บทที่ 60

เสียงกระซิบเหล่านั้นลอยไปถึงหูนางกำนัลของหวงโฮ่วที่อยู่ไม่ไกลจากฝูงชน

นางกำนัลเห็นสายตาที่หวงโฮ่วมองไปยังคุณหนูสาม เฉินเซียงหรง ซึ่งยามนี้ยืนรับคำชื่นชมจากทุกทิศทาง ก็รีบปราดเข้าไปกระซิบกระซาบรายงานทันที

ฉับพลัน ตาหงส์ที่สงบไว้สง่าของสวีหวงโฮ่วฉายแววชื่นชมประสมยินดี

สตรีเก่งกาจและมีนิสัยสงบเสงี่ยม จิตใจมั่นคง ไม่อวดอ้างตน ไม่หวั่นไหวต่อลมปากผู้คน และที่สำคัญ...แม้จะสูญเสียมารดาตั้งแต่ยังเยาว์ บิดาไม่ได้ทะนุถนอมปกป้อง แต่ยังคงมีความอดทน สามารถเติบโตขึ้นมาได้ท่ามกลางสภาพแวดล้อมที่ยากลำบากในจวนเฉินกั๋วกง ซ้ำยังมีความสามารถเลิศล้ำเช่นนี้ ย่อมเป็นยอดหญิงที่หาได้ยาก

โบราณว่า ‘ใกล้ชาดเปื้อนแดง ใกล้หมึกเปื้อนดำ’ หากองค์ชายได้อภิเษกกับสตรีเช่นนี้ นอกจากจะทำให้มีเรือนหลังที่มั่นคงแล้ว ยังจะช่วยส่งเสริมจิตใจให้มีความมุ่งมั่นและมั่นคงมากขึ้น ช่วยให้องค์ชายสามารถรับภาระในอนาคตและความท้าทายในราชวงศ์ได้อย่างมั่นใจ 

ความคิดเหล่านี้เริ่มซึมซาบเข้าสู่จิตใจของพระนาง

ถูกแล้ว...บุตรสาวของเฉินกั๋วกงที่เกิดจากเซียงเหลียนจวิ้นจูแซ่หลี่...มีลุงเป็นจวิ้นหวังที่สามารถสืบทอดตำแหน่งให้บุตรชาย ภูมิหลังนับว่าดีทีเดียว

หากได้คุณหนูสามผู้นี้เป็นสะใภ้ ทั้งตำแหน่งรัชทายาทของบุตรชายและความมั่นคงของราชวงศ์คงย่อมไม่ใช่เรื่องที่ยากเกินไป อีกทั้งสำหรับอนาคตของราชสำนัก...การแต่งงานนี้น่าจะเป็นการเสริมสร้างความมั่นคงในหลายด้าน

หวงโฮ่วลอบสังเกตสีพระพักตร์ไท่โฮ่วที่นั่งอยู่ด้านข้าง เห็นดวงเนตรไท่โฮ่วที่จ้องมองไปยังป้ายแสดงผลคะแนนของคุณหนูสวมจวนเฉินกั๋วกงเองก็วาววับ ดูชอบใจ พระนางก็ยิ่งมั่นใจว่าตนเองคิดไม่ผิด

ดี ดียิ่งนัก!

เสียงดังกังวานของการประกาศผลรวมคะแนนของการแข่งขันในรอบที่สาม สี่ และห้า ทำให้หลายคนตื่นตระหนก เมื่อได้รู้ว่าคุณหนูสามจวนกั๋วกง เฉินเซียงหรง มีความสามารถสูงส่งทิ้งห่างเหล่าคุณหนูวัยไล่เลี่ยกันมากเพียงใด กระนั้นก็ตาม การแข่งขันในรอบที่หกก็ยังดำเนินต่อไปอย่างที่มันควรจะเป็น

เมื่อการแข่งขันรอบสุดท้ายเริ่มขึ้น สวนชิงหลิงที่เคยอึกทึกเงียบสงบลงในพริบตา

แม้การแสดงของคุณหนูคนอื่นๆ จะน่ามอง ทว่าใครหลายคนยังอดจับจ้องมองไปยังคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงที่นั่งรอทำการแสดงของตนอย่างสงบนิ่งอยู่ด้านข้างอย่างช่วยไม่ได้...

นั่นทำให้เฉินชิวเยว่ที่ผ่านเข้ามาในรอบสุดท้ายนี้ด้วยกรุ่นโกรธอย่างที่สุด

ผู้ที่ตกเป็นเป้าสายตาอย่างเฉินเซียงหรงยามนี้กลับไม่ได้ใส่ใจผู้ใดทั้งนั้น

เซียงหรงไม่คิดว่าข่าวลือเนิ่นนานนับสิบปีเกี่ยวกับตนเองจะหายไปง่ายดายถึงเพียงนั้น ต่อให้ข่าวเล่าลือเสียหายเหล่านั้นหายไป การประกาศตัวของทายาทตำหนักจวิ้นหวังผู้หนึ่ง ย่อมทำให้ไม่มีผู้ใดอยากจะมาข้องเกี่ยวกับนางอีก วันนี้ดอกไม้งามอากาศดี...ในเมื่อเคยตัดสินใจแล้วว่าครั้งนี้จะปล่อยให้ตนเองได้สนุกสนานเพลิดเพลินอย่างเต็มที่ นางก็จะขอใช้โอกาสนี้ทำทุกอย่างอย่างอิสระเสรีโดยไม่ต้องห่วงพะวงกับใครหรือเรื่องใดสักครั้ง

ดังนั้น ตั้งแต่ต้นจนจบ นางจึงทำเพียงปล่อยใจให้เพลิดเพลินไปกับการแสดงของสาวงามคนอื่นๆ

พี่ชิงชิงวาดภาพบนทรายงดงามน่าทึ่ง พี่หญิงใหญ่ของนาง เฉินชิวเยว่ บรรเลงพิณร่ายกวี ท่านหญิงเทียนจูรำกระบี่ คุณหนูเจ็ดจากสกุลมู่หรง มู่หรงรั่วหลาน ดีดผีผาไพเราะจนสกุณามาร่วมฟัง...ผู้เข้าแข่งขันในรอบที่หกทุกๆ คนต่างแสดงศิลปะและดนตรีออกมาได้ดียิ่ง  

กระทั่งถึงคราวที่ตนต้องแสดงความสามารถ เฉินเซียงหรงลุกขึ้นเดินก้าวขาออกไปยังใจกลางลาน

ในการแข่งขันรอบนี้ เซียงหรงเลือกวาดภาพบรรเลงพิณ โดยเลือกใช้เพลงโบราณอย่าง ‘ลำนำเงาจันทร์’ ที่ต้องแสดงอารมณ์และความลุ่มลึกทั้งในเสียงพิณและเส้นพู่กัน นี่เป็นการแสดงชั้นสูงที่มักจะต้องมีผู้ช่วยหรือผู้ร่วมบรรเลง อย่างน้อยสองคน แต่เซียงหรงกลับเลือกที่จะแสดงเพียงลำพัง ทั้งเหล่าผู้ทรงคุณวุฒิและผู้ชมต่างจ้องมองด้วยความสงสัยระคนคาดหวัง 

เซียงหรงสูดลมหายใจลึก แววตาเปล่งประกายอย่างมุ่งมั่น

นางเพียงคิดอย่างเรียบง่าย

รอบสุดท้ายนี้เป็นทั้งโอกาสและการปลดปล่อย...