บทที่ 8 : ตามคำบัญชา 2

ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้นพอดีกับที่มือถือของชนาวินก็มีสายเรียกเข้าจากชนะพลพอดิบพอดี

เกริกเปิดประตูเข้ามาก็พบว่าชนาวินกำลังรับโทรศัพท์และเขาโบกมือเป็นการบอกให้รอก่อน เกริกจึงเดินไปนั่งรอที่โซฟามุมห้องอีกที

"ก็พ่อบอกว่าเขาดูแลตัวเองได้ไง แล้วจะให้ผมทำอะไรล่ะ"

"ครับๆรู้แล้ว ผมไม่ทำอะไรคนของพ่อหรอกน่า แค่นี้นะครับผมมีงานต้องทำ"

ชนาวินพ่นลมหายใจออกมาหนักหน่วง ทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ที่โต๊ะทำงานมองไปที่เกริกซึ่งก็จ้องมาที่เขาเช่นกัน

"อาเกริก มีอะไรหรือเปล่าครับ" ชายหนุ่มแสร้งไม่รู้เรื่องแล้วเปิดเอกสารออกอ่าน ทำเหมือนกำลังยุ่งกับการทำงาน

"คุณหนูครับ ให้คุณป่านไปทำงานในไร่ไม่ได้นะครับ" เกริกยันตัวเองลุกขึ้นเดินเข้ามาหา

"ก็พ่อบอกว่า ให้ผมทำอะไรกับเขาก็ได้ ผมก็เลยให้เขาไปทำงานในไร่ไงครับ" ชนาวินตอบหน้าตาเฉย ตายังจ้องเอกสารไม่ลดละ แม้เกริกจะพ่นลมหายใจออกมาหนักๆเพื่อให้อีกคนรู้ว่าเขากำลังลำบากใจก็ตามที

"แต่คุณหนูครับ คุณป่านมาที่นี่เพื่อเป็นภรรยาครับไม่ใช่คนงาน อย่าทำอะไรผิดวัตถุประสงค์สิครับ" พูดเตือนอีกคนก่อนที่ทุกอย่างมันจะแย่ไปหมด

ปารดาเองก็คงไม่ได้อยากมาเป็นคนงานในไร่ ถึงปากจะบอกว่าเป็นลูกหนี้ไม่มีสิทธิ์พูดอะไรก็เถอะ

"เขาบอกอาเกริกเหรอครับ" ชนาวินยุติการอ่านเอกสารปิดมันลงแล้วเงยหน้าขึ้นมองสบตาผู้ช่วยพ่อที่เขานับถือเหมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่งซึ่งรู้จักกันมาตั้งแต่พ่อเขาเพิ่งเริ่มตั้งตัว

"คุณป่านเธอไม่ได้บอกครับ ผมเจอเธอที่โรงอาหารเลยไปถาม เธอบอกว่าคุณหนูให้ไปถางหญ้า"

"ครับ ผมให้เด็กนั่นไปทำเอง แล้วเขาก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร ก็ดีแล้วนี่ครับ เป็นแค่ลูกหนี้ ก็ต้องทำตามคำสั่งเจ้าหนี้ มันถูกแล้ว" ทายาทเจ้าของไร่ชนะพลยอมรับว่าเขาสั่งจริง และนั่นก็เพราะเขาคิดว่ามันถูกแล้ว

เขาไม่ได้อยากมีเมียพ่อก็ยังบังคับพาเขาไปจดทะเบียนสมรสแถมยังทิ้งเขาไว้กับเด็กนั่น ในเมื่อพ่อคิดจะแกล้งเขาก่อน เขาก็จะลงที่คนของพ่อนั่นแหละ

"มันก็จริงครับ ที่คุณป่านเธอเป็นลูกหนี้ แต่งงานเพื่อใช้หนี้ แต่ยังไงเธอก็เป็นภรรยานะครับ" เกริกพูดเสียงอ่อน ทำไมถึงได้ดื้อนักนะ ปกติก็ไม่เป็นแบบนี้นี่นา

"พอแล้วครับอาเกริก ผมรู้ครับว่าเด็กนั่นมาเป็นเมียผม แต่จนกว่าพ่อจะกลับมา ยัยนั่นก็แค่คนงานในไร่ ถ้าอาเกริกไม่ว่าอะไร ผมจะทำงานครับ" ชนาวินยังคงยืนยันที่จะให้ปารดาทำงานในไร่ แม้ว่ามันจะเป็นสิ่งที่ผิดก็เถอะ

"ครับ" เกริกยอมแพ้ที่จะเปลี่ยนใจชนาวิน กลับออกไปในที่สุด

พอลับตาผู้ช่วยของพ่อ ชนาวินก็พ่นลมหายใจออกมาแรงๆสองสามครั้ง มือหนากำแน่นด้วยความหงุดหงิด

ภรรยาเหรอ มาตอกย้ำอะไรกัน ก็แค่คนที่พ่ออยากให้แต่งงานด้วย ที่สำคัญแต่งงานเพราะใช้หนี้ เหอะ...ผู้หญิงทุกคนก็หน้าเงินทั้งนั้นแหละ แค่แต่งงานเพราะต้องใช้หนี้ไม่มีสิทธิ์มาเรียกร้องไม่ใช่หรือไง ไม่มีปัญญาหาเงินมาชดใช้ก็เอาลูกมาแลก ไม่มีศักดิ์ศรีเอาเสียเลย คนเป็นลูกก็ไร้ศักดิ์ศรีพอกันเอาตัวเข้าแลกแบบนั้นได้ยังไง

ตอนแรกเขาก็รู้สึกแปลกใจที่พ่ออยากให้แต่งงาน แล้วเขาก็ขัดไม่ได้ด้วยเหตุผลที่ว่าแม่ของเขาซึ่งร่างกายไม่แข็งแรงเท่าไหร่ต้องการมีหลาน และเพราะเขาซึ่งเป็นลูกชายคนเดียวยังไม่ยอมแต่งงานเสียที ชนะพลนำรูปของปารมีมาให้ดู ชนาวินก็รู้สึกไม่เสียหาย ปารมีเป็นคนสวยและเก่ง ไม่แน่เขาอาจจะชอบเธอขึ้นมาก็ได้ แต่เอาเข้าจริงๆการแต่งงานที่เกิดขึ้นดันเป็นเรื่องหนี้สิน ชนาวินไม่พอใจและนั่นทำให้ปารดาต้องอยู่ที่นี่ในฐานะคนงานของไร่ยังไงล่ะ

/ทนได้ก็ทนไปสิ ถ้าทนได้สักเดือนจะพิจารณาให้เป็นภรรยาแล้วกัน/

ชนาวินบ่นกับตัวเอง สีหน้ามุ่งมั่นที่ต้องการกลั่นแกล้งปารดาฉายชัดบนแววตา ก็แค่ทำงานในไร่ ไม่ตายหรอกน่า คิดมากกันจริงๆ