหน้านั้นชนะพลส่งคนไปเฝ้าดู ด้วยกลัวว่าอีกคนจะเจ็บแค้นจนคิดจะทำร้ายปารดาขึ้นมาหรือเปล่า แต่เท่าที่ได้รับรายงาน พาขวัญเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเธอเสียใจร้องไห้งานการไม่ทำให้ลูกจ้างเป็นคนจัดการทุกอย่างภายในร้าน เมาหัวราน้ำทุกวันชนะพลเข้าใจได้ว่าคนอกหักมักจะเสียศูนย์ แต่ผ่านมาร่วมสี่เดือน พาขวัญกลับยิ่งแย่ลง ลูกค้าเริ่มลดลง แล้วก็เกิดเรื่องขึ้นจนได้ ไฟไหม้ร้านขนมของเธอและเธอก็บาดเจ็บสาหัส“ผมพยายามแล้วพ่อ ผมพยายามทำให้เขาตัดใจแต่เขาดื้อมาก เขายึดมั่นว่ารักผมและไม่ยอมง่ายๆ ถึงแม้ว่าผมจะพูดไปตรงๆเขาก็ยังไม่ยอมแพ้” ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ในสวน สีหน้าเคร่งเครียดและรู้สึกผิด เขารู้ทุกอย่างเพราะพาขวัญทำตัวเอง แต่เขาก็เป็นต้นเหตุเช่นกัน“พ่อจะบอกแกให้นะ เราไปกำหนดชีวิตใครไม่ได้ แกอาจจะเป็นสาเหตุ แต่นั่นมันจบแล้ว และเรื่องหลังจากนั้นต่างหาก ที่พาขวัญไม่ยอมรับความจริง ทำตัวเองให้กลายเป็นขี้เมาแล้วทำให้ตัวเองบาดเจ็บ”“ขวัญรักษาตัวที่ไหนครับ”“รพ.จังหวัด”“ผมอยากไปดูเธอ”“วิน ที่พ่อบอกแก เพราะพ่อไม่อยากปิดบัง แต่พ่อว่าตอนนี้ไ
ภรรยาประกาศิต เล่ม 1 บทที่ 131 : เจ้าความรัก 1
หลังจากรู้ว่าได้ลูกแฝด คุณพ่อขี้เห่อก็เอาใจใส่ดูแลภรรยาและลูกเป็นอย่างดี ดีจนปารดาจะเสียนิสัยและต้องคอยห้ามเอาไว้ตลอดเวลา ชนาวินทำทุกอย่างเพื่อช่วยให้ปารดาสบายที่สุดท้องลูกแฝดไม่เหมือนท้องปกติ ขนาดท้องที่ใหญ่โตกว่าทำให้คนตัวเล็กๆอย่างปารดามีความเสี่ยงมาก“ไหนหลานปู่ ดิ้นไหมวันนี้” ชนะพลเดินทางมาจากเชียงใหม่เดือนละครั้งเพื่อเยี่ยมลูกๆและหลานชาย ยิ่งตอนนี้เขาต้องอยู่ที่ไร่คนเดียวเพราะรังรองมาคอยดูแลคุณแม่ท้องแก่ใกล้คลอดที่กรุงเทพฯ มันทำให้เขาเหงาที่ต้องห่างจากลูกเมีย“ดิ้นเก่งมากค่ะ ไม่รู้คนพี่หรือคนน้อง” ปารดาท้องใหญ่เธอเอนตัวใช้มือหนึ่งลูบท้องอีกมือดันหลังไว้“พ่อเอาส้มมาฝากด้วยนะ” ชนะพลค่อยๆวางมือลงที่ท้องนูน เหมือนแฝดจะรับรู้ว่าปู่มา ยันเท้าทักทายเป็นการใหญ่“เจ้าแสบของปู่ ทักทายกันหน่อยทักทายกันหน่อย” รอยนูนเป็นรูปฝ่าเท้าเล็กๆยันขึ้นมา คนเป็นปู่ย่ายิ้มหน้าบาน“รู้จักเอาใจคนแก่แต่ในท้องเลยนะ” สุรเดชว่า เขามักจะมาเล่นกับเหลนเป็นประจำนั่นคือความสุขของเขาในวัยเกษียรแบบนี้“เจ็บท้องบ้างหรือยัง นี่จะครบกำหนดแล้วใช่ไหม” ชนะพลลูบเบาๆที่ท้องของปารดา“เริ่มมีบ้างแล้วค่ะ เหมือนเจ็บเตือน”“คล
ภรรยาประกาศิต เล่ม 1 บทที่ 130 : เรื่องน่ายินดี 2
หลังจากวันนั้นชนาวินก็เริ่มทำกายภาพบำบัด เขาพักรักษาตัวในโรงพยาบาลราวสองสัปดาห์ก่อนได้รับอนุญาตให้กลับบ้านได้ แต่ต้องมาทำกายภาพจนกว่าจะครบชั่วโมงที่หมอกำหนด"อีกนิดนะคะ" นักกายภาพกำลังช่วยหัดเดินให้กับชนาวิน คงต้องใช้เวลาอีกพักใหญ่กว่าเขาจะเริ่มเดินได้คล่องแคล่วเช่นเดิมปารดายืนมองชนาวินทำกายภาพด้วยหัวใจที่ลุ้นระทึกทุกครั้ง เหมือนเธอยืนตรงนั้นแทนที่เขาและพยายามจะก้าวเดินออกไป เธอไม่เคยเหนื่อยที่จะช่วยเขาเลย บีบนวดขาให้เขาในทุกๆวันเพื่อให้กลับมาเดินได้อย่างรวดเร็วชนาวินเริ่มกลับมาเดินได้แต่ต้องใช้ไม้ค้ำเพื่อทรงตัว แต่ก็ถือว่าดีขึ้นมากจากก่อนหน้า เขาขยันทำกายภาพและฝึกเดินตลอดจนวามารถกลับมาเป็นปกติได้ในเร็ววัน แต่ยังไม่วามารถวิ่งหรือทำกิจกรรมหนักๆได้มากเท่าไหร่นัก แต่ก็ถือว่าเป็นไปตามแผนที่วางไว้ตลอดสองเดือนที่ผ่านมาชนาวินต้องข้ามผ่านความเจ็บปวดและจิตใจของตัวเองโดยมีลูกกับเมียเป็นเป้าหมาย เขาคิดว่าคงไม่ดีแน่หากไม่สามารถพาลูกวิ่งเล่นในสนามได้"ร่างกายคุณฟื้นตัวเร็วมากครับ ผมยินดีกับคุณด้วยนะครับคุณหายเป็นปกติแล้ว" หมอยิ้มให้อย่างยินดี"คือผมหายดีแล้วเหรอครับ""ใช่ครับ จากที่ทดสอบวันนี้ผ
ภรรยาประกาศิต เล่ม 1 บทที่ 129 : เรื่องน่ายินดี 1
"เฮียจะสงสารเขาหนูเข้าใจ แต่ทำแบบนี้เขาก็ยิ่งแทรกกลางระหว่างเรา มันก็ไม่จบสักที" ปารดายังบ่นเรื่องของพาขวัญ และชนาวินก็หมดโอดาสแก้ตัวเพราะเรื่องมันเกิดจากเขาทั้งนั้น"เฮียบอกแล้วไงคะ ขวัญเขาไม่ใช่คนไม่ดีอะไรที่เขาทำแบบนั้นเพราะเขารักพี่มากก็แค่นั้น""นี่แก้ตัวแทนเหรอ ใช่สิคะ เฮียกับคุณขวัญรู้จักกันมาก่อน รักกันมาก่อน หนูมันคนอื่น" กอดอกแน่นทำปากคว่ำ บอกให้รู้ว่าไม่พอใจ"ที่รักครับ มันไม่ใช่แบบนั้น" คนบนเตียงกอดเธอเอาไว้หลวมๆ คนน้องนั่งหันหน้าออกไปที่ประตู ชนาวินไม่รู้จะต้องพูดยังไงเพื่อให้อีกคนหายโกรธ"มันเป็นแบบนั้นแหละค่ะ เฮียเข้าข้างเขาเพราะรู้จักกันมานานทั้งที่เฮียก็เห็นว่าเขาไม่ใช่คนที่เฮียเคยรู้จัก ผู้หญิงคนนั้นดูถูกหนู ข่มขู่หนู ทำให้หนูเสียใจ แต่เฮียก็ยังเข้าข้าง ปล่อยค่ะหนูจะกลับ" ดิ้นหนีจะลงจากเตียง แต่ชนาวินไม่ยอม"ไม่เอาสิคะถ้าหนูกลับไปทั้งที่เรายังทะเลาะกันแบบนี้มันไม่ดีเลยนะ" เขาพยายามพูดเสียงอ่อน เพื่อให้อีกคนเย็นลง"ถ้าเฮียยังเข้าข้างคุณขวัญ มันก็ไม่มีวันจบหรอกค่ะ" เธอพูดเสียงแข็ง ปัญหาที่ตอนนี้ยังทะเลาะกันมันเพราะชนาวินยังพูดจาปกป้องพาขวัญทั้งที่ก็เห็นว่าอีกคนทำอะไรเอ
