ตอนที่10 ส่งคืน

จวนสกุลจ้าง

         เสียงร้องโหยหวน ราวสัตว์บาดเจ็บดังก้อง เรียกให้คนทั้งจวนตื่นจากการหลับใหล นายท่านจ้าง รีบวิ่งออกมายังหน้าเรือนใหญ่

         “ท่านพ่อ...ท่านพ่อโปรดช่วยข้าด้วย”

         นายท่านจ้าง พร้อมกับภรรยา และทุกคนในบ้าน ต่างมองไปยังต้นเสียง

         “ลูกพ่อ!”

         ชายชราถลาเข้าหาบุตรชาย สภาพที่เห็นในตอนนี้ ยากนักที่เขาจะทำใจยอมรับได้

         “ใครทำเจ้า!”

         แม้จะพอเดาได้ว่าใคร แต่ก็อยากได้ฟังจากปากบุตรชาย นิ้วสั่นระริก ค่อยๆ ชี้ไปยังร่างสูงในชุดสีดำทมิฬ ใบหน้าบุรุษร่างกำยำ ล้วนสวมหน้ากาก

         “อำมหิตนัก! เขาเป็นทายาทเพียงคนเดียวของข้า แต่พวกเจ้าอาจหาญทำลายเขา”

         “แล้วอย่างไร...ทายาทเพียงคนเดียว แล้วอย่างไร!”

         คำถามในตอนท้าย ดุกร้าว จนคนฟังไหวสะท้านในอก บรรดาสตรีในจวน ต่างก้มหน้า หลบสายตาราวปีศาจ ในยามแสงจากคบไฟขยับไหวตกกระทบ

         “เขาทำผิดอะไร พวกเจ้าถึงทำกับราวมิใช่คน”

         “ไม่ถามเขาดูเล่า ถ้าฟังจากปากข้า มันจะน่าอับอายมากกว่ากระมัง”

         “เป็นพวกเจ้าที่ต้องอับอาย น้องชายเจ้า!”

เมื่ออยู่ในอ้อนกอดของบิดา จ้างเสิ่นจึงปากกล้าขึ้นมาทันที ทว่า...

         “หึๆ ข้ามีวิธีทำให้น้องข้า หายจากความอับอาย แต่เจ้าและสกุลจ้าง มั่นใจใช่ไหม ว่าจะแบกรับมันได้”

         “เสิ่นเอ๋อร์...เจ้าทำสิ่งใดกัน”

         นายท่านจ้างหันมาคาดคั้นบุตรชาย จ้างเสิ่น เสหลบสายตาบิดา ความเจ็บปวดบนกาย หาเท่าความอับอายที่อยู่เบื้องหน้า หากเขาบอกบิดาไป ผลที่ตามมา ไม่ใช่แค่เขาที่ต้องแบกรับ แต่รวมไปถึงมารดา ที่ไม่รู้เห็นสิ่งดับเขา จะต้องพลอยรับผลการกระทำนี้ไปด้วย

         “ข้าแค่...แค่...”

         “แค่อะไร!”

         ชายชราถามบุตรชายเสียงกร้าว เขาที่เป็นบิดา มีหรือจะไม่รู้จักนิสัยของลูก อาการอ้ำอึ้ง ทั้งยังหลบสายตา ชัดเจนอยู่แล้วว่า เรื่องนี้ต้องร้ายแรง หาไม่แล้ว สภาพของบุตรชาย คงจะมิเป็นเยี่ยงนี้

         “ท่านพ่อ ข้าเจ็บยิ่งนักขอรับ”

         จ้างเสิ่นไม่อาจบอกบิดาได้ มิเช่นนั้นนับจากนี้ ทั้งชีวิตของเขา ต้องอยู่มิสู้ตาย หรืออาจต้องตายด้วยน้ำมือบิดา

“บุตรชายของท่าน กระทำการหมิ่นเกียรติ บุรุษด้วยกัน…”

         สิ้นคำพูดของชายสวมหน้ากาก ราวสายฟ้าฟาด ลงกลางแสกหน้าของชายชรา แขนที่โอบประคองลูกในคราแรก พลันอ่อนแรงตกลงข้างกาย

         เขามิใช่คนโง่ ที่จะตีความหมายในคำพูดไม่ออก ดวงตาหม่นแสงมองไปที่บุตรชาย ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมา มันจุกในอก สำหรับคนเป็นพ่อ ที่วางทุกความหวัง ไว้ที่บุตรชายเพียงคนเดียว

         “หากเป็นต่อยตี เยี่ยงบุรุษ ข้า...ข้าจะออกหน้าให้เจ้า ไม่สนว่าเจ้าผิดหรือถูก...แต่เรื่องอัปยศเช่นนี้ เจ้าทำมันได้อย่างไรกัน! หากเจ้าวิปริตเพียงนั้น ไยไม่เลือกหา ที่มินำพาความเดือดร้อนมาสู่ตัวเอง”

         ชายชราพูดด้วยเสียงสั่นเทา ก่อนจะยกมือขึ้นกุมหน้าอก ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง เริ่มซีดเผือด เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดขึ้นเต็มใบหน้า

         “ท่านพ่อ/ท่านพี่/นายท่าน”

         ภรรยาและลูกๆ ของชายชรา ต่างถลาเข้าหาร่างท้วม ที่สิ้นสติไปต่อหน้า ทว่ามันกลับไม่ได้ ทำให้บุรุษสวมหน้ากากทั้งหลาย รู้สึกเห็นใจ หรือแม้แต่จะยื่นมือเข้าช่วยเหลือ

         “เจ้าจะรักชอบเพศใดนั้น ไม่ผิด...จ้างเสิ่น แต่ผิด...ที่เจ้าบังคับขืนใจผู้อื่น ที่มิได้มีใจเยี่ยงเจ้า น้ำใจที่ข้าและน้องสาว มอบให้เจ้าถือว่ามากแล้ว แต่ถ้าปากของเจ้ามิมีหูรูด เลือกเอา ระหว่างลิ้นและฟัน เจ้าจะให้สิ่งใดคงเหลืออยู่ หรือจะยอมให้มัน หายไปพร้อมๆกัน และเจ้ารู้ดี ว่าข้าไม่ชอบการข่มขู่ ที่เตือนก็ถือว่าเมตตาต่อสกุลจ้างมากพอแล้ว”

         สิ้นคำพูดร่างสูง ได้หมุนกายเดินหายไปในความมืด พร้อมกับเหล่าผู้ติดตาม ปล่อยเบื้องหลัง ที่กำลังวิ่งวุ่น เพื่อปฐมพยาบาลสองพ่อลูกสกุลจ้าง

        

ยามเช้า ณ เรือนจ้านกง

         ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะค่อยๆ ขยับตัวไปยังขอบเตียง คืนที่ผ่านมาเขาหลับลึกยิ่งนัก ซึ่งเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ ที่เขานอนได้อย่างสุขใจ

         “พี่รอง ตื่นแล้วรึเจ้าคะ”

         เสียงหวานดังขึ้นจากด้านหน้าประตู หญิงสาวก้าวเข้ามาภายในห้อง โดยในมือถืออ่างน้ำมาด้วย ชูเหมยฮวา วางอ่างน้ำลงบนโต๊ะข้างเตียง

         มือบาง ช่วยยกขาพี่ชายลงจากเตียง ก่อนจะรับอ่างอีกใบจากเสี่ยวเยี่ยน หญิงสาวบรรจงจับเท้าของพี่ชาย วางลงในอ่างน้ำที่แช่ด้วยสมุนไพร

         เสี่ยวเยี่ยนจึงยกอ่าง ที่ผู้เป็นนายวางไว้ในคราแรก ไปให้คุณชายรองได้ล้างหน้า ชายหนุ่มเงยหน้ามองสาวใช้ของน้องสาว ก่อนจะหลบตาลงมองในอ่าง ที่มีดอกไม้ลอยอยู่

         “เจ้ามิต้องนวดให้พี่ก็ได้ มันไม่รู้สึกอันใดมานานมากแล้ว”

         ชายหนุ่มพูดกับน้องสาว ด้วยน้ำเสียงเบาหวิว ทว่ามือบางยังคง ทำหน้าที่ต่อไปอย่างใจเย็น

         “สมุนไพรที่ข้าใช้ เขาว่าดีนัก คนเราหากไม่ลอง แล้วจะรู้หรือเจ้าคะ ว่าผลมันจะเป็นเยี่ยงคำล่ำลือไหม”

         ชายหนุ่มค่อยๆ ใช้มือกอบน้ำขึ้นมาล้างหน้า ความเย็นและกลิ่นหอมของดอกไม้ ทำให้เขารู้สึกสดชื่น และผ่อนคลายยิ่งนัก นับตั้งแต่พี่น้องต้องจากไป เขาอยู่ที่นี่ เพื่อเฝ้ารออย่างมีความหวังมาตลอด แม้ว่าหลายต่อหลายครั้ง เขาอยากที่จะ จบสิ้นลมหายใจนี้เสียก็ตามที