บทที่ 59

ในการแข่งขันรอบที่ห้า อุปกรณ์เขียนอักษรของผู้เข้าแข่งขันล้วนถูกยกออกไปทั้งหมด คงเหลือเพียงโต๊ะและม้านั่งสูงเพื่อให้โฉมสะคราญทั้งหลายได้บรรเลงเจิงเท่านั้น

ในรอบนี้นักพนันหลายคนต่างลงพนันเอาไว้ว่าคุณหนูใหญ่จวนเฉินกั๋วกง เฉินชิวเยว่ ที่เป็นโฉมงามผู้เป็นยอดฝีมือในการบรรเลงเจิงจะต้องคว้าอันดับหนึ่งในการแข่งขันมาได้อย่างแน่นอน แม้แต่ตัวเฉินชิวเยว่เองก็เชื่อเช่นนั้นโดยสนิทใจ

กระทั่งถึงคราวที่เฉินเซียงหรงต้องแสดงฝีมือ เพียงเสียงดนตรีจากเจิงของนางดังขึ้นท่อนเดียวเท่านั้น บรรยากาศในสวนชิงหลิงอันกว้างใหญ่ราวกับหยุดนิ่งไปชั่วขณะ กระทั่งผู้ที่ไม่ได้รู้ถึงสำเนียงดนตรีลึกซึ้งสักเท่าใด ยังถูกท่วงทำนองอันมีเอกลักษณ์ดึงดูดให้ต้องนิ่งฟัง

“นี่มัน...” อาจารย์สอนเจิงผมขาวโพลน ใบหน้ามีริ้วรอยแห่งกาลเวลาผู้หนึ่งเบิกตาโพลง ริมฝีปากอ้าค้างด้วยความตื่นตะลึง “ลำนำเฉียนฉิน!”

“ท่านอย่าได้พร่ำเพ้อถึงเพียงนี้เลย” คนอื่นๆ ที่ได้ยินหัวเราะเบาๆ “ลำนำเฉียนฉินหรือ ผู้ใดจะกล้าบรรเลงเพลงนี้ ทั้งความยากของการดีด ทั้งการตีความที่ต้องลุ่มลึก ทั้งยังต้องถ่ายทอดอารมณ์ในบทเพลงให้สมบูรณ์ หากเพียงแต่บรรเลงไปพอผ่านๆ แม้จะกล้อมแกล้มฟังได้ แต่ก็ไร้ซึ่งจิตวิญญาณ”

สตรีอีกคนหนึ่งพยักหน้าเห็นด้วย “นั่นสิ ลำนำเฉียนฉินไม่มีผู้ใดนำมาบรรเลงเป็นเพลงแข่งหรอก ยากเกินไป หากฝีมือไม่ถึงก็จะกลายเป็นการเปิดจุดอ่อนของตนเอง แทนที่จะได้แต้ม แต่กลับจะเสียแต้มเสียด้วยซ้ำ”

ทว่ายิ่งฟัง บรรดาผู้เชี่ยวชาญทางดนตรีก็ยิ่งเบิกตากว้างขึ้นเรื่อยๆ เมื่อบทเพลงที่พวกเขาได้ยินพร้อมๆ กันอยู่ตอนนี้คือ ลำนำเฉียนฉิน จริงๆ

เสียงเจิงในมือเซียงหรงยังคงดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัด ดนตรีที่ไพเราะลึกล้ำกังวานผ่านไปทั่วทั้งสวนชิงหลิงเหมือนกับสายน้ำที่ไหลรินผ่านภูเขากว้างไกล ดุจดั่งวิหคที่เคยถูกกักขังทำร้ายหลุดพ้นจากพันธนาการและความเจ็บแค้นบอบช้ำจากการถูกกระทำมานานปี ลำนำเฉียนฉินที่เงียบงันมานานกลับมาดังก้องอีกครั้งท่ามกลางเสียงลมที่พัดผ่านปลายกิ่งไม้โปรยปรายกลีบบุปผาไปทั่วในงานเทศกาลชมบุปผาครานี้

‘ลำนำเฉียนฉิน’ จากปลายนิ้วคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกง ช่างให้ความรู้สึกที่แตกต่าง...

จังหวะแรกเริ่มของบทเพลงราวสายน้ำลื่นไหล ก่อนแปรเปลี่ยนเป็นมังกรวารีโลดแล่น...นี่ก็คือเอกลักษณ์ของลำนำเฉียนฉินอันลือลั่น ในส่วนนี้คุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงบรรเลงออกมาได้ดียิ่ง การเคลื่อนไหวที่ละเอียดลออของนางแสดงออกถึงความเชี่ยวชาญและการฝึกฝนอย่างหนักจนได้ผลลัพธ์ที่สมบูรณ์แบบเช่นนี้

ที่เหนือชั้นยิ่งกว่าคือความเลิศล้ำในการบรรเลงเพลงเก่าแก่โบราณให้ฟังดูทันสมัย ซ้ำยังไม่ให้ความรู้สึกก้าวร้าวรุนแรงและคุกคามจนชวนให้อึดอัดดังเช่นบทเพลงต้นฉบับ

ลำนำเฉียนฉินจากปลายนิ้วคุณหนูสามสกุลเฉินไม่ใช่การลอกลาย แต่เป็นการนำเพลงเก่ามาตีความใหม่ กลายเป็นลำนำเฉียนฉินในแบบฉบับของตัวนางเอง

อัจฉิริยะ! อาจารย์สอนเจิงชราอดสรรเสริญในใจไม่ได้ เหตุใดที่ผ่านมาจวนเฉินกั๋วกงต้องเก็บงำอัจฉริยะผู้หนึ่งไว้เนิ่นนานถึงเพียงนี้!

ทุกสายตาจับจ้องไปที่มือของนาง การเคลื่อนไหวของเฉินเซียงหรงดูสงบเงียบ แต่ทุกครั้งที่สายเสียงเจิงดังกังวาน เสียงนั้นก็ราวกับทะลุออกไปถึงหัวใจผู้ฟัง เสียงดนตรีที่งดงามทรงพลังค่อย ๆ ทำให้ผู้คนตกอยู่ในภวังค์ ทั่วทั้งสวนงดงามยามนี้ไม่มีใครกล้าพูดอะไร แม้แต่ผู้ที่มีความมั่นใจในฝีมือดนตรีเองยังอดทึ่งในความสามารถของคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงไม่ได้

เฉินชิวเยว่ที่ยืนอยู่ด้านข้างกัดริมฝีปากแน่น ความรู้สึกเจ็บปวดทวีขึ้นในใจ นางไม่สามารถซ่อนความริษยาที่มีต่อเฉินเซียงหรงได้ นางเพียรพยายามอย่างหนักหน่วง ใช้เวลาหลายปีฝึกซ้อมจนมีชื่อเสียงเลื่องลือว่าเป็นอัจฉริยะหญิงทางดนตรี แต่ยังไม่สามารถบรรเลงเพลงนี้ให้ได้เช่นกัน ความเกลียดชังและความรู้สึกที่ตนเป็นรอง พลันปรากฏขึ้นในดวงตาของเฉินชิวเยว่ที่เฝ้ามองเซียงหรงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น ยิ่งเห็นว่าทุกคนกำลังจับจ้องน้องสาวต่างมารดาของตนอย่างชื่นชมเพียงใด ดวงตาที่หม่นครึ้มก็ยิ่งฉายแววอาฆาตมาดร้าย

ยิ่งการเคลื่อนไหวของเซียงหรงยามนี้ดูสงบราวผืนน้ำงามสง่าเท่าใด และบรรเลงบทเพลงได้ดีเพียงใด เฉินชิวเยว่ก็ยิ่งรู้สึกถึงความเจ็บแค้นที่กัดกินใจ แม้ความสามารถของนางจะเคยโดดเด่นในหลายครั้ง แต่เมื่อเปรียบเทียบกับเพลงนี้ที่เฉินเซียงหรงบรรเลงในครั้งนี้ ความรู้สึกด้อยกว่ากลับถาโถมเข้ามาราวพายุฝนโหมกระหน่ำ เงาร่างบอบบางสั่นระริกด้วยความเจ็บใจจนไร้วาจาจะเอื้อนเอ่ย

กระทั่งเซียงหรงบรรเลงจนจบ ทั่วทั้งลานกว้างก็ยังคงตกอยู่ในความเงียบงัน กระทั่งเสียงปรบมือและคำชมเชยดังขึ้นจากทุกทิศทาง เหมือนกระแสคลื่นที่ซัดเข้าสู่ฝั่งอย่างไม่อาจหยุดยั้ง ใครหลายคนที่ถูกบทเพลงสะกดจนสติหลุดลอย จึงค่อยหาเสียงตนเองเจออีกครั้งหนึ่ง

ขณะที่เสียงโห่ร้องสรรเสริญยังคงกังวาน มีเสียงกระซิบเบา ๆ อยู่ในกลุ่มผู้ชม ณ มุมหนึ่งของสวนกว้าง 

“ได้ยินไหม? ข่าวลือเรื่องคุณหนูสาม…ตอนนี้มีคนบอกว่ามันไม่เป็นความจริงแล้ว...” 

“ใช่! ข้าเองก็ได้ยินมาว่ามีการแก้ไขข่าวลือแล้ว บอกว่าคุณหนูสามไม่ได้ถูกทำลายความบริสุทธิ์อย่างที่เล่าลือกัน…” 

“เพราะนางถูกปรักปรำ...ได้รับความอยุติธรรมตั้งแต่ยังเยาว์กระมัง...จึงสามารถบรรเลงลำนำเฉียนฉินที่สื่อถึงเรื่องราวคับแค้นใจออกมาได้ดีถึงเพียงนี้...”

“ทว่าสำเนียงดนตรีช่างให้ความรู้สึกที่ดีนัก...ว่ากันว่าดนตรีสามารถสื่อถึงน้ำใสใจคอของผู้บรรเลง...”

“แม้ถูกกระทำก็ไม่แค้นเคือง...คุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงช่างเป็นสตรีที่ดีนัก...”